「ช่วงเวลาของครอบครัว」
"บางที เราอาจจะกำลังมองดูดาวอยู่ก็ได้นะ ว่ามั้ย"
เพื่อนสาวผู้อยู่ข้างเด็กสาวที่เดินไปพลางเหม่อมองดูท้องฟ้าไปพลาง เหนื่อยใจจะถามถึงเหตุผล
ก็เลยตอบเจ้าตัวไปตรงๆ ว่า
"ดาวเหรอ...... แต่ดูยังไงตอนนี้มันก็ยังกลางวันแสกๆ อยู่เลยนะ......"
เพื่อนสาวที่จนปัญญาไม่รู้จะพูดยังไง ยกมือขึ้นบังหน้าตัวเองให้พ้นแสงแดดจ้า จากท้องฟ้าอันไร้เมฆบดบังที่เด็กสาวกำลังมองดูดาวอยู่
ระหว่างทางกลับจากโรงเรียนม.ต้น ท่ามกลางแสงอาทิตย์เจิดจ้าที่หาได้ยากยิ่งในฤดูหนาว เด็กสาวทั้งสองในชุดเครื่องแบบกำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน
เป็นช่วงเวลาเช่นนั้น
วันนี้คาบเรียนจบลงตั้งแต่เช้า ดวงอาทิตย์เลยยังขึ้นสูงเหนือศีรษะอยู่
"ก็ ถึงจะเป็นตอนกลางวัน แต่ดาวก็ยังไม่ได้หายไปไหนสักหน่อยนี่ ? พอคิดว่าแค่มองไม่เห็น แต่ต้องอยู่ตรงนั้นแน่เลย~ แค่นี้ก็ดีใจจนแทบทนไม่ไหวแล้วล่ะ"
เด็กสาวหยุดยืน แล้วปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างซื่อๆ ผ่านทางรอยยิ้มที่ดูตื่นเต้นเหมือนคำพูดของตัวเธอเอง ใส่เพื่อนสาวที่กำลังมองดูท้องฟ้าผืนเดียวกันอยู่แบบงงๆ
เพื่อนสาว ผู้มีท่าทีตรงกันข้ามกับเด็กสาว กระซิบเสียงเบา
"เอ้าๆ ตื่นเต้นเสียจนน้ำลายไหลแล้วนะ"
"เอ๋!? โกหกน่า"
เด็กสาวยกมือขึ้นป้ายริมฝีปากตัวเอง ท่าทางลุกลี้ลุกลน
"โกหกน่ะ"
"จ-ใจร้าย! หลงเชื่อไปแล้วนะ!"
ท่าทีของเด็กสาวที่กำลังโกรธนั้นไม่น่ากลัวเอาเสียเลย แต่กลับดูน่ารักน่าชัง
เพื่อนสาวกล่าวขอโทษขณะที่มองภาพนั้นด้วยความขบขัน
"โทษทีๆ แต่จะว่าไป เวลาดูดาวทีไร ก็เห็นน้ำลายหกตลอดเลยนะ"
"จ-จริงเหรอ......?"
"โกหกน่ะ"
"ฮึ!"
เด็กสาวค้อน
"ท้องฟ้ามันน่ามองขนาดนั้นเลยเหรอ"
"......ก็คนมันชอบนี่นา"
เด็กสาวกระซิบเสียงเบาด้วยความเอียงอาย
เพื่อนสาวเห็นแบบนั้นก็พูดต่อแบบไม่ติดใจอะไร
"จะว่าไป นี่ก็ใกล้จบม.ต้น จะขึ้นม.ปลายอยู่แล้ว ก็ยังเหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"
"ฉันเหรอ?"
"ทำตัวเฉื่อยชามั่งล่ะ เอ้อระเหยไปเรื่อยมั่งล่ะ เป็นผู้ใหญ่ไปจะเป็นยังไงยังจินตนาการไม่ถูกเลยมั่งล่ะ"
"อันนั้นขนาดตัวเองก็ยังไม่ค่อยจะรู้เลย......"
"ไม่โตสักทีมั่งล่ะ"
"ม-ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ! ฉันน่ะโตขึ้นตั้งเยอะแล้วนะ!"
เด็กสาวเหยียดแขนสองข้าง ชูขึ้นฟ้า ท่าทางเหมือนบิดขี้เกียจ
"จ้ะ ไม่ได้หมายถึงส่วนสูง แต่พูดถึงที่ยังทำตัวเหมือนสมัยเด็กไม่เปลี่ยนตะหาก เอาแต่มองท้องฟ้า ไม่ว่าฝนจะตกหรือหิมะจะถม ก็ยังจะออกไปดูดาวได้ทุกคืนใช่มั้ยล่ะ?"
"ก็! เค้าชอบจริงๆ นี่นา"
"เมื่อกี้ก็เพิ่งถามไป เอาเถอะ ไม่ต้องถามก็รู้แล้วอยู่ดี แล้วก็นะ----"
เพื่อนสาวจ้องมองดูเด็กสาวอีกรอบ
"อ-อะไรเหรอ?"
"จะหาคนที่เข้าใจงานอดิเรกพิลึกแบบนั้น มันลำบากอยู่นะ"
"พิลึกเลยเหรอ......"
"ฉันน่ะเป็นเพื่อนกันมาก็เข้าใจได้อยู่ พูดอีกอย่างก็คือชินแล้วนั่นล่ะ แต่ผู้ชายแสนดีที่เธอจะได้พบหลังจากนี้นี่สิ เขาจะเข้าใจงานอดิเรกพิลึกๆ นี่ได้รึเปล่านะ......"
เพื่อนสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เสมือนกับว่าเป็นประเด็นร้ายแรงก็ไม่ปาน
แล้วเด็กสาวที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นห่วง ก็โพล่งขึ้นมา
"ไม่เห็นจะพิลึกสักหน่อยนึง!"
"เวลาจะเดทคงต้องไปดูดาวทุกรอบสินะ......"
"ก็บอกแล้วไง!"
ฉากหนึ่งในชีวิตประจำวัน บทสนทนาแบบเด็กๆ ระหว่างทางกลับบ้านของสองสาวม.ต้น
กับการต่อปากต่อคำธรรมดาๆ ที่ครึ่งหนึ่งกลายเป็นการให้สัญญา
เพื่อนสาว ที่แวบความคิดหนึ่งขึ้นมา หันกลับมาหาเด็กสาว
"จริงสิ---- คาโอริ"
