>>36 พอมึงบอกเล่นใหญ่แล้วกูโอเคเลย ยอมมันก็ได้วะ 555
ของกูสลับกับมึงนะ นิยายตะวันตก(กูอ่านแต่พวกโรแมนซ์ซะเยอะ พวกที่นิยมเล่ามุมมองที่หนึ่งหรือสามแบบ fix) กูอ่านแล้วไม่รู้สึกเหมือนดูหนังนะ กูจะเป็นกับพวกนิยายจีนมากกว่า เหมือนเห็นเป็นฉากๆในทีวีได้เลย แต่จะเห็นแต่การกระทำภายนอก ไม่รู้ว่าเวลานั้นตัวละครคิดยังไง ต้องตีความจากสีหน้าท่าทางการแสดง
กูเลยชอบอ่านแบบนิยายตะวันตกที่เล่าผ่านความคิดตัวละคร เพราะมันโฟกัสไม่เยอะอย่างมึงว่า เลยจะใกล้ชิดตัวละคร มีครส.ร่วมกับตัวละครง่ายกว่า แต่ถ้าเอาวิธีการบรรยายแบบนี้ไปทำเป็นหนังตรงๆ มันจะน่าเบื่อมาก นึกภาพว่าหนังฉากไม่เยอะ เซตติ้งมีแค่รอบตัวตัวเอก แล้วก็แช่บางฉากใส่โมโนล็อกของตัวเอกแทรกในหัวเป็นระยะๆ เหมือนละครยุคเก่าๆ
กูเลยคิดเอาเองว่า หนังฝรั่งบางเรื่องที่ทำแล้วแฟนนิยายไม่ชอบหนัง แฟนหนังขี้เกียจอ่านนิยาย อาจจะเรื่องนี้มีส่วน วิธีเล่าของหนังสือกับหนังไม่เหมือนกัน เพราะหนังถ้าจะทำให้ดูสนุกก็ต้องโฟกัสที่ความคิดตัวละครน้อยลง ต้องถอยออกมาให้เห็นภาพรวมของเหตุการณ์ในฉาก เลยอาจจะสื่อเหตุผลที่การกระทำของตัวละครในฉากนั้นได้น้อยลงหรือผิดเพีัยน เพราะต้องพึ่งจากการดูนักแสดงสื่อออกมาอย่างเดียว
>>37 แต่ก่อนกูก็ไม่เคยสังเกตมุมมอง อ่านเอาเนื้อเรื่องอย่างเดียว เวลาอ่านแปลจีนพวกท่องยุทธภพรบทัพจับศึก แต่มีช่วงนึงกูไปอ่านโรแมนซ์ฝั่งตะวันตกเยอะ พอกลับมาอ่านงานแปลจีนอีกที ชักรู้สึกว่ามุมมองมันมั่วไปหมด ไอ้สลับหลายตัวละครยังไม่เท่าไร แต่เวลามุมมองพระเจ้ามันก็พระเจ้าไม่สุด ต้องมีการลงมาสิงตัวละครสักแวบแล้วลอยกลับออกไปใหม่
เรื่อง pov กับ char/plot driven กูก็ว่ามันคนละส่วนแหละ แต่พอเป็น character-driven ส่วนใหญ่จะมีแนวโน้มโฟกัส pov ที่ตัวละครได้มากกว่า ซึ่งส่วนใหญ่งานโรแมนซ์ก็น่าจะมาทางนี้มั้ง
ส่วน plot-driven บางทีโฟกัสไม่อยู่ละ ฉากตรงนี้จะเอาให้ใครเล่าดี ไม่รู้จะให้ใครเล่า พระเจ้าแม่ง