นี่ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันแต่รู้สึกได้ ไม่ได้จะสำคัญตัวน้องเบลผิดนะ คือน้องเบลมันก็เต็มที่ทุกสคริมละเะราะอยากจะลองดูเชิงอีกฝ่ายด้วย แต่พอชนะแบบฉิวเฉียดมาให้ได้ลุ้นกัน อีกฝั่งเขาก็ต้องรู้สึกอยากลุ้นอยู่แล้วแบบ "ฉันชนะได้นี่น้า!" แถมพอมันชนะสามทีมรวดแบบนี้ ก็จะมีเสียงบอกว่ามันสุดยอดใช่ไหม เติมเชื้อไฟลงไปอีกว่าเห้ยถ้าฉันชนะคนนี้ได้ก็สุดยอดเลยนี่ แล้วก็อาจจะเพราะเป็นคนต่างชาติด้วยนี่ละปลุกวิญญาณพลังนิฮงจินให้ฝ่ายตรงข้ามสุดๆอันนี้อาจจะมโนเองแต่รู้สึกและรับรู้ได้
สถานะมันเลยเป็น
โรเซ่พิคซังเป็นมาสก็ไม่อยากแพ้ได สคริมมาสามวันแพ้แค่น้องเบลคนเดียว้ลยโฟกัส
โมชูซัง แฟนๆก็ประโคมเข้าไปว่าเป็นคู่แข่ง ยิ่งเมื่วานมานั่งส่องโค้ชที่เหมือนพ่อตัวเองแฉซะหมดเปลือกขนาดนั้น ยิ่งยอมไม่ได้ โดนโฟกัสอีก
มิคามิที่นั่งส่องน้องเบลมานานตั้งแต่ก่อนมีแข่งด้วยซ้ำ บวกนี่แข่งครั้งแรกตัวเองด้วย เมื่อวานสคริมก็เกือบได้BOน้องเบลแล้วแถมตาท้ายคือนิดเดียวจริง บวกเป็นรุ่นพี่ในค่าย ถ้าวัดกันจริงๆกับน้องเบลนี่สำหรับมิคามิมีลุ้นสุดแล้วเพราะจูริมันต้องเข้าไปนัวกับอากิเยอะ อากิที่ท่ากันฟ้ามันต้อง้ล็งมันสู้ดาซิมยากโคตร แถมเจอตัวรีแฟคไวบนอากาศแบบแคมมี่ก็เหนื่อยอีก ประกอบกับไม่อยากยอมแพ้รุ่นพี่ด้วยเลยยิ่งโฟกัสน้องเบลเป็นพิเศษเลย
เมื่อวานเลยไปนั่งส่องแต่ละคนแม่งฝึกกับจูริรัวๆสามจอเลย โม่งละหนักใจแทนน้องเบลจริง
พูดถึงในมุมเกมไฟด์เตอร์สิ่งที่น้องเบลยังขาดคือคอมโบกับjust parryจริงเป็นสิ่งที่ต้องฝึกอะ ดาเมจน้องขาดต้องบุกเยอะเทิร์นจบไวมีความเสี่ยงโดนสวนได้ทุกรอบที่บุก just parry ช่วยได้ในสถานการณ์จนมุมจากที่เห็นอ.เบ็ตตี้กดแพร์รี่กันอิมแพคริมกำแพงหลายทีมากแต่จังหวะแม่งต้องเป๊ะจริงอันนี้
โม่งอะบางทีก็คิดละว่าถ้าต้องเจอสถานการณ์กดดันแบบนี้บ่อยๆน้องเบลจะเกลียดเกมนี้จริงๆขึ้นมา ยังอยากให้น้องบอกว่าเกมมันน่าสนใจไปเรื่อยๆอะ คนที่เราชอบดูเล่นเกมชอบเกมเดียวกับเรามันรู้สึกดีจริงๆนะ แต่เกมหมาเกมนี้พอแพ้แล้วแม่งเจ็บใจชิบหายยอมรับ