ผมว่า หนัง พริกแกง อาจอยากสื่อแบบนี้ ในบางpartนะ แต่บทเสือกทำไม่ถึงไง
อธิบายงี้
ถ้าเรามีร้าน เราจะยอมให้ลูกน้องเปลี่ยนสูตรไหม
-ไม่เด็ดขาด
หน้าที่เขาคือ copy รสของร้านให้ได้ ลูกค้าอยากกินอาหาร ไม่ใช่อยากกินอีโก้
แล้วจะพัฒนาตอนไหนล่ะ
-มึงก็เสนอในช่วงคิดเมนูใหม่สิวะ
แต่ถ้าทำงานร้านอาหารไทยก็จบ เลิกคิด
อยากคิดไปร้านฟิวชั่นโน่น มีทางเยอะแยะไม่เสือกไป ถ้าเรียนอยู่ก็เรียนไปจบแล้วค่อยตีความเองกับร้านตัวเอง จบ
การทำซ้ำเดิม ไม่ใช่เรื่องผิด
การคิดของใหม่ ไม่ใช่เรื่องผิด
แต่เราเข้าใจในอาหารขนาดไหนล่ะ
ฟิวชั่นคือแฟชั่น มาแล้วไป
อาหารคือคัลเจอร์ จะบรรจุลงเมนูถาวรก็ต้องมีคนยอมรับจริงๆ ซึ่งมันใช้เวลานะ
กว่าต้มซุเปอร์ จะกลายเป็นอาหารที่หลุดจากฟิวชั่นได้
แต่ตอกไข่ดิบบนข้าวในไทยไม่ได้ คนไทยกลัวท้องเสีย
แต่เอาจริงๆ หนังมันทำเพื่ออวยโรงเรียนสอนทำอาหาร ดังนั้น มันจะอวยบทลุงก็ไม่แปลกหรอก แต่บทอ่อนสัดไง
Case by case
ไอ้แว่นผิดในบทนั้น
แต่บทลุงนิรุตต์ ผิดทั้งเรื่อง
#มิตรสหายท่านหนึ่ง