>>528
.
.
.
.
.
.
.
กูชอบการที่ตลค เรื่องเหตุการณ์ต่างๆ มันย้ำว่าความชั่วช้าสารเลวที่ชาติก่อนทำ ฆตตเพื่อหนีความผิดมันหนีไม่พ้น ละความฝันนรกสิบแปดขุมแม่งโคตรทำร้ายจิตใจ ที่แบบอุตส่าห์ได้เกิดใหม่ ได้เข้าใจอาจารย์ อนาคตกำลังจะสดใส แม่งกลายเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่ง ฝันร้ายจริง เหมือนมีความหวังแล้วก็สิ้นหวัง
อีกอย่างที่กูชอบของเล่มนี้คือเรื่องมุมมองของโม่หรานที่มีกับหนานกงฉางอิง ตบหน้าโม่หรานดี แต่ก็อย่างว่า ชาติที่แล้วมันเป็นบ้า คงไม่ศรัทธาในความดีของคน
กูว่าตอนแต่ง โร่วเปาคนคิดว่าทำยังไงให้เหตุการณ์ในนิยายสะเทือนไปถึงแก่นวิญญาณคนอ่าน กับทำยังไงให้โม่หรานเป็นหมาที่เป็นที่สุดของความเป็นหมา
.
.
.
.
.
.
.