>>123-126 เคยอ่านบทสัมภาษณ์ของคนทำงานที่ขายหัวเราะอันหนึ่ง
เค้าบอกว่าจุดที่ขายดีที่สุดไม่ใช่ร้านหนังสือในห้างใหญ่ แต่เป็นตามสถานีขนส่งคน
พวกหัวลำโพง หมอชิต บขส ต่างจังหวัดอะไรพวกนี้ เมื่อก่อนขายดีมากชนิดเอาลง
แปบเดียวก็หมด เพราะสมัยก่อนไม่มีสมาร์ทโฟน เวลาคนนั่งรถกลับต่างจังหวัด
ก็ซื้อขายหัวเราะมาอ่านฆ่าเวลา พอมีสมาร์ทโฟน การ์ตูนแก๊กสั้นๆแบบนี้หาอ่าน
ตามเพจเฟสบุ้คได้ ขายหัวเราะมันเลยค่อยๆหายไป
พูดถึงเรื่องนี้แล้วก็นึกถึงวงการหนังไทยอ่ะ สมัยวัยอลวนภาคแรกเข้าฉาย
ตอนนั้นมันไม่มีคู่แข่ง เป็นสื่อบันเทิงเรื่องเดียวในยุคนั้นที่เจาะตลาดวัยรุ่นไทย
มันเลยดังแล้วทำเงินได้ ซึ่งผิดกับวัยอลวน5 ที่วัยรุ่นไทยยุคนี้มีทางเลือก
ในการชมสื่อบันเทิงเยอะ เกมส์ หนัง ซีรี่ย์ต่างประเทศ อนิเมะ ไลท์โนเวล มังงะ
แต่อาไพโรจน์แกยังคิดแบบเดียวกับเมื่อ 40 ปีที่แล้ว ว่าถ้าทำหนังตลก เน้นครอบครัวซักหน่อย
ยังไงก็ขายได้ แต่ความจริงคือตัวหนังมันตกยุคไปแล้ว ถึงได้เจ๊งแบบนี้