>>433 กูมั่นใจว่าตัวเองแม่น algorithm พื้นฐานที่ใช้บ่อยๆครบนะ วิชาสายประยุกต์ algorithm ก็ทำได้ดีมาตลอด
คือไม่ได้เก่งถึงขั้นแข่งเขียนโปรแกรมแนวโอลิมปิกคอมไหวแต่ก็คิดว่าดีกว่าค่าเฉลี่ยของคนรุ่นเดียวกันอยู่
พอมาทำงานจริงทำ backend ธรรมดาๆชีวิตมันวนเวียนอยู่กับ CRUD ง่ายๆไม่กี่แบบ
ตอนนี้เลยเริ่มทำโจทย์แนวประยุกต์ยากๆหน่อยไม่ไหวแล้ว แต่พื้นฐานยังแม่นอยู่
ปัญหาที่กูเจอคือเวลาเรียนภาษาใหม่ๆมันเกิดความรู้สึกต่อต้านอยู่ตลอดเวลาว่าทำไมมันต้องออกแบบ syntax มาแบบนั้นแบบนี้วะ
Java เคยเขียนแบบนี้ทำไมภาษานี้มันต้องเขียนอีกแบบด้วยวะ กูชอบและชินกับ syntax Java จนเหมือนใจไม่เปิดรับอะไรใหม่ๆ
ซึ่งมันไม่ใช่พฤติกรรมที่ดีหรอก แต่กูพยายามแก้ตั้งแต่ตอนเรียนปี 2 จนทุกวันนี้ทำงานมาหลายปีนอกจากไม่หายแถมยิ่งอาการหนักกว่าเดิม
บางเรื่องก็ไม่ใช่แค่ syntax แต่เป็นเรื่อง library หรือ framework ซึ่ง Java มีเยอะ พอภาษาใหม่ๆบางตัวไม่มีแบบที่เคยใช้มันก็ขัดใจไปหมด
นานๆทีเจออะไรที่ Java เคยต้องเขียนเยอะๆ แต่ภาษายุคใหม่เขียนได้ง่ายๆกูก็จะแบบ เออ หรอ ก็เจ๋งดี แล้วก็กลับไปเขียน Java เดิมๆของกูต่อไป
ส่วนนึงคือกูคิดว่ามันยังไม่มีเหตุให้ต้องเขียนภาษาอื่นแบบจริงจังด้วย มันเลยเหมือนไม่มีแรงผลักดัน
ภาษาอื่นที่เคยต้องศึกษาแล้วเอามาทำงานจริงจังอยู่ช่วงนึงคือ JS + JQuery ทำ UI ที่โดนบังคับมาทำฝั่งนี้เพราะคนไม่พอ
ผลคือกูเกลียดแม่งทุกอย่างตั้งแต่ concept พื้นฐานของภาษา JS (ยังดีที่มี jQuery ช่วย ไม่งั้นคงเกลียดมันมากกว่านี้) ยังเนื้องานของ frontend
สุดท้ายทนทำมา 4 เดือนยังไม่มีวี่แววจะได้กลับไปทำ Java backend กูก็ทนอยู่ไม่ได้ ต้องขอย้ายโปรเจคไปเลย