เมอร์เด้อเหรอ กูเฉยๆ แฮะ จุดเด่นที่ต้องชมคือเพลง OST , Mood tone สี กับแนวเรื่องทริลเลอร์-Dark comedy ที่ไม่ค่อยเห็นในหนังไทย
ส่วนจุดเด่นที่กูว่าเป็นดาบสองคมของหนังเลยคือมุมกล้องการถ่ายที่ส่วนใหญ่มันตั้งใจไม่ Cinematic มาก ถ่ายมุมระดับสายตาแบนๆ เหมือนดูละครเวทีอยู่
กับจังหวะการตัดต่อที่มันธรรมดา มันเลยเหมือนดูหนังดราฟต์แรกอยู่เลยอะ ทำให้หนังมันไม่รู้สึกเร่งเร้า ไม่ได้ตลกในจุดที่ควรตลก ไม่ได้รู้สึกอีรุงตุงนังเท่าที่ควร
ถ้าแนวๆ ฝนตกขี้หมูไหลแบบนี้กูนึกถึง Knives Out หรือ Bullet train ที่มันเดินเรื่อง-ตัดต่อสนุก การกระทำตัวละครมันส่งผลต่อเนื่องถึงกันเป็นทอดๆ ต่อเนื่องกันมากแบบดูไม่ฝืน รู้สึกสนุกกับการดูการกระทำของคนนั้นคนนี้ในมุมมองคนอื่นมันเป็นยังไง แต่เรื่องนี้เหมือนมันไม่ค่อยกระจายความวุ่นวายเท่าไร เหตุผลการกระทำบ้าๆ ของตัวละครแม่งก็ดูลอยๆ เกินไป(ถึงจะเฉลยว่าเป็นเพราะอะไรกูก็ยังว่ามันไม่ค่อยมีน้ำหนักว่ะ) ที่กูรู้สึกสนใจจริงๆ คือการถ่ายทอดครอบครัวคนอีสาน(หรือคนชนบทโดยรวม) ที่จับต้องได้จริงๆ ว่ามันมีคนประเภทนี้อยู่จริงๆ คนหัวร้อนง่ายเอะอะใช้ความรุนแรง คนเกลียดฝรั่ง คนเห็นฝรั่งเป็นเครื่องกดตังค์ ครอบครัวที่ทิ้งลูกทิ้งๆ ขว้างๆ