เหยดเข้ มีคนชอบฉาก ศาสตราเด้งตัวเองออกจากร่างอ๊อดเยอะเหมือนกันนะเนี่ย อยากบอกเหมือนกันว่า กูก็ชอบฉากนี้นะ
เดี๋ยวกูจะพิมพ์ยาวเหมือน 2 เม้นท์ด้านๆ บนอีก ไม่รู้ทำไม พิมพ์ถึงเรื่องนี้แล้วแม่งยาวไม่รู้ตัว เอาเป็นว่า ขอสั้นๆ ล่ะกัน
สำหรับฉากนี้ ทั้งซาวด์นเสียงที่ใช้ ต้องศาสตราเด้งออกมา กับมุมกล้องที่ส่องให้เห็นสายตาของอ๊อดที่จ้องมาที่ศาสตราด้วย คือ สายตาแม่งได้อารมณ์มาก ก่อนจะมีซูมให้เห็นภายหลังอีีกทีว่า แม่งมีน้ำตาไหล เหตุเพราะโกรธแค้นเรื่องที่พรานทมิฬพรากพ่อแม่ที่แท้จริง ที่ตามหลอกหลอนมันในฝันมาตลอดชีวิต ไหนจะมาพรากพ่อหมื่นกับครูเฒ่าใบ้อีก มุมกล้อง เสียง แม่งเป๊ะมาก แต่แม่งพลาดตรง เสียงคำสอนของพระอาจารย์ลอยขึ้นมาแบบโดดนี่แหละ สัส เสียงแม่งกำลังมา กำลังบิวท์เลย ภาพกำลังสวย พอเสียงระฆังดังมา เสียงพระครูขึ้นมาเตือน แม่งจากสุดยอดฉากกระชากอารมณ์ กลายเป็นดูตลกไปเลย แถมพะยุงร่างพรานทมิฬมาส่ง พาหนะสัตว์อสูร สกุณเหร แบบงงๆ แต่แม่งยิ่งงงเข้าไปอีก พรานทมิฬบอกเป้าหมายถึงวันพิธีแบบ เฮ้ย มึงขายเจ้านายงี้เลยเหรอ ก็นั้นแหละ จริงๆ เป็นฉากที่ชอบเหมือนกันนะ แต่เพราะมันมีอะไรที่ขัดแย้งแปลกๆ ขึ้นมาก็ต้องว่าไปตามจริงนั้นแหละ