มันมีตอนนึงที่สายแล้วอ้างแมวอะ คือกุไม่ไหวจริง เหมือนไม่รู้ตัวเลยว่าที่ขึ้นไลฟ์ผิดเวลาสาเหตุเพราะการจัดการเวลาของตัวเอง เอาแต่โทษงานโทษแมว ไม่เคยจะโทษตัวเองเลย นั่นแหละความอีโก้สูง ต่อให้รู้ตัวว่าผิดเรื่องสายแต่ก็มองว่าอีโก้สูงอยู่ดีเพราะตัดสาเหตุของความผิดพลาดที่เป็น'ตัวเอง'ออกไปแต่โทษอย่างอื่นแทนก่อนตลอด
ถ้าอยากจะลงสวยๆ ผายมือไปที่ผีเสื้อค่ายข้างๆที่เขานับถือคุณพรี่ขนาดนั้น ผายมือไปตอนขอโทษเรื่องหัวล้าน คือนั่นแหละวิธีลงสวยๆ คือการยอมรับความผิดพลาดให้ชัดเจนแล้วไม่ทำอีก ไม่ใช่หาคนโอ๋ตลอดเวลาแล้วบิดเรื่องที่ตัวเองทำผิดเรื่อยๆหวังต่อไปว่าคนรู้เรื่องที่ตัวเองผิดจะน้อยและเงียบไปเอง แค่ตรรกะว่าคนรู้น้อย=ไม่ต้องขอโทษ แค่นี้ก็แปลกแล้ว
ถ้ามีสักวันที่หมึกกล้าพูดให้ฟคเลิกโอ๋แล้วรับฟังเรื่องที่คนติแบบรับฟังจริงๆโดยไม่ให้คนติโดนด้อมด่า กูบอกเลยโม่งก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป เหมือนที่ตอนนี้แกะกับนกแทบไม่มีคนติในโม่งแล้ว เพราะมันพูดบนบกได้ไงและฟคไม่ได้จะเอาแต่โรยหน้าเข้าหากันแต่พูดคุยกันด้วยเหตุผลจริงๆแล้ว โดยเฉพาะด้อมแกะนี่พูดกันในเมมเยอะเลยไม่ใช่ว่าไม่ผิดพลาด แต่ฟคกล้าติแล้วไม่โดนคนในด้อมด่าแซะ มันก็แค่นั้น
แล้วก็เลิกมั่นว่าคนตามเพราะหล่อ กุไม่รู้หน้าคุณพี่ค่ะ คาร์ก็ไม่หล่อเท่าค่ายอื่นหรือแม้แต่ค่ายเดียวกัน สิ่งเดียวที่ทำให้สนใจคือผลงาน แต่สิ่งที่ทำให้ไม่เลิกตามคือนิสัย และแน่นอน กุเดินออกมาเพราะนิสัยเปลี่ยนไปขนาดนั้นแหละ
ถ้าดีขึ้นจริงๆก็ดีใจด้วยกับมรผในอนาคตที่จะไม่ต้องรู้สึกท้อกสิคแล้วต้องถอยมาเงียบๆแบบกู แต่ให้กลับไปตามคงไม่แล้ว เพราะเหนื่อยกับการให้อภัยไปล่วงหน้าของมนผและการที่หมึกไม่เคยห้ามพวกโอ๋ก็เหมือนแอบชอบใจที่คนติโดนด่าเองอยู่ปะ
คนบางคนมองห่างๆกูคงประทับใจมากกว่าตามลึกๆแล้วเห็นหลายเรื่องที่กลบฝังไว้ ถ้าเป็นไปได้อยากย้อนเวลาไปคงไม่ตามแต่แรกอาจจะสบายใจกว่า