อย่าให้กูรีรัน
สวัสดีครับ ผมชื่อนายยสุริยเทพ จุติ อายุ16ปี ผมเคยเป็นเด็กทดลองในโปรเจค Dod Children ที่เป็นการคัดเลือกเด็กอัจฉริยะทั้งโลกมาทำอาวุธสงครามเพื่อต่อกรกับขุนพลซาตานจากพิภพแดงครับ โปรเจ็คนั้นผมเรียกมันว่านรกบนดินครับ ผู้ฝึกสอนไร้หัวใจใช้แส้เคี่ยนเด็กในโปรเจคราวกับ"พลังอวตารเทพ"ในร่างของเราออกมาให้ได้ แต่ผมต่างจากคนอื่นตรงที่ผมปลดปล่อยพลังอวตารเทพออกมา"ได้ด้วยตัวเอง" ตั้งนานแล้ว ทำให้ครูฝึกพวกนั้นเกรงกลัวผมที่ยังอายุแค่8ขวบเท่านั้น
สุดท้าย ผมที่รับไม่ได้กับกรับวนการขิงสถาบันจึงทำลายมันทิ้งไม่เหลือแม้แต่ซาก แล้วพาริน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เข้าใจผมหนีออกมา
แต่ทว่า ขุนพลซาตานแห่งภิภพแดงเองก็เกรงกลัวต่อผม ที่อาจจะกลายเป็นตัวเกะกะต่อผนการกลืนกินมนุษย์ จึงวางแผนที่จะกำจัดผมเสียตั้งแต่ต้นลม ผมซึ่งต้องเผชิญหน้ากับจุนพลซาตานจึงใช้ทริกหลอกล่อ และใช้"ปราณแห่นวิศณุ" ดูดเอา"หัวใจแห่งพิภพแดง"จากซาตานมาผนึกไว้ในมือขวาตนเอง ตอนนี้สถาณะของผมจึงเป็นทั้ง"ผู้ใช้พลังอวตารเทพ"และ "ราชัญผู้ถือหัวใจแห่งพิภพแดง" อำนาจที่มีมากเกินไปทำให้ผมเครียดจนเสียสติ โชคดีที่ริน เพื่อนหญิงแสนดีคนนั้นเป็นฝักดาบให้กับผม ทำให้ผมเข้าใจถึงสัจธรรมของสิ่งมีชีวิตโสมมที่เรียกว่ามนุษย์
ปัจจุบัน ผมกับรินแอบซ่อนตัวเป็นนักเรียนม.ปลาย อยู่ในแถบชานเมืองแห่งหนึ่ง เพื่อหลบหนีการตามล่าของ"ทายาทแห่งซาตาน"ที่แย่งชิงมือขวาของผมเพื่อขึ้นไปเป็นราชาคนต่อไป และ"คนของรัฐบาลโลก" ที่ต้องการใช้ประโยชน์จาก"อวตารเทพ"ของผม ที่ปะปนเข้ามาในคราบของนักเรียนแลกเปลี่ยน
อ้อใช่ จุดอ่อนใหญ่ของผมที่บอกใครไม่ได้คือ ผมไม่ชอบทานมะเขือเทศ ดังนั้นผมจึงไม่แกรี่สตู