>>517
พอคิดถึงเรื่องนั้นทีไร จนตอนนี้ใจมันก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบอยู่ตรงไหนสักแห่งอยู่ดี
การที่ต้องแยกจากเพื่อนร่วมชั้นมันก็ต้องรู้สึกเหงานั่นแหละ แต่มันยังมีความรู้สึกอีกอย่างที่ต่างไปจากนั้นคอยทรมานฉันอยู่
ตอนที่คิดว่ากำลังเก็บของในห้องตัวเองอยู่ดีๆแต่กลับเผลอหลับไปนั่นก็ด้วย ถึงจะจำอะไรไม่ได้ก็จริง แต่ความฝันที่กวนใจนั่น
ทั้งหมดมันต้องมีสาเหตุมาจากเมืองนั้นแน่ๆ
คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย
ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
"----โนโนกะ? เป็นอะไรรึเปล่า?"
ฉันได้ยินเสียงคุณพ่อกับเสียงน้ำไหล
คุณพ่อมาแอบมองหน้าฉันอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"เอ๋......?"
ฉันเผลออุทานออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวเพราะมัวแต่คิดอะไรๆอยู่
โธ่ อุตส่าห์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่กังวลเรื่องย้ายบ้าน รู้ทั้งรู้อยู่แล้วว่าคิดมากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
ก็สำหรับตัวฉันในตอนนี้น่ะ เรื่องเมืองนั่น.....
"ขอโทษนะ"
คุณพ่อที่เข้ามายืนตรงอ่างล้างจานแทนฉันพูดออกมา
"เรื่องอะไรคะ?"
"ขอโทษนะที่เรียก ที่จริงเรื่องนี้พ่อต้องเป็นคนรับผิดชอบเก็บกวาดเองแท้ๆ"
".......อ้อ เรื่องกระทะ"
"แต่เมื่อกี้เห็นท่าทางแปลกๆไป ไม่เป็นอะไรแน่นะ?"
ถึงจะดูเหม่อๆไปหน่อย แต่ระหว่างที่เป็นห่วงฉันที่ดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจอยู่ คุณพ่อก็เอากระทะไปล้างน้ำ
"......อื้ม ไม่เป็นไร หนูยังเก็บของไม่เสร็จ ขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ"
"อ่า พยายามเข้าล่ะ ที่เหลือจากนี้เดี๋ยวพ่อจัดการเองได้"
ฉันที่กำลังจะกลับห้อง สะกิดใจกับคำพูดหนึ่งของพ่อ
"......ที่เหลือจากนี้?"
ถึงจะมีเสียงน้ำมากวน แต่ฉันก็ได้ยินอย่างนั้นแน่ๆ
"ก็มื้อค่ำไงล่ะ"
"อย่าบอกนะคะว่า จะออกตอนเช้าอยู่แล้วแต่ยังไม่ทำอะไรเลย?"
"ก็พวกของใหญ่ๆทั้งหลายส่งไปก่อนหมดแล้วนี่นา ที่เหลือจะทำอะไรก็ทำไปไง"
"ทำอะไรก็ทำไปนี่คือทำยังไงคะ? นี่ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยใช่มั้ย?"
"ก็อย่างเช่นเขียนชื่อพ่อบนกล่อง จะได้รู้ง่ายๆอะไรแบบนั้น"
ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย
"เดี๋ยวหนูเก็บของเสร็จแล้วจะรีบมาช่วยนะคะ!"
ก่อนอื่นต้องจัดการเรื่องตัวเองให้เรียบร้อยซะก่อน จะมาโทษตัวเองเรื่องที่เผลอหลับไปกลางทางเอาก็คราวนี้แหละ
พอฉันกำลังจะรีบกลับห้อง
"โนโนกะ"
คุณพ่อที่กำลังขัดกระทะ พูดคำหนึ่งกับฉันที่หันหลังให้ด้วยน้ำเสียงเหมือนถอนหายใจอยู่ในที
"พ่อขอโทษนะ"
มันเป็นคำพูดเดียวกันกับก่อนหน้านี้ เพียงแต่ที่ตามมาหลังจากนั้นเป็นคำพูดอื่นที่ต่างออกไป
"......ที่จู่ๆก็ต้องมาย้ายบ้านเอาตามสะดวกพ่อแบบนี้"
ฉันหยุดยืน แล้วหันกลับไปหาคุณพ่อ
"......ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ต้องใส่ใจหรอก เรื่องงานไม่ใช่เหรอคะ? ช่วยไม่ได้นี่นา"
ทั้งหมดนั่น คือใจจริงของฉัน
ฉันไม่โทษคุณพ่อเพราะเรื่องงานหรอก