หมึกไลฟ์ล่า กูสงสารหมึกที่เห็นชัดว่ามีความเครียด แต่กูก็สงสารมนผที่เสียใจและผิดหวังกับหมึกซ้ำๆมานานมากยิ่งกว่า โดยเฉพาะคนที่ติหมึกดีๆแต่โดนเมิน และหมึกก็ให้แสงความเห็นเม้นที่อวยโอ๋ตัวเองอยู่ดีไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ถูกหรือผิด แม้กระทั่งไลฟ์ล่าสุดที่หมึกดูจะยอมรับที่ตัวเองสายได้แล้วแบบไม่โกหกคนดูหรือเนียนไม่พูดเรื่องสาย แต่ก็ยังอ้างงานหนัก อ้างว่าคนที่เข้าใจเขามีน้อย(กลายเป็นว่าคนที่ยังเหลืออยู่ที่เข้าข้างเขาอยู่คือคน"เข้าใจ" เหมือนผลักให้คนที่ติทุกคนกลายเป็นคนที่"ไม่เข้าใจ")
กูไม่เก็ทหมึกเลยว่าทำไมถึงยอมรับเรื่องสายตรงๆโดยไม่มีข้อแม้ไม่เป็น จะว่าห่วงหล่อก็ไม่น่าใช่ เหมือนจมไม่ลงจริงๆอย่างที่โม่งเคยบอก ทำไมต้องมาพูดยาวเหยียดให้มนผที่"เข้าใจ"โอ๋ต่อไป คนที่ติก็ยิ่งไม่กล้าจะไปพูดอะไรเพิ่มแล้วเพราะเดี๋ยวก็กลายเป็นว่าไม่เข้าใจหมึกอีก
แล้วยังเอาคำว่าอีโก้ไปผูกกับการทำงานอีก ทั้งที่อีโก้จริงๆที่มันไม่ดีก็คนละเรื่องกัน มันคืออีโก้ของการไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง & เข้าข้างตัวเองมากไป ต่างหาก
กูสงสารตัวเองด้วยที่ยังปล่อยมือเขาไม่ได้ ทั้งที่คนอื่นๆปล่อยมือไปเยอะแล้ว กูก็ยังไม่กล้าปล่อย ยังรอให้เขาได้รู้สึกตัวเองจริงๆสักทีว่าทำคนเสียความรู้สึกไปมากขนาดไหน แต่ก็นะ ทุกครั้งที่เขาพูดเรื่องความผิดตัวเอง มันกลายเป็นการหาข้ออ้างและให้คนมาโอ๋อยู่ตลอด จนเริ่มรู้สึกว่า เขาจะจมไม่ลงต่อไปแบบนี้ตลอดไปจริงๆเหรอ
ในเรื่องการทำงานหรือในเรื่องการปฏิบัติตัวของเขาต่อน้องๆและมายเซ็ตด้านคำแนะนำและประสบการณ์ชีวิตของเขา กูมองเขาในด้านดีหมดเลยนะ มีแค่เรื่องนิสัยส่วนตัวของเขาเรื่องนี้จริงๆ ที่กูเหนื่อยใจ กูไม่อยากให้เขาล้มแรงอะ แต่ในระหว่างที่เขาล้มเบาๆบนฟูกแบบนี้ มันมีคนที่เสียใจแล้วถอยออกไปกี่คนแล้ว กูเสียใจที่เขาเลือกทางออกที่ตัวเองเจ็บน้อยลงแต่คนอื่นจะเจ็บยังไงก็ช่าง กลายเป็นคนที่เหลืออยู่ก็ต้องทน ไม่เป็นไร&ให้อภัย ต่อไปเรื่อยๆ มันดียังไง???