กูไม่ชอบนิยายที่มีแต่คำว่าร่างบาง ร่างเล็ก ร่างหนา มือแกร่งอะไรพวกนี้อะ แม่งอ่านแล้วกูขำมากกว่ารู้สึกอิน นึกภาพแบบ'ร่างบางถูกมือแกร่งของอีกฝ่ายจับตรึงเอาไว้ ริมฝีปากดุดันเคลื่อนเข้ามาหาริมฝีปากรูปกระจับด้วยความโกรธเกรี้ยว มือผอมปัดป่ายไปมา พยายามเบือนริมฝีปากบางของตัวเองไปทางอื่น'แล้วกูขำ55555555555555555
กูว่ามันไม่จำเป็นต้องบรรยายอะไรขนาดนั้น รอบเดียวก็พอแล้ว และกูชอบการที่เราได้เห็นลักษณะภายนอกของตัวละครจากการบรรยยเล็กๆน้อยๆมากกว่า อย่าง'เสื้อของผมบนตัวของเขาดูจะหลวมโพรกไปซักหน่อย คอเสื้อห้อยลงมาจนเห็นผิวซีดๆชัดเจน'หรือ'เขายกมือขึ้นจับผมสีน้ำตาลชี้โด่เด่ของตัวเอง พึมพำออกมาเบาๆว่ารู้งี้ไม่ตัดสั้นดีกว่า' อะไรทำนองนี้อะ หรือถ้าบอกความสูงก็แค่'พอมายืนข้างกันแล้วถึงพบว่าอีฝ่ายเตี้ยกว่าผมหนึ่งช่วงศีรษะ' ไม่จำเป็นต้องมาใช้ร่างบางร่างเล็กอะไรเลยสำหรับกู กูมาอ่านนิยายนะ ไม่ใช่มาอ่านบทเสาวรจนี จะมาร่างบาง ริมฝีปากรูปกระจับ แก้มแดงทำไมนักหนา