Last posted
Total of 862 posts
ถึงจะฉายไปครึ่งเรื่องแล้วก็เหอะ แต่ไหนๆ ก็นิยายก็มีลิขสิทธิ์ในไทย แปลอังกฤษก็มี
ตั้งกระทู้คุยหน่อยจะเป็นอะไรไป (ถ้าสปอยนิยายหรือมังงะบอกก่อนก็ดีนะว่าสปอย)
อนิเมเริ่มเข้าเล่มสาม กำลังถึงช่วงสนุกเลย
2013/05/18 Date A Live Encore ขาย [รวมเรื่องสั้นจาก Dragon Magazine (โทกะ, โอริกามิ, โยชิโนะ, โคโตริ, ยาไม) + เขียนเพิ่มเดทกับคุรุมิ]
2013/06/27 Date A Live Rinne Utopia ขาย [เกม PS3]
ชิโอริจัง แฮ่กๆ อนิเมจะทำถึงชิโอริจังไหม แฮ่กๆ
อนิเมทำถึงแค่เล่มสี่ ไม่ถึงชิโอริหรอก
ถ้าจำที่เห็นจากนิตยสารไม่ผิด ตอน 10 จะเริ่มขึ้นเล่ม 4
วันที่ 20 นี้ Dragon Magazine ขาย ลงเรื่องสั้น กำลังลุ้นให้เป็นมิคุกับชิโอริ
คุรุมิ อิส เลิฟ
http://i.imgur.com/froOWWD.jpg
ไม่ได้อ่านนิยาย แต่เห็นป่องยังงี้ในเมะจะมีฉาก.5สาเหตุที่ท้องป่องหรือเปล่าน่าลุ้น
ว่าแต่เธอป่องกับพระเอกใช่ไหม
ฉากป่องมันมาจากเกม PS3 ที่จะออกสิ้นเดือนหน้าน่ะ
ในนิยาย(ยัง)ไม่มีป่อง…
อ้อ งั้นเหรอ ขอบคุณครับ
ว่าไป ไอ้ฉากจบแบบป่องในเกมส์ที่มาจากไลท์โนเวลนี่มันแฝงอะไรจากใจทีมทำเกมส์รึเปล่า ตั้งแต่ ToraDora Haganai OreImo
เป็นการแสดงชัยชนะไง ถ้าเป็นเอโรเกมธรรมดามันก็ฉากไฝ้ว์ล่ะวะ
แต่นี่มันเกมบนดิน มีฉากไฝ้ว์ไม่ได้ มันก็ต้องสื่อให้รู้ว่า "จัดการไปแล้ว"
ด้วยฉากแบบนี้ ถ้าไม่มีมันเหมือนไม่สุด
เป็น Special Reward ให้คนเล่นสินะ "กูรู้ว่ามึงอยากให้จบแบบนี้"
ดูตอน 8 ในนิโกะจบแล้ว ตอนแรกเลยที่คะแนนกด 1 เกิน 80%
ตอนนี้สนุกดี ตอนหน้าคงจบเล่มสามตามคาด
รู้สึกอนาถตัวเองจริง ที่ดูเรื่องนี้ เพราะมีคนฝากสั่งนิยายเล่ม 3-4 แล้วติดสปาร์คกับเล่ม 3 orz
พอกันเหอะ ดูสองตอนแรกเพราะไม่มีอะไรดู พอไปหานิยายมาอ่าน จบเจ็ดเล่มแล้วติดงอมแงม ช่วงเล่มสามเป็นต้นไปสนุกกว่าสองเล่มแรกอยู่โขเลย
Date ตอน 9 ก็ยังเกิน 80% จบเล่มสามตามคาด
ขึ้นบทคุรุมิแล้วงานดีขึ้นจนสงสัยว่าไอ้ก่อนหน้านี้มันอะไรกัน…
นางเอกตัวจริงโผล่ อนิเมเตอร์เลยมีกำลังใจไงล่ะ!
คุรุมิ แฮ่กๆ
อ่าน Date A Live Encore จบได้หลายวันแล้ว ไม่รู้ว่ามีใครสนใจไหม ถ้าสนจะลองมาลงสปอยดูมั่ง
เรื่องหลักๆ ใน Encore ก็มีราวๆ นี้ โดยสรุป (ครอบคลุมเนื้อหาถึงนิยายเล่มห้า)
Game Center Tohka - โดนโอริคามิปากเสียใส่ ชิโดพาโทกะไปเที่ยวเล่นที่เกมเซนเตอร์ (เนื้อหาหลังเล่ม 1)
Impossible Origami - เดทเพื่อลดค่าความชอบต่อชิโดของโอริคามิลง (เนื้อหาหลังเล่ม 2)
Fireworks Yoshino - เดทเที่ยวงานดอกไม้ไฟกับโยชิโนะ (เนื้อหาหลังเล่ม 4)
Birthday Kotori - ฉลองวันเกิดโคโทริ (เนื้อหาหลังเล่ม 5)
Lunch Time Yamai - เมื่อสองแฝดยาไมปะทะกับจตุรเทพร้านอาหารโรงเรียน (เนื้อหาหลังเล่ม 5)
Star Festival Kurumi - เดทกับคุรุมิวันทานาบาตะ (เนื้อหาแทรกๆ อยู่ช่วงต้นเล่ม 5)
ส่วนตัวอ่านจบแล้วประทับใจ Star Festival Kurumi ที่สุดอย่างบอกไม่ถูก (ไม่ใช่เพราะอวยคุรุมินะ)
รองลงมากก็ Birthday Kotori แต่ที่เหลือก็สนุกมากไม่แพ้เล่มหลักเลย
มีแถมให้อีกสองอัน ไม่อยู่ใน Encore เผื่อใครอยากอ่าน
Fearful Tohka - วันที่สองที่โทกะย้ายเข้าเรียน เมื่อโอริคามิขู่โทกะว่าทุกคนในห้องเป็นศัตรู (เนื้อหาหลังเล่ม 1)
King Game Spirits - เมื่อโทกะอยากเล่นคิงเกม แล้วอยู่ดีๆ โอริคามิก็โผล่มาเพิ่มกฏพิสดาร!? (เนื้อหาหลังเล่ม 5)
เรื่องย่อแต่ละตอน โอริคามิ แม่งเลวแสรส
สปอยโลด
Game Center Tohka
วันหนึ่งหลังเลิกเรียน
"โทโนะมิจิ ที่ห้อยโทรศัพท์อยู่นั่นอะไรน่ะ?"
"หืม ไอ้นี่เรอะ? น่ารักใช่ไหมล่ะ แมวน้ำสายรุ้งอ็อตเลย์ไงล่ะ"
"เรอะ… ระวังอย่าให้โดนจับข้อหาแสดงของลามกในที่สาธารณะล่ะ"
โต้ตอบกันซักพักโทโนะมิจิก็อธิบายว่ามันเป็นคาแรคเตอร์ฮิตช่วงนี้ที่ได้มาจากตู้เครน และยังเหลืออยู่อันนึง ถ้าชิโดอยากได้ก็ยินดีมอบให้ พร้อมโยนแพคเกจสายห้อยโทรศัพท์อันที่เหลือให้ชิโด
ชิโดคิดว่าแมวน้ำอ็อตเลย์ไม่น่ารักเลยปฏิเสธโทโนะมิจิไป แต่ก็เหลือบไปเห็นพริ้นบนแพคเกจที่เป็นมาสคอตแพนด้า โทโนะมิจิอธิบายว่ามันคือ "แพนดาโรเน่" แพนด้าความฝัน (ที่น่าตาเหมือนมาสคอตของ Tsunako) ชิโดทักกลับว่าอันนี้น่ารักดี แต่โทโนะมิจิบอกว่าพยายามคีบอันนี้แล้วแต่ไม่ได้ หลังจากคุยกันอยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง
"——ว่าไงนะ!? พูดอะไรพล่อยๆ เดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน!"
"ฉันแค่พูดความจริง"
"หุบปากไปซะ! ใครจะไปเชื่อเรื่องพรรค์นั้นกัน!"
ชิโดรีบวิ่งเข้าไปเบรคโอริกามิกับโทกะที่กำลังทะเลาะกันอยู่ โอริกามิบอกว่าตัวเองแค่พูดความจริง พอเถียงกันต่อซักพักโอริกามิก็เดินหนีจากห้องเรียน ชิโดได้แต่ถอนหายใจ ซักพักโทรศัพท์มือถือจากโคโทริก็ดังพร้อมแจ้งว่าค่าอารมณ์ของโทกะตอนนี้ตกต่ำที่สุด
ชิโดอธิบายให้โคโทริฟังว่าโทกะเพิ่งมีปากเสียงกับโอริกามิไปหมาดๆ โคโทริสั่งให้ชิโดรีบไปชวนโทกะเดทเพื่อทำให้อารมณ์ดีขึ้น และเสนอว่าน่าจะชวนให้ไปหาอะไรระบายอารมณ์ที่เกมเซนเตอร์ ชิโดยอมทำตามคำสั่ง (แบบไม่ค่อยเต็มใจ) และเข้าไปทักโทกะ
"เอ่อ โทกะ"
"……มีอะไร?"
"เอ่อ…… ถ้าพอมีเวลา ไปหาอะไรเล่นกันไหม"
"นุ? ไปหาอะไรเล่น… พูดง่ายๆ คือชิโดชวนฉันไปเดทใช่ไหม?"
"เอ่อ… ก็คงต้องเป็นงั้น"
"โอ้……! ไปสิไป! ว่าแต่จะไปไหนดีล่ะ"
"อืม…… เกมเซนเตอร์ล่ะเป็นไง"
"เกมเซนเตอร์?"
"ให้อธิบายง่ายๆ ก็คือ เป็นสถานที่ที่มีอะไรสนุกๆ ให้ทำเยอะแยะน่ะนะ"
"หืม… สนุกงั้นรึ"
"อ่าใช่ เช่นเครื่องซ้อมต่อยหรือตีตัวตุ่น ตีๆ ไปก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ"
"สนุกไม่พอยังรู้สึกดีด้วย! มีอะไรอีกไหมล่ะ?"
"เกมต่อสู้ถ้าไม่ชินคงเล่นยากหน่อย อ้อ แต่ถ้าเป็นเกมดนตรี ตั้งให้ง่ายๆ ก็น่าจะพอเล่นได้"
"เกมดนตรี?"
"อืม ก็เกมประเภทเหยียบลูกศรตามเสียงเพลง ไม่ก็เอาไม้ตีคอนโทรลเลอร์กลอง ถ้าเล่นดีๆ ก็เพลิดเพลินใช้ได้เลยล่ะ อย่างอื่นก็กดปุ่มบนเครื่องคีบลูกอมออกมาพวกนี้ก็มี"
"ว่าไงนะ……!? ได้ลูกอมด้วยงั้นรึ!? ช่างยอดเยี่ยมไปเลย! ไปอยู่ได้ไหม!"
"อันนั้นคงไม่ได้… ที่สำคัญเด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามเข้าหลัง 4 ทุ่มด้วยน่ะสิ"
คุยกันได้ซักพัก กลุ่มสามสาวก็เดินมาถามว่าคุยอะไรกันอยู่ (คาดว่าคงจะเป็น ไอ, ไม แล้วก็มี่ แต่ตอนที่เขียนนี่ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้) โทกะก็ตอบสามสาวไปอย่างซื่อตรง
"เดี๋ยวชิโดจะพาไปสถานที่สนุกๆ ล่ะ!"
"สถานที่สนุกๆ นี่คือที่แบบไหนเหรอ" โดนถาม โทกะทำสีหน้าตกใจและครุ่นคิด
"อื้ม…… เรียกว่าอะไรนะ…… อ๊ะใช่ จะไปที่ที่เด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามเข้าไงล่ะ!"
"เอ๋!?"
สามสามทำหน้าครุ่นคิด มองหน้ากันเองเริ่มซุบซิบอะไรบางอย่างกัน ชิโดรีบตะโกนบอกว่านั่นเข้าใจผิด โทกะเห็นชิโดดังนั้นเลยพยายามจะแก้ตัวให้
"ไม่รู้ว่าทุกคนคิดว่าเป็นอะไรนะ…… แต่ไม่ใช่แบบนั้น ชิโดบอกว่าจะช่วยทำให้ฉันรู้สึกดีแค่นั้นเอง"
"หา…!"
"ใช่ๆ บอกว่าเหยียบๆ ตีๆ แล้วจะรู้สึกดีด้วยล่ะ!"
"……………"
พอได้ยินแบบนั้นสามสาวรีบจับมือโทกะ และทำเหมือนจะป้องกันโทกะจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า โทกะทำหน้างุนงง แต่สามสาวได้ปลอบโทกะว่าดีที่พวกตนรู้สึกตัวก่อนและเข้ามาทัก และเริ่มก่นด่าชิโดตรงหน้า
"เดี๋ยวก่อนทุกคน ชิโดไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีนะ"
"โทกะจังเป็นเด็กดีจริงๆ เพราะงี้ความผิดของอิทสึกะคุงเลยต้องหนักเข้าไปอีก"
แต่โทกะพยายามพูดแก้ต่างให้ชิโด
"ใช่แล้ว! ชิโดบอกว่าถ้าฉันตามไปจะให้ลูกอมด้วยนะ! เป็นไง คนดีใช่ไหมล่ะ!"
"……………"
ชิโดพยายามจะพูดแก้ตัว แต่โทรศัพท์จากโคโทริก็ดังขึ้น และสั่งให้ชิโดรีบๆ ออกมาจากโรงเรียนได้แล้วและตัดสายอย่างรวดเร็ว ชิโดกลัวจะโดนบทลงโทษเหมือนที่โดนประจำ เลยตะโกนเรียกโทกะและจูงมือหนีออกจากห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
>>24 ต่อ
"ยัยบ้าโทบิอิจิ โอริกามิ!"
ปัง!
โทกะยืนอยู่หน้าตู้เกมต่อยมวย และซบหมัดของตัวเองเข้าไปยังนวมอย่างเต็มๆ หลังจากนั้นนวมก็กระเด็นทะลุจอแสดงคะแนนที่อยู่ข้างหลังและอัดเข้ากับกำแพง ประกายไฟกระเด็นจากตัวเครื่องพร้อมเขม่าควัน
"ค่อยยังชั่วหน่อย"
โทกะถอนหายใจ แขกคนอื่นที่อยู่บริเวณรอบๆ มองเธอด้วยความงุนงง ชิโดเหงื่อซีดอยู่ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของพนักงานวิ่งมา
"เอ๋!? คุณลูกค้าทำอะไรกันครับ แบบนี้ไม่ได้นะครับ"
"นุ?"
"อะ… ยุ่งแล้วไง"
แต่ก่อนที่พนักงานจะถึงโทกะและชิโด ชายร่างสูงสองเมตรก็มายืนขวางและลากตัวพนักงานไปคุย โทกะมองสภาพนั้นด้วยความสงสัยและถามชิโด ในขณะเดียวกัน เสียงโคโทริจากเครื่องสื่อสารที่เสียบไว้ในหูก็ดังขึ้น และอธิบายว่าฝั่งโคโทริจะจัดการกับสิ่งกีดขวางทั้งหมดเอง ให้โทกะระบายความเครียดได้ตามใจชอบ
หลังจากนั้นโทกะก็เคลียร์ (ในความหมายว่า "พังทิ้ง") เกมไปเรื่อยๆ เริ่มจากเครื่องต่อยมวย เครื่องตีตัวตุ่น เมื่อ "เคลียร์" เครื่องเกมที่ใช้สมรรถภาพทางกายอื่นๆ จนเรียบแล้ว โทกะก็ถามข่้น
"ชิโด?"
"ม… มีอะไร"
"ต่อไปเล่นอะไรดีล่ะ?"
พอชิโดกำลังจะตอบ เสียงของโคโทริจากเครื่องสื่อสารก็ดังขึ้น
"เรย์เนะ ค่าอารมณ์ของโทกะเป็นยังไงบ้างแล้ว"
"……อืม เรียกว่าดีแล้วก็คงไม่ผิดนัก ถึงจะพังตู้เกมไปก็จริง แต่ความรุนแรงก็ลดลงไปเยอะแล้วจากตอนแรก แต่ยังมีเรื่องติดใจอยู่เรื่องนึง"
"อะไรน่ะ?"
"……ถึงอารมณ์จะดีขึ้นแล้ว แต่ค่าความไม่สบายใจยังสูง เหมือนจะเป็นห่วงอะไรซักอย่างอยู่"
"เป็นห่วงงั้นเหรอ ——ชิโด พอนึกอะไรออกไหม?"
'ไม่รู้เลย'
"งั้นเหรอ พ่อคนไร้ประโยชน์"
'……………'
"เอาเถอะ ลองหาอะไรเล่นแล้วดูท่าทางไปอีกซักพัก"
ในจังหวะนี้ก็มีช้อยส์โผล่มา
1. เล่นเกมตอบคำถาม ช่วยกันสองคน
2. เล่นเกมค่าความสัมพันธ์ ดูความเข้ากันได้ระหว่างสองคน
3. เข้าตู้สติ๊กเกอร์ สร้างความทรงจำระหว่างกัน
หลังจาก crew ของ Fraxinas เลือกช้อยส์ คะแนนที่มากที่สุดคือ 3 โดยให้เหตุผลว่าข้อ 1 ถ้าเกิดตอบไม่ได้ขึ้นมาจะได้ผลตรงกันข้าม ข้อ 2 ถ้าเกิดความเข้ากันได้ออกมาแย่จะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ โคโทริก็สั่งให้ชิโดไปถ่ายสติ๊กเกอร์
ชิโดชวนโทกะไปยังเครื่องถ่ายสติ๊กเกอร์แบบเต็มตัว เมื่ออธิบายให้โทกะฟังว่ามันคือเครื่องอะไร โทกะก็บอกว่าตนไม่ชอบการถ่ายรูปเท่าไหร่ แต่ถ้าชิโดต้องการก็ยินดีจะถ่ายให้เป็นกรณีพิเศษ
โทกะเดินเข้าเครื่องถ่ายสติ๊กเกอร์ เมื่อชิโดเดินตามเข้าไป โทกะก็ไล่ชิโดออกมา พร้อมปิดผ้าม่าน ชิโดถามโคโทริผ่านเครื่องสื่อสารว่าโทกะเคยถ่ายรูปด้วยเหรอ โคโทริก็ตอบว่าเคยถ่ายใช้เป็นข้อมูลไว้ใน Ratatoskr เมื่อคุยกันซักพัก รูปโทกะก็ออกมาจากถาดรับภาพที่อยู่นอกเครื่อง
ภาพโทกะเปลือยทั้งตัว
"โทกะ!? นี่เธอทำอะไร——"
"——!?"
ชิโดรีบเก็บรูปเข้ากระเป๋านักเรียนและพลั้งเปิดม่านเข้าไป ชิโดพบกับโทกะที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย
"โคโทริ…… ภาพที่ถ่ายเก็บเป็นข้อมูลของ Ratatoskr เนี่ย……"
'แน่นอนสิว่าเป็นภาพเปลือยทั้งตัว แต่ไม่ต้องห่วง มีแค่ผู้หญิงตอนที่ถ่าย'
"ม… ไม่ใช่เรื่องนั้น——"
"ร… รีบปิดซะทีสิ เจ้าคนบ้า!"
ชิโดก็รับฝ่ามือของเซย์เรย์ลงไปบนหน้าของตัวเอง
ตัดไปยังอีกมุมหนึ่งของเกมเซนเตอร์ โอริกามิกำลังกดปุ่มบนเครื่องเครนอย่างเมามันส์ ทั้งนี้ก็เพื่อแพนดาโรเน่ที่ "บังเอิญ" ได้ยินว่าชิโดอยากได้ ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังจนเกิดปากเสียงกับโทกะแต่อย่างใด
แพนดาโรเน่มีทั้งหมดสามสี สีปกติของแพนดา สีแดง แล้วก็สี negative โอริกามิกำลังพยายามกดเครื่องเครนเกมอย่างเคร่งเครียดเพื่อเอาแพนดาโรเน่สี negative เมื่อไม่ได้ เธอก็รีบหยอดเหรียญเข้าไปอีก ในขณะนั้นก็ได้ยินเสียงโครมครามจากด้านหลัง และเสียงคนคุยกัน
"——อะไรน่ะ"
"เห็นมีคู่นึงเดินพังเครื่องต่อยมวย เครื่องซูโม่อยู่น่ะ"
"จริงดิ แฟนหนุ่มเป็นนักมวยหรือไง"
"ไม่ใช่ เห็นว่าที่พังน่ะเป็นแฟนสาว"
โอริกามิได้แต่คิดว่าช่างเป็นคู่ที่สร้างความรังควานเสียจริง ถ้าเป็นโอริกามิกับชิโด คงไปนั่งกินน้ำชาอยู่ในร้านชายคาอย่างสงบๆ เป็นแน่ ในขณะเดียวกันก็เห็นว่าเครนเกมที่เล่นอยู่คีบแพนดาโรเน่ได้——แต่แล้วมันก็ตกระหว่างทาง ถึงจะเสียดาย แต่ตำแหน่งปัจจุบันนี้คงคีบง่าย โอริกามิรีบหยอดเหรียญเพิ่ม แต่ก็พบว่าเหรียญที่ตั้งไว้สูงหมด
"……………"
ช่วยไม่ได้ โอริกามิจึงวิ่งไปแลกเหรียญเพิ่ม
>>25 ต่อ
ตัดกลับไปที่ฝั่งชิโด โทกะแต่งตัวเสร็จและขอโทษต่อชิโด แต่ชิโดบอกไม่เป็นไร ตนต่างหากที่ผิด และย้ำเตือนโทกะไปว่าวันหลังจะถ่ายรูปไม่จำเป็นต้องถอดเสื้อผ้า โคโทริได้ยินบทสนทนาดังนั้นก็พูดแซวขึ้นว่า "อะฮะๆ โชคดีจังเลยนะชิโด ที่คอยังไม่หลุดจากบ่า" พร้อมบอกว่าอารมณ์ของโทกะดีขึ้นเยอะแล้ว ที่เหลือก็แค่ค่าความไม่สบายใจ
ชิโดมองไปยังโทกะ แล้วก็คิดสงสัย และพบว่าอยู่ดีๆ โทกะก็วิ่งเข้าไปเกาะอยู่กับเครื่องเครนเกม โทกะถามชิโดว่าเครื่องนี้มันเล่นยังไง ชิโดอธิบายแบบคร่าวๆ และมองไปยังของรางวัลในเครื่องที่เต็มไปด้วยสายห้อยโทรศัพท์แพนดาโรเน่
โทกะหยอดเหรียญ 100 เยนลงไป และเริ่มเล่น
"มุ… ยากจัง"
"ของพวกนี้ถ้าไม่ชินก็ยากพอสมควร… ถ้าอยากได้เล่นให้เอาไหม?"
"ไม่เป็นไร ทำแบบนั้นแล้วมันไม่มีประโยชน์ ให้ฉันเล่นเถอะ"
"งั้นเหรอ——ถ้างั้นลองเล็งอันนั้นดูเป็นไง น่าจะง่ายสุดเลยนะ"
ชิโดชี้ไปยังแพนดาโรเน่สี negative โทกะเห็นแบบนั้นแล้วก็ตื่นเต้น พร้อมหยอดเหรียญ 100 เยนลงไป หลังจากนั้นก็ควบคุมเครนจนจับแพนดาโรเน่ตัวที่ว่าได้
"ได้แล้ว ชิโด!"
"เก่งๆ ถึงตำแหน่งจะง่ายก็เถอะ เล่นสองครั้งได้นี่ฝีมือไม่เบาเลย"
"อื้ม! ถ้างั้นอันนี้——"
โทกะหยุดพูดกลางคัน แพนดาโรเน่ตัวที่ว่าไม่ยอมหล่นลงมาจากเครน
"อ่า… กรณีไม่ยอมหล่นแบบนี้ไปบอกพนักงาน เดี๋ยวเขามาไข——"
"ฮึม!"
ระหว่างที่ชิโดพูดก็มีเพียง 'โครม' ดังขึ้น พลาสติกใสของตู้เครนที่เล่นเปิดเป็นรูกว้าง โทกะล้วงมือเข้าไปแหละหยิบแพนดาโรเน่ที่ติดอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทำหน้าพึงพอใจ
"โทกะ"
"อื้ม กลับกันเถอะ ชิโด"
"อ… อืม… กลับเถอะ"
ตัดไปที่ฝั่งโอริกามิ หลังจากที่เธอแลกเหรียญเสร็จและกลับมายังตู้เครน โอริกามิก็ต้องนิ่งอยู่ตรงหน้าตู้ เพราะตู้ที่เธอเล่นเมื่อกี้มีรูกว้างเปิดอยู่ และแพนดาโรเน่ที่โอริกามิเล็งไว้ก็โดนชิงไปเรียบร้อย
"ใคร……?"
โอริกามิพูดขึ้นเงียบๆ ขณะนั้นพนักงานของร้านก็เดินเข้ามา พร้อมแบกตู้เครนที่เสียขึ้นรถขนย้าย ผ่านไปครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมกับตู้ใหม่ พนักงานต่อสาย ใส่ของรางวัล ตรวจสอบอย่างรวดเร็วในเวลาเพียง 10 นาที เครื่องเล่นอื่นที่โดนคู่ที่ว่าพังไปก็ถูกเปลี่ยนเป็นเครื่องใหม่ด้วยวิธีเดียวกัน
"……………"
ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โอริกามิก็เมินเฉยเพราะมีสิ่งที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ เธอยืนเงียบหน้าตู้เครนและมองไปยังแพนด้าโรเน่ที่กระจัดกระจายอยู่ ในครั้งนี้แพนดาโรเน่ทั้งหลายอยู่ในตำแหน่งที่ง่ายกว่าชั่วครู่ เมื่อเห็นดังนั้น เธอก็เริ่มเรียงเหรียญไว้ข้างๆ ตู้
ตัดกลับมาที่ฝั่งชิโด ในระหว่างทางเดินกลับบ้านยามเย็น
"……อยากได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"อื้ม…"
"โทกะ?"
โทกะหยุดเดิน ชิโดจึงหยุดเดินตามและมองไปทางโทกะ แล้วโทกะก็ยื่นแพนดาโรเน่ตัวที่เล่นเกมได้เมื่อกี้ให้ชิโดพร้อมก้มหน้าลง
"ให้! อันนี้ให้ชิโด เพราะงั้น——พูดว่าเพราะงั้นก็คงไม่ถูกซะทีเดียว เอ่อ คือ…"
"อะไรน่ะ?"
"ช่วย…… อย่าเกลียดฉันเลยนะ"
"หา…… หา? พูดเรื่องอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่ายังคิดเรื่องเมื่อกี้อยู่"
"นั่นก็มีส่วน…… ชิโด ยังจำตอนที่ฉันทะเลาะกับโทบิอิจิ โอริกามิได้ไหม?"
"อื้อ… แน่นอนจำได้"
"……ตอนนั้นยัยนั่นพูดว่าไม่มีทางที่เซย์เรย์จะอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ มนุษย์ไม่มีทางที่จะยอมอยู่ร่วมกับเซย์เรย์ที่โผล่มาทำลายโลกได้โดยเด็ดขาด เพราะงั้น——ชิโดก็เกลียดเซย์เรย์เหมือนกัน"
ชิโดถอนหายใจ และคิดว่าโทกะกังวลกับเรื่องเพียงแค่นี้เองงั้นเหรอ ถึงแม้สำหรับเจ้าตัวคงจะเป็นเรื่องใหญ่ก็เถอะ บางทีที่ถึงขั้นยอมถ่ายรูปที่ตัวเองไม่ชอบก็เพื่อไม่ให้ชิโดเกลียดก็เป็นไปได้
"……นี่ชิโด จริงหรือเปล่า ชิโดก็เกลี——"
"ไม่มีทางหรอก"
"……จริงเหรอ"
"จริงสิ"
"แน่นะ?"
"แน่สิ"
"จริงแท้แน่นอนนะ?"
"…………อย่างน้อยที่สุด ผมคงไม่…… พูดไงดี… อยากเดทกับคนที่เกลียดหรอก"
โทกะแสดงสีหน้าตกใจพร้อมเปลี่ยนสีแก้มของตนเป็นสีแดงอ่อนๆ ชิโดเห็นโทกะดังนั้นจึงยื่นแพนดาโรเน่ที่โทกะให้ชิโดมากลับคืนสู่โทกะไป
"เพราะงั้นเธอเก็บไปเถอะ ถือเป็นของที่ระลึกของวันนี้ไง"
>>26 จบ
วันรุ่งขึ้น ชิโดไปโรงเรียนและพบกับกลุ่มสามสาวยืนเท้าสะเอวรออยู่ โทกะเห็นดังนั้นก็รีบไปพูดแก้ตัวให้ เมื่อโทกะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าชิโดแค่พาไปเกมเซนเตอร์ ทั้งสามคนก็ทำท่าเหมือนเพิ่งเข้าใจ และเปิดปากพูด
"ฮ่ะๆๆๆๆๆ ว่าแล้วเชียว อิทสึกะคุงไม่มีทางเป็นคนแบบนั้นได้หรอกเนอะ"
"ฉ… ฉันคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องเข้าใจอะไรผิด"
"อ… อย่างน้อยที่สุดโทกะจังก็ปลอดภัยดี"
เมื่อชิโดถอนหายใจและเข้านั่งที่นั่งประจำพร้อมหยิบหนังสือเรียนชั่วโมงแรก กระดาษใบหนึ่งก็ปลิวออกมาจากกระเป๋า หนึ่งในกลุ่มสามสาวเห็นและทักชิโด——
"ไม่เห็นจะเข้าใจผิดตรงไหนเลย! บังคับให้ ช… โชว์แบบนี้ในเกมเซนเตอร์นี่มันโรคจิตหนักกว่าเดิมอีกนี่นา!"
"ด… เดี๋ยว เข้าใจผิดแล้ว"
"ไม่ต้องแก้ตัว!!"
ชิโดหลบหมัดที่ซุบเข้ามาและวิ่งหนีออกจากห้องเรียนพร้อมตะโกนด่าความสะเพร่าของตัวเอง ระหว่างที่วิ่งเกือบจะถึงทางสามแยก ใครบางคนก็จับคอเสื้อของชิโดเอาไว้และชิโดล้มลง ชิโดคิดว่าถูกสามสาวจับได้แต่ไม่ใช่ คนที่จับไว้คือ โทบิอิจิ โอริกามิต่างหาก
"ท… โทบิอิจิ"
"อันนี้"
โอริกามิยื่นแพนดาโรเน่สีแดงให้ชิโด
"ให้"
"เอ๋… ม… ไม่เป็นไรหรอก"
"ให้"
"เอ่อ…"
"ให้"
"……………ขอบคุณครับ"
เมื่อรับแพนดาโรเน่สีแดงจากโอริกามิ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่ห้อยแพนดาโรเน่สีปกติออกมาจากกระเป๋า
"เหมือนกันเลย"
"อ… อื้อ… เหมือนกัน……"
พูดจบโอริกามิก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าและเดินไปยังห้องเรียน ชิโดนั่งสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ชั่วครู่ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของโทกะวิ่งมาหาชิโด
"ชิโด เป็นอะไรไหม กลับได้แล้วล่ะ ฉันแก้ข้อเข้าใจผิดให้——หืม?"
ระหว่างที่พูดโทกะก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของชิโด
"โอ้! เหมือนกันเลย ชิโด!"
"อ้า… อื้ม…"
ชิโด โทกะ โอริกามิ
ไม่รู้ว่าอะไรบันดาล ทั้งสามคนมีของเหมือนๆ กัน
http://i.imgur.com/yg6bm8T.jpg
…ตอนแรกว่าจะเขียนสรุปสั้นๆ ไปๆ มาๆ ทำไมมันเกือบกลายเป็นแปลเลยวะเนี่ย
ครั้งหน้าจะพยายามให้สั้นลง ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง
ย..ยาว!
ไม่ยาวแล้วอารมณ์มันไม่ได้สินะ เข้าใจๆ
ยาวน่ะดีแล้ว แต่ยาวไปเดี๋ยวลักพิมพ์มันก็มาลอกไปหรอก
ยาวแข่งกับทู้ซาซามิเลยนะเนี่ย!
มาเยือนแล้ว
ลงชื่อ
-คนที่ลงสปอยล์ซาซามิ-
กุสังหรณ์ใจลางๆว่านี่จะเป็นจุดเริ่มต้นที่เว็บนี้จะกลายเป็นเวบแปลนิยายโนไลเซนส์ว่ะ
เหมือนที่ alive แม่งกลายเป็นเวบคลิปไอดอล
ไม่เป็นหรอก แปลแล้วมันไม่ฟินเพราะไม่มีสาวกมาเลียไข่
Impossible Origami
"จริงๆ แล้วผมเป็นโลลิค่อน"
ยามเที่ยงของวันหยุดวันหนึ่ง ชิโดกล่าวขึ้นเช่นนั้น
"รู้ไหมว่าการไปเยี่ยมโรงเรียนประถมแถวบ้านแล้วคอยทัศนาบรรยากาศชั่วโมงพละของเด็กหญิงสาววัยบริสุทธิ์ร่างน้อยๆ ไร้ซึ่งส่วนนูน ทำให้ผมเกือบจะยั้งแซนดอลโฟนของผมเอาไว้ไม่อยู่ เด็กประถมนี่มันช่างสุดยอดเสียจริง"
"งั้นเหรอ"
โอริกามิมองลงไปยังร่างกายของตัวเองพร้อมตบหน้าอกตัวเองเบาๆ และพูดขึ้นอย่างเงียบๆ
"ยังไหว"
"อะไรไหว!?"
ชิโดทนไม่ได้จนต้องตะโกนออกไป แต่เวลาแบบนี้จะมามัวลนลานอยู่ไม่ได้ ชิโดกระแอมเบาๆ ทีหนึ่งแล้วกล่าวต่อ
"จริงๆ ไม่ใช่แค่นั้น ผมยังเป็นมาเธอร์คอนอีกด้วยนะ ถึงขั้นต้องจูบรูปคุณแม่สุดที่รักก่อนไปโรงเรียนทุกเช้าเลยด้วยล่ะ"
"งั้นเหรอ"
"…นอกจากนั้น จริงๆ แล้วผมยังเป็นซิสค่อนอีกต่างหาก จนตอนนี้ยังนอนกับโคโทริอยู่เลย"
"งั้นเหรอ"
"อุก…! ย… ยิ่งไปกว่านั้นผมยังเป็นคนโคตรเจ้าชู้อีกด้วย ทุกวันนี้คบอยู่กับสาวสิบคนเลยนะ!?"
"…จัดการให้หมดก็ไม่มีปัญหา"
"จะทำอะไรน่ะ!? นี่ จะทำอะไรน่ะ!?"
ชิโดตะโกนขึ้นอีกครั้ง ในขณะเดียวกันเสียงโคโทริจากเครื่องมือสื่อสารที่เสียบไว้ในหูก็ดังขึ้น
'…หวา ความโอบอ้อมอารีนี้มันอะไรกัน เป็นพระแม่ผู้ทรงโปรดหรือไง?'
เรื่องทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นเมื่อพักเที่ยงของเมื่อวานนี้ในห้องเรียน
โทกะห้อยโทรศัพท์มือถือที่ได้รับจากโคโทริมาไว้ที่คอและลูบมันด้วยความเบิกบานใจ ถึงแม้รูปลักษณ์ของมันจะดูไม่สมกับเด็กสาว ม.ปลาย แต่ที่ชิโดได้ยินเรื่องจากโคโทริมา มือถือเครื่องนี้สามารถทนแรงกระแทกได้ถึงหนึ่งตัน และในยามฉุกเฉินยังทำหน้าที่เป็นโทรศัพท์ผ่านดาวเทียมได้อีกด้วย โคโทริในฐานะผู้บัญชาการของ Ratatoskr คงเตรียมพร้อมไว้ในกรณีฉุกเฉินจะได้มีหนทางติดต่อกับโทกะได้เสมอ
"เดี๋ยวฉันจะไปอยู่ไกลๆ แล้วลองโทรศัพท์ดู ชิโดช่วยรับด้วยนะ"
"เข้าใจแล้ว"
"งั้นไปละนะ!"
เมื่อบอกลากับโทกะ ชิโดก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนมาจากข้างหลัง โอริกามิปรากฏตัวออกมาราวกับตั้งใจรอให้โทกะออกจากห้อง ชิโดมองไปยังโอริกามิและพูดขึ้น
"ม… มีอะไรเหรอโอริกามิ"
"พรุ่งนี้ว่างไหม?"
"เอ๋? จ… จะทำไมเหรอ"
ชิโดพูดด้วยเสียงราวจะกรีดร้อง พร้อมรู้สึกว่าต้องเกิดอะไรไม่ดีขึ้นเป็นแน่
"อยากไปเที่ยวเล่นในเมืองด้วยกัน"
"อ… อย่าบอกนะว่า…"
"เดท"
"…โอริกามิ ขอเช็คหน่อย เราสองคนเนี่ยเป็น——"
"คู่รัก"
"…นั่นสินะ"
ดูเหมือนว่าโอริกามิยังคงดื้อดึงเรื่องสารภาพรักอยู่
"คำตอบ"
"ข… ขอโทษที พอดีพรุ่งนี้——"
โอริกามิมองมาด้วยสายตากดดัน
"ค… คือว่า ด… เดี๋ยวขอเช็คก่อนว่าพรุ่งนี้มีอะไรหรือเปล่า รอแป๊บนึงได้ไหม?"
เมื่อชิโดเห็นโอริกามิพยักหน้าตอบ ก็รีบวิ่งไปยังทางเดินนอกห้องเรียนและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาโคโทริ รอสายไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงอันสดใสผ่านทางโทรศัพท์ออกมา
"ฮัลโหล โอนี่จัง มีอะไรเหรอ"
"…โคโทริ ช่วยหน่อย โดนโอริกามิชวนไปเดท"
"…………"
โคโทริเงียบไปครู่หนึ่ง ระหว่างนั้นชิโดก็ได้ยินเสียงผ้าผ่านทางโทรศัพท์ราวกับว่ากำลังผูกริบบอนใหม่อยู่อย่างใดอย่างนั้น เมื่อชิโดได้ยินเสียงของโคโทริในโหมดผู้บัญชาการก็อธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โคโทริก็เสนอขึ้นมา
"อื้อ? ลองถุยน้ำลายใส่แล้วบอกไปว่า 'ไม่ได้คบกันซะหน่อย ยัยสมองนิ่มเอ้ย' ดูล่ะเป็นไง"
"พูดงั้นคราวนี้คงได้โดนเจาะรูทะลุตัวแบบตั้งใจแน่ๆ!"
"เรื่องมากจัง ถ้างั้นทำให้เกลียดชิโดดูล่ะเป็นไง"
"เอ๋?"
"ก็ตอบรับเดทไป เดี๋ยวฉันจะแก้ AI ของ Fraxinas ให้เหลือแต่ตัวเลือกแย่ๆ จนทำให้เธอโกรธหนีจนกลับบ้านไปเลย ถ้าแบบนี้ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมล่ะ?"
"ข… เข้าใจแล้ว ถ้างั้นฝากด้วยละกัน"
"อื้อ พอคิดถึงเรื่องภายหลังแล้ว มีโอริกามิตามติดแบบนี้พลอยจะสร้างปัญหาเอาซะเปล่า แต่ก็มีเรื่องนึงที่ต้องเตรียมตัวนะ"
"เตรียมตัว?"
"โทกะไง พรุ่งนี้วันเสาร์ใช่ไหมล่ะ ถ้าปล่อยให้อยู่ว่างๆ โทกะต้องมาเที่ยวเล่นที่บ้านแน่นอน ถ้าตอนนั้นชิโดไม่อยู่บ้านค่าอารมณ์ของโทกะก็พลอยจะลดเอาด้วย เพราะงั้นพรุ่งนี้ต้องหาอะไรให้โทกะทำระหว่างที่ดำเนินแผนกัน จะให้ไปซี้อของหายากๆ หรืออะไรก็ได้ ให้โทกะไม่คิดว่าการที่ไม่ได้อยู่กับชิโดทั้งวันเป็นเรื่องผิดปกติอะไร"
หลังจากนั้นชิโดก็ไปตอบตกลงกับโอริกามิ โอริกามินัดหมายเป็นเวลาสิบโมงเช้าและเดินออกจากห้องไปด้วยฝีเท้าที่ดูร่าเริง หลังจากนั้นโทกะก็วิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยสีหน้าฉุกละหุก
"ชิโด! ไอ้นี่มันใช้ยังไง!?"
แต่เมื่อโทกะเห็นสีหน้าของชิโดที่ดูฉุกละหุกยิ่งกว่าตนเอง โทกะก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ชิโดก็กระแอมและถามกลับ
"ว่าไป โทกะ"
"นุ? มีอะไรรึ?"
"ถึงจะกระทันหันไปหน่อย… พรุ่งนี้ช่วยไปซี้อของให้หน่อยได้ไหม"
"โอ้!? ได้เลย ต้องทำยังไงบ้าง!?"
ชิโดทนไม่ได้กับสีหน้าของโทกะที่เปรี่ยมไปด้วยความยินดีที่ได้ทำประโยชน์ให้กับชิโดและหันหน้าหนีด้วยความอึกอักในใจ
วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ชิโดมอบหมายหน้าที่ให้โทกะจนเสร็จ ก็ใส่เครื่องมือสื่อสารไว้ที่หูและเดินทางไปยังสถานที่นัดหมาย ชิโดแต่งตัวด้วยเสื้อเชิร์ตมอซอ กางเกงซอมซ่อ และรองเท้าแตะอยู่บ้านในแบบไร้อารมณ์สุดๆ ทั้งนี้ก็มาจากการกำชับของโคโทริที่ว่าผู้หญิงไม่ชอบผู้ชายสกปรก การแต่งตัวแบบนี้จะช่วยลดอารมณ์ของโอริกามิตั้งแต่เจอกัน
'ชิโด เดินช้าๆ กว่านี้หน่อยก็ได้ ไปช้าอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง แล้วห้ามขอโทษที่สายโดยเด็ดขาด'
โคโทริกำชับอย่างถี่ถ้วน แน่นอนว่าถ้าไปสายขนาดนี้ฝั่งคนรอก็คงจะอารมณ์บูดเป็นแน่ บางคนอาจจะถึงขั้นกลับไปเลยด้วยซ้ำ ชิโดเดินเอื่อยๆ จนถึงจุดนัดหมายเมื่อเวลาประมาณ 11 โมงและพบกับโอริกามิยืนรออยู่ โคโทริสั่งดำเนินแผน ชิโดก็ไปทางโอริกามิอย่างเอื่อยๆ เมื่อโอริกามิเห็นชิโดก็เปิดปากพูดขึ้น
"——ดีจัง"
"เอ๋?"
"นึกว่าเกิดอะไรขึ้นซะอีก"
"…อุก"
'ทำอะไรอยู่น่ะชิโด จะมาเจ็บปวดกับเรื่องแค่นี้ได้ยังไง'
"อา อื้อ… นั่นสินะ"
ชิโดพยักหน้า โอริกามิก็จับชายกระโปรงของตนและถามขึ้น
"คิดว่ายังไง"
"เอ๋?"
"ชุดวันนี้"
ชิโดมองชุดที่โอริกามิสวมใส่ เป็นเสื้อเชิ้ตและกระโปรงบานพร้อมด้วยสร้อยคอประดับ ตรงกันข้ามกับเสื้อผ้าของชิโดที่ไร้อารมณ์อย่างสิ้นเชิง
"อ… อื้ม ก็ดูเข้——"
'เดี๋ยวก่อน คิดยังไงถึงไปชมเอาซะล่ะ' โดนพูดโคโทริตักเตือน
"…! ม… ไม่เข้าเลยซักนิด…!" ชิโดส่ายหัว กระแอมและพูดขึ้น
"…………"
โอริกามิเงียบอยู่ครู่หนึ่งพร้อมมองดูการแต่งกายของตัวเองด้วยสีหน้าเหงาๆ หลังจากนั้นเธอก็หันหน้าไปทางชิโดและพูดขึ้น
"คิดว่าชุดแบบไหนจะเข้า?"
"เอ๋…? น… นั่นสินะ…"
'——เดี๋ยวก่อน ได้จังหวะพอดีเลย ต้องเอาให้เจ็บๆ'
พอชิโดกำลังจะตอบก็ได้ยินเสียงจากโคโทริสั่งให้หยุด พร้อมเสียงหัวเราะผ่านทางจมูก ในขณะเดียวกันบนจอภาพที่ Fraxinas ก็ปรากฏด้วยตัวเลือกสามข้อ
1. ไมโครบิกินี่เมดเอพรอน
2. ข้างบนชุดนักเรียน ข้างล่างบลูเมอร์
3. ชุดว่ายน้ำนักเรียนและหูกับหางหมา
โคโทริสั่งให้ลูกเรือของ Fraxinas เลือกตัวเลือกที่เลวร้ายที่สุด ผลปรากฏ——3
"ช… ชุดว่ายน้ำนักเรียนแล้วก็หูกับหางหมาล่ะมั้ง"
หลังจากพูดจบชิโดก็ปิดตาตัวเองพร้อมรับฝ่ามือที่จะเข้ากระทบลงใบหน้าตน แต่เวลาผ่านไปเท่าไหร่ชิโดก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ชิโดค่อยๆ ลืมตาขึ้น และพบว่าตรงหน้าของตัวเองนั้นไม่มีโอริกามิอยู่อีกแล้ว
'อะไรกัน ง่ายกว่าที่คิดเยอะเลย ยินดีด้วยชิโด มิชชั่นเคลียร์'
ชิโดเกาแก้มตัวเองด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย แต่แล้วชิโดก็ต้องหยุดความคิดของตนเองกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า โอริกามิวิ่งมาในชุดว่ายน้ำนักเรียน พร้อมไปด้วยหูกับหางหมา โคโทริและชิโดตะโกนขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ เมื่อโอริกามิยืนอยู่ตรงหน้าของชิโด เธอก็ทำหน้าตาสงสัยและถามขึ้น
"เป็นไง"
เธอหมุนตัว ในขณะเดียวกันหูกับหางหมาก็ขยับตาม ชิโดรู้สึกถึงความน่ารักอันขัดต่อศีลธรรม แต่ชิโดมีเรื่องที่สงสัยมากกว่านั้น
"ไปเอาชุดนั้นมาจากไหนกัน…"
"แถวนี้มีร้านประเภทนั้นอยู่"
โอริกามิพูดและชี้ไปทางเมือง ระหว่างที่ชิโดสงสัยว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี เสียงของโคโทริก็ดังขึ้น
"…ทำไมค่าความชอบถึงไม่ลดซะทีเนี่ย นี่มัน Easy Mode หรือไงกัน"
"ท… ทำยังไงดีคะผู้บัญชาการ"
"ต่อไป! เอาตัวเลือกหนักๆ ที่ทำให้โทบิอิจิ โอริกามิขยะแขยงออกมาที!"
เมื่อโคโทริพูดขึ้น ตัวเลือกก็ปรากฏอยู่บนหน้าจออีกครั้ง
1. หือ? เป็นแค่หมาตัวเมียมีหน้ามาเดินระดับสายตาเดียวกับมนุษย์ได้ยังไง ลงไปเดินสี่ขาเลยไป
2. ไม่เอา เมื่อแล้ว ช่วยอุ้มขึ้นหลังที
3. เอ่อ ช่วยออกไปเดินห่างๆ ได้ไหมครับ รู้สึกขยะแขยง
ตัวเลือกที่มีคนเลือกมากที่สุดคือ 1 ลูกเรือจากชั้นล่างก็พูดขึ้น
"ถึงจะมีแต่ตัวเลือกที่ชวนให้สงสัยถึงมนุษยธรรมก็เถอะ ที่เลวร้ายสุดคงเป็น 1 เนี่ยแหละครับ"
"ให้ฉันพูดเองคงไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าโดนชิโดพูดใส่คงรู้สึกอยากจะฆ่าทิ้ง" โคโทริพยักหน้าพร้อมพูดขึ้น
"…………"
ลูกเรือต่างปิดปากเงียบ โคโทริสั่งคำสั่งให้ชิโดออกไมค์ ชิโดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจพูดเมื่อโดนโคโทริตักเตือนว่าจุดประสงค์คือทำให้โอริกามิเกลียด ไม่มีทางที่จะลบล้างแค่ความสัมพันธ์โดยไม่สูญเสียอะไรเลยได้ คิดเรื่องฐานะของตัวเองไปก็เปล่าประโยชน์ ชิโดหันหน้าไปทางโอริกามิและพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ
"ป… เป็นแค่หมาตัวเมียมีหน้ามาเดินระดับสายตาเดียวกับมนุษย์ได้ยังไง ล… ลงไปเดินสี่ขาเลยไป"
โอริกามิคิ้วกระตุกขึ้น แล้วเธอก็ลงไปเดินสี่ขาตามคำสั่ง พี่น้องอิทสึกะทำได้แค่ตะโกนด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อโอริกามิเห็นท่าทีของชิโดที่ดูสับสน เธอก็พยักหน้าราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง ลุกขึ้นพยายามเข้ามาถอดเข็มขัดของชิโดไปพันคอตัวเอง และเอาอีกด้านให้ชิโดถือ และก็
"โฮ่ง"
ชิโดอาบสายของคนเดินผ่านไปมา และก้มลงกราบขอโทษโอริกามิว่าที่พูดเมื่อกี้แค่ล้อเล่น
http://i.imgur.com/fmL4bRN.jpg
ณ ใจกลางเมือง โทกะหิ้วถุง eco bag ที่เต็มไปด้วยของที่ชิโดสั่งมา เมื่อเธอมองไปยังกระดาษโน๊ตที่ได้รับมา โทกะก็ต้องร้องขึ้น
"ซาตาอันดากี้…? นี่มันอะไรน่ะ"
โทกะงุนงงกับคำศัพท์ที่ไม่เคยพบเจอและครุ่นคิดว่ามันคงต้องเก่งแน่ๆ ระหว่างที่เธอวนเวียนหาของภายในเมืองอยู่ จู่ๆ โทกะก็โดนทักจากข้างหลัง
"อ๊ะ นี่เธอตรงนั้นน่ะ ใช่ๆ เธอนั่นแหละ มีเวลาซักพักไหม?"
"นุ?"
เมื่อโทกะหันหน้าไป เธอก็พบกับชายใส่สูทหรู พร้อมทรงผมฉูดฉาดยืนอยู่
บน Fraxinas โคโทริคาบจูปาจุ๊บไว้ในปาก หลังจากเริ่มเดทมา 3 ชั่วโมง ไม่ว่าจะให้ชิโดสารภาพรสนิยมทางเพศอันพิสดารของตน หรือพูดจาแย่ๆ ใส่โอริกามิ ค่าความชอบของเธอต่อชิโดก็ยังไม่มีท่าทีที่จะลดถอยลงแม้แต่น้อย ที่แย่กว่านั้น บางครั้งค่าความชอบกลับสูงขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ที่จอภาพตอนนี้แสดงภาพชิโดกับโอริกามิกำลังสั่งเครื่องดื่มกันอยู่ ตรงกันข้ามกับชิโดที่ดูเหนื่อยล้า สีหน้าของโอริกามิยังคงไม่เปลี่ยนแปลงจากเดิมที่เจอกัน (ชุดตอนนี้เปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิมแล้ว) ในระหว่างที่โคโทริครุ่นคิดว่าจะเปลี่ยนทิศทางของตัวเลือก บนจอภาพก็แสดงตัวเลือกขึ้นมา
1. จับหน้าอกของโอริกามิ
2. พ่นน้ำลายใส่หน้า
3. เปิดกระโปรง
ตัวเลือกที่มีคนเลือกมาที่สุดคือ 3
"…ทำอะไรวิปริตแบบนี้ต่อหน้าฝูงชน ค่าความชอบคงลดบ้างเนอะ…?"
โคโทริพูดคำสั่งใส่ไมค์ หลังจากชิโดได้ยินคำสั่งก็พยายามพูดปฏิเสธกับโคโทริ แต่ระหว่างนั้นก็ถูกแขกที่อยู่ข้างหลังเดินชนและเสียสมดุล ชิโดพยายามรักษาสมดุล แต่สุดท้ายก็ล้มลงจูบพื้น
"อ… โอ้ย"
'ไม่เลวเลยนี่นาชิโด!'
"หา? พูดเรื่องอะไรน่ะ"
แล้วชิโดก็รู้สึกตัวว่าในมือของตนจับผ้าคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ผืนหนึ่ง เมื่อชิโดเงยหน้าขึ้นก็เห็นขาขาวๆ ของโอริกามิพร้อมด้วยชุดชั้นในลายดูน่ารัก และซองปืนที่ผูกไว้ยังขาซ้าย ดูเหมือนว่าตอนที่ล้มมือจะไปจับกระโปรงของโอริกามิและดึงมันลงมาด้วย
"ค… คือว่าโอริกามิ"
"จะทำตรงนี้เลยเหรอ?"
"…!? ทำอะไรน่ะ…!?"
ชิโดรีบดึงกระโปรงของโอริกามิกลับไปที่เดิม โอริกามิทำสีหน้าเสียดายเล็กน้อยและหันกลับไปยังเคาท์เตอร์สั่งเครื่องดื่ม ระหว่างนั้นเสียงโคโทริก็ดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสารด้วยน้ำเสียงโอดครวญว่าขนาดนี้แล้วยังไม่สะทกสะท้าน ชิโดเริ่มคิดว่าไม่ว่าจะทำยังไงก็คงไม่ได้แล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงเตือน วี้— วี้— ดังออกมาจากเครื่องมือสื่อสาร
เมื่อชิโดถามโคโทริว่าเกิดอะไรขึ้น โคโทริให้คำตอบว่าโทกะโดนผู้ชายแปลกหน้าทัก เมื่อชิโดได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงว่าโทกะจะโดนคนแปลกหน้าหลอกลวงให้ไปทำอะไรอันตรายหรือเปล่า ถึงแม้สำหรับโทกะแล้วจัดการกับคนแปลกหน้าให้เป็นผุยผงจะเป็นเรื่องง่ายๆ ก็ตามที แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่อยากให้เกิดขึ้นอยู่ดี
โคโทริบอกกับชิโดว่าตอนนี้ไม่สามารถให้คนของ Ratatoskr เข้าไปช่วยโทกะได้เพราะไม่อยากให้โทกะรู้ตัว และเสนอว่าเดี๋ยวตนจะต่อเครื่องมือสื่อสารเข้ากับโทรศัพท์มือถือของโทกะ ให้ชิโดคอยเตือนว่าอย่าไปทำอะไรอันตราย ก่อนที่ชิโดจะทันได้ตอบอะไร โคโทริก็ต่อสายไปยังโทกะ
'ฮ… ฮัลโหล ใช่ไหมนะ? นั่นใครกัน?'
"โทกะเรอะ… ผมเอง ชิโดเอง"
'ชิโดรึ! โอ้… คุยกันได้จริงด้วย'
"โทกะ ตอนนี้ทำอะไรอยู่น่ะ"
'นุ… อยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาทักน่ะนะ บอกว่ามีงานพิเศษรายได้สูง…'
"…………"
'ว่าเป็นงานง่ายๆ แค่คอยรับแขกก็จะได้กษาปณ์จำนวนมากเลยล่ะ แล้วก็ให้กระดาษสวยๆ เรียกว่านามบัตรอะไรนี่มาด้วย ไปทำได้ไหม?'
"ม… ไม่เอา! ปฏิเสธไป! แล้วก็คืนนั่นไปด้วย!"
'มุ… งั้นรึ ถ้าชิโดบอกแบบนั้นล่ะก็ได้——เฮ้ย แก เรื่องเมื่อสรุปไม่เอาแล้ว'
ชิโดถอนหายใจและปาดเหงื่อ ทันใดนั้นชิโดก็สังเกตเห็นโอริกามิที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมถือถาดพร้อมแก้วสองใบบนถาด โอริกามิพยักหน้าและเดินแทรกคิวไปยังหน้าเคาท์เตอร์
"ค… คุณลูกค้าคะ?"
"ขอคืนอันนี้"
"เอ่อ… คือ——เครื่องดื่มคืนไม่ได้…"
ชิโดเห็นดังนั้นก็เข้าใจทันทีว่าโอริกามิเข้าใจผิดว่าคิดว่าชิโดพูดกับตนและตะโกนเรียก
"อ… อันนั้นไม่ต้องคืนก็ได้"
"…? งั้นเหรอ?"
โอริกามิหันหน้า ชิโดพยักหน้า ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงมาจากเครื่องมือสื่อสาร
'อ้าว ได้งั้นรึ——เฮ้ย สรุปว่าเหมือนจะได้ล่ะ ขอนามบัตรอะไรนั่นอีกทีสิ'
"ม… ไม่ได้! ไม่ได้! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็คืนมันไปซะ!"
'มุ… เข้าใจแล้ว'
"เข้าใจแล้ว"
โทกะตอบ และโอริกามิก็พยักหน้า โอริกามิฟาดถาดลงบนเคาท์เตอร์พร้อมหยิบปืน 9 ม.ม. ออกมาจากซองปืน (ภาวนาให้เป็นแค่ปืนของเล่นจำลอง) และจ่อมันไปยังพนักงานพร้อมพูดขึ้น
"จงให้คืนซะดีๆ"
"เอ๋…? อะ… เอ๋…?"
พนักงานพูดด้วยเสียงตกตะลึง แขกรอบข้างเริ่มส่งเสียงอึงคะนึง ชิโดรีบรนเข้าไปห้าม
"ด… เดี๋ยวก่อน! ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้!"
'นุ… งั้นรึ'
และก็ได้ยินเสียงของโทกะจากเครื่องมือสื่อสารอีกครั้ง ชิโดกุมขมับและตะโกนขึ้น
"โอ้ย พวกแกไม่ต้องทำอะไรเลยจะได้ไหม!"
เวลาบ่ายสามโมงสามสิบนาที โทกะที่ซื้อของตามที่ชิโดสั่งจนเสร็จก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะ ดื่มน้ำผลไม้ที่ซื้อมาพร้อมถอนหายใจ โทกะมองลงไปยังถุง eco bag และก็ยิ้มด้วยความเปี่ยมใจ
"อื้ม… ได้ถึงแบบนี้ชิโดคงต้องชมแน่ๆ!"
โทกะซื้อของตามที่สั่งสำเร็จ คำชวนของชายแปลกหน้าก็ปฏิเสธไปตามที่บอก บางทีถ้ากลับไปที่บ้านชิโดอาจจะยอมลูบหัวด้วยก็ได้ เมื่อโทกะหยิบกระดาษโน๊ตรายการซื้อของออกมา ในนั้นก็มีรายการสินค้าอย่างหนึ่งที่ยังไม่ได้ซื้อ โทกะนั่งกอดอกครุ่นคิดถึง 'ซาตาอันดากี้' ที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรอยู่ครู่หนึ่ง และเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก
"ใช่แล้ว! เวลาแบบนี้นี่แหละ…"
ใช่แล้ว เวลาแบบนี้ถ้าไม่รู้ เพียงแค่โทรถามก็สิ้นเรื่อง โทกะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาวางไว้บนเก้าอี้ ใช้สองนิ้วกดไปยังรายการสายเรียกเข้า เลือกเบอร์ที่โทรเข้าเมื่อครู่และกดโทรออก
ขณะที่เข็มนาฬิกาหมุนไปยังบ่ายสามโมง ชิโดนั่งพิงเก้าอี้ในคาเฟ่อยู่อย่างระทวย (แน่นอนว่าเป็นคนละร้านกับเมื่อกี้) เสียงของโคโทริก็ดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสาร
'…ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องใช้มาตรการสุดท้าย'
"มาตรการสุดท้าย?"
'อื้ม ช่วยออกห่างๆ จากโอริกามิก่อนได้ไหม'
หลังจากชิโดฟังคำสั่งของโคโทริด้วยความสงสัย ชิโดก็บอกโอริกามิว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำและเดินจนถึงหน้าห้องน้ำ หลังจากนั้นก็ถามกลับโคโทริถึงแผนการสุดท้ายที่ว่า โคโทริก็อธิบายขึ้น
'คิดว่าคงจะรู้สึกตัวแล้ว… การทำให้ค่าความชอบของโอริกามิลดเป็นเรื่องที่ยากเกินจะเป็นไปได้ เพราะฉะนั้นก่อนอื่นเราต้องเปลี่ยนพื้นฐานกันหน่อย ก่อนอื่นเลยชิโดต้องยอมรับเรื่องที่เธอเข้าใจผิดซะก่อน'
"หมายถึงอะไรน่ะ…?"
'ชิโดต้องทำตัวเป็นคนรักของโอริกามิยังไงล่ะ'
"หา!?"
'ฟังให้จบก่อนสิ——สรุปง่ายๆ ก็คือ ทำตัวเป็นแฟนกัน แล้วก็เปิดประเด็นเรื่องจะเลิกกันไงล่ะ เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว อะไรแบบนั้นน่ะ'
ชิโดครุ่นคิดชั่วครู่ และคิดว่ามันเป็นหนทางที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ การให้โอริกามิมาเกลียดตนข้างเดียวนั้นเป็นเรื่องเห็นแก่ตัวจนเกินไป ถึงแม้ชิโดจะชอบและเคารพโอริกามิในฐานะเพื่อนร่วมห้อง แต่การมีความสัมพันธ์ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ต่อไปพลั้นจะเสียมารยาทต่อโอริกามิเสียเปล่าๆ
ชิโดตอบตกลงกับโคโทริและพยายามสงบจิตใจของตัวเอง แต่หัวใจก็ยังเต้นเร็ว มือก็ยังสั่น เหงื่อยังคงออกอยู่เต็มหน้า โคโทริกำชับให้ชิโดอย่างน้อยที่สุดอย่าลิ้นพันระหว่างที่คุยกับโอริกามิ และบอกว่าดีจริงๆ ที่ให้ออกห่างจากโอริกามิมาก่อน พร้อมสั่งให้ชิโดซ้อมพูดก่อนกลับไปเจอโอริกามิ
"——เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว… เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว… เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว… เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว…"
'หา… จ… จริงเหรอ?'
"——ใช่ เราจบกันตรงนี้เถอะ"
'ม… ไม่เอานะ!'
"เข้าใจด้วยทีเถอะ… ผมไม่มีความรู้สึกอะไรต่อเธออีกต่อไปแล้ว"
'อ… อย่าบากนะว่าเกลียดฉันแล้ว…?'
"ใช่ ผมเกลียดเธอแล้วล่ะ… หืม?"
'ชิ… โด… ฮือ… ฮือออออออออออออออออออออออออออออ'
แล้วชิโดก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เสียงที่ได้ยินจากเครื่องมือสื่อสารที่เสียบไว้ในหูนั้นไม่ใช่เสียงของโคโทริแต่เป็นเสียงที่คุ้นเคยของโทกะ โทกะเริ่มร้องขึ้น ชิโดรีบเรียกชื่อโทกะ แต่เสียงโคโทริก็ดังขึ้นเข้าแทรก
'——บ้าเอ้ย ทำไมไม่ยอมตัดสายไว้ล่ะ!'
'ข… ขอโทษครับ' ลูกเรือของ Fraxinas พูดขึ้น
ทันใดนั้นชิโดก็ได้ยินเสียงระเบิดจากไกลๆ ราวเกิดแผ่นดินไหว หลังจากนั้นเสียงของโคโทริก็ดังขึ้นพร้อมเตือนว่าตอนนี้อารมณ์ของโทกะตกลงอย่างรุนแรง และพลังที่ผนึกไว้กำลังไหลย้อนกลับอย่างรวดเร็ว โคโทริอธิบายว่าเป็นความผิดพลาดของฝั่งตนเองที่ไม่ยอมตัดสายโทรศัพท์กับโทกะทิ้งตั้งแต่ตอนที่คุยเสร็จครั้งแรก
"ล… แล้วจะทำไงดีเนี่ย…?!"
'ยังไงก็ตาม ก่อนอื่นต้องทำให้โทกะหายอารมณ์เสียก่อน! บอกโทกะไปว่าเมื่อกี้ล้อเล่นที!'
"ข… เข้าใจแล้ว"
ชิโดเอามือแตะเครื่องมือสื่อสารและรีบตะโกนหาโทกะแต่ไม่มีเสียงตอบ ระหว่างนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้นอีกครั้ง โคโทริรีบสั่งให้ชิโดวิ่งไปหาโทกะตัวต่อตัว พร้อมบอกตำแหน่งที่โทกะอยู่ตอนนี้และบอกว่าตอนนี้ไม่ต้องสนใจโอริกามิเพราะโทกะสำคัญกว่า
ชิโดรีบวิ่งออกจากร้านคาเฟ่และก็พบกับผู้คนกำลังวิ่งหนีกันอย่างโกลาหล เมื่อมองไปทางสวนสาธารณะก็พบกับเขม่าควันลอยออกมา ชิโดรีบหลบผู้คนเข้าไปในตรอกซอยและวิ่งลัดไปเรื่อยๆ จนห่างจากสวนสาธารณะที่โทกะอยู่ไม่มากนัก ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดัง ชิโดรีบรับโดยไม่เช็คว่าใครโทรมาเพราะอาจจะเป็นโทกะก็ได้
'ชิโด ตอนนี้อยู่ไหน'
"โอริกามิเรอะ โทษที ช่วยรอแป๊บ——"
ทันใดนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้น เศษหินปูนก็ลอยมาตกอยู่ตรงหน้าชิโด ชิโดรีบโยนโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าและรีบวิ่งไปยังสวนสาธารณะ เมื่อถึงจุดหมายชิโดก็ต้องตกใจกับสภาพตรงหน้า
บรรยากาศตรงหน้าของชิโดตอนนี้ราวกับมีอุกกาบาตตก อย่ากับปรากฏการณ์เวลาที่เซย์เรย์โผล่ขึ้นมาบนโลกอย่างใดอย่างนั้น ตรงกลางของจุดอุกกาบาตตกนั้นเด็กผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ บางทีก็เห็นเธอไหล่สั่นเล็กน้อย ชิโดรีบตะโกนชื่อโทกะและวิ่งเข้าไปหา เมื่อโทกะได้ยินเสียงก็หันกลับไปทางชิโดอย่างกลัวๆ
"ช… ชิโด"
โทกะเรียกหาชิโดด้วยน้ำตาเต็มหน้า ชิโดรีบตอบโทกะ
"ม… เมื่อกี้แค่ล้อเล่นน่ะ!"
"เอ๋…?"
โทกะทำหน้าตาสับสน ซักพักหนึ่งเธอก็เอาแขนเสื้อตัวเองเช็คน้ำตาและมองกลับไปยังชิโดและพูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ ราวกับจะดูท่าทีของชิโด
"จ… จริง… เหรอ?"
"จริงสิ"
"ไม่ได้เกลียดฉัน… ใช่ไหม?"
"น… แน่นอนสิ! จะไปเกลียดเธอได้ยังไงกัน!"
"จ… จริงเหรอ!? ถ… ถ้างั้นไม่ต้องแยกห่างกันแล้วใช่ไหม!?"
"โอ้ว… แน่นอน!"
"อยู่ด้วยกันตลอดไปได้ใช่ไหม!?"
"อื้อ… อยู่ด้วยกันตลอดไปเลย!"
ชิโดตะโกนตอบกลับโทกะ โทกะสูดน้ำมูกและยืนขึ้น พอโทกะทำท่าทีสบายใจแล้วเธอก็หยิบ eco bag ที่วางไว้ข้างๆ (ที่ไม่มีรอยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว) และยกโชว์ให้ชิโดดู
"ป… เป็นไงล่ะ…? ไปซื้อของมาได้ด้วยนะ!"
"โอ้! เก่งๆ"
"แฮะๆๆ"
เมื่อชิโดชม โทกะก็ยิ้มด้วยความปรีดี ทันใดนั้นเสียงของโคโทริก็ดังขึ้นสั่งให้พวกชิโดออกห่างจากตรงนั้นไปก่อน ชิโดนึกสงสัยแต่ก็เข้าใจเหตุผลในทันทีเมี่อได้ยินเสียงไซเรนที่ใกล้เข้ามา ถ้าอยู่ตรงนี้ต่อไปคงเจอเรื่องปวดหัวเป็นแน่แท้ จึงชวนโทกะออกห่างจากสถานที่เกิดเหตุด้วยกัน เมื่อออกห่างที่เกิดเหตุได้ระยะหนึ่ง ชิโดก็ถอนหายใจ โทกะก็ถามขึ้น
"เป็นอะไรรึ ทำไมถึงรีบขนาดนั้น"
"อะไรหลายๆ อย่างน่ะ…"
ชิโดหัวเราะเบาๆ ไม่กี่วินาทีถัดไปชิโดก็ต้องสะกดนิ่งอีกครั้ง เมื่อโทบิอิจิ โอริกามิมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
"…………"
"โอริกามิ?!"
"นุ"
ชิโดเสียงสั่นและถามขึ้น โทกะเห็นโอริกามิแล้วก็กอดอก โอริกามิมองไปยังชิโดด้วยสายตาที่ดูเร่าร้อน (ถึงแม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยนไปจากเดิมก็เถอะ) ชิโดนึกสงสัยจึงถามขึ้นอีกครั้ง
"โอริกามิ…? ทำไมเหรอ"
ชิโดรู้สึกถึงลางร้าย และเพื่อบอกว่าลางร้ายของชิโดเป็นจริง โอริกามิก็เดินเข้ามาหนึ่งก้าวพร้อมเอาแขนโอบชิโด
"ก… แกจะทำอะไรน่ะ!"
"——อยู่ด้วยกันตลอดไป"
"ห… หา!?"
"ออกไปได้ไหม! คำพูดนั้นน่ะ ชิโดพูดให้ฉันต่างหาก! ที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะคือฉันต่างหาก!"
"——เป็นไปไม่ได้ ชิโดพูดคำนั้นให้ฉันแน่นอน"
ชิโดตกใจและหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าขึ้นมาดู เมื่อมองดูบนจอภาพ ในนั้นยังคงต่อสายกับโอริกามิอยู่ ดูเหมือนว่าตอนที่โยนมันลงกระเป๋าจะลืมตัดสายด้วยความรีบร้อน… นั่นก็แปลว่าประโยคที่พูดให้โทกะฟัง โดยเฉพาะประโยคท้ายสุดที่ตะโกนตอบโทกะ โอริกามิก็ได้ยินด้วยเช่นกัน
ระหว่างที่ชิโดกำลังงุนงงอยู่ เสียงแตรก็ดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสาร
"อ… อะไรน่ะ"
'…ยินดีด้วยชิโด ค่าความชอบของโอริกามิที่ไม่คิดว่าจะสูงขึ้นไปได้อีก ตอนนี้ขึ้นสูงกว่าเดิมอีกแล้ว… เพิ่งเคยเห็นตัวเลขนี้เป็นครั้งแรกเลยนะ'
"…………"
เมื่อได้ยินเสียงโคโทริที่ยอมแพ้ ชิโดได้แต่หัวเราะแห้งๆ
หลังจากวันนั้นภายในโรงเรียนก็มีข่าวลือว่า 'อิทสึกะชิโดจับเด็กผู้หญิงใส่ปลอกคอและบังคับให้เดินสี่ขา' บ้างก็ว่า 'ชิโดถอดกระโปรงของเด็กผู้หญิงต่อหน้าฝูงชน' แต่นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
โกงเกมอยู่เรอะ ทำยังไงเกจความชอบก็ไม่ลดเนี่ย...
อีนี่มันไม่มียางอายเลยรึไง
คะ คะ โคตรยาว
นิยายนี้ยิ่งอ่านยิงเกลียดเลยนะยัยเนี่ย ไม่รู้คนเขียนอวยหรืออะไร บทมาเรื่อยๆ แล้วก็เพิ่มค่าความน่ารังเกียจขึ้นเรื่อยๆ
ในนิยายรำคาญโอริกามิเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดนะ
แต่ถ้าถามว่าชอบโอริกามิไหนที่สุด คงต้องตอบว่าโรบอทโอริกามิใน Date A Origami
lol
http://imgur.com/TZHQHlM
http://imgur.com/L7q04lp
http://imgur.com/QyHqiek
โทบิทช์เนี่ย ถ้าไม่เป็นลาสบอสก็ต้องเป็นนางเอกตัวจริงแหงๆ
ไม่ใช่ว่าดูตอนแรกเสร็จก็เรียกโทบิทช์กันหมดเรอะ
โทบิทช์ช่างทุ่มเทในความรัก
ตอนล่าสุดได้แค่ 78% เองแฮะ ว่าแต่มันตัดบทพูดแฟนธ่อมทิ้งไปเลยซะงั้น (ให้โยชินอนพูดแทน)
ตอนหน้าท่าทางจะจบเดทพูล ตอนจบคงจบเล่ม 4 พอดี
ถ้ากูไปตั้งระทู้ด่าโทบิทช์ที่ตุรกวยจะโดนยำตีนไหมวะ
ดูตอนนี้สังเกตได้อีกอย่างนึงคือมันแก้วันที่เป็น 6/11 แทน 6/22 ละ
คุรุมิย้ายเข้าเรียนวันที่ 5 วันรุ่งขึ้นชวนเดท (6) วันถัดมาไปเดท (7) วันต่อมาดาดฟ้าโรงเรียน (8)
ขึ้นเล่ม 4 ผ่านไป 1 วัน (9) ลิมิทเวลาให้สองวันก็ควรจะเป็น 11 แต่ในนิยายโดดเป็น 22 เฉยเลย
ได้ผลยังไงบ้างที่ตุรอวย
ใครบอกว่าจะไปตั้งกระทู้บอร์ดอื่นนี่ ถ้าทำจริงรู้กันหมดเลยนะ ว่าร่างต้นเป็นใคร
สมัคร account ตุรกีแล้วใช้ร่วมกันเลยมั้ย โดนแบนก็สมัครใหม่ ฮา
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.
