>>658
ถึงจะคอยเตือนตัวเองว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ตาม แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ยังไม่หายไปจากใจโคฮารุในวัยเด็กอยู่ดี
ทั้งโซตะและยูซึกิ รวมไปถึงที่มาเจอกันที่หอดูดาวทีหลังอย่างโนโนกะกับชิโอเนะ ไม่มีใครเลยที่รู้ถึงความโดดเดี่ยวในใจของโคฮารุ
ไม่เว้นแม้แต่ตัวโคฮารุเอง
แต่โคฮารุก็ยังอยากจะตรวจสอบให้แน่ใจ ว่าที่ตรงนั้นเป็นที่ของเธอจริงๆ
เพราะงั้นถึงได้วาดคิริกอนขึ้นมา
โคฮารุนั้น วาดรูปไม่เก่งเอาซะเลย แต่ก็ยังพยายามสุดชีวิต ด้วยหวังว่าคิริกอนบนกระดาษวาดเขียนที่เต็มไปด้วยความในใจของเธอ จะผูกสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและสองคนนั้นให้
----ยูซึกิ โซตะ ฉันมีเรื่องจะขอร้อง!
โคฮารุในวัยเยาว์ เค้นเสียงทั้งหมดที่ตัวเองมี เรียกทั้งสองคนให้หยุดรอ
พอทั้งคู่หันกลับมา เด็กสาวที่ทำอะไรไม่ถูกจนแทบจะร้องไห้ออกมาในตอนนั้น ก็โชว์รูปวาดคิริกอนฝีมือไม่เอาไหนให้ดู
สัตว์ประหลาดในตำนาน ที่ว่ากันว่าอาศัยอยู่ในทะเลสาบคิริยะ ถ้าหากว่ามีอยู่จริงล่ะก็ คงไม่มีทางจะหน้าตาเหมือนในรูปแน่ๆ
แต่โซตะกับยูซึกิที่คิดแบบนั้น ก็ไม่ได้หัวเราะเยาะอะไร----
"ใช้ได้เลยนี่นา ถ้าเอาไปตั้งเป็นป้ายหน้าร้าน ต้องดึงคนเข้าได้เพียบแหงๆ "
"ส่วนตรงปากนี่ ไว้ทำเป็นช่องให้โผล่หน้ามากันเถอะ! เดี๋ยวฉันช่วยเอง!"
ช่วงเวลาจากตอนนั้น จนถึงตอนที่คิริกอนผู้ชนะศึกสร้างเสร็จ เป็นสิ่งพิเศษที่ไม่มีอะไรมาแทนได้สำหรับโคฮารุในวัยเด็กจริงๆ
ถ้าขาดมันไป เธอคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้
"โคฮารุนี่ก็เก็บซะเงียบเลยนะ ถ้าบอกกันไวกว่านี้ คงได้มาช่วยตั้งนานแล้ว"
"นั่นสิ ก็โคฮารุมัวแต่เกรงใจอยู่นั่นล่ะ"
โซตะกับยูซึกิหันมาหาโคฮารุ ขณะกำลังทาสีป้าย บนใบหน้าของทั้งสอง เปื้อนไปด้วยสีเดียวกับที่ใช้ทาคิริกอน
ถึงจะมองไม่เห็น แต่หน้าตัวเองก็คงเป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
สามคนช่วยกัน
โคฮารุขำเบาๆ ด้วยรอยยิ้มที่โนโนกะเคยสอนให้
แค่ยิ้ม ก็เป็นกำลังผลักดันให้ตัวเองก้าวต่อไปข้างหน้าได้
จากนั้นไม่นาน คิริกอนก็ได้ถือกำเนิดขึ้นมา