>>722 ไอ้ที่ >>714 ว่ามามันก็มีมูล ปัญหาคือบ้านเราทำอะไรไม่จริงจัง อะไรที่ต้องเดินทางไกล ลำบากหน่อยก็ไม่เอาแล้ว ยิ่งถ้ามีอะไรที่ทำให้สบายๆ เฉพาะหน้าก็เอาแค่นี้แหละ อย่างเรื่อง Tech ทั้งหลาย มันไมไ่ด้เป็นสำนึกร่วมของคนในชาติไง ไม่เหมือนยิวหรือพวกเอเชียตะวันออกที่มองว่าต้องมีให้ได้แล้วก็ล้มลุกคลุกคลานไปด้วยกัน ส่วนไทยนั้นพอเห็นทุนทั่วโลกมาผลิตสินค้า Tech ในไทย คนก็บอกเออพอแล้ว มีงานทำ ได้ใช้สินค้าหรูๆ ในราคาที่พอจ่ายไหว ส่วนเรื่องเกษตร ยุคที่ ศก. บูม เราไม่ส่งเสริมนะ เพราะจะดึงคนออกมาอยู่อุตสาหกรรม แล้วพอ ศก. พังจากต้มยำกุ้ง คนก็ไมไ่ด้กลับไปเกษตรกันหมด เอาจริงๆ ไปท่องเที่ยว-บริการมากกว่าด้วยซ้ำเพราะตอนนั้นไทยหนุนท่องเที่ยวมาคู่อุตสาหกรรม เพียงแต่จำนวนคนกลับไปเกษตรมันดูเยอะเพราะหลังจากนั้นพออายุมากขึ้น ทำงานโรงงานไมไ่หว ก็ต้องไปทำเกษตร (บ้านเราเริ่มเป็นสังคมคนแก่มาตั้งกะปี 47 ละมั้ง คนแก่ส่วนใหญ่ก็ไปภาคเกษตรนี่ละ pain point เลยอยู่ตรงนี้ แก่ด้วย ความรู้น้อยอีก ก็ต้องอุ้มกันไป เหมือนพวกนายพลที่เคยผลิตเยอะๆ นั่นละ ต้องรอให้แก่ตายไปเอง)