Fanboi Channel

จริงๆมันก็คาบเกี่ยวกัน 3-4 กระทู้นะ
>>>/game/31/ PS Vita
>>>/animanga/1824/ ข่าวสารจิปาถะวงการอนิเม (ในแง่สตูดิโอ)
>>>/animanga/1517/ upcoming anime 3rd season
รวมถึงกระทู้นี้ ในฐานะที่เป็นกระทู้งานแรกของสตูดิโอ
ถ้าจะให้ยกไป upcoming ก็ quote กลับมาตรงนี้ก็ได้นี่

>>738 ว่าไปก็ควรไปแจิปาถะมากกว่าแฮะ เพราะcontentหลักของ >>736 กล่าวถึงคือตัวสตูดิโอที่ทำ นอกนั้นเป็นส่วนย่อยทั้งสิ้น

สตูดิโอทำเรื่อง Dimension W
สตูดิโอมีเรื่องแรกคือ โซระเมโสะ
สตูดิโอทำคัทอินเกม

มันไม่ใช่ โซระเมโสะทำ Dimension W
โซระเมโสะทำ คัทอินเกม

แต่มันไม่ควรอยู่ในกระทู้นี้ ต่อไปไม่ต้องเอา Diemention W กลับมาอีก
ไม่งั้นก็ไปโพสลงบล็อกตัวเองซะ

ที่มึงโพสไม่เกี่ยวอะไรกับโซระเมโสะเลยจ้า

>>739 อืม จริงๆ จะรอให้ตรงสุดต้องให้อนิเมฉายแล้วมีกระทู้นู่นแหละ
แต่ถึงตอนนั้น ถ้าไม่มีโม่งคนไหนสนใจเรื่องโปรดักชั่น ก็คงไม่มีใครพูดถึงสตูดิโออยู่ดี เพราะมั่นใจว่าคนส่วนใหญ่ที่ตั้งตารอ Dimension W เป็นแฟนของอิวาฮาระยูจิ คนเขียนต้นฉบับ
เพราะฉะนั้นในตอนนี้ พื้นที่ที่จะพูดถึงสตูดิโอ 3Hz แล้วมีคนแคร์ ก็น่าจะมีแต่ในนี้

เหมือนยังไงก็จะเอาใส่กระทู้นี้ให้ได้แฮะ ตามใจเถอะ
ที่นี่มีกระทู้upcomingสำหรับเรื่องทียังไม่ฉาย จิปาถะสำหรับคุยเรื่องเกี่ยวกับอื่นๆ เช่นสตูดิโอ อนิเมเตอร์
ถ้าจะเอาลงกระทู้นี้เพราะมันเป็นที่ที่จะมีคนสนใจที่สุดก็ตามใจ

ที่นี่ไม่ใช่บล็อกส่วนตัว

ถ้าจะคถยเรื่องอนิเมเตอร์ก็มีกระทู้ข่าวสารวงการอนิเมที่เป็นกระทู้แม่บ้านเดิม
อย่ามาใช้บอร์ดเป็นบล็อกมึง

เหมือนจะใช้อยู่คนเดียวจนเปรียบเสมือนเป็นกระทู้ส่วนตัวจนเคยชิน

บล็อกแสวงบุญแบบละเอียด กำลังเขียนอยู่ครับ
เนื้อหา คงเริ่มตั้งแต่ช่วงวางแผนจนถึงเท้าแตะซัปโปโร ไปจนจบ 4 วันที่เหลือในโทยะ
พวกข้อมูลอื่นๆ ถ้ามีใครอยากไปเห็นถึงสถานที่จริง ก็จะสรุปมาให้
แล้วก็ ขอยืมคำพูดแฟนโซระเมโสะที่ไปโทยะทุกสัปดาห์ตั้งแต่อนิเมจบมาใช้หน่อย
' ยินดีที่ได้เป็นประโยชน์ให้คนที่รักเรื่องนี้ครับ '

เบื่อโม่งขี้อิจฉา Studio 3Hz ทำโซระเมโสะ มันจะมีพูดถึงงานอื่นบ้างมันแปลกไรวะ ทีมู้พลาเมโมโซระเมโสะแม่งไม่เกี่ยวห่าไรเลยพูดถึงอยู่ได้ทั้งมู้
ทีตอนนั้นทำไมไม่ไปด่าไปห้ามมั่ง
ปลอกหมอนแหล่มทุกรูปแต่ทำไมบาบิก้อนดันไปอยู่กับยูสึกิหว่า

>>747 มึงไม่เห็นคนด่าหรอ

อีกอย่างคือมันแปลกตรงที่มันเป็นกระทู้โซระเมโสะ ไม่ใช่กระทู้ 3Hz

พูดถึง 3Hz ในกระทู้นี้คือ off-topic?
พวกขี้อิจฉามันขี้อิจฉาจริงๆครัช

>>750 สมเพชมากกว่า

>>750 ก็รู้ตัวนี่หว่า

>>749 แปลกตรงไหนวะคุยถึงผลงานค่ายที่ทำเมะ และมู้นี้ก็ไม่ได้พูดถึงบ่อยส่วนใหญ่ก็เนื้อหาโซระเมโสะทั้งนั้น มันไม่แปลกหรอกว่ะที่จะมีการพูดถึงอะไรที่มันนอกเรื่องแต่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาในมู้บ้าง ถ้ามึงไปคุยข้างนอกมึงก็ต้องเจอ อย่างsukiเรื่องcharlotte มันก็มีการพูดถึงผลงานมาเอดะ จุนที่ผ่านมาบ้าง และมู้อื่นในโม่งหนักกว่านี้อีก มู้8man พูดถึง W.A.2จนจะกลายเป็นมู้W.A.2กันอยู่แล้ว กูว่าถ้าพูดนอกเรื่องแค่นี้แล้วมากระแทกแดกดันกันมันก็ไม่ถูกว่ะ เหมือนจงใจหาเรื่อง ทั้งที่เนื้อหาที่พูดมันก็มีความเกี่ยวข้องกันอยู่ในฐานะที่เป็นค่ายทำโซระเมโสะ

>>753 เราว่ากรณีนี้มันต่างที่ อยู่ดีๆก็พูดถึงเรื่อง out topic ขึ้นมาโดดๆ อย่างกระทู้ที่ยกตัวอย่างมามันออกแนวคุยกันจนนอกเรื่องมากกว่า

กระทู้คุณภาพชิบหายเลยวะกระทู้นี
มีการแถเรื่องที่ผิดให้เป็นเรื่องที่ถูกด้วย
ตบมือให้รัวๆ

>>753 อ้างสิ่งที่คนอื่นทำผิดเพื่อทำให้ความผิดของตัวเองนั้นถูกต้องขึ้นมา เฮ้อ นั่นทำได้ นี่ก็ต้องทำได้สิวะ ราวๆ นี้

กระทู้คุณภาพของคนคุณภาพนะครัช

＞การพูดถึงอะไรที่มันนอกเรื่องแต่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาในมู้บ้าง

นี่แหละครับคือปัญหา ถ้ามาบอกแล้วรับทราบก็ว่าไปอย่าง นี่มาเตือนแล้วกลับพยายามพลิกผิดให้เป็นถูกให้ได้ ไม่ยอมรับความผิด แบบนี้มันสมควรแล้วหรอครับ

อ่าน >>736 ใหม่อีกที ก็ได้ความว่าพูดชื่อสตาฟค่าย ว่าแยกไปทำอะไรเรื่องไหนอยู่ มันoff ยังไง
มาเป็นข้อมูลปิดให้เสร็จงี้ ต่อให้มีคนมาต่อ กูก็ยังนึกไม่ถูกเลยว่ามันจะต่อยังไง นอกจาก อืม เหรอ ก็คล้ายงานเก่าอยู่

คนคุณภาพจากกระทู้คุณภาพทำอะไรก็ไม่ผิดครัช

อ่อ ข้างบน กูอ่านเป็น มึงเถียงเค้าไม่ขึ้น แล้วก็ทิ้งท้ายว่า กูถูก มึงผิด ถ้ามึงจะผิดต่อไปก็เรื่องของมึง
เห็นควรอย่างยิ่งว่า ไปสมัครเป็นแอดมินดูนะ แล้วก็แจ้งล็อคกระทู้นี้ซะด้วยเลย มีหลักฐานว่าตักเตือนแล้วเรียบร้อยด้วยนี่นา อิ_อิ

เรื่องเยอะดีว่ะวันนี้ โทรลฟุก็มัน แถมยังมีพวกคาซาม่าวอนนาบีในนี้อีก กูล่ะขำ

กูก็อุตสาห์มาพูดดีๆนะว่ามันก็ต้องมีกันบ้างที่จะมีพูดอะไรถึงเรื่องอื่น มู้นี้มันคุยเรื่อง3Hzกี้เม้นกันวะ จริงๆมู้ที่กูยกมากูก็ไม่ได้ไปว่าไร และมู้นี้แม่งก็คุยมาตั้งนานจะครบปีแล้วเพิ่งมามีปัญหา ทำตัวยังกะโม่งจากเวปคุณภาพที่จ้องจะมาจัดระบบสังคมที่นี่กลับที่อยู่ของเมิงไปเหอะนิดๆหน่อยๆก็มาเสือกทำให้เป็นเรื่อง

จริงๆแล้วคนแอบหมั่นไส้แฟนบอยเรื่องนี้เยอะสินะ คือกูเห็นด้วยว่าควรโพสให้ถูกกระทู้ แต่ออกทะเลแค่นิดเดียวแล้วโดนรุมไล่เป็นวรรคเป็นเวรแบบนี้ดูจงใจไปหน่อยนา คนโพสก็ดันดิ้นไม่เข้าเรื่องซะแรงอีก

ที่มันเป็นการโดนไล่เป็นวรรคเป็นเวรก็เพรสะพวกคุณพยายามนักหนาที่จะอธิบายว่ามันได้โดยให้เหตุผลว่า

>ที่ที่จะมีคนแคร์สตูดิโอ3Hz มากที่สุดก็คือกระทู้นี้

ไม่ใช่หรอครับ

จริงๆ เริ่มต้นมันก็แค่มาบอกปกติว่ามันไม่น่าจะอยู่กระทู้นี้เท่านั้น ไม่ใชาพวกคุณเองหรือครับที่ต่อความยาวสาวความยืดอยู่

กูเชื่อแล้วว่ากระทู้คุณภาพจริงๆ ขนาดไอ้ตัวมาแถข้างๆคูๆ ยังโดนอิทธิฤทธิ์จนพิมพ์ผิดๆถูกๆเลยทีเดียว

รูปจากกล้องอีกตัวครับ ทำไปจนถึงก่อนขึ้นเรือไปนาคาจิมะแล้ว
ยังขาดพิพิธภัณฑ์ภูเขาไฟกับหอดูดาว
https://www.flickr.com/photos/133955199@N05/
ทำเสร็จหมดเดี๋ยวจะบอกอีกที เอามาลงไว้ก่อน

>>764 กูจิ้มให้ถ้าไม่มาเม้นแบบ>>740 >>743 >>744 กูก็เฉยๆว่ะ เอาเหอะต่อไปนี้กูจะไม่ดิ้นละจะถือว่าเป็นโทรลสวะๆ ถ้าเจอข่าว 3Hz กูก็จะมาโพสในนี้

คนคุณภาพจริมๆเลยครัชกระทู้นี้

สมเป็นโม่งคุณภาพ ใจคอมึงจะคุยDimension W หรือ สตูดิโอ 3hz กันที่นี่จริงๆเหรอ?

>>764 กูไม่ใช่พวกคนโพสโว้ย ไม่ใช่คนสิงกระทู้นี้ด้วย เรื่องนี้กูก็ไม่ได้ดูซักตอน กูแค่อ่านที่ตีกันแล้วเม้นตามที่กูเห็นภาพเฉยๆ

https://flic.kr/s/aHskjDn7uG รวมรูปเฉพาะคัทในโซระเมโสะ
https://flic.kr/s/aHskjDxGTS รวมรูปอื่นๆ ระหว่างทางเกือบทั้งหมดในโทยะ
ส่วนบล็อกแสวงบุญ เขียนไปถึงก่อนขึ้นนิชิยามะแล้ว หาอ่านได้ที่เดิมครับ หาไม่เจอ google เอาก็เจอครับ

เวลาผ่านไปเร็วไม่น่าเชื่อแป้ปเดียวก็จะครบรอบ 1 ปีที่อนิเมะเรื่องนี้ฉายละขอขอบคุณข้อมูลดีๆที่อัพเดทให้อ่านกันตอนนั้นก็มีแต่ที่นี่น่ะแหละที่คุยเรื่องนี้ เพราะที่อื่นไม่มีใครดูกัน
เห็นปลอกหมอน>>735 แล้วมีความหมายแฝงเหมือนกันนะโนโนกะ ชิโอเนะนอนตะแคงถ้าเอาปลอกหมอนโนเอลมาอยู่ตรงกลางก็เหมือนพ่อ แม่ ลูกเลย 555

ใครขุดกระทู้เฮี้ยนี่ขึ้นมาอีกเเล้ววะ

>>772 เสียดายหันทางเดียวกัน อ้อ ปลอกหมอนเปิดให้สั่งแล้วนะครับ
มีโซระเมโสะเฟส ครบรอบ 1 ปี ทุก 2000 เยน สุ่มแผ่นภาพเซ็ทใหม่ของคาราดีไซน์อนิเม อาคิยะ ยูคิเอะ 1 ใบ
ส่วนใครอยากได้โซตะ เลือกได้เลย ไม่ต้องสุ่ม
ปลอกหมอน 1 ผืน แถม 1 คัท กับแผ่นภาพ 1 ใบแบบสุ่ม
ถ้าสั่งทีเดียว 4 ผืน จะได้ 4 คัท กับแผ่นภาพครบเซ็ท 6 ใบ ไม่ต้องสุ่ม
พิเศษ ถ้าสั่งก่อนสิ้นเดือน รับแฟ้มใสลายใหม่ 1 แฟ้ม ต่อหมอน 1 ใบ

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=zI_u0YmgH8tA.kEiW7h6FHd04&usp=sharing
ส่วนอันนี้แผนที่แสวงบุญ ฉบับภาษาไทยครับ ตรงซัปโปโรไม่ได้มาร์คไว้เพราะมีแต่จุดที่เป็นสถานที่สำคัญอยู่แล้ว เดินผ่านก็เจอ
ทางขึ้นหอดูดาวยังเปิดอยู่จนเดือน 10 ครับ

http://imgur.com/MzN0bNe
โปรต่อเนื่องจากครบรอบหนึ่งปี
ตั้งแต่เดือน 10 เป็นต้นไป คนที่ไปนั่งกินร้านโบโยะเทย์ (บ้านยูซึกิ) ที่โทยะ แล้วบอกพนักงานว่า 「そらメソを観て来ました」
จะได้แฟ้มลายพิเศษ ตามภาพ

ใครจะไป ฝากซื้อวาคาสะอิโมะกับอิโรฮาสุรสฮาสคับ (ของโคฮารุ) มาฝากด้วยนะ D:

>>698
"---------"
รู้สึกได้ถึงสติที่อยู่ไกลออกไป ค่อยๆ กลับเข้ามาในร่างกาย
ทัศนียภาพรอบตัวค่อยแจ่มชัดขึ้นเป็นลำดับ สถานภาพของตัวเองในตอนนี้กำลังสลับจากความฝันไปสู่ความเป็นจริง
"-----ยัง,กลางคืนอยู่?"
ชิโอเนะปริปากพูดออกมาคนเดียวเหมือนจะถามตัวเอง แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบอันใด
ขณะที่เงยหน้าขึ้นจากตรงที่ฟุบอยู่ สายตาก็กวาดไปรอบๆ ประหนึ่งจะเรียกความจำที่ล่องลอยอยู่กลับคืนมา

สถานที่คือห้องพักในแมนชั่นที่ตัวเองอาศัยอยู่ในเมืองโฮคุบิ ที่นอนซบอยู่ก็ไม่ใช่เตียง แต่เป็นคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คที่ใช้ต่างหมอน
ชิโอเนะขยับร่างกายครึ่งบน เก้าอี้ที่ใช้นั่งหลับหมุนไปเงียบๆ
เบื้องหน้าชิโอเนะที่ลืมตาตื่น คือหน้าต่างบานใหญ่ติดม่านพับที่ยังพับขึ้นอยู่เอาไว้
"ถ้าเช้าแล้วก็ดีสิ"
ภายนอกหน้าต่าง คือท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ปกคลุมไปด้วยเมฆหนาทึบ
ตอนที่กลับมาถึง ก็เป็นเวลาหลังพระอาทิตย์ลับฟ้าไปแล้วเรียบร้อย ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าเวลาเท่าไร แต่ก็คงไม่ได้หลับไปนานมากมายอะไรนัก
รู้สึกเหมือนกับฝันไป
แต่กลับนึกไม่ออกเสียแล้วว่าในความฝันนั้นเป็นเรื่องอะไร
แต่ก็ ดีแล้วล่ะ
คงไม่ใช่เรื่องดีๆ เป็นแน่
เพราะยังรู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวจนผิดปกตินี่ได้อยู่เลย

แม้จะจำสิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันไม่ได้ แต่ก็ยังไม่ลืมเรื่องได้ที่ทำลงไปที่ร้านชิอิฮาระวันนี้
บอกตัวเองว่าสิ่งที่ทำไปนั้นถูกต้อง แล้วทิ้งระยะห่างจากพวกยูซึกิ จากนั้นสักพักก็จะย้ายกลับไปอยู่กับพ่อ
เท่านี้ทุกอย่างก็เรียบร้อย

พ่อที่อยู่ไกลก็พลอยดีใจไปด้วย จากที่เคยหมดหวังเรื่องจะได้อยู่ด้วยกันพ่อลูกมาพักหนึ่ง ก็ยอมรับฟังคำขอของชิโอเนะด้วยความเต็มใจ
ที่เหลือก็แค่ย้ายไปอยู่ด้วยเท่านั้นเอง

>>778
เพราะอย่างนั้นถึงได้เฝ้าคอยให้วันนั้นเวียนมาถึง ยิ่งเร็วยิ่งดี
ห่างกันไปซะ จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด

"ยังกลางคืนอยู่อีก จริงๆ สินะ"
พอดูเวลาจากโทรศัพท์มือถือ ก็ได้รู้ว่าหลับไปราวชั่วโมงเดียว อีกนานกว่าจะเช้า
เวลาไม่ได้ล่วงเลยไปอย่างที่ชิโอเนะคาดหวังไว้เลย
ทั้งที่อยากให้เวลามันเดินเร็วกว่านี้ ทั้งที่อยากจะจากไปให้ไกลกว่านี้แท้ๆ

พอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เช้าวันที่ต้องย้ายออกไป
นั่นคือเป้าหมายอันสูงสุดที่ชิโอเนะในตอนนี้คาดหวังไว้
เพื่อจะไปให้ถึงเป้าหมายนั้น คราวนี้ชิโอเนะจึงทอดร่างลงบนเตียง
ไฟในห้อง ไม่ได้เปิดไว้แต่แรก
ทุกครั้งหลังจากที่ชิโอเนะนั่งรถบัสกลับจากคิริยะโกะมาถึงห้องตัวเองที่แมนชั่น ก็จะไปนั่งจมบนเก้าอี้อยู่อย่างนั้นเหมือนคนหมดใจ
ตอนที่นั่งอยู่บนรถก็เหมือนกัน ต่อไปนี้จะเป็นยังไงก็ไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้น
คำพูดของยูซึกิ ท่าทีของโคฮารุ สีหน้าของโซตะ
ไม่อยากจะนึกถึงมันขึ้นมาอีก
แต่ตอนนี้...
"---- นอนไม่หลับเลย"
ชิโอเนะที่มองเพดาน พึมพำเสียงค่อย
แล้วจึงบีบเค้นเอาความไม่สบอารมณ์ที่มีต่อตัวเธอเองออกมา ตัวเธอที่ยังนึกถึงทุกคนขึ้นมาอีก ทั้งที่ไม่อยากคิด
ชิโอเนะขยับร่างกาย ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเปิดไฟในห้อง
ขณะที่เจอแสงจ้าจนต้องหรี่ตา สายตาก็มองไปยังลังกระดาษที่วางสุมอยู่บนพื้น
ที่เตรียมไว้เพื่อการย้ายออก ไปจากที่แห่งนี้

>>779
พอหลับไม่ลงเสียแล้ว ชิโอเนะก็เริ่มแพ็คของต่อจากที่ค้างเอาไว้อีกครั้ง
ข้าวของที่ไม่ได้มากมายอะไรแต่แรกเอง ส่วนใหญ่ก็ลงไปอยู่ในกล่องหมดแล้วด้วย
ชิโอเนะก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไปเงียบๆ
ความทรงจำที่ผ่านมาของที่แห่งนี้ ค่อยๆ วางมันลงไปอย่างทะนุถนอม ไม่ให้แตกหักด้วยกาลเวลา
แล้วจึงปิดผนึกมันเอาไว้ในกล่อง
"นี่มัน----"
ตอนที่มือที่เคลื่อนไหวซ้ำๆ จนชินชา กลับหยุดลงด้วยความสับสนนั้น ก็เป็นเวลาราวครึ่งชั่วโมงหลังจากเริ่มเก็บของ
ชิโอเนะหยิบสิ่งที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเองหยุดมือนั้นขึ้นมา
"ทำไมกันล่ะ? "
รูปถ่ายที่ชิโอเนะเคยได้ถ่ายไว้มากมายนับไม่ถ้วนจนถึงตอนนี้นั้น ไม่ได้อัดไว้เป็นกระดาษทั้งหมด ส่วนมากจะคงเหลืออยู่แค่ในรูปข้อมูล
รูปที่ชิโอเนะหยิบขึ้นมาดูก็เช่นกัน
หรือว่าจะปนอยู่กับไฟล์อื่น ตอนที่เอาไปอัดที่ร้าน
หรือจะเป็นความผิดพลาดของกระบวนการอัด
หรือเธออาจจะเข้าใจผิดไปเอง
อย่างไหนก็เป็นไปได้ทั้งนั้น
"เวลาแบบนี้......ไม่ต้องออกมาให้เห็นก็ดีแล้วแท้ๆ"

รูปถ่ายในมือชิโอเนะ เป็นรูปถ่ายหน้าเกือบตรง
ในรูปนั้นมีรอยยิ้มคู่หนึ่ง มองมาทางชิโอเนะที่ถือรูปถ่ายเอาไว้
คนหนึ่งคือโนเอล ที่มีรอยยิ้มอันเปี่ยมล้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ
อีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างกัน คือชิโอเนะ
ที่ยิ้มแบบดูแล้วขืนๆ เหมือนจะถ่วงดุลกับรอยยิ้มของโนเอล
เป็นรอยยิ้มของตัวเองที่ช่างดูน่าขันสำหรับชิโอเนะในตอนนี้
พอมองรูปถ่ายใบเดียวที่ตัวเองเคยถ่ายคู่กับโนเอลเข้าแล้ว ก็กลับกลายเป็นว่าเธอไม่อาจละสายตาจากมันได้เลย
ราวกับจะทำให้จิตใจของตัวเองในตอนนี้สงบลง ด้วยรอยยิ้มของตัวเองก่อนหน้านี้ไม่นานนัก

"----ไม่ไหวเลยจริงๆ"
คำพูดนั้นจะหมายถึงความไม่พอใจต่อโนเอลในรูปถ่าย หรือหมายถึงตัวเองกันแน่ ก็ยังไม่รู้
แล้วชิโอเนะก็นึกถึงช่วงเวลาที่ถ่ายภาพนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนนั้น เป็นช่วงเวลาก่อนที่หิมะจะเริ่มตกในเมือง----
ภูเขาที่รายล้อมทะเลสาบคิริยะ ถูกย้อมด้วยสีแดงเข้ม
เป็นเรื่องราวในวันหนึ่งของฤดูใบไม้ร่วง

>>780
มันเริ่มต้นจากตอนที่ไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อในเมืองคิริยะโกะ
หลังจากที่ได้เห็นจานบินที่ราวกับจะสะท้อนภาพของดอกไม้ไฟ ลอยอยู่เหนือท้องฟ้ายามค่ำคืน
ตั้งแต่นั้นมา ชิโอเนะก็ได้แต่ยกกล้องถ่ายภาพขึ้นมองท้องฟ้าเหนือทะเลสาบจากริมฝั่งบ่อยครั้งขึ้น เหมือนกับว่าถูกแสงนั้นช่วงชิงหัวใจไป
แต่สิ่งที่อยู่ตรงนั้น จานบินที่ชิโอเนะคอยมองอยู่ตลอดตั้งแต่ตอนที่มาถึง กลับยังคงรูปลักษณ์เดิมเหมือนตอนปกติไม่เปลี่ยนแปลง

วันนั้นก็เหมือนกัน พอเลิกเรียนเสร็จก็รีบขึ้นรถบัสมาคิริยะโกะเสียจนไม่มีเวลาเปลี่ยนชุด เพียงเพื่อที่จะมาเก็บภาพจานบินที่ยังอยู่ในสภาพเดิมด้วยความผิดหวัง
ด้วยเหตุนั้น ถึงได้มีโอกาสแวะเข้าร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ระหว่างทาง เรื่องที่เหมาขนมหวานประจำฤดูกาลที่เขียนป้ายระบุไว้ว่าเป็นสินค้าใหม่มาครบทุกชนิดแล้วได้ตั๋วจับฉลากชิงโชคมา
สำหรับชิโอเนะแล้ว ก็เหมือนกับของแถมที่ไม่ได้คาดคิด เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลยด้วยซ้ำ
ไม่คิดเลยว่าตั๋วชิงโชคแค่ใบเดียว จะกลายเป็นเหตุให้วันเสาร์ที่จะถึงนี้กลายเป็นวันที่ยุ่งทั้งวันไปได้----

>>781
"----ทำอะไรอยู่เหรอ?"
"อ๊ะ ! ชิโอเนะ!"
สุดสัปดาห์ในฤดูใบไม้ร่วง
ตั๋วชิงโชคที่ใช้ไปแบบไม่ได้คิดอะไร กลับถูกรางวัลที่หนึ่งเข้าเสียนี่ แถมบัตรที่พักโรงแรมออนเซ็นที่จำใจรับมา ก็ยังมีตั้งสองใบอีก
ออนเซ็นที่ชิโอเนะไม่คิดจะไปแน่ๆ
ทั้งที่น่าจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ตอนนี้ ชิโอเนะที่เตรียมตัวมาค้างคืนมาดิบดี กลับกำลังเดินเข้าไปในโรงแรมที่พัก
"ดูสิๆ ชิโอเนะ! จานบินหว๊านหวานเต็มเลย! โนเอลจะทำไงดีเนี่ย!"
อีกฝ่ายที่มาพักด้วยกัน --- โนเอลที่ส่งสายตาเป็นประกายระยิบระยับ กำลังโบกมือให้ชิโอเนะ
"ก็ที่นี่ออนเซ็น จะมีของฝากวางขาย มันก็เรื่องธรรมดานี่?"
โนเอลที่ดีใจจนออกนอกหน้า ทำเอาชิโอเนะแปลกใจ
"แต่ที่อ่างอาบน้ำบ้านโนโนกะไม่เห็นมีเลย?"
"ก็ใช่สิ ออนเซ็นไม่ใช่อ่างอาบน้ำซะหน่อยนี่นา"
"โนเอลรู้! ออนเซ็นน่ะใหญ่กว่าอ่างอาบน้ำเยอะมากๆ เลย แต่ก็ยังเล็กกว่าทะเลสาบใช่มั้ยล่ะ?"
"......ทะเลสาบ? คิดยังไงถึงได้ยกมาเทียบนะ"
ที่ว่าไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเอาออนเซ็นไปเทียบกับทะเลสาบนี่ก็เรื่องหนึ่งแล้ว สิ่งอื่นที่เห็นอยู่ตรงนั้นกลับเกินขอบเขตความเข้าใจของชิโอเนะยิ่งกว่า
"โนเอล ของที่อุ้มอยู่นั่น มันอะไรกันน่ะ......"
สงสัยมาตลอด
สิ่งของหน้าตาคล้ายหมอนนุ่มๆ ที่ถูกร่างเล็กๆ ของโนเอลอุ้มเอาไว้จนดูเหมือนกอด
พอมาคิดดู ก็รู้สึกว่าเจ้าตัวจะหอบมันไว้ตลอดตั้งแต่ตอนที่สะดุดล้มแล้วสัญญากันว่าจะไปออนเซ็นเมื่อหลายวันก่อน
"อันนี้โนเอลถูกรางวัลมา! แต่ว่า... ไม่ใช่อันนี้......"
โนเอลพอชูหมอนหนุนลายดาวขึ้นมาอวดได้ไม่ทันไร ก็กลับมาจ๋อย
ชิโอเนะพูดออกมาแค่คำเดียว
"......เหรอ"
เป็นคำพูดจากผลลัพธ์ของความเหนื่อยใจที่เหนือกว่าความอยากรู้อยากเห็นของชิโอเนะ ผู้รู้สึกว่ายังมีเรื่องอื่นที่เกี่ยวกับสิ่งของปริศนาชิ้นนั้นให้ถามต่ออีกหลายขั้น
"อันนี้ก็เป็นจานบินได้ด้วยล่ะ!"
โนเอลชูหมอนขึ้นเหนือหัวแล้วเหวี่ยงไปมาเป็นวงกลม แต่ก็ยังดูไม่เป็นจานบินอยู่ดี คงเพราะลวดลายที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
"รู้แล้ว ไม่ต้องเหวี่ยงแล้ว ไปกันเถอะ"
"ออนเซ็น!"
"ยังก่อน"
"เอ๋!!"
"ออนเซ็นน่ะ ไว้กลางคืนก่อนค่อยไปนะ"
"......แหง่ว"
สีหน้าโนเอลพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ
"ก็ เพิ่งมาถึงโรงแรมแท้ๆ จู่ๆ จะให้ไปออนเซ็นเลย มันออกจะข้ามขั้นไปหน่อยใช่มั้ยล่ะ"
ชิโอเนะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงลูกค้าเด็กผู้หญิงที่มาเข้าพักจากแผนกต้อนรับที่อยู่ห่างออกไป
"อย่างแรกเลย ไปห้องพักกันก่อนดีกว่า คงไม่คิดจะอุ้มจานบินนั่นเดินไปเดินมาตลอดหรอกนะ?"
คำชวนแบบปุบปับของชิโอเนะทำเอาโนเอลประหลาดใจ
"เอาไปออนเซ็นด้วยไม่ได้เหรอ?"
"ที่จริงก็ไม่มีใครห้ามหรอกนะ"
"งั้นเอาไปว่ายน้ำด้วยนะ!"
"ห้ามเด็ดขาดเลย!"
ชิโอเนะยื่นคำขาดทันที เพราะไม่นึกว่าจะตั้งใจเอาไปจุ่มน้ำจริงๆ
ถ้ามองในแง่นึง อาจจะแถว่าเป็นฟองน้ำยักษ์ได้อยู่ แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้นก็ไม่ใช่ของที่จะเอาเข้าไปในอ่างอาบน้ำได้อยู่ดี
"ทำไมล่ะ......"
โนเอลซึมไปแบบเห็นได้ชัด
"ก็ไม่ทำไมหรอก...... อ้อ ใช่ เพราะจานบินน่ะแพ้น้ำไงล่ะ"
"เอ๋~!"
โนเอลทำตาโต ดูท่าจะตื่นตกใจกับคำโกหกแบบขอไปทีของชิโอเนะ
"จานบินนี่โดนน้ำไม่ได้หรอกเหรอ?"
"ใช่ พูดให้ชัดๆเลยก็คือ ถ้าโดนน้ำแล้วจะพังน่ะสิ"
"พังเลยเหรอ!? ทำไงดี! โนเอลเคยอาบน้ำที่บ้านโนโนกะแล้วด้วย! โนเอลจะพังมั้ย?"
"เอ๋? แต่โนเอลไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นา?"
ชิโอเนะย่อตัวลงในระดับเดียวกับสายตาโนเอลแล้วตอบอย่างไม่ลังเล
"......จริงเหรอ?"
"อื้ม สบายใจได้เลย"
ด้วยความที่สัมผัสได้ถึงความกลัวจับใจของอีกฝ่าย ชิโอเนะจึงได้แสดงสีหน้าอ่อนโยนอย่างที่สุดออกมาขณะที่ลูบศีรษะของโนเอลเบาๆ
"ค่อยยังชั่ว"
สีหน้าและท่าทางของโนเอลที่หายกลัว ก็พลอยทำให้ชิโอเนะโล่งใจตามไปด้วย แต่ว่าชิโอเนะเองกลับไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเองในตอนนั้นเลย
"เอาล่ะ ไปห้องพักกันได้แล้ว เดี๋ยวต้องเตรียมตัวลงออนเซ็นกันอีก"
"อื้ม! ออนเซ่น, ออนเซ่น"

>>782
พอลงทะเบียนกับพนักงานโรงแรมที่ฟรอนท์เรียบร้อยแล้ว ชิโอเนะก็เดินไปกับโนเอลที่ท่องคำว่าออนเซ็นซ้ำไปมาอย่างกับเป็นคนละคนกับที่ซึมอยู่ก่อนหน้านี้ โดยมีพนักงานต้อนรับคอยนำทางให้
โนเอลเองก็ท่องออนเซ็นๆ ไปตลอดทางจนถึงห้องพัก
ห้องที่พนักงานนำทางมาถึงนั้น พอเข้าไปข้างในก็พบว่าเป็นห้องแบบญี่ปุ่นที่มีหน้าต่างบานใหญ่มองเห็นทะเลสาบอยู่ตรงหน้า ถ้ากวาดตามองขึ้นไปบนฟ้าก็จะเห็นจานบินลอยอยู่เหนือทะเลสาบด้วย
"ยอดไปเลย! พื้นก็นุ้มนุ่ม!"
สองมือโนเอลเกาะขอบโต๊ะแล้วกระโดดย้ำๆ เหมือนจะใช้เท้าหยั่งลองรับสัมผัสของเสื่อทาทามิ
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญตามสบายนะคะ"
พนักงานที่ยิ้มน้อยๆ เพราะเห็นโนเอลตั้งหน้าตั้งตากระโดดจริงจัง โค้งให้ครั้งหนึ่งก่อนจะออกจากห้องไป
"ชิโอเน่! ชิโอเน่!"
ห้องพักในโรงแรม ในสายตาของโนเอลนั้นเต็มไปด้วยสิ่งของแปลกตามากมาย ทำเอาเจ้าตัวมองซ้ายมองขวาดูกันไม่ถูกเลยทีเดียว
"อันนี้อะไรเหรอ?"
"ตู้เซฟน่ะสิ"
"อันนี้ล่ะ?"
"ก็ตู้เย็นไม่ใช่เหรอ?"
"จริงด้วย! ข้างในเย็นเจี๊ยบเลย! ยอดไปเลยเนอะ ออนเซ็นเนี่ย!"
"ไม่ได้เกี่ยวกับออนเซ็นสักนิดเลยนะ"
"ถ้างั้นอันนี้ล่ะ?"
โนเอลยื่นของในมือให้ชิโอเนะ มันคือชุดยูคาตะของโรงแรมที่ไม่รู้ว่าหยิบออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
"อันนั้นน่ะ ยูคาตะ"
"เกี่ยวกับออนเซ็นมั้ย?"
ชิโอเนะที่รับยูคาตะมาจากมือโนเอล ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแล้วพยักหน้า
"อื้อ ลองใส่ดูมั้ย?"
"อื้ม!"
โนเอลกำหมัดสองข้าง ทำหน้ามุ่งมั่น
จานบินที่เคยถืออยู่จนเมื่อกี้ ลอยฟ่องกลางอากาศ ในห้องที่มองออกไปก็เห็นจานบินของจริง

>>783
ชิโอเนะเปลี่ยนมาใส่ยูคาตะ หลังจากที่เห็นสภาพโนเอลที่สู้รบกับสายคาดเอวจนลงไปกองบนหมอนจานบินอยู่หลายรอบจนต้องช่วยสวมให้แล้ว ทั้งคู่ก็ออกมาเดินเล่นในโรงแรม
จากสายตาของโนเอล ทุกสิ่งอันที่ได้พบเห็นในโรงแรมออนเซ็น ล้วนเป็นประสบการณ์ใหม่อันน่าตื่นเต้น
ส่วนทางชิโอเนะก็เช่นเดียวกัน
ถึงจะต่างกับโนเอลตรงที่พอรู้เรื่องของโรงแรมออนเซ็นอยู่บ้าง แต่เอาเข้าจริงก็ไม่เคยมีโอกาสได้เข้าไปในสถานที่จริงเลย จนกระทั่งวันนี้
สมัยเด็ก ถึงจะเคยอาศัยอยู่ที่คิริยะโกะช่วงหนึ่ง แต่ด้วยความที่พ่องานยุ่ง ครอบครัวบ้านโทกาวะที่มีกันแค่สองคน จึงแทบไม่มีเวลาให้พักผ่อน
เรื่องที่จะไปนอนโรงแรมแบบนี้ ก็ไม่มีอยู่ในความทรงจำเลยเหมือนกัน
ถึงชิโอเนะเองจะไม่ใช่เด็กที่ไม่ชอบที่มันเป็นแบบนั้น แล้วจะไปโทษว่าเป็นความผิดใครได้ แต่ความเหงาที่รู้สึกได้ตอนที่อยู่คนเดียวนั้นเป็นเรื่องจริง
สิ่งที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงเรื่องพวกนั้น ก็คือ------ ใช่แล้วล่ะ เบื้องหน้าชิโอเนะในวัยเด็กที่มานั่งมองทะเลสาบอยู่ตรงม้านั่งตัวเดิมในวันนั้น
ช่วงเวลาที่ได้พบกับเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน และแม่ของเธอคนนั้น------
"------ชิโอเนะ เป็นอะไรรึเปล่า?"
ชายเสื้อยูคาตะข้างหนึ่งถูกโนเอลดึงอยู่
"อืม แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนิดหน่อยน่ะ อย่าใส่ใจเลย"
"จริงด้วย...... เศร้าเพราะออนเซ็นปิดอยู่สินะ?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก"
ออนเซ็นที่ถ่อไปถึงระหว่างที่เดินกันอยู่ในโรงแรม ขึ้นป้ายไว้ว่ากำลังทำความสะอาด
คนที่เศร้าสุดเมื่อเจอแบบนั้นเห็นจะเป็นโนเอล
จากนั้นก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงบ่นแว่วๆ มาจากไกลๆ ดูท่าจะช็อคพอกันกับโนเอลตอนที่รู้ว่าออนเซ็นปิด
"งั้นก็ เศร้าเพราะเครื่องเล่นเสียอยู่สินะ?"
"นั่นก็ไม่ใช่อยู่ดี"
ตรงเกมคอร์เนอร์ที่ตั้งอยู่ถัดจากออนเซ็น คนที่ต้องห่อไหล่เพราะเครื่องเล่นแปะป้ายเสียอยู่ก็คือโนเอลเหมือนกัน
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องที่โนเอลต้องใส่ใจสักหน่อย"
"แต่ว่า......"
ชิโอเนะพุ่งความสนใจไปที่ทะเลสาบผืนใหญ่นอกหน้าต่างริมทางเดิน ราวกับจะหลบสายตาโนเอลที่กำลังมองขึ้นมาด้วยท่าทีที่อยากจะพูดอะไรสักอย่าง
"ไปข้างนอกกันมั้ย?"
"ข้างนอก?"
โนเอลเองก็มองออกไปนอกอาคารด้วยอีกคน
เวลาตกเย็นพอดี
ดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับฟ้า ย้อมสีทะเลสาบให้เป็นสีของยามอัสดง
"อื้ม ชิโอเนะไปไหนโนเอลก็ไปด้วยอยู่แล้วล่ะ!"
"......เหรอ"

>>784
ตัวอาคารของโรงแรมนั้นตั้งอยู่ชิดทะเลสาบคิริยะ เช่นเดียวกันกับอีกหลายโรงแรมที่ตั้งอยู่บนทำเลเดียวกัน
ไม่ว่าแห่งไหนก็สร้างมาให้แขกที่มาเข้าพักออกมาถึงริมฝั่งได้เลยเหมือนกัน

ชิโอเนะกับโนเอล ออกไปข้างนอกผ่านทางประตูสำหรับแขกของโรงแรม
เบื้องหน้านั้น คือโลกสีแดง
สีแดง ที่ปกคลุมทัศวิสัยจนหมดจด
ทะเลสาบคิริยะที่กว้างใหญ่ขนาดมองไม่เห็นอีกฝั่ง ถูกย้อมด้วยสีเดียวกัน
แสงที่สะท้อนจากผืนน้ำ เป็นประกายงดงามเสียจนเผลอเอื้อมมือออกไปสัมผัส

ที่ริมฝั่งน้ำ ดูเหมือนจะยังมีนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นที่มาพักที่โรงแรมนอกจากทั้งคู่อยู่อีก ถึงจะแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร แต่ทางนั้นเองก็สวมยูคาตะแบบเดียวกัน แถมยังอยู่กันสองคนเหมือนพวกชิโอเนะด้วย
ยังไม่ทันรู้สึกตัว สองคนที่มาอยู่ก่อน ก็กลับเข้าไปในโรงแรมผ่านทางประตูอีกบานเสียแล้ว

"ดูสิ ชิโอเนะ!"
ชิโอเนะกับโนเอลเหลือกันอยู่แค่สองคน โนเอลที่วิ่งแจ้นไปที่ริมน้ำ กางแขนสองข้างราวกับจะเก็บทิวทัศน์เหล่านั้นเอาไว้แค่คนเดียว
"ทะเลสาบมีแสงด้วยล่ะ!"
ผืนน้ำพอต้องลม ภาพทิวทัศน์สีแดงก็เกิดเป็นแสงเงาพรายตา
"......จริงด้วย"
ชิโอเนะวางมือข้างหนึ่งปิดเรือนผมที่ถูกลมพัดเอาไว้ พลางเดินเข้าไปหาโนเอลที่ริมน้ำ
จานบินที่คลุมตัวไว้ด้วยสีแดงของยามเย็นหมุนไปช้าๆ บนท้องฟ้าเหนือทะเลสาบที่ต้องแสง
ชิโอเนะหยิบกล้องออกมาตามสัญชาตญาณ แล้วหันเลนส์เข้าหาจานบิน
ไม่ใช่ครั้งแรก ที่เธอได้เห็นจานบินที่ถูกย้อมด้วยสีของอัสดง
มันเป็นหนึ่งในหน้าฉากทั่วไปของจานบิน ที่พบเห็นได้ทุกครั้ง หากมีเงื่อนไขครบ ต่างกับตอนนั้นที่จานบินสะท้อนภาพของดอกไม้ไฟ
แต่ถึงอย่างนั้น ชิโอเนะเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ต้องสเน่ห์ของจานบินที่สะท้อนแสงสีแดง
ระหว่างที่สงสัย สายตาก็จับจ้องมองดูภาพของจานบินที่แสดงอยู่บนหน้าจอของกล้องถ่ายรูป
"ชิโอเนะ"
โนเอลที่ย้อมด้วยแสงสีแดงเหมือนกับจานบิน เหลือบมองกล้องถ่ายรูป แล้วส่งเสียงเรียกชิโอเนะ
"ชิโอเนะ ถ่ายรูปกันเถอะ"
ชิโอเนะพยักหน้าเงียบๆ ให้คำพูดของโนเอล
จากนั้นก็หันกล้องมาหาเด็กสาว
"ไม่ใช่สิ"
"ไม่ใช่?"
"ชิโอเนะกับโนเอล ถ่ายด้วยกันไง"
"ฉันน่ะนะ?"
สำหรับชิโอเนะแล้ว มันเป็นคำขอที่ไม่เคยอยู่ในความคิดมาก่อน
ถึงจะชอบบันทึกภาพสิ่งที่เห็นไว้ในกล้องถ่ายรูป แต่กลับไม่เคยชอบการเหลือรูปของตัวเองไว้ในภาพถ่าย
สมัยเด็ก ชิโอเนะเคยมีรูปที่ถ่ายคู่กับเพื่อนอยู่รูปหนึ่ง ในนั้นมีภาพของตัวเธอที่ดูท่าทางเคอะเขิน
ที่ไม่ชอบเหลือรูปตัวเองไว้ ก็เพราะรู้ว่าตัวเองในตอนนี้ ไม่อาจยิ้มได้อย่างตัวเองในรูปนั้นเลย

"ไม่ต้องหรอก ถ่ายแค่โนเอลก็พอ......"
"โนเอลอยากถ่ายกับชิโอเนะมากกว่า"
"ทำไมล่ะ......?"
"ก็------ โนเอลกับชิโอเนะ เป็นเพื่อนกันนี่นา"
"เอ๋?"
"เพื่อนกันก็ต้องถ่ายรูปด้วยกันสิ? โนโนกะเคยบอกอยู่"
"อะไรกัน เรื่องแบบนั้น"
"......ไม่ใช่หรอกเหรอ?"
แววตาที่มองชิโอเนะ ดูเศร้าสร้อยยิ่งกว่าตอนที่ออนเซ็นปิด หรือตอนที่เครื่องเล่นเสีย
"............"
พอเห็นสีหน้าของโนเอลแบบนั้น ชิโอเนะก็ปวดร้าวในใจ
ทนไม่ได้ จนแทบอยากจะหนีไปให้พ้นจากตรงนั้นเสียเดี๋ยวนี้
"------เข้าใจแล้ว"
"จะถ่ายให้เหรอ!"
"รูปเดียวพอนะ"
"อื้ม!"
โนเอลที่ยิ้มแฉ่ง เข้ามายืนเบียดข้างชิโอเนะจนตัวแนบชิดติดกัน
"ชิโอเน่! ชิโอเน่!"
"เดี๋ยวเถอะ อย่าขยับสิ!"
ชิโอเนะหันเลนส์กล้องเข้าหาตัวเอง เสมือนว่าทั้งคู่อยู่บนจอภาพ แล้วยื่นแขนข้างที่ถือกล้องออกไป
"ชิโอเนะก็ นี่~ ด้วยสิ"
โนเอลแหงนมองชิโอเนะ ทำท่าเหมือนดึงปากตัวเองออกด้านข้าง
"ใครจะไปทำได้ล่ะ"
"ได้สิ! ชิโอเนะเองก็ชอบยิ้มนี่นา!"
พูดจบ โนเอลก็หันกลับไปหากล้องอีกรอบ
พร้อมกับเสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นในเวลาเดียวกัน
ชิโอเนะในตอนนั้น ไม่ได้ดูหน้าตัวเองที่อยู่บนจอกล้องเลย
ได้แต่รีบย่ำเท้ากลับโรงแรมเหมือนกับจะหนีจากโนเอลที่กวนจะดูรูป

"------โนเอลกับชิโอเนะ เป็นเพื่อนกันใช่มั้ยล่ะ?"

แล้ววันถัดมา คำพูดเดิมก็เวียนกลับมาให้ชิโอเนะได้ยินอีกครั้ง
โนเอลได้บุกเข้ามาในหัวใจของชิโอเนะเสียแล้ว โดยไม่สนใจความรู้สึกของเจ้าตัวเลยด้วย
แล้วเด็กสาวก็ยื่นหมอนที่หน้าตาเหมือนจานบินแค่ความกลมให้
ทั้งที่ปฏิเสธไปแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายหมอนใบนั้นก็เดินทางข้ามจากคิริยะโกะมาที่โฮคุบิจนได้
และตอนนี้มันก็ยังอยู่เคียงข้างชิโอเนะ

"------ไม่ไหวเลยจริงๆ"

>>785
ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่ท้องฟ้ามืดมิดยามค่ำคืน ถูกแทนที่ด้วยหิมะสีขาวที่โปรยปราย
ภาพถ่ายของโนเอลและชิโอเนะ เรียกความทรงจำของชิโอเนะกลับคืนมา
ภาพที่จำไม่ได้ว่าเคยสั่งพิมพ์ไปตอนไหน ไม่ได้ดูกระทั่งหน้าจอตอนที่ถ่ายด้วยซ้ำ
ตอนนี้ กลับอยู่ในมือของชิโอเนะ------
โนเอล กำลังยิ้ม
และชิโอเนะที่อยู่ข้างๆ เองก็เช่นกัน------ รอยยิ้มที่น่าจะลืมมันไปแล้ว กลับกำลังมองดูตัวเองในตอนนี้จากในภาพถ่าย
เป็นรอยยิ้มที่เทียบกันแล้วไม่แพ้กันกับตอนที่ถ่ายรูปกับโนโนกะที่หอดูดาวตอนเด็กๆ

"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไปแน่------"
ชิโอเนะพูดออกมาเบาๆ ราวกับจะบอกให้ตัวเองในภาพถ่ายได้รับรู้

คุยกับทุกคนเรื่องโนเอล
ขอให้ทุกคนอย่ามายุ่งเกี่ยวกับตัวเองอีก

แสร้งทำเหมือนลืมเรื่องคำอธิษฐานที่แท้จริงของตัวเอง

เพราะนั่นเป็นหนทางเดียว ที่จะรักษารอยยิ้มของโนโนกะและโนเอลที่ตนรักเอาไว้ ไม่ให้หายไป

"แบบนี้แหละ------ ดีแล้ว------"

เสียงที่พูดออกมาอีกครั้ง บางเบาจนแทบจะหายไป

"------ดีแล้วใช่มั้ย?"

ชิโอเนะพูดออกมาลอยๆ เหมือนจะถามใครสักคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น

ไม่มีคำตอบ

แต่เค้าร่างที่ลอยขึ้นมาในความคิดของชิโอเนะ กลับกลายเป็นโนโนกะ
โนโนกะที่หน้าตาเศร้าหมอง ส่ายหน้าให้กับคำถามนั้น

"------ทำไมล่ะ!"
ชิโอเนะลุกขึ้นยืน ราวกับจะสลัดทุกอย่างทิ้งไป แล้วปิดสวิตซ์ไฟลงอีกครั้ง
ห้องตกลงสู่ความมืดมิด
เด็กสาวกลับไปนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงริมหน้าต่าง
แผ่นหลังเล็กๆ ของชิโอเนะ
บานหน้าต่างที่อยู่ด้านหลังนั้น กลายเป็นเหมือนจอภาพยนตร์ที่ฉายภาพของหิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ชิโอเนะเอื้อมมือออกไปอย่างไม่รู้สึกตัว
สิ่งที่สัมผัสกับปลายนิ้ว คือหมอนจานบินที่ได้รับมาจากโนเอล
"------"
เธอกอดมันเอาไว้ โดยไม่มีคำพูดใดๆ
เพียงแค่อยากกอดมันเอาไว้เท่านั้น

แล้วในความเงียบงันที่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของหิมะ
ชิโอเนะก็เริ่มออกตามหาคำตอบที่ยังหาไม่พบนั้นอีกครั้ง

Side Story 05
>>697 >>698 >>778 >>779 >>780 >>781 >>782 >>783 >>784 >>785 >>786

「ช่วงเวลาของครอบครัว」

"บางที เราอาจจะกำลังมองดูดาวอยู่ก็ได้นะ ว่ามั้ย"
เพื่อนสาวผู้อยู่ข้างเด็กสาวที่เดินไปพลางเหม่อมองดูท้องฟ้าไปพลาง เหนื่อยใจจะถามถึงเหตุผล
ก็เลยตอบเจ้าตัวไปตรงๆ ว่า

"ดาวเหรอ...... แต่ดูยังไงตอนนี้มันก็ยังกลางวันแสกๆ อยู่เลยนะ......"

เพื่อนสาวที่จนปัญญาไม่รู้จะพูดยังไง ยกมือขึ้นบังหน้าตัวเองให้พ้นแสงแดดจ้า จากท้องฟ้าอันไร้เมฆบดบังที่เด็กสาวกำลังมองดูดาวอยู่
ระหว่างทางกลับจากโรงเรียนม.ต้น ท่ามกลางแสงอาทิตย์เจิดจ้าที่หาได้ยากยิ่งในฤดูหนาว เด็กสาวทั้งสองในชุดเครื่องแบบกำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน
เป็นช่วงเวลาเช่นนั้น

วันนี้คาบเรียนจบลงตั้งแต่เช้า ดวงอาทิตย์เลยยังขึ้นสูงเหนือศีรษะอยู่
"ก็ ถึงจะเป็นตอนกลางวัน แต่ดาวก็ยังไม่ได้หายไปไหนสักหน่อยนี่ ? พอคิดว่าแค่มองไม่เห็น แต่ต้องอยู่ตรงนั้นแน่เลย~ แค่นี้ก็ดีใจจนแทบทนไม่ไหวแล้วล่ะ"
เด็กสาวหยุดยืน แล้วปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างซื่อๆ ผ่านทางรอยยิ้มที่ดูตื่นเต้นเหมือนคำพูดของตัวเธอเอง ใส่เพื่อนสาวที่กำลังมองดูท้องฟ้าผืนเดียวกันอยู่แบบงงๆ
เพื่อนสาว ผู้มีท่าทีตรงกันข้ามกับเด็กสาว กระซิบเสียงเบา
"เอ้าๆ ตื่นเต้นเสียจนน้ำลายไหลแล้วนะ"
"เอ๋!? โกหกน่า"
เด็กสาวยกมือขึ้นป้ายริมฝีปากตัวเอง ท่าทางลุกลี้ลุกลน
"โกหกน่ะ"
"จ-ใจร้าย! หลงเชื่อไปแล้วนะ!"
ท่าทีของเด็กสาวที่กำลังโกรธนั้นไม่น่ากลัวเอาเสียเลย แต่กลับดูน่ารักน่าชัง
เพื่อนสาวกล่าวขอโทษขณะที่มองภาพนั้นด้วยความขบขัน
"โทษทีๆ แต่จะว่าไป เวลาดูดาวทีไร ก็เห็นน้ำลายหกตลอดเลยนะ"
"จ-จริงเหรอ......?"
"โกหกน่ะ"
"ฮึ!"
เด็กสาวค้อน

"ท้องฟ้ามันน่ามองขนาดนั้นเลยเหรอ"
"......ก็คนมันชอบนี่นา"
เด็กสาวกระซิบเสียงเบาด้วยความเอียงอาย
เพื่อนสาวเห็นแบบนั้นก็พูดต่อแบบไม่ติดใจอะไร
"จะว่าไป นี่ก็ใกล้จบม.ต้น จะขึ้นม.ปลายอยู่แล้ว ก็ยังเหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"
"ฉันเหรอ?"
"ทำตัวเฉื่อยชามั่งล่ะ เอ้อระเหยไปเรื่อยมั่งล่ะ เป็นผู้ใหญ่ไปจะเป็นยังไงยังจินตนาการไม่ถูกเลยมั่งล่ะ"
"อันนั้นขนาดตัวเองก็ยังไม่ค่อยจะรู้เลย......"
"ไม่โตสักทีมั่งล่ะ"
"ม-ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ! ฉันน่ะโตขึ้นตั้งเยอะแล้วนะ!"
เด็กสาวเหยียดแขนสองข้าง ชูขึ้นฟ้า ท่าทางเหมือนบิดขี้เกียจ
"จ้ะ ไม่ได้หมายถึงส่วนสูง แต่พูดถึงที่ยังทำตัวเหมือนสมัยเด็กไม่เปลี่ยนตะหาก เอาแต่มองท้องฟ้า ไม่ว่าฝนจะตกหรือหิมะจะถม ก็ยังจะออกไปดูดาวได้ทุกคืนใช่มั้ยล่ะ?"
"ก็! เค้าชอบจริงๆ นี่นา"
"เมื่อกี้ก็เพิ่งถามไป เอาเถอะ ไม่ต้องถามก็รู้แล้วอยู่ดี แล้วก็นะ----"
เพื่อนสาวจ้องมองดูเด็กสาวอีกรอบ
"อ-อะไรเหรอ?"
"จะหาคนที่เข้าใจงานอดิเรกพิลึกแบบนั้น มันลำบากอยู่นะ"
"พิลึกเลยเหรอ......"
"ฉันน่ะเป็นเพื่อนกันมาก็เข้าใจได้อยู่ พูดอีกอย่างก็คือชินแล้วนั่นล่ะ แต่ผู้ชายแสนดีที่เธอจะได้พบหลังจากนี้นี่สิ เขาจะเข้าใจงานอดิเรกพิลึกๆ นี่ได้รึเปล่านะ......"
เพื่อนสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เสมือนกับว่าเป็นประเด็นร้ายแรงก็ไม่ปาน
แล้วเด็กสาวที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นห่วง ก็โพล่งขึ้นมา
"ไม่เห็นจะพิลึกสักหน่อยนึง!"
"เวลาจะเดทคงต้องไปดูดาวทุกรอบสินะ......"
"ก็บอกแล้วไง!"
ฉากหนึ่งในชีวิตประจำวัน บทสนทนาแบบเด็กๆ ระหว่างทางกลับบ้านของสองสาวม.ต้น
กับการต่อปากต่อคำธรรมดาๆ ที่ครึ่งหนึ่งกลายเป็นการให้สัญญา
เพื่อนสาว ที่แวบความคิดหนึ่งขึ้นมา หันกลับมาหาเด็กสาว

"จริงสิ---- คาโอริ"

แจ้งข่าวนิดนึง เนื่องในวันครบรอบ 1 ปี วันฉายจบ
ทวิตหลักของโซระเมโสะโอนลี่อีเวนท์ (แฟนอีเวนท์นะไม่ใช่ official) เปิดแล้วครับ กำหนดการวันงานคือเดือน 11 ปี 2016
รายละเอียดอื่นๆ เชิญ
https://twitter.com/hokubisai

http://imgur.com/AI63jgM

http://imgur.com/RCFKA8X
รูปขอบคุณแฟนๆ รอบฉายใหม่ที่เพิ่งจบไปวันนี้ โดยอาคิยะซัง(คาราดีไซน์)
http://imgur.com/7hxtvZa
แฟ้มแบบที่สองที่แจกที่โทยะตอนนี้ ต่อจาก >>/776/
http://imgur.com/dv1gTjH
ภาพใหม่ของของที่น่าจะออกในงานโทยะมังกะอนิเมเฟส2016

http://imgur.com/GveB6JJ
http://imgur.com/9x8BECg
อาร์ทใหม่ที่เหลืออีกสองของของที่จะออกในงาน ของจองเต็มไปหลายอย่างแล้ว เหลือแต่ของหนักรอบนี้อย่างอคริลิคอาร์ทเพลทกับแคนวาส
ยังจองได้ถึงวันที่ 27 เดือนนี้ ที่เดิม อินฟินิทช็อป หรือจะไปซื้อที่เอจิโกะยะ โทยะโกะออนเซ็น ตั้งแต่งานTMAF วันที่ 25-26 เดือนนี้เป็นต้นไป

โปสเตอร์ของแถมที่แจกในงานTMAFปีนี้ หมดเกลี้ยงไปแล้วทั้งสามแบบ สงสัยทีมงานจะรู้จำนวนแฟนๆ ที่ตามมาซื้อถึงที่เลยจัดไว้พอดีๆ

จากทวิตของนากะโจ โปรดิวเซอร์ของอินฟินิท มีการบอกว่าปีหน้าจะไปเปิดบูทอีกรอบด้วย ใครว่างๆ ช่วงเดือนหกปีหน้าก็ลองมองๆ ตารางไว้ได้
ต่อให้ไม่ใช่แฟนเรื่องนี้ แต่ถ้าอยากสัมผัสประสบการณ์งานคอสใหญ่ๆ ฝั่งฮอกไกโดก็ต้องลองมาดูสักรอบครับ โทยะโกะที่ปกติจะเงียบๆ นี่ พอเป็นสถานที่จัดงานTMAF อารมณ์เหมือนปิดเมืองคอสกันเลย เดินไปไหนก็เจอแต่คอสเพลเยอร์เต็มเมือง

http://imgur.com/OAiEfKM
http://imgur.com/buO3UEx
http://imgur.com/eDvvFBM
http://imgur.com/9txAv5c
http://imgur.com/r2PfjSE
http://imgur.com/BGgdgKS

รอบนี้ถ้านับว่าเป็นรอบแก้มือก็ถือว่าประสบความสำเร็จจริงๆ
ได้ทั้งนั่งโต๊ะชิโอเนะในตอน 5
ได้ขึ้นไปบนเทนมงได
ได้ยิงจรวดขวดน้ำ
แถมยังได้ปลูกต้นทานตะวันตรงข้างเทนมงไดกันอีก
จะสองปีแล้ว แฟนๆ โซระเมโสะ ยังมารวมตัวกันทำอะไรแบบนี้ได้นี่ ต้องขอบคุณสมาชิกคลัสเตอร์คิริยะโกะโชมินทุกคนจริงๆ
ไว้มีโอกาส อาจจะได้เจอกันอีกรอบตอน เดือน 11 โฮคุบิไซ (only event) ที่โตเกียว

https://imgur.com/tWWmjlv
ประกาศทำตอนพิเศษ เพิ่มตัวละครใหม่

ตอนใหม่ฉายศุกร์หน้า

ไคจูซังกูตายอีกแล้ว

>>792
Gayyyy

jrtjrtjrthrthrthrthrthhtrhrthrthtrhtrh

โหดจัง

>>800 โหมด