ณ สำนักหวงโลแห่งชีวิต พรรคสามเหลี่ยม สาวน้อยนามว่า 'งุยเสี้ยน' ยืนก้มหน้าอยู่หน้าประตูใหญ่ สาวน้อยผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์แต่ถูกกีดกันจากประตูสู่เส้นทางนั้น
"ท่านประมุข ข้าขอร้อง ท่านโปรดพิจารณาข้าอีกครั้งเถิด!" งุยเสี้ยนร้องขอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางฝันใฝ่ที่จะเป็นยอดฝีมือแห่งสำนัก ฝึกฝนวิชาแห่งชีวิตอันเลื่องชื่อ
"ข้าบอกแล้วมิใช่หรือ การจะรับเจ้าเข้ามาโดยมิเปลี่ยนตัวตนมีความเสี่ยงมหันต์ เจ้ามีสิ่งใดมาแลกเปลี่ยนกันเล่า" หยางโกวจ้าวประมุขสำนักหวงโลตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หากเจ้าอยากเข้าสำนัก ก็ต้องแลกด้วยสิ่งล้ำค่า" หยางโกวค่อยๆใช้วิชาลับประชิดเข้าหา เอามือเข้าลูบไล้แผ่นหลังผ่านตู้โตวของงุยเสี้ยนที่กำลังสั่นเทา
งุยเสี้ยนยังคงก้มหน้ากัดฟันแน่น น้ำตาคลอเบ้า ด้วยความฝันที่อยากเข้าสำนักที่นางหวัง นางรู้ดีว่าสิ่งที่ท่านประมุขต้องการคืออะไร นางเป็นสาวน้อยผู้อ่อนต่อโลก ไร้ญาติขาดมิตร ไร้ซึ่งหนทางอื่น
มือของท่านประมุขหยางโกวค่อยๆลูบไล้ไล่ลงต่ำอย่างช้าๆเงียบเชียบจนกระทั่งถึง 'จุดนั้น' ร่างกายของงุยเสี้ยนก็ร้อนรุ่ม ธาตุทั้งห้าเริ่มปั่นป่วน พลังปราณของเธอเริ่มแตกซ่านเพราะนางไม่เคยสัมผัสประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน
สาวน้อยผู้เปี่ยมไปด้วยความฝันและความหวัง ดั่งดวงดาวที่มุ่งมั่นเปล่งประกาย ทว่าหนทางสู่ฝันนั้นช่างยากเย็น เหลือเพียงการก้มหน้ายอมรับชะตากรรมอันโหดร้าย
"อ๊ะ"สาวน้อยอุทานด้วยความตกตะลึง เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมา ผ้าเตี่ยวตัวเก่งอันคุ้นเคยของนางก็ลงมาอยู่ที่ข้อเท้าเสียแล้ว
"เหมือนว่าเจ้าจะพร้อมแล้วสินะ" ท่านประมุขเอ่ยพร้อมยกนิ้วมือขึ้น บนปลายนิ้วมีเมือกสีขาวใสเหนียวเหนอะติดอยู่ เมือกนั้นเชื่อมระหว่างนิ้วสองนิ้วราวกับใยแมงมุมที่เหนียวแน่น
"สาวน้อย การที่เจ้ากลับมาขอร้องข้าอีกครั้งนั่นหมายความว่าเจ้าไม่เหลือที่ใดอีกแล้ว หากเจ้ายังมีความฝันอยู่ ก็จงยอมทำทุกอย่างเพื่อมันเสีย ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม"
สาวน้อยเค้นพลังปราณดูอนาคตที่นางได้โลดแล่นบนยุทธจักร ท่ามกลางแสงสีฉูดฉาด โดดเด่นเหนือเหล่าผู้คน รอยยิ้มของนางเปล่งประกาย เจิดจรัสจับตา และพลังปราณนั้นยังซ้อนทับภาพของหญิงสาวคนหนึ่งกอดตุ๊กตาตัวน้อย เจี่ยเจียเฟิงหม่าสติไม่สมประกอบ หญิงสาวผู้เป็นดั่งแรงผลักดันอันยิ่งใหญ่ของนาง ทำให้นางพร้อมที่จะเผชิญทุกสิ่ง
"ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม" ประโยคของท่านประมุขก้องอยู่ในความคิดของนาง เสียงดังก้องกังวานแต่สติของนางกลับเลือนราง ราวกับถูกกลืนกินโดยความมืดมิด
"หากเจ้าอดทนผ่านชั่วยามนี้ไปได้ ข้าให้คำมั่นว่าจักสนับสนุนเจ้าจนสุดเส้นทาง" ท่านประมุขค่อยๆถอดผ้าเตี่ยวและถกไคดังขู่ของงุยเสี้ยนขึ้น
"ข้าจักพยายามให้ถึงที่สุด" งุยเสี้ยนเอ่ยตอบด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ภายในใจกลับเต้นรัว ราวกับกลองศึกกึกก้องกังวานยามงานเทศกาล นางรู้สึกถึงพลังปราณภายในร่างกายพลุ่งพล่าน เข้มข้นดุจสายน้ำเชี่ยว
"โอ๊ะ อย่าก้มเสีย จงเงยหน้าขึ้นดูผู้จดอาลักษณ์ลงคัมภีร์ม้วนนี้" ท่านประมุขเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับใช้มือจับที่แก้มทั้งสองข้างของนาง ยกใบหน้านวลเนียนขึ้นมองซ่างซูผู้จดอาลักษณ์เหตุการณ์ลงบนคัมภีร์ที่วางอยู่ตรงหน้า
นางเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังปราณแผ่พุ่ง ก่อนจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส สิ่งแปลกปลอมค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของนาง เลือดสีแดงสด หลักฐานแห่งความบริสุทธิ์ ไหลรินจากหว่างขาจรดลงที่เท้าของนาง
"ท่านถ่ายทอดน้ำวิสุทธิ์เข้ามาในตัวข้า" งุยเสี้ยนพึมพำเบาๆ น้ำตาไหลรินอาบแก้ม แต่นางกลับไม่รู้เลยว่า ใบหน้าของนางในตอนนี้ เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขเพียงใด