บางคนอย่างเช่น เดวิด ฟรุม (David Frum) มือเขียนคำปราศรัยให้บุช ที่กล่าวกันว่าเป็นผู้คิดวลี “อักษะแห่งปีศาจ” (Axis of Evil) ขึ้นมา (เป็นการจับให้ 3 ประเทศรวมอยู่ในกลุ่มเดียวกันอย่างประหลาดพิลึก เนื่องจาก อิรัก และอิหร่าน เวลานั้นเป็นศัตรูกันอย่างแรงกล้ามาก ขณะที่ระบอบปกครองของเกาหลีเหนือนั้นไม่ได้มีการเชื่อมโยงใดๆ กับ 2 ประเทศแรก) เวลานี้เสนอแนะว่า ชาวอิรักนั่นแหละสมควรที่จะถูกประณามมากกว่าใครเพื่อน เรา “เสนออนาคตที่ดีกว่าเดิมให้อิรัก” ฟรุม ทวีต เช่นนี้ “ไม่ว่าฝ่ายตะวันตกจะมีความผิดพลาดอย่างไรก็ตามที สงครามระหว่างคนต่างนิกายต่างเชื้อชาติก็คือทางเลือกซึ่งชาวอิรักเลือกให้แก่พวกเขาเอง” [11]
ราคาสำหรับความล้มเหลวที่ไม่สามารถนำเอาพวกผู้กระทำความผิดก่อความหายนะคราวนี้มารับความผิด ก็คือว่าโลกทัศน์ของพวกเขายังคงมีอิทธิพลครอบงำพวกชนชั้นนำทางด้านชาติ-ความมั่นคงของอเมริกา
ไบเดน ขึ้นสู่ตำแหน่งประธานาธิบดีโดยให้สัญญาที่จะสร้างนโยบายการต่างประเทศสำหรับชนชั้นกลางขึ้นมา แต่แล้วเขาก็กลับเดินหน้าตอกย้ำอาการจิตหลอนหลงผิดคิดว่าตนเองเป็นจักรวรรดิใหญ่ของอเมริกา --ความเชื่อที่ว่าเรามีทั้งทรัพยากร สติปัญญา และกฎบัตรที่จะเป็นตำรวจโลก ที่จะต่อต้านทั้งรัสเซียและจีนในย่านเพื่อนบ้านของพวกเขาเอง โดยที่เวลาเดียวกันนั้น เราก็เที่ยวไล่ล่าพวกผู้ก่อการร้าย ทิ้งระเบิดจากโดรนลงมาใน 7 ประเทศ และกระจายกองกำลังออกไปยังกว่า 100 ประเทศทั่วโลก
เราประณามอย่างสมเหตุสมผลว่าการที่รัสเซียรุกรานยูเครนเป็นการล่วงละเมิดกฎหมายระหว่างประเทศ แต่ทว่า ริชาร์ด ฮาสส์ สมาชิกระดับผู้ก่อตั้งของชนชั้นนำด้านการต่างประเทศ-กำหนดนโยบายของเรา กลับสามารถเขียนออกมา –โดยดูเหมือนว่าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นการเหน็บแนมเย้ยหยัน— ว่า บทเรียนที่สามารถสรุปออกมาได้จากอิรัก ไม่ใช่การคัดค้านสงครามก้าวร้าวรุกราน แต่ข้อสรุปควรจะเป็นว่า “สงครามที่เราเลือกจะก่อขึ้นมานี้ควรต้องดำเนินการต่อเมื่อมีการใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง และมีการพิจารณาถึงค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์ที่น่าจะเกิดขึ้นกันแล้ว”