ไม่มีอะไรสุขใจเท่ากับนั่งดูย้อนหลังละ ไม่ต้องมานั่งคิดแชทเค้าไม่ตอบเราก็เสียใจ ไม่ต้องมานั่งเปย์นั่งทำโปรเจคสมัครเมมให้ตัวเองดูเด่นในสายตาวี วีคนไหนดูไปเรื่อยๆ แล้วไม่ชอบก็หายตัวไปได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร เมื่อก่อนกูชอบออกตัวแรงพอมันรู้เบื่อจะหายตัวก็รู้สึกผิดกับวีคนนั้น พอมาตอนนี้กูอย่างสบายใจเลยเป็นแค่เงามืดๆ คอยแอบดูอยู่ห่างๆ ทำไมเมื่อก่อนกูถึงคิดไม่ได้แบบนี้กันวะ