ตอนนี้กูมีชีวิตแบบชนชั้นกลาง และกูไม่เคยรู้สึกดีกับชีวิตเลย เพราะกูไปสัมผัสชีวิตชนชั้นล่างมาอยู่หลายปี บ้านกูอยากให้กูหัดใช้ชีวิตเองไง ม.ดีๆ ไม่ส่ง บอกไปเรียนรามเอา จะออกแค่ค่าเทอมเท่านั้น ส่วนกินอยู่ส่วนตัวไปหาเอาเองจากการทำงาน สิ่งที่กูผู้ไม่ใช่ชนชั้นล่างเห็น คือคนงานไทยอยู่กับ OT ต้องเช่าห้อง และสำคัญที่สุดต้องส่งเงินกลับบ้านให้พ่อแม่ใน ตจว. ไอ้พวกแดกเหล้ามีไหม? มี แต่มันไม่ได้แดกกันเยอะ ส่วนใหญ่คือสุดสัปดาห์ เพราะโรงงานหยุดวันอาทิตย์ วันอื่นมันไม่มีเวลาแดกกันหรอก เลิก OT กันแบบเท่าที่ทำได้ 4 ทุ่ม เที่ยงคืน ส่วนกูหรอ OT ทำเอาขำๆ ทุ่มสองทุ่มพอ หอก็ไม่ต้องเช่า นั่งวินกลับบ้าน ถ้าบ้าๆ ก็วิ่งเอา ระยะแค่ 3 โลจากบ้าน-ที่ทำงาน พ่อแม่ก็ไม่ต้องเลี้ยง เพราะทำงานดีๆ มีเก็บเผื่อเกษียณกันหมด อยู่ตรงนั้นจนถึงวันรับปริญญาแล้วค่อยออกมาหางานใหม่ เปลี่ยนจากหนุ่มโรงงานเป็นหนุ่มออฟฟิศ แต่บอกเลย เพราะกูไม่มีภาระเลยทำแบบนี้ได้ ไม่งั้นคงเรียนไม่จบ มีเมียสาวโรงงานด้วยกันตั้งแต่ตอนนั้นแหละ
พวกมึงคิดว่ากูเก่งหรือกูโชคดีกว่าคนอื่นล่ะ นั่นแหละคำตอบว่าทำไมการลดความเหลื่อมล้ำจึงสำคัญ