20 ปีหลังจากการเริ่มต้นขึ้นมาของสงครามอิรัก พวกผู้ป่าวร้องให้การสนับสนุน และพวกผู้ที่คอยแก้ตัวให้แก่สงครามคราวนี้ยังคงพยายามดิ้นรนสร้างความชอบธรรมให้แก่เส้นทางแห่งความฉิบหายของพวกเขา หรือไม่ก็หาทางทำให้คำวินิจฉัยตัดสินต่างๆ มีน้ำหนักเบาลงมา และบรรลุถึงสิ่งที่ ริชาร์ด ฮาสส์ (Richard Haass) ประธานของกลุ่มคลังสมอง “สภาว่าด้วยความสัมพันธ์ต่างประเทศ” (Council on Foreign Relations) ใช้ถ้อยคำอันคลุมเครือเรียกว่า “ฉันทมติที่เข้าใจได้ยากเกี่ยวกับมรดกของสงครามครั้งนี้” [6]
ข้อแก้ตัวประการหนึ่งที่ถูกนำมาใช้กันบ่อยๆ ก็คือ บอกว่าสงครามคราวนี้เป็นความผิดพลาดหรือเป็นโศกนาฏกรรม แต่ไม่ใช่อาชญากรรม พวกที่แก้ตัวเช่นนี้เสนอว่า คณะบริหารบุชนั้นเชื่อจริงๆ ว่า ซัดดัมมีอาวุธเพื่อการทำลายล้างอยู่ในครอบครอง ขณะที่ ฮัล แบรนด์ส (Hal Brands) เขียนเอาไว้ในวารสารฟอเรนจ์ แอฟแฟร์ส (Foreign Affairs) โดยใช้ถ้อยคำสวยหรูว่า สงครามอิรักคือ “โศกนาฏกรรมที่สามารถเข้าใจกันได้ และถือกำเนิดขึ้นมาด้วยแรงจูงใจอันมีเกียรติ รวมทั้งมีความเป็นห่วงเป็นใยอย่างแท้จริง” [7]
ถึงแม้ขาดไร้หลักฐาน แต่ “พวกเจ้าหน้าที่ระดับอาวุโสซึ่งมีจำนวนมากเพียงพอที่จะกลายเป็นมวลวิกฤต (critical mass) ... ได้มีการพูดจากับอีกคนหนึ่งไปเรื่อยๆ จนทำให้เกิดความเชื่อถือเหตุผลความชอบธรรมข้อซึ่งพรักพร้อมที่สุดที่จะสามารถหามาได้” นี่เป็นบทสรุปของ แมกซ์ ฟิชเชอร์ (Max Fisher) แห่งนิวยอร์กไทมส์ [8]
อย่างไรก็ดี ในความเป็นจริงแล้ว “สงคราม (ที่สหรัฐฯ) เลือกที่จะก่อขึ้นมา” (war of choice) ครั้งนี้ เป็นผลผลิตของความอหังการ และเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่สหรัฐฯ กำลังอยู่ในจุดสูงสุดของอำนาจของตน สงครามนี้ขับดันโดยพวกกระตือรือร้นเกินเหตุจนถึงขั้นคลั่งไคล้ ซึ่งดูหมิ่นดูแคลนทั้งกฎหมาย หลักฐาน และ “ระเบียบโลกที่ยึดโยงอยู่กับกฎหมาย” หรืออย่างที่อดีตรัฐมนตรีต่างประเทศสหรัฐฯ คอลิน พาวเวลล์ ผู้ล่วงลับ ได้พูดวิจารณ์ออกมา ภายหลังศึกษาทบทวนวัสดุที่พวกเจ้าหน้าที่จัดหาให้เขาเตรียมตัวสำหรับการไปกล่าวปราศรัยที่สหประชาชาติว่า “นี่มันช่างไร้สาระ” [9]
ที่น่าขันก็คือ ยังมีคนอื่นๆ เสนอแนะออกมาว่า ทุกวันนี้อิรักดีขึ้นกว่าสมัยก่อน โดยดีขึ้นเพราะเป็นผลมาจากการถูกรุกรานคราวนั้น ซัดดัม ฮุสเซน เป็นคนเลว เป็น “หนึ่งใน WMD ที่แท้จริงอย่างชนิดไม่มีทางโต้แย้งได้ในอิรัก” เบรต สตีเฟนส์ (Bret Stephens) คอลัมนิสต์ของนิวยอร์กไทมส์เขียนเอาไว้เช่นนี้ เพื่อสร้างความชอบธรรมให้แก่การที่เขาสนับสนุนสงครามคราวนี้ สตีเฟนส์โต้แย้งอีกว่า การกำจัดซัดดัมออกไปคือสิ่งที่ให้ประโยชน์แก่ชาวอิรัก โดยที่ทั้ง “อิรัก ตะวันออกกลาง และโลก ต่างดีขึ้นกว่าเดิมจากการกำจัดจอมเผด็จการที่มีอันตรายรายหนึ่งไปเสีย” [10]