>>521
"คุณพ่อคะ จะผลัดกันก่อนมั้ย?"
ฉันแอบมองเข้าไปในห้องทำงาน ก็เห็นคุณพ่อที่กำลังล้วงมือเข้าไปในกล่องทำท่าสะดุ้ง หันกลับมาทางนี้พอดี
"อ-อะไรกัน โนโนกะเองหรอกเหรอ...... อย่าทำให้ตกใจสิ"
"จะมีใครอีกล่ะคะ? หนูแพ็คของเสร็จแล้ว ให้หนูช่วยนะ"
"ง-งั้นเหรอ ถ้างั้นพ่อฝากแพ็คของที่เหลือในห้องรับแขกให้ทีนะ"
"ห้องนี้ไม่ต้องแล้วเหรอ?"
"อ-เอ้อ ไม่มีปัญหา"
คุณพ่อเอาลังกระดาษไว้ข้างหลังแล้วโบกมือไปมาเหมือนปิดบังอะไรอยู่
"คุณพ่อคะ มันแปลกๆนะ มีอะไรรึเปล่า?"
ฉันเดินเข้าไปในห้องทำงาน และในขณะเดียวกันนั้นเอง
"คือที่จริง......"
คุณพ่อทำคอตกเหมือนจะขอโทษ
"ตอนที่กำลังเก็บของอยู่...... โดนบาดเข้าน่ะ แต่พ่อไม่อยากให้โนโนกะรู้"
"เอ๋......เป็นอะไรมากมั้ยคะ? มีแผลรึเปล่า?"
"อ่า ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เพราะงั้นทางนี้ให้พ่อจัดการเองเถอะ"
"ยิ่งน่าเป็นห่วงใหญ่เลย"
ไหนจะพวกเครื่องใช้ในครัวที่ยังไม่เก็บอีก
"ถ้าไม่แบ่งงานกันทำจะไม่ทันเวลาออกรถเอานะ"
คุณพ่อพูดแบบไม่ดูตัวเองเลย แต่ก็ตามที่พูดนั่นแหละ จะอยู่คุยกันตรงนี้ต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
ฉันหันหลังกลับออกไป
"......งั้น หนูไปจัดการที่ห้องรับแขกก่อนนะคะ"
"เอ้อ โนโนกะ"
คุณพ่อเหลือบมองสิ่งที่อยู่ในลังกระดาษที่ตัวเองแอบไว้ข้างหลัง
"เจ็ดปีแล้วสินะ"
ก่อนที่จะมองฉันตรงๆ
"......ที่ย้ายมาโตเกียวเหรอคะ?"
ฉันตอบไปอย่างนั้น
คุณพ่อไม่ได้เอ่ยปากในทันที แต่กลับปล่อยให้ความเงียบเข้ามาคั่นแทนอยู่ครู่หนึ่ง
"นั่นสินะ ยังจำเรื่องสมัยที่อยู่คิริยะโกะไม่ได้เลยจริงๆสินะ? เรื่องบ้านที่เราเคยอยู่ก็ด้วย"
ฉันตอบไปตามตรง
"......อืม"
"งั้นรึ เอาเถอะ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก ตอนนั้นโนโนกะยังเด็กอยู่นี่นา"
อาการเหมือนเสียดายอะไรสักอย่างของคุณพ่อแสดงออกมาทางหน้าตา สายตาก็ลดมองต่ำลงนิดหน่อย
ใช่แล้วล่ะ ตัวฉันสมัยเด็ก จำอะไรในช่วงนั้นไม่ได้เลย
คุณพ่อมองฉันอีกครั้ง ด้วยรอยยิ้มน้อยๆในแบบตัวเอง เหมือนเช่นเคย
"ถ้าหากว่าจำได้ล่ะก็นะ"
"......ทำไมเหรอคะ?"
"พอไปเห็นเมือง เห็นคิริยะโกะของจริง ได้กลับไปบ้านนั้น......ก็อาจจะนึกเรื่องอะไรเล็กๆน้อยๆออกบ้างก็ได้ ว่ามั้ย?"
"......นั่นสิคะ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่"
ฉันพยักหน้ารับ
ด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถูก
ฉันอยากนึกออกรึเปล่า?
จู่ๆก็ตั้งคำถามตัวเองด้วยคำพูดนั้น
ไม่มีคำตอบใดๆออกมา แม้ว่าจะรอนานสักเท่าใด
"ห้องที่โนโนกะเคยใช้ ก็ยังอยู่เหมือนเดิมเลยนา"
"งั้นเหรอคะ......"
"พวกเฟอร์นิเจอร์ก็-----"
"คุณพ่อคะ"
รู้ตัวอีกที ฉันก็ขัดจังหวะคุณพ่อไปซะแล้ว
"ไม่หิวแน่นะ? เห็นทำมื้อดึกล่มไป หาอะไรรองท้องก่อนสักหน่อยมั้ย?"
"ถ้าได้ก็ดีนะ"
"ยังพอมีของเหลืออยู่ จะทิ้งก็เสียดาย .......เดี๋ยวจะทำให้นะคะ รอก่อนนะ"
สิ่งนั้นคือเสียงที่ไม่รู้จัก
จากเบื้องลึกของความทรงจำที่ไม่รู้จัก
คำพูดสั้นๆของเด็กสาว คำสัญญา
------อื้ม! จะรอนะ!
เสียงที่ไม่รู้จัก คำพูดที่ไม่เข้าใจ
เพราะฉะนั้นจึงสื่อมาไม่ถึงตัวฉันในตอนนี้
คำพูดที่สื่อไปไม่ถึง ก็จะจมลงสู่ห้วงลึกของความทรงจำ-----
วันนี้ ฉันต้องจากที่นี่ไปแล้ว
และวันนี้ ฉันจะกลับไปสู่เมืองที่ตัวเองจากมากว่าเจ็ดปี
ลางสังหรณ์ที่ยังหาคำตอบให้มันไม่ได้จนตอนนี้
ก็ยังเฝ้ารอคำพูดเพียงคำเดียวมาเนิ่นนาน
"------กลับมาแล้ว"