ภาษากฎหมายที่ใช้ “รุก” ในคำชี้แจงของพิธา คือ
“ศาลรัฐธรรมนูญพึงรักษาความเป็นเอกภาพในการใช้และตีความบทบัญญัติรัฐธรรมนูญเดียวกันให้ก่อตั้งผลในทางกฎหมายที่เหมือนกัน”
:
ประเด็นนี้ตีโต้ความเชื่อที่ว่า ศาลรัฐธรรมนูญจะแถอย่างไรก็ได้
เพราะเรื่องหุ้นสื่อ มันมีแนวคำวินิจฉัยและคำพิพากษามาก่อน ไม่ใช่เรื่องใหม่
:
คือจากเลือกตั้ง 62 ศาลฎีกาเลือกตั้ง ตีความตัดสิทธิ ทุกคนที่มีหุ้นในบริษัทที่จดทะเบียนระบุวัตถุประสงค์ทำสื่อ
:
คดีธนาธร ที่จริงเลิกทำนิตยสารแล้ว แต่อ้างว่ายังไม่ได้จดแจ้งเลิก
แล้วไปอ้างพิรุธว่า โอนหุ้นย้อนหลัง
(ศาลไม่สามารถพิสูจน์ว่า โอนหุ้นย้อนหลังจริง แต่ศาลระบบไต่สวนไทยๆ ให้จำเลยพิสูจน์ตัวเองจนสิ้นสงสัย ตราบใดที่ศาลยังสงสัย = เมริงผิด)
:
อย่างไรก็ตาม หลังคดีธนาธร มีคดี 29 ส.ส.ฝ่ายค้าน 29 ส.ส.รัฐบาล
ซึ่งคราวนี้ศาลไม่ได้ดูแค่วัตถุประสงค์
แต่ดูการประกอบธุรกิจ ดูงบการเงิน ว่าทำสื่อจริงหรือไม่
ส.ส.รัฐบาลบางคน ทำบริษัทโฆษณา แต่ไม่มีรายได้จากสื่อ ก็หลุด บางคนงบการเงินไม่ได้ประกอบธุรกิจมาทั้งปี เพียงแต่ยังไม่ได้จดยกเลิก ก็หลุด
:
ศาลฎีกาเลือกตั้งปี 66
จึงวินิจฉัยตามเจตนารมณ์ ว่า “ถือหุ้นสื่อ” แล้วให้คุณให้โทษได้หรือไม่
เช่นคดีชาญชัย
(หรือคดีที่อุดร หจก.เคยทำวิทยุ แต่ กสทช.ไม่ต่อใบอนุญาต ไม่ใช่หุ้นสื่อ)
:
ด้วยแนวคำพิพากษาที่ผ่านมา
คำชี้แจงของพิธาจึงระบุว่า แม้คำสั่งศาลฎีกาอาจไม่ก่อผลผูกพันทางกฎหมายอย่างเคร่งครัด ให้ศาลรัฐธรรมนูญต้องวินิจฉัยตาม แต่การรักษาความเป็นเอกภาพของระบบกฎหมายเป็นเครื่องค้ำจุนความยุติธรรมของนิติรัฐ
:
การยันและรุกอย่างนี้
แม้คนส่วนหนึ่งจะเชื่อว่า เขาทำกับทักษิณมาแล้ว ทำกับสมัครมาแล้ว ทำกับยิ่งลักษณ์มาแล้ว ทำกับธนาธรมาแล้ว จะทำกับพิธาอีก ไม่เห็นมันจะพังไปอีกแค่ไหน
แต่มันก็จะต้องใช้ความหนาความด้านความแถสุดๆ ยิ่งกว่าทุกครั้งหรือทุกครั้งรวมกัน
ราคาที่ต้องจ่ายก็จะประมาณไม่ได้
เมื่อเหลือเพียง 4 ล้านเสียงเท่านั้นที่เชื่อ