>>888 กูพึ่งสแกนหาช็อตหิมะแรกเจอ
พรานใหญ่ก้าวออกไปเบื้องหน้าได้เพียง 4-5 ก้าว อย่างเปะปะเหมือนคนตกอยู่ในครึ่งฝันครึ่งจริง
แต่แล้วก็สุดที่จะทนทานต่อไปได้ ขาทั้งคู่เริ่มจับตะคริวก้าวไม่ออก เขาเริ่มซวนเซ
ทันใดนั้นเองก่อนที่ร่างของรพินทร์ ไรวัลย์ จะล้มฮวบลงไปบนกองน้ำแข็งที่ปกคลุมอยู่
เงาสูงใหญ่ก็ถลันออกมาจากโขดหินด้านหลังรวบประคองไว้ด้วยอ้อมแขนอันอุบอุ่นแข็งแรง
"แงซาย!" เขาหลุดปากอุทานออกมาอย่างยากเย็น
ใบหน้าในเงามืดนั้นสว่างด้วยรอยยิ้ม แลเห็นฟันขาวสะอาดราวกับหิมะที่แวดล้อมอยู่ในขณะนี้
"อย่าออกไป ผู้กอง อันตรายมาก"
"หิมะ!"
"ครับ หิมะ... หิมะแรกของต้นฤดูหนาวบนเทือกเขาพระศิวะ"
เสียงกังวาลแจ่มใสนั้นกระซิบตอบแผ่วเบา พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าไม่ได้สะดุ้งสะเทอนกับความหนาวเย็นในขณะนี้เลย
ประดุจร่างกายจะสร้างขึ้นมาด้วยหินผา ตรงข้ามกับเขาซึ่งประสาทชาไปหมดทุกส่วน แม้แต่นิ้วก็แทบจะกระดิกไม่ได้
รพินทร์จ้องดูเค้าหน้าอันหมดจดคมสันนั้น ลมหายใจของเขาเริ่มขัดไม่สะดวก เขาอยากจะผลักร่างที่ประคองอยู่ให้ห่างตัวออกไป
แต่ก็ไม่สามารถทำได้ อย่าว่าแต่อื่นใดเลย แม้จะทรงกายอยู่บัดนี้ก็ยังต้องอาศัยร่างอันมั่นคงนั้นเป็นหลักยึด
..
หลังจากนั้นก็คุยกันสองสามประโยคแล้วแงซายประคองผู้กองเข้าถ้ำ
//ขอยาดมกะน้ำหวานให้กูที อ้อมแขนอันอุบอุ่นแข็งแรงอะไรวะ ผู้กองจ้องหน้ากะเหรี่ยงแล้วหายใจขัดทำไมกูอยากจะคว่ำโต๊ะร้อยรอบบบบบ