Last posted
Total of 862 posts
ถึงจะฉายไปครึ่งเรื่องแล้วก็เหอะ แต่ไหนๆ ก็นิยายก็มีลิขสิทธิ์ในไทย แปลอังกฤษก็มี
ตั้งกระทู้คุยหน่อยจะเป็นอะไรไป (ถ้าสปอยนิยายหรือมังงะบอกก่อนก็ดีนะว่าสปอย)
อนิเมเริ่มเข้าเล่มสาม กำลังถึงช่วงสนุกเลย
2013/05/18 Date A Live Encore ขาย [รวมเรื่องสั้นจาก Dragon Magazine (โทกะ, โอริกามิ, โยชิโนะ, โคโตริ, ยาไม) + เขียนเพิ่มเดทกับคุรุมิ]
2013/06/27 Date A Live Rinne Utopia ขาย [เกม PS3]
ชิโอริจัง แฮ่กๆ อนิเมจะทำถึงชิโอริจังไหม แฮ่กๆ
อนิเมทำถึงแค่เล่มสี่ ไม่ถึงชิโอริหรอก
ถ้าจำที่เห็นจากนิตยสารไม่ผิด ตอน 10 จะเริ่มขึ้นเล่ม 4
วันที่ 20 นี้ Dragon Magazine ขาย ลงเรื่องสั้น กำลังลุ้นให้เป็นมิคุกับชิโอริ
คุรุมิ อิส เลิฟ
http://i.imgur.com/froOWWD.jpg
ไม่ได้อ่านนิยาย แต่เห็นป่องยังงี้ในเมะจะมีฉาก.5สาเหตุที่ท้องป่องหรือเปล่าน่าลุ้น
ว่าแต่เธอป่องกับพระเอกใช่ไหม
ฉากป่องมันมาจากเกม PS3 ที่จะออกสิ้นเดือนหน้าน่ะ
ในนิยาย(ยัง)ไม่มีป่อง…
อ้อ งั้นเหรอ ขอบคุณครับ
ว่าไป ไอ้ฉากจบแบบป่องในเกมส์ที่มาจากไลท์โนเวลนี่มันแฝงอะไรจากใจทีมทำเกมส์รึเปล่า ตั้งแต่ ToraDora Haganai OreImo
เป็นการแสดงชัยชนะไง ถ้าเป็นเอโรเกมธรรมดามันก็ฉากไฝ้ว์ล่ะวะ
แต่นี่มันเกมบนดิน มีฉากไฝ้ว์ไม่ได้ มันก็ต้องสื่อให้รู้ว่า "จัดการไปแล้ว"
ด้วยฉากแบบนี้ ถ้าไม่มีมันเหมือนไม่สุด
เป็น Special Reward ให้คนเล่นสินะ "กูรู้ว่ามึงอยากให้จบแบบนี้"
ดูตอน 8 ในนิโกะจบแล้ว ตอนแรกเลยที่คะแนนกด 1 เกิน 80%
ตอนนี้สนุกดี ตอนหน้าคงจบเล่มสามตามคาด
รู้สึกอนาถตัวเองจริง ที่ดูเรื่องนี้ เพราะมีคนฝากสั่งนิยายเล่ม 3-4 แล้วติดสปาร์คกับเล่ม 3 orz
พอกันเหอะ ดูสองตอนแรกเพราะไม่มีอะไรดู พอไปหานิยายมาอ่าน จบเจ็ดเล่มแล้วติดงอมแงม ช่วงเล่มสามเป็นต้นไปสนุกกว่าสองเล่มแรกอยู่โขเลย
Date ตอน 9 ก็ยังเกิน 80% จบเล่มสามตามคาด
ขึ้นบทคุรุมิแล้วงานดีขึ้นจนสงสัยว่าไอ้ก่อนหน้านี้มันอะไรกัน…
นางเอกตัวจริงโผล่ อนิเมเตอร์เลยมีกำลังใจไงล่ะ!
คุรุมิ แฮ่กๆ
อ่าน Date A Live Encore จบได้หลายวันแล้ว ไม่รู้ว่ามีใครสนใจไหม ถ้าสนจะลองมาลงสปอยดูมั่ง
เรื่องหลักๆ ใน Encore ก็มีราวๆ นี้ โดยสรุป (ครอบคลุมเนื้อหาถึงนิยายเล่มห้า)
Game Center Tohka - โดนโอริคามิปากเสียใส่ ชิโดพาโทกะไปเที่ยวเล่นที่เกมเซนเตอร์ (เนื้อหาหลังเล่ม 1)
Impossible Origami - เดทเพื่อลดค่าความชอบต่อชิโดของโอริคามิลง (เนื้อหาหลังเล่ม 2)
Fireworks Yoshino - เดทเที่ยวงานดอกไม้ไฟกับโยชิโนะ (เนื้อหาหลังเล่ม 4)
Birthday Kotori - ฉลองวันเกิดโคโทริ (เนื้อหาหลังเล่ม 5)
Lunch Time Yamai - เมื่อสองแฝดยาไมปะทะกับจตุรเทพร้านอาหารโรงเรียน (เนื้อหาหลังเล่ม 5)
Star Festival Kurumi - เดทกับคุรุมิวันทานาบาตะ (เนื้อหาแทรกๆ อยู่ช่วงต้นเล่ม 5)
ส่วนตัวอ่านจบแล้วประทับใจ Star Festival Kurumi ที่สุดอย่างบอกไม่ถูก (ไม่ใช่เพราะอวยคุรุมินะ)
รองลงมากก็ Birthday Kotori แต่ที่เหลือก็สนุกมากไม่แพ้เล่มหลักเลย
มีแถมให้อีกสองอัน ไม่อยู่ใน Encore เผื่อใครอยากอ่าน
Fearful Tohka - วันที่สองที่โทกะย้ายเข้าเรียน เมื่อโอริคามิขู่โทกะว่าทุกคนในห้องเป็นศัตรู (เนื้อหาหลังเล่ม 1)
King Game Spirits - เมื่อโทกะอยากเล่นคิงเกม แล้วอยู่ดีๆ โอริคามิก็โผล่มาเพิ่มกฏพิสดาร!? (เนื้อหาหลังเล่ม 5)
เรื่องย่อแต่ละตอน โอริคามิ แม่งเลวแสรส
สปอยโลด
Game Center Tohka
วันหนึ่งหลังเลิกเรียน
"โทโนะมิจิ ที่ห้อยโทรศัพท์อยู่นั่นอะไรน่ะ?"
"หืม ไอ้นี่เรอะ? น่ารักใช่ไหมล่ะ แมวน้ำสายรุ้งอ็อตเลย์ไงล่ะ"
"เรอะ… ระวังอย่าให้โดนจับข้อหาแสดงของลามกในที่สาธารณะล่ะ"
โต้ตอบกันซักพักโทโนะมิจิก็อธิบายว่ามันเป็นคาแรคเตอร์ฮิตช่วงนี้ที่ได้มาจากตู้เครน และยังเหลืออยู่อันนึง ถ้าชิโดอยากได้ก็ยินดีมอบให้ พร้อมโยนแพคเกจสายห้อยโทรศัพท์อันที่เหลือให้ชิโด
ชิโดคิดว่าแมวน้ำอ็อตเลย์ไม่น่ารักเลยปฏิเสธโทโนะมิจิไป แต่ก็เหลือบไปเห็นพริ้นบนแพคเกจที่เป็นมาสคอตแพนด้า โทโนะมิจิอธิบายว่ามันคือ "แพนดาโรเน่" แพนด้าความฝัน (ที่น่าตาเหมือนมาสคอตของ Tsunako) ชิโดทักกลับว่าอันนี้น่ารักดี แต่โทโนะมิจิบอกว่าพยายามคีบอันนี้แล้วแต่ไม่ได้ หลังจากคุยกันอยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง
"——ว่าไงนะ!? พูดอะไรพล่อยๆ เดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน!"
"ฉันแค่พูดความจริง"
"หุบปากไปซะ! ใครจะไปเชื่อเรื่องพรรค์นั้นกัน!"
ชิโดรีบวิ่งเข้าไปเบรคโอริกามิกับโทกะที่กำลังทะเลาะกันอยู่ โอริกามิบอกว่าตัวเองแค่พูดความจริง พอเถียงกันต่อซักพักโอริกามิก็เดินหนีจากห้องเรียน ชิโดได้แต่ถอนหายใจ ซักพักโทรศัพท์มือถือจากโคโทริก็ดังพร้อมแจ้งว่าค่าอารมณ์ของโทกะตอนนี้ตกต่ำที่สุด
ชิโดอธิบายให้โคโทริฟังว่าโทกะเพิ่งมีปากเสียงกับโอริกามิไปหมาดๆ โคโทริสั่งให้ชิโดรีบไปชวนโทกะเดทเพื่อทำให้อารมณ์ดีขึ้น และเสนอว่าน่าจะชวนให้ไปหาอะไรระบายอารมณ์ที่เกมเซนเตอร์ ชิโดยอมทำตามคำสั่ง (แบบไม่ค่อยเต็มใจ) และเข้าไปทักโทกะ
"เอ่อ โทกะ"
"……มีอะไร?"
"เอ่อ…… ถ้าพอมีเวลา ไปหาอะไรเล่นกันไหม"
"นุ? ไปหาอะไรเล่น… พูดง่ายๆ คือชิโดชวนฉันไปเดทใช่ไหม?"
"เอ่อ… ก็คงต้องเป็นงั้น"
"โอ้……! ไปสิไป! ว่าแต่จะไปไหนดีล่ะ"
"อืม…… เกมเซนเตอร์ล่ะเป็นไง"
"เกมเซนเตอร์?"
"ให้อธิบายง่ายๆ ก็คือ เป็นสถานที่ที่มีอะไรสนุกๆ ให้ทำเยอะแยะน่ะนะ"
"หืม… สนุกงั้นรึ"
"อ่าใช่ เช่นเครื่องซ้อมต่อยหรือตีตัวตุ่น ตีๆ ไปก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ"
"สนุกไม่พอยังรู้สึกดีด้วย! มีอะไรอีกไหมล่ะ?"
"เกมต่อสู้ถ้าไม่ชินคงเล่นยากหน่อย อ้อ แต่ถ้าเป็นเกมดนตรี ตั้งให้ง่ายๆ ก็น่าจะพอเล่นได้"
"เกมดนตรี?"
"อืม ก็เกมประเภทเหยียบลูกศรตามเสียงเพลง ไม่ก็เอาไม้ตีคอนโทรลเลอร์กลอง ถ้าเล่นดีๆ ก็เพลิดเพลินใช้ได้เลยล่ะ อย่างอื่นก็กดปุ่มบนเครื่องคีบลูกอมออกมาพวกนี้ก็มี"
"ว่าไงนะ……!? ได้ลูกอมด้วยงั้นรึ!? ช่างยอดเยี่ยมไปเลย! ไปอยู่ได้ไหม!"
"อันนั้นคงไม่ได้… ที่สำคัญเด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามเข้าหลัง 4 ทุ่มด้วยน่ะสิ"
คุยกันได้ซักพัก กลุ่มสามสาวก็เดินมาถามว่าคุยอะไรกันอยู่ (คาดว่าคงจะเป็น ไอ, ไม แล้วก็มี่ แต่ตอนที่เขียนนี่ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้) โทกะก็ตอบสามสาวไปอย่างซื่อตรง
"เดี๋ยวชิโดจะพาไปสถานที่สนุกๆ ล่ะ!"
"สถานที่สนุกๆ นี่คือที่แบบไหนเหรอ" โดนถาม โทกะทำสีหน้าตกใจและครุ่นคิด
"อื้ม…… เรียกว่าอะไรนะ…… อ๊ะใช่ จะไปที่ที่เด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามเข้าไงล่ะ!"
"เอ๋!?"
สามสามทำหน้าครุ่นคิด มองหน้ากันเองเริ่มซุบซิบอะไรบางอย่างกัน ชิโดรีบตะโกนบอกว่านั่นเข้าใจผิด โทกะเห็นชิโดดังนั้นเลยพยายามจะแก้ตัวให้
"ไม่รู้ว่าทุกคนคิดว่าเป็นอะไรนะ…… แต่ไม่ใช่แบบนั้น ชิโดบอกว่าจะช่วยทำให้ฉันรู้สึกดีแค่นั้นเอง"
"หา…!"
"ใช่ๆ บอกว่าเหยียบๆ ตีๆ แล้วจะรู้สึกดีด้วยล่ะ!"
"……………"
พอได้ยินแบบนั้นสามสาวรีบจับมือโทกะ และทำเหมือนจะป้องกันโทกะจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า โทกะทำหน้างุนงง แต่สามสาวได้ปลอบโทกะว่าดีที่พวกตนรู้สึกตัวก่อนและเข้ามาทัก และเริ่มก่นด่าชิโดตรงหน้า
"เดี๋ยวก่อนทุกคน ชิโดไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีนะ"
"โทกะจังเป็นเด็กดีจริงๆ เพราะงี้ความผิดของอิทสึกะคุงเลยต้องหนักเข้าไปอีก"
แต่โทกะพยายามพูดแก้ต่างให้ชิโด
"ใช่แล้ว! ชิโดบอกว่าถ้าฉันตามไปจะให้ลูกอมด้วยนะ! เป็นไง คนดีใช่ไหมล่ะ!"
"……………"
ชิโดพยายามจะพูดแก้ตัว แต่โทรศัพท์จากโคโทริก็ดังขึ้น และสั่งให้ชิโดรีบๆ ออกมาจากโรงเรียนได้แล้วและตัดสายอย่างรวดเร็ว ชิโดกลัวจะโดนบทลงโทษเหมือนที่โดนประจำ เลยตะโกนเรียกโทกะและจูงมือหนีออกจากห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
>>24 ต่อ
"ยัยบ้าโทบิอิจิ โอริกามิ!"
ปัง!
โทกะยืนอยู่หน้าตู้เกมต่อยมวย และซบหมัดของตัวเองเข้าไปยังนวมอย่างเต็มๆ หลังจากนั้นนวมก็กระเด็นทะลุจอแสดงคะแนนที่อยู่ข้างหลังและอัดเข้ากับกำแพง ประกายไฟกระเด็นจากตัวเครื่องพร้อมเขม่าควัน
"ค่อยยังชั่วหน่อย"
โทกะถอนหายใจ แขกคนอื่นที่อยู่บริเวณรอบๆ มองเธอด้วยความงุนงง ชิโดเหงื่อซีดอยู่ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของพนักงานวิ่งมา
"เอ๋!? คุณลูกค้าทำอะไรกันครับ แบบนี้ไม่ได้นะครับ"
"นุ?"
"อะ… ยุ่งแล้วไง"
แต่ก่อนที่พนักงานจะถึงโทกะและชิโด ชายร่างสูงสองเมตรก็มายืนขวางและลากตัวพนักงานไปคุย โทกะมองสภาพนั้นด้วยความสงสัยและถามชิโด ในขณะเดียวกัน เสียงโคโทริจากเครื่องสื่อสารที่เสียบไว้ในหูก็ดังขึ้น และอธิบายว่าฝั่งโคโทริจะจัดการกับสิ่งกีดขวางทั้งหมดเอง ให้โทกะระบายความเครียดได้ตามใจชอบ
หลังจากนั้นโทกะก็เคลียร์ (ในความหมายว่า "พังทิ้ง") เกมไปเรื่อยๆ เริ่มจากเครื่องต่อยมวย เครื่องตีตัวตุ่น เมื่อ "เคลียร์" เครื่องเกมที่ใช้สมรรถภาพทางกายอื่นๆ จนเรียบแล้ว โทกะก็ถามข่้น
"ชิโด?"
"ม… มีอะไร"
"ต่อไปเล่นอะไรดีล่ะ?"
พอชิโดกำลังจะตอบ เสียงของโคโทริจากเครื่องสื่อสารก็ดังขึ้น
"เรย์เนะ ค่าอารมณ์ของโทกะเป็นยังไงบ้างแล้ว"
"……อืม เรียกว่าดีแล้วก็คงไม่ผิดนัก ถึงจะพังตู้เกมไปก็จริง แต่ความรุนแรงก็ลดลงไปเยอะแล้วจากตอนแรก แต่ยังมีเรื่องติดใจอยู่เรื่องนึง"
"อะไรน่ะ?"
"……ถึงอารมณ์จะดีขึ้นแล้ว แต่ค่าความไม่สบายใจยังสูง เหมือนจะเป็นห่วงอะไรซักอย่างอยู่"
"เป็นห่วงงั้นเหรอ ——ชิโด พอนึกอะไรออกไหม?"
'ไม่รู้เลย'
"งั้นเหรอ พ่อคนไร้ประโยชน์"
'……………'
"เอาเถอะ ลองหาอะไรเล่นแล้วดูท่าทางไปอีกซักพัก"
ในจังหวะนี้ก็มีช้อยส์โผล่มา
1. เล่นเกมตอบคำถาม ช่วยกันสองคน
2. เล่นเกมค่าความสัมพันธ์ ดูความเข้ากันได้ระหว่างสองคน
3. เข้าตู้สติ๊กเกอร์ สร้างความทรงจำระหว่างกัน
หลังจาก crew ของ Fraxinas เลือกช้อยส์ คะแนนที่มากที่สุดคือ 3 โดยให้เหตุผลว่าข้อ 1 ถ้าเกิดตอบไม่ได้ขึ้นมาจะได้ผลตรงกันข้าม ข้อ 2 ถ้าเกิดความเข้ากันได้ออกมาแย่จะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ โคโทริก็สั่งให้ชิโดไปถ่ายสติ๊กเกอร์
ชิโดชวนโทกะไปยังเครื่องถ่ายสติ๊กเกอร์แบบเต็มตัว เมื่ออธิบายให้โทกะฟังว่ามันคือเครื่องอะไร โทกะก็บอกว่าตนไม่ชอบการถ่ายรูปเท่าไหร่ แต่ถ้าชิโดต้องการก็ยินดีจะถ่ายให้เป็นกรณีพิเศษ
โทกะเดินเข้าเครื่องถ่ายสติ๊กเกอร์ เมื่อชิโดเดินตามเข้าไป โทกะก็ไล่ชิโดออกมา พร้อมปิดผ้าม่าน ชิโดถามโคโทริผ่านเครื่องสื่อสารว่าโทกะเคยถ่ายรูปด้วยเหรอ โคโทริก็ตอบว่าเคยถ่ายใช้เป็นข้อมูลไว้ใน Ratatoskr เมื่อคุยกันซักพัก รูปโทกะก็ออกมาจากถาดรับภาพที่อยู่นอกเครื่อง
ภาพโทกะเปลือยทั้งตัว
"โทกะ!? นี่เธอทำอะไร——"
"——!?"
ชิโดรีบเก็บรูปเข้ากระเป๋านักเรียนและพลั้งเปิดม่านเข้าไป ชิโดพบกับโทกะที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย
"โคโทริ…… ภาพที่ถ่ายเก็บเป็นข้อมูลของ Ratatoskr เนี่ย……"
'แน่นอนสิว่าเป็นภาพเปลือยทั้งตัว แต่ไม่ต้องห่วง มีแค่ผู้หญิงตอนที่ถ่าย'
"ม… ไม่ใช่เรื่องนั้น——"
"ร… รีบปิดซะทีสิ เจ้าคนบ้า!"
ชิโดก็รับฝ่ามือของเซย์เรย์ลงไปบนหน้าของตัวเอง
ตัดไปยังอีกมุมหนึ่งของเกมเซนเตอร์ โอริกามิกำลังกดปุ่มบนเครื่องเครนอย่างเมามันส์ ทั้งนี้ก็เพื่อแพนดาโรเน่ที่ "บังเอิญ" ได้ยินว่าชิโดอยากได้ ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังจนเกิดปากเสียงกับโทกะแต่อย่างใด
แพนดาโรเน่มีทั้งหมดสามสี สีปกติของแพนดา สีแดง แล้วก็สี negative โอริกามิกำลังพยายามกดเครื่องเครนเกมอย่างเคร่งเครียดเพื่อเอาแพนดาโรเน่สี negative เมื่อไม่ได้ เธอก็รีบหยอดเหรียญเข้าไปอีก ในขณะนั้นก็ได้ยินเสียงโครมครามจากด้านหลัง และเสียงคนคุยกัน
"——อะไรน่ะ"
"เห็นมีคู่นึงเดินพังเครื่องต่อยมวย เครื่องซูโม่อยู่น่ะ"
"จริงดิ แฟนหนุ่มเป็นนักมวยหรือไง"
"ไม่ใช่ เห็นว่าที่พังน่ะเป็นแฟนสาว"
โอริกามิได้แต่คิดว่าช่างเป็นคู่ที่สร้างความรังควานเสียจริง ถ้าเป็นโอริกามิกับชิโด คงไปนั่งกินน้ำชาอยู่ในร้านชายคาอย่างสงบๆ เป็นแน่ ในขณะเดียวกันก็เห็นว่าเครนเกมที่เล่นอยู่คีบแพนดาโรเน่ได้——แต่แล้วมันก็ตกระหว่างทาง ถึงจะเสียดาย แต่ตำแหน่งปัจจุบันนี้คงคีบง่าย โอริกามิรีบหยอดเหรียญเพิ่ม แต่ก็พบว่าเหรียญที่ตั้งไว้สูงหมด
"……………"
ช่วยไม่ได้ โอริกามิจึงวิ่งไปแลกเหรียญเพิ่ม
>>25 ต่อ
ตัดกลับไปที่ฝั่งชิโด โทกะแต่งตัวเสร็จและขอโทษต่อชิโด แต่ชิโดบอกไม่เป็นไร ตนต่างหากที่ผิด และย้ำเตือนโทกะไปว่าวันหลังจะถ่ายรูปไม่จำเป็นต้องถอดเสื้อผ้า โคโทริได้ยินบทสนทนาดังนั้นก็พูดแซวขึ้นว่า "อะฮะๆ โชคดีจังเลยนะชิโด ที่คอยังไม่หลุดจากบ่า" พร้อมบอกว่าอารมณ์ของโทกะดีขึ้นเยอะแล้ว ที่เหลือก็แค่ค่าความไม่สบายใจ
ชิโดมองไปยังโทกะ แล้วก็คิดสงสัย และพบว่าอยู่ดีๆ โทกะก็วิ่งเข้าไปเกาะอยู่กับเครื่องเครนเกม โทกะถามชิโดว่าเครื่องนี้มันเล่นยังไง ชิโดอธิบายแบบคร่าวๆ และมองไปยังของรางวัลในเครื่องที่เต็มไปด้วยสายห้อยโทรศัพท์แพนดาโรเน่
โทกะหยอดเหรียญ 100 เยนลงไป และเริ่มเล่น
"มุ… ยากจัง"
"ของพวกนี้ถ้าไม่ชินก็ยากพอสมควร… ถ้าอยากได้เล่นให้เอาไหม?"
"ไม่เป็นไร ทำแบบนั้นแล้วมันไม่มีประโยชน์ ให้ฉันเล่นเถอะ"
"งั้นเหรอ——ถ้างั้นลองเล็งอันนั้นดูเป็นไง น่าจะง่ายสุดเลยนะ"
ชิโดชี้ไปยังแพนดาโรเน่สี negative โทกะเห็นแบบนั้นแล้วก็ตื่นเต้น พร้อมหยอดเหรียญ 100 เยนลงไป หลังจากนั้นก็ควบคุมเครนจนจับแพนดาโรเน่ตัวที่ว่าได้
"ได้แล้ว ชิโด!"
"เก่งๆ ถึงตำแหน่งจะง่ายก็เถอะ เล่นสองครั้งได้นี่ฝีมือไม่เบาเลย"
"อื้ม! ถ้างั้นอันนี้——"
โทกะหยุดพูดกลางคัน แพนดาโรเน่ตัวที่ว่าไม่ยอมหล่นลงมาจากเครน
"อ่า… กรณีไม่ยอมหล่นแบบนี้ไปบอกพนักงาน เดี๋ยวเขามาไข——"
"ฮึม!"
ระหว่างที่ชิโดพูดก็มีเพียง 'โครม' ดังขึ้น พลาสติกใสของตู้เครนที่เล่นเปิดเป็นรูกว้าง โทกะล้วงมือเข้าไปแหละหยิบแพนดาโรเน่ที่ติดอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทำหน้าพึงพอใจ
"โทกะ"
"อื้ม กลับกันเถอะ ชิโด"
"อ… อืม… กลับเถอะ"
ตัดไปที่ฝั่งโอริกามิ หลังจากที่เธอแลกเหรียญเสร็จและกลับมายังตู้เครน โอริกามิก็ต้องนิ่งอยู่ตรงหน้าตู้ เพราะตู้ที่เธอเล่นเมื่อกี้มีรูกว้างเปิดอยู่ และแพนดาโรเน่ที่โอริกามิเล็งไว้ก็โดนชิงไปเรียบร้อย
"ใคร……?"
โอริกามิพูดขึ้นเงียบๆ ขณะนั้นพนักงานของร้านก็เดินเข้ามา พร้อมแบกตู้เครนที่เสียขึ้นรถขนย้าย ผ่านไปครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมกับตู้ใหม่ พนักงานต่อสาย ใส่ของรางวัล ตรวจสอบอย่างรวดเร็วในเวลาเพียง 10 นาที เครื่องเล่นอื่นที่โดนคู่ที่ว่าพังไปก็ถูกเปลี่ยนเป็นเครื่องใหม่ด้วยวิธีเดียวกัน
"……………"
ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โอริกามิก็เมินเฉยเพราะมีสิ่งที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ เธอยืนเงียบหน้าตู้เครนและมองไปยังแพนด้าโรเน่ที่กระจัดกระจายอยู่ ในครั้งนี้แพนดาโรเน่ทั้งหลายอยู่ในตำแหน่งที่ง่ายกว่าชั่วครู่ เมื่อเห็นดังนั้น เธอก็เริ่มเรียงเหรียญไว้ข้างๆ ตู้
ตัดกลับมาที่ฝั่งชิโด ในระหว่างทางเดินกลับบ้านยามเย็น
"……อยากได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"อื้ม…"
"โทกะ?"
โทกะหยุดเดิน ชิโดจึงหยุดเดินตามและมองไปทางโทกะ แล้วโทกะก็ยื่นแพนดาโรเน่ตัวที่เล่นเกมได้เมื่อกี้ให้ชิโดพร้อมก้มหน้าลง
"ให้! อันนี้ให้ชิโด เพราะงั้น——พูดว่าเพราะงั้นก็คงไม่ถูกซะทีเดียว เอ่อ คือ…"
"อะไรน่ะ?"
"ช่วย…… อย่าเกลียดฉันเลยนะ"
"หา…… หา? พูดเรื่องอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่ายังคิดเรื่องเมื่อกี้อยู่"
"นั่นก็มีส่วน…… ชิโด ยังจำตอนที่ฉันทะเลาะกับโทบิอิจิ โอริกามิได้ไหม?"
"อื้อ… แน่นอนจำได้"
"……ตอนนั้นยัยนั่นพูดว่าไม่มีทางที่เซย์เรย์จะอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ มนุษย์ไม่มีทางที่จะยอมอยู่ร่วมกับเซย์เรย์ที่โผล่มาทำลายโลกได้โดยเด็ดขาด เพราะงั้น——ชิโดก็เกลียดเซย์เรย์เหมือนกัน"
ชิโดถอนหายใจ และคิดว่าโทกะกังวลกับเรื่องเพียงแค่นี้เองงั้นเหรอ ถึงแม้สำหรับเจ้าตัวคงจะเป็นเรื่องใหญ่ก็เถอะ บางทีที่ถึงขั้นยอมถ่ายรูปที่ตัวเองไม่ชอบก็เพื่อไม่ให้ชิโดเกลียดก็เป็นไปได้
"……นี่ชิโด จริงหรือเปล่า ชิโดก็เกลี——"
"ไม่มีทางหรอก"
"……จริงเหรอ"
"จริงสิ"
"แน่นะ?"
"แน่สิ"
"จริงแท้แน่นอนนะ?"
"…………อย่างน้อยที่สุด ผมคงไม่…… พูดไงดี… อยากเดทกับคนที่เกลียดหรอก"
โทกะแสดงสีหน้าตกใจพร้อมเปลี่ยนสีแก้มของตนเป็นสีแดงอ่อนๆ ชิโดเห็นโทกะดังนั้นจึงยื่นแพนดาโรเน่ที่โทกะให้ชิโดมากลับคืนสู่โทกะไป
"เพราะงั้นเธอเก็บไปเถอะ ถือเป็นของที่ระลึกของวันนี้ไง"
>>26 จบ
วันรุ่งขึ้น ชิโดไปโรงเรียนและพบกับกลุ่มสามสาวยืนเท้าสะเอวรออยู่ โทกะเห็นดังนั้นก็รีบไปพูดแก้ตัวให้ เมื่อโทกะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าชิโดแค่พาไปเกมเซนเตอร์ ทั้งสามคนก็ทำท่าเหมือนเพิ่งเข้าใจ และเปิดปากพูด
"ฮ่ะๆๆๆๆๆ ว่าแล้วเชียว อิทสึกะคุงไม่มีทางเป็นคนแบบนั้นได้หรอกเนอะ"
"ฉ… ฉันคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องเข้าใจอะไรผิด"
"อ… อย่างน้อยที่สุดโทกะจังก็ปลอดภัยดี"
เมื่อชิโดถอนหายใจและเข้านั่งที่นั่งประจำพร้อมหยิบหนังสือเรียนชั่วโมงแรก กระดาษใบหนึ่งก็ปลิวออกมาจากกระเป๋า หนึ่งในกลุ่มสามสาวเห็นและทักชิโด——
"ไม่เห็นจะเข้าใจผิดตรงไหนเลย! บังคับให้ ช… โชว์แบบนี้ในเกมเซนเตอร์นี่มันโรคจิตหนักกว่าเดิมอีกนี่นา!"
"ด… เดี๋ยว เข้าใจผิดแล้ว"
"ไม่ต้องแก้ตัว!!"
ชิโดหลบหมัดที่ซุบเข้ามาและวิ่งหนีออกจากห้องเรียนพร้อมตะโกนด่าความสะเพร่าของตัวเอง ระหว่างที่วิ่งเกือบจะถึงทางสามแยก ใครบางคนก็จับคอเสื้อของชิโดเอาไว้และชิโดล้มลง ชิโดคิดว่าถูกสามสาวจับได้แต่ไม่ใช่ คนที่จับไว้คือ โทบิอิจิ โอริกามิต่างหาก
"ท… โทบิอิจิ"
"อันนี้"
โอริกามิยื่นแพนดาโรเน่สีแดงให้ชิโด
"ให้"
"เอ๋… ม… ไม่เป็นไรหรอก"
"ให้"
"เอ่อ…"
"ให้"
"……………ขอบคุณครับ"
เมื่อรับแพนดาโรเน่สีแดงจากโอริกามิ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่ห้อยแพนดาโรเน่สีปกติออกมาจากกระเป๋า
"เหมือนกันเลย"
"อ… อื้อ… เหมือนกัน……"
พูดจบโอริกามิก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าและเดินไปยังห้องเรียน ชิโดนั่งสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ชั่วครู่ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของโทกะวิ่งมาหาชิโด
"ชิโด เป็นอะไรไหม กลับได้แล้วล่ะ ฉันแก้ข้อเข้าใจผิดให้——หืม?"
ระหว่างที่พูดโทกะก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของชิโด
"โอ้! เหมือนกันเลย ชิโด!"
"อ้า… อื้ม…"
ชิโด โทกะ โอริกามิ
ไม่รู้ว่าอะไรบันดาล ทั้งสามคนมีของเหมือนๆ กัน
http://i.imgur.com/yg6bm8T.jpg
…ตอนแรกว่าจะเขียนสรุปสั้นๆ ไปๆ มาๆ ทำไมมันเกือบกลายเป็นแปลเลยวะเนี่ย
ครั้งหน้าจะพยายามให้สั้นลง ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง
ย..ยาว!
ไม่ยาวแล้วอารมณ์มันไม่ได้สินะ เข้าใจๆ
ยาวน่ะดีแล้ว แต่ยาวไปเดี๋ยวลักพิมพ์มันก็มาลอกไปหรอก
ยาวแข่งกับทู้ซาซามิเลยนะเนี่ย!
มาเยือนแล้ว
ลงชื่อ
-คนที่ลงสปอยล์ซาซามิ-
กุสังหรณ์ใจลางๆว่านี่จะเป็นจุดเริ่มต้นที่เว็บนี้จะกลายเป็นเวบแปลนิยายโนไลเซนส์ว่ะ
เหมือนที่ alive แม่งกลายเป็นเวบคลิปไอดอล
ไม่เป็นหรอก แปลแล้วมันไม่ฟินเพราะไม่มีสาวกมาเลียไข่
Impossible Origami
"จริงๆ แล้วผมเป็นโลลิค่อน"
ยามเที่ยงของวันหยุดวันหนึ่ง ชิโดกล่าวขึ้นเช่นนั้น
"รู้ไหมว่าการไปเยี่ยมโรงเรียนประถมแถวบ้านแล้วคอยทัศนาบรรยากาศชั่วโมงพละของเด็กหญิงสาววัยบริสุทธิ์ร่างน้อยๆ ไร้ซึ่งส่วนนูน ทำให้ผมเกือบจะยั้งแซนดอลโฟนของผมเอาไว้ไม่อยู่ เด็กประถมนี่มันช่างสุดยอดเสียจริง"
"งั้นเหรอ"
โอริกามิมองลงไปยังร่างกายของตัวเองพร้อมตบหน้าอกตัวเองเบาๆ และพูดขึ้นอย่างเงียบๆ
"ยังไหว"
"อะไรไหว!?"
ชิโดทนไม่ได้จนต้องตะโกนออกไป แต่เวลาแบบนี้จะมามัวลนลานอยู่ไม่ได้ ชิโดกระแอมเบาๆ ทีหนึ่งแล้วกล่าวต่อ
"จริงๆ ไม่ใช่แค่นั้น ผมยังเป็นมาเธอร์คอนอีกด้วยนะ ถึงขั้นต้องจูบรูปคุณแม่สุดที่รักก่อนไปโรงเรียนทุกเช้าเลยด้วยล่ะ"
"งั้นเหรอ"
"…นอกจากนั้น จริงๆ แล้วผมยังเป็นซิสค่อนอีกต่างหาก จนตอนนี้ยังนอนกับโคโทริอยู่เลย"
"งั้นเหรอ"
"อุก…! ย… ยิ่งไปกว่านั้นผมยังเป็นคนโคตรเจ้าชู้อีกด้วย ทุกวันนี้คบอยู่กับสาวสิบคนเลยนะ!?"
"…จัดการให้หมดก็ไม่มีปัญหา"
"จะทำอะไรน่ะ!? นี่ จะทำอะไรน่ะ!?"
ชิโดตะโกนขึ้นอีกครั้ง ในขณะเดียวกันเสียงโคโทริจากเครื่องมือสื่อสารที่เสียบไว้ในหูก็ดังขึ้น
'…หวา ความโอบอ้อมอารีนี้มันอะไรกัน เป็นพระแม่ผู้ทรงโปรดหรือไง?'
เรื่องทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นเมื่อพักเที่ยงของเมื่อวานนี้ในห้องเรียน
โทกะห้อยโทรศัพท์มือถือที่ได้รับจากโคโทริมาไว้ที่คอและลูบมันด้วยความเบิกบานใจ ถึงแม้รูปลักษณ์ของมันจะดูไม่สมกับเด็กสาว ม.ปลาย แต่ที่ชิโดได้ยินเรื่องจากโคโทริมา มือถือเครื่องนี้สามารถทนแรงกระแทกได้ถึงหนึ่งตัน และในยามฉุกเฉินยังทำหน้าที่เป็นโทรศัพท์ผ่านดาวเทียมได้อีกด้วย โคโทริในฐานะผู้บัญชาการของ Ratatoskr คงเตรียมพร้อมไว้ในกรณีฉุกเฉินจะได้มีหนทางติดต่อกับโทกะได้เสมอ
"เดี๋ยวฉันจะไปอยู่ไกลๆ แล้วลองโทรศัพท์ดู ชิโดช่วยรับด้วยนะ"
"เข้าใจแล้ว"
"งั้นไปละนะ!"
เมื่อบอกลากับโทกะ ชิโดก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนมาจากข้างหลัง โอริกามิปรากฏตัวออกมาราวกับตั้งใจรอให้โทกะออกจากห้อง ชิโดมองไปยังโอริกามิและพูดขึ้น
"ม… มีอะไรเหรอโอริกามิ"
"พรุ่งนี้ว่างไหม?"
"เอ๋? จ… จะทำไมเหรอ"
ชิโดพูดด้วยเสียงราวจะกรีดร้อง พร้อมรู้สึกว่าต้องเกิดอะไรไม่ดีขึ้นเป็นแน่
"อยากไปเที่ยวเล่นในเมืองด้วยกัน"
"อ… อย่าบอกนะว่า…"
"เดท"
"…โอริกามิ ขอเช็คหน่อย เราสองคนเนี่ยเป็น——"
"คู่รัก"
"…นั่นสินะ"
ดูเหมือนว่าโอริกามิยังคงดื้อดึงเรื่องสารภาพรักอยู่
"คำตอบ"
"ข… ขอโทษที พอดีพรุ่งนี้——"
โอริกามิมองมาด้วยสายตากดดัน
"ค… คือว่า ด… เดี๋ยวขอเช็คก่อนว่าพรุ่งนี้มีอะไรหรือเปล่า รอแป๊บนึงได้ไหม?"
เมื่อชิโดเห็นโอริกามิพยักหน้าตอบ ก็รีบวิ่งไปยังทางเดินนอกห้องเรียนและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาโคโทริ รอสายไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงอันสดใสผ่านทางโทรศัพท์ออกมา
"ฮัลโหล โอนี่จัง มีอะไรเหรอ"
"…โคโทริ ช่วยหน่อย โดนโอริกามิชวนไปเดท"
"…………"
โคโทริเงียบไปครู่หนึ่ง ระหว่างนั้นชิโดก็ได้ยินเสียงผ้าผ่านทางโทรศัพท์ราวกับว่ากำลังผูกริบบอนใหม่อยู่อย่างใดอย่างนั้น เมื่อชิโดได้ยินเสียงของโคโทริในโหมดผู้บัญชาการก็อธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โคโทริก็เสนอขึ้นมา
"อื้อ? ลองถุยน้ำลายใส่แล้วบอกไปว่า 'ไม่ได้คบกันซะหน่อย ยัยสมองนิ่มเอ้ย' ดูล่ะเป็นไง"
"พูดงั้นคราวนี้คงได้โดนเจาะรูทะลุตัวแบบตั้งใจแน่ๆ!"
"เรื่องมากจัง ถ้างั้นทำให้เกลียดชิโดดูล่ะเป็นไง"
"เอ๋?"
"ก็ตอบรับเดทไป เดี๋ยวฉันจะแก้ AI ของ Fraxinas ให้เหลือแต่ตัวเลือกแย่ๆ จนทำให้เธอโกรธหนีจนกลับบ้านไปเลย ถ้าแบบนี้ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมล่ะ?"
"ข… เข้าใจแล้ว ถ้างั้นฝากด้วยละกัน"
"อื้อ พอคิดถึงเรื่องภายหลังแล้ว มีโอริกามิตามติดแบบนี้พลอยจะสร้างปัญหาเอาซะเปล่า แต่ก็มีเรื่องนึงที่ต้องเตรียมตัวนะ"
"เตรียมตัว?"
"โทกะไง พรุ่งนี้วันเสาร์ใช่ไหมล่ะ ถ้าปล่อยให้อยู่ว่างๆ โทกะต้องมาเที่ยวเล่นที่บ้านแน่นอน ถ้าตอนนั้นชิโดไม่อยู่บ้านค่าอารมณ์ของโทกะก็พลอยจะลดเอาด้วย เพราะงั้นพรุ่งนี้ต้องหาอะไรให้โทกะทำระหว่างที่ดำเนินแผนกัน จะให้ไปซี้อของหายากๆ หรืออะไรก็ได้ ให้โทกะไม่คิดว่าการที่ไม่ได้อยู่กับชิโดทั้งวันเป็นเรื่องผิดปกติอะไร"
หลังจากนั้นชิโดก็ไปตอบตกลงกับโอริกามิ โอริกามินัดหมายเป็นเวลาสิบโมงเช้าและเดินออกจากห้องไปด้วยฝีเท้าที่ดูร่าเริง หลังจากนั้นโทกะก็วิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยสีหน้าฉุกละหุก
"ชิโด! ไอ้นี่มันใช้ยังไง!?"
แต่เมื่อโทกะเห็นสีหน้าของชิโดที่ดูฉุกละหุกยิ่งกว่าตนเอง โทกะก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ชิโดก็กระแอมและถามกลับ
"ว่าไป โทกะ"
"นุ? มีอะไรรึ?"
"ถึงจะกระทันหันไปหน่อย… พรุ่งนี้ช่วยไปซี้อของให้หน่อยได้ไหม"
"โอ้!? ได้เลย ต้องทำยังไงบ้าง!?"
ชิโดทนไม่ได้กับสีหน้าของโทกะที่เปรี่ยมไปด้วยความยินดีที่ได้ทำประโยชน์ให้กับชิโดและหันหน้าหนีด้วยความอึกอักในใจ
วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ชิโดมอบหมายหน้าที่ให้โทกะจนเสร็จ ก็ใส่เครื่องมือสื่อสารไว้ที่หูและเดินทางไปยังสถานที่นัดหมาย ชิโดแต่งตัวด้วยเสื้อเชิร์ตมอซอ กางเกงซอมซ่อ และรองเท้าแตะอยู่บ้านในแบบไร้อารมณ์สุดๆ ทั้งนี้ก็มาจากการกำชับของโคโทริที่ว่าผู้หญิงไม่ชอบผู้ชายสกปรก การแต่งตัวแบบนี้จะช่วยลดอารมณ์ของโอริกามิตั้งแต่เจอกัน
'ชิโด เดินช้าๆ กว่านี้หน่อยก็ได้ ไปช้าอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง แล้วห้ามขอโทษที่สายโดยเด็ดขาด'
โคโทริกำชับอย่างถี่ถ้วน แน่นอนว่าถ้าไปสายขนาดนี้ฝั่งคนรอก็คงจะอารมณ์บูดเป็นแน่ บางคนอาจจะถึงขั้นกลับไปเลยด้วยซ้ำ ชิโดเดินเอื่อยๆ จนถึงจุดนัดหมายเมื่อเวลาประมาณ 11 โมงและพบกับโอริกามิยืนรออยู่ โคโทริสั่งดำเนินแผน ชิโดก็ไปทางโอริกามิอย่างเอื่อยๆ เมื่อโอริกามิเห็นชิโดก็เปิดปากพูดขึ้น
"——ดีจัง"
"เอ๋?"
"นึกว่าเกิดอะไรขึ้นซะอีก"
"…อุก"
'ทำอะไรอยู่น่ะชิโด จะมาเจ็บปวดกับเรื่องแค่นี้ได้ยังไง'
"อา อื้อ… นั่นสินะ"
ชิโดพยักหน้า โอริกามิก็จับชายกระโปรงของตนและถามขึ้น
"คิดว่ายังไง"
"เอ๋?"
"ชุดวันนี้"
ชิโดมองชุดที่โอริกามิสวมใส่ เป็นเสื้อเชิ้ตและกระโปรงบานพร้อมด้วยสร้อยคอประดับ ตรงกันข้ามกับเสื้อผ้าของชิโดที่ไร้อารมณ์อย่างสิ้นเชิง
"อ… อื้ม ก็ดูเข้——"
'เดี๋ยวก่อน คิดยังไงถึงไปชมเอาซะล่ะ' โดนพูดโคโทริตักเตือน
"…! ม… ไม่เข้าเลยซักนิด…!" ชิโดส่ายหัว กระแอมและพูดขึ้น
"…………"
โอริกามิเงียบอยู่ครู่หนึ่งพร้อมมองดูการแต่งกายของตัวเองด้วยสีหน้าเหงาๆ หลังจากนั้นเธอก็หันหน้าไปทางชิโดและพูดขึ้น
"คิดว่าชุดแบบไหนจะเข้า?"
"เอ๋…? น… นั่นสินะ…"
'——เดี๋ยวก่อน ได้จังหวะพอดีเลย ต้องเอาให้เจ็บๆ'
พอชิโดกำลังจะตอบก็ได้ยินเสียงจากโคโทริสั่งให้หยุด พร้อมเสียงหัวเราะผ่านทางจมูก ในขณะเดียวกันบนจอภาพที่ Fraxinas ก็ปรากฏด้วยตัวเลือกสามข้อ
1. ไมโครบิกินี่เมดเอพรอน
2. ข้างบนชุดนักเรียน ข้างล่างบลูเมอร์
3. ชุดว่ายน้ำนักเรียนและหูกับหางหมา
โคโทริสั่งให้ลูกเรือของ Fraxinas เลือกตัวเลือกที่เลวร้ายที่สุด ผลปรากฏ——3
"ช… ชุดว่ายน้ำนักเรียนแล้วก็หูกับหางหมาล่ะมั้ง"
หลังจากพูดจบชิโดก็ปิดตาตัวเองพร้อมรับฝ่ามือที่จะเข้ากระทบลงใบหน้าตน แต่เวลาผ่านไปเท่าไหร่ชิโดก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ชิโดค่อยๆ ลืมตาขึ้น และพบว่าตรงหน้าของตัวเองนั้นไม่มีโอริกามิอยู่อีกแล้ว
'อะไรกัน ง่ายกว่าที่คิดเยอะเลย ยินดีด้วยชิโด มิชชั่นเคลียร์'
ชิโดเกาแก้มตัวเองด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย แต่แล้วชิโดก็ต้องหยุดความคิดของตนเองกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า โอริกามิวิ่งมาในชุดว่ายน้ำนักเรียน พร้อมไปด้วยหูกับหางหมา โคโทริและชิโดตะโกนขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ เมื่อโอริกามิยืนอยู่ตรงหน้าของชิโด เธอก็ทำหน้าตาสงสัยและถามขึ้น
"เป็นไง"
เธอหมุนตัว ในขณะเดียวกันหูกับหางหมาก็ขยับตาม ชิโดรู้สึกถึงความน่ารักอันขัดต่อศีลธรรม แต่ชิโดมีเรื่องที่สงสัยมากกว่านั้น
"ไปเอาชุดนั้นมาจากไหนกัน…"
"แถวนี้มีร้านประเภทนั้นอยู่"
โอริกามิพูดและชี้ไปทางเมือง ระหว่างที่ชิโดสงสัยว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี เสียงของโคโทริก็ดังขึ้น
"…ทำไมค่าความชอบถึงไม่ลดซะทีเนี่ย นี่มัน Easy Mode หรือไงกัน"
"ท… ทำยังไงดีคะผู้บัญชาการ"
"ต่อไป! เอาตัวเลือกหนักๆ ที่ทำให้โทบิอิจิ โอริกามิขยะแขยงออกมาที!"
เมื่อโคโทริพูดขึ้น ตัวเลือกก็ปรากฏอยู่บนหน้าจออีกครั้ง
1. หือ? เป็นแค่หมาตัวเมียมีหน้ามาเดินระดับสายตาเดียวกับมนุษย์ได้ยังไง ลงไปเดินสี่ขาเลยไป
2. ไม่เอา เมื่อแล้ว ช่วยอุ้มขึ้นหลังที
3. เอ่อ ช่วยออกไปเดินห่างๆ ได้ไหมครับ รู้สึกขยะแขยง
ตัวเลือกที่มีคนเลือกมากที่สุดคือ 1 ลูกเรือจากชั้นล่างก็พูดขึ้น
"ถึงจะมีแต่ตัวเลือกที่ชวนให้สงสัยถึงมนุษยธรรมก็เถอะ ที่เลวร้ายสุดคงเป็น 1 เนี่ยแหละครับ"
"ให้ฉันพูดเองคงไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าโดนชิโดพูดใส่คงรู้สึกอยากจะฆ่าทิ้ง" โคโทริพยักหน้าพร้อมพูดขึ้น
"…………"
ลูกเรือต่างปิดปากเงียบ โคโทริสั่งคำสั่งให้ชิโดออกไมค์ ชิโดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจพูดเมื่อโดนโคโทริตักเตือนว่าจุดประสงค์คือทำให้โอริกามิเกลียด ไม่มีทางที่จะลบล้างแค่ความสัมพันธ์โดยไม่สูญเสียอะไรเลยได้ คิดเรื่องฐานะของตัวเองไปก็เปล่าประโยชน์ ชิโดหันหน้าไปทางโอริกามิและพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ
"ป… เป็นแค่หมาตัวเมียมีหน้ามาเดินระดับสายตาเดียวกับมนุษย์ได้ยังไง ล… ลงไปเดินสี่ขาเลยไป"
โอริกามิคิ้วกระตุกขึ้น แล้วเธอก็ลงไปเดินสี่ขาตามคำสั่ง พี่น้องอิทสึกะทำได้แค่ตะโกนด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อโอริกามิเห็นท่าทีของชิโดที่ดูสับสน เธอก็พยักหน้าราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง ลุกขึ้นพยายามเข้ามาถอดเข็มขัดของชิโดไปพันคอตัวเอง และเอาอีกด้านให้ชิโดถือ และก็
"โฮ่ง"
ชิโดอาบสายของคนเดินผ่านไปมา และก้มลงกราบขอโทษโอริกามิว่าที่พูดเมื่อกี้แค่ล้อเล่น
http://i.imgur.com/fmL4bRN.jpg
ณ ใจกลางเมือง โทกะหิ้วถุง eco bag ที่เต็มไปด้วยของที่ชิโดสั่งมา เมื่อเธอมองไปยังกระดาษโน๊ตที่ได้รับมา โทกะก็ต้องร้องขึ้น
"ซาตาอันดากี้…? นี่มันอะไรน่ะ"
โทกะงุนงงกับคำศัพท์ที่ไม่เคยพบเจอและครุ่นคิดว่ามันคงต้องเก่งแน่ๆ ระหว่างที่เธอวนเวียนหาของภายในเมืองอยู่ จู่ๆ โทกะก็โดนทักจากข้างหลัง
"อ๊ะ นี่เธอตรงนั้นน่ะ ใช่ๆ เธอนั่นแหละ มีเวลาซักพักไหม?"
"นุ?"
เมื่อโทกะหันหน้าไป เธอก็พบกับชายใส่สูทหรู พร้อมทรงผมฉูดฉาดยืนอยู่
บน Fraxinas โคโทริคาบจูปาจุ๊บไว้ในปาก หลังจากเริ่มเดทมา 3 ชั่วโมง ไม่ว่าจะให้ชิโดสารภาพรสนิยมทางเพศอันพิสดารของตน หรือพูดจาแย่ๆ ใส่โอริกามิ ค่าความชอบของเธอต่อชิโดก็ยังไม่มีท่าทีที่จะลดถอยลงแม้แต่น้อย ที่แย่กว่านั้น บางครั้งค่าความชอบกลับสูงขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ที่จอภาพตอนนี้แสดงภาพชิโดกับโอริกามิกำลังสั่งเครื่องดื่มกันอยู่ ตรงกันข้ามกับชิโดที่ดูเหนื่อยล้า สีหน้าของโอริกามิยังคงไม่เปลี่ยนแปลงจากเดิมที่เจอกัน (ชุดตอนนี้เปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิมแล้ว) ในระหว่างที่โคโทริครุ่นคิดว่าจะเปลี่ยนทิศทางของตัวเลือก บนจอภาพก็แสดงตัวเลือกขึ้นมา
1. จับหน้าอกของโอริกามิ
2. พ่นน้ำลายใส่หน้า
3. เปิดกระโปรง
ตัวเลือกที่มีคนเลือกมาที่สุดคือ 3
"…ทำอะไรวิปริตแบบนี้ต่อหน้าฝูงชน ค่าความชอบคงลดบ้างเนอะ…?"
โคโทริพูดคำสั่งใส่ไมค์ หลังจากชิโดได้ยินคำสั่งก็พยายามพูดปฏิเสธกับโคโทริ แต่ระหว่างนั้นก็ถูกแขกที่อยู่ข้างหลังเดินชนและเสียสมดุล ชิโดพยายามรักษาสมดุล แต่สุดท้ายก็ล้มลงจูบพื้น
"อ… โอ้ย"
'ไม่เลวเลยนี่นาชิโด!'
"หา? พูดเรื่องอะไรน่ะ"
แล้วชิโดก็รู้สึกตัวว่าในมือของตนจับผ้าคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ผืนหนึ่ง เมื่อชิโดเงยหน้าขึ้นก็เห็นขาขาวๆ ของโอริกามิพร้อมด้วยชุดชั้นในลายดูน่ารัก และซองปืนที่ผูกไว้ยังขาซ้าย ดูเหมือนว่าตอนที่ล้มมือจะไปจับกระโปรงของโอริกามิและดึงมันลงมาด้วย
"ค… คือว่าโอริกามิ"
"จะทำตรงนี้เลยเหรอ?"
"…!? ทำอะไรน่ะ…!?"
ชิโดรีบดึงกระโปรงของโอริกามิกลับไปที่เดิม โอริกามิทำสีหน้าเสียดายเล็กน้อยและหันกลับไปยังเคาท์เตอร์สั่งเครื่องดื่ม ระหว่างนั้นเสียงโคโทริก็ดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสารด้วยน้ำเสียงโอดครวญว่าขนาดนี้แล้วยังไม่สะทกสะท้าน ชิโดเริ่มคิดว่าไม่ว่าจะทำยังไงก็คงไม่ได้แล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงเตือน วี้— วี้— ดังออกมาจากเครื่องมือสื่อสาร
เมื่อชิโดถามโคโทริว่าเกิดอะไรขึ้น โคโทริให้คำตอบว่าโทกะโดนผู้ชายแปลกหน้าทัก เมื่อชิโดได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงว่าโทกะจะโดนคนแปลกหน้าหลอกลวงให้ไปทำอะไรอันตรายหรือเปล่า ถึงแม้สำหรับโทกะแล้วจัดการกับคนแปลกหน้าให้เป็นผุยผงจะเป็นเรื่องง่ายๆ ก็ตามที แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่อยากให้เกิดขึ้นอยู่ดี
โคโทริบอกกับชิโดว่าตอนนี้ไม่สามารถให้คนของ Ratatoskr เข้าไปช่วยโทกะได้เพราะไม่อยากให้โทกะรู้ตัว และเสนอว่าเดี๋ยวตนจะต่อเครื่องมือสื่อสารเข้ากับโทรศัพท์มือถือของโทกะ ให้ชิโดคอยเตือนว่าอย่าไปทำอะไรอันตราย ก่อนที่ชิโดจะทันได้ตอบอะไร โคโทริก็ต่อสายไปยังโทกะ
'ฮ… ฮัลโหล ใช่ไหมนะ? นั่นใครกัน?'
"โทกะเรอะ… ผมเอง ชิโดเอง"
'ชิโดรึ! โอ้… คุยกันได้จริงด้วย'
"โทกะ ตอนนี้ทำอะไรอยู่น่ะ"
'นุ… อยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาทักน่ะนะ บอกว่ามีงานพิเศษรายได้สูง…'
"…………"
'ว่าเป็นงานง่ายๆ แค่คอยรับแขกก็จะได้กษาปณ์จำนวนมากเลยล่ะ แล้วก็ให้กระดาษสวยๆ เรียกว่านามบัตรอะไรนี่มาด้วย ไปทำได้ไหม?'
"ม… ไม่เอา! ปฏิเสธไป! แล้วก็คืนนั่นไปด้วย!"
'มุ… งั้นรึ ถ้าชิโดบอกแบบนั้นล่ะก็ได้——เฮ้ย แก เรื่องเมื่อสรุปไม่เอาแล้ว'
ชิโดถอนหายใจและปาดเหงื่อ ทันใดนั้นชิโดก็สังเกตเห็นโอริกามิที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมถือถาดพร้อมแก้วสองใบบนถาด โอริกามิพยักหน้าและเดินแทรกคิวไปยังหน้าเคาท์เตอร์
"ค… คุณลูกค้าคะ?"
"ขอคืนอันนี้"
"เอ่อ… คือ——เครื่องดื่มคืนไม่ได้…"
ชิโดเห็นดังนั้นก็เข้าใจทันทีว่าโอริกามิเข้าใจผิดว่าคิดว่าชิโดพูดกับตนและตะโกนเรียก
"อ… อันนั้นไม่ต้องคืนก็ได้"
"…? งั้นเหรอ?"
โอริกามิหันหน้า ชิโดพยักหน้า ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงมาจากเครื่องมือสื่อสาร
'อ้าว ได้งั้นรึ——เฮ้ย สรุปว่าเหมือนจะได้ล่ะ ขอนามบัตรอะไรนั่นอีกทีสิ'
"ม… ไม่ได้! ไม่ได้! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็คืนมันไปซะ!"
'มุ… เข้าใจแล้ว'
"เข้าใจแล้ว"
โทกะตอบ และโอริกามิก็พยักหน้า โอริกามิฟาดถาดลงบนเคาท์เตอร์พร้อมหยิบปืน 9 ม.ม. ออกมาจากซองปืน (ภาวนาให้เป็นแค่ปืนของเล่นจำลอง) และจ่อมันไปยังพนักงานพร้อมพูดขึ้น
"จงให้คืนซะดีๆ"
"เอ๋…? อะ… เอ๋…?"
พนักงานพูดด้วยเสียงตกตะลึง แขกรอบข้างเริ่มส่งเสียงอึงคะนึง ชิโดรีบรนเข้าไปห้าม
"ด… เดี๋ยวก่อน! ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้!"
'นุ… งั้นรึ'
และก็ได้ยินเสียงของโทกะจากเครื่องมือสื่อสารอีกครั้ง ชิโดกุมขมับและตะโกนขึ้น
"โอ้ย พวกแกไม่ต้องทำอะไรเลยจะได้ไหม!"
เวลาบ่ายสามโมงสามสิบนาที โทกะที่ซื้อของตามที่ชิโดสั่งจนเสร็จก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะ ดื่มน้ำผลไม้ที่ซื้อมาพร้อมถอนหายใจ โทกะมองลงไปยังถุง eco bag และก็ยิ้มด้วยความเปี่ยมใจ
"อื้ม… ได้ถึงแบบนี้ชิโดคงต้องชมแน่ๆ!"
โทกะซื้อของตามที่สั่งสำเร็จ คำชวนของชายแปลกหน้าก็ปฏิเสธไปตามที่บอก บางทีถ้ากลับไปที่บ้านชิโดอาจจะยอมลูบหัวด้วยก็ได้ เมื่อโทกะหยิบกระดาษโน๊ตรายการซื้อของออกมา ในนั้นก็มีรายการสินค้าอย่างหนึ่งที่ยังไม่ได้ซื้อ โทกะนั่งกอดอกครุ่นคิดถึง 'ซาตาอันดากี้' ที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรอยู่ครู่หนึ่ง และเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก
"ใช่แล้ว! เวลาแบบนี้นี่แหละ…"
ใช่แล้ว เวลาแบบนี้ถ้าไม่รู้ เพียงแค่โทรถามก็สิ้นเรื่อง โทกะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาวางไว้บนเก้าอี้ ใช้สองนิ้วกดไปยังรายการสายเรียกเข้า เลือกเบอร์ที่โทรเข้าเมื่อครู่และกดโทรออก
ขณะที่เข็มนาฬิกาหมุนไปยังบ่ายสามโมง ชิโดนั่งพิงเก้าอี้ในคาเฟ่อยู่อย่างระทวย (แน่นอนว่าเป็นคนละร้านกับเมื่อกี้) เสียงของโคโทริก็ดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสาร
'…ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องใช้มาตรการสุดท้าย'
"มาตรการสุดท้าย?"
'อื้ม ช่วยออกห่างๆ จากโอริกามิก่อนได้ไหม'
หลังจากชิโดฟังคำสั่งของโคโทริด้วยความสงสัย ชิโดก็บอกโอริกามิว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำและเดินจนถึงหน้าห้องน้ำ หลังจากนั้นก็ถามกลับโคโทริถึงแผนการสุดท้ายที่ว่า โคโทริก็อธิบายขึ้น
'คิดว่าคงจะรู้สึกตัวแล้ว… การทำให้ค่าความชอบของโอริกามิลดเป็นเรื่องที่ยากเกินจะเป็นไปได้ เพราะฉะนั้นก่อนอื่นเราต้องเปลี่ยนพื้นฐานกันหน่อย ก่อนอื่นเลยชิโดต้องยอมรับเรื่องที่เธอเข้าใจผิดซะก่อน'
"หมายถึงอะไรน่ะ…?"
'ชิโดต้องทำตัวเป็นคนรักของโอริกามิยังไงล่ะ'
"หา!?"
'ฟังให้จบก่อนสิ——สรุปง่ายๆ ก็คือ ทำตัวเป็นแฟนกัน แล้วก็เปิดประเด็นเรื่องจะเลิกกันไงล่ะ เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว อะไรแบบนั้นน่ะ'
ชิโดครุ่นคิดชั่วครู่ และคิดว่ามันเป็นหนทางที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ การให้โอริกามิมาเกลียดตนข้างเดียวนั้นเป็นเรื่องเห็นแก่ตัวจนเกินไป ถึงแม้ชิโดจะชอบและเคารพโอริกามิในฐานะเพื่อนร่วมห้อง แต่การมีความสัมพันธ์ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ต่อไปพลั้นจะเสียมารยาทต่อโอริกามิเสียเปล่าๆ
ชิโดตอบตกลงกับโคโทริและพยายามสงบจิตใจของตัวเอง แต่หัวใจก็ยังเต้นเร็ว มือก็ยังสั่น เหงื่อยังคงออกอยู่เต็มหน้า โคโทริกำชับให้ชิโดอย่างน้อยที่สุดอย่าลิ้นพันระหว่างที่คุยกับโอริกามิ และบอกว่าดีจริงๆ ที่ให้ออกห่างจากโอริกามิมาก่อน พร้อมสั่งให้ชิโดซ้อมพูดก่อนกลับไปเจอโอริกามิ
"——เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว… เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว… เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว… เราเลิกกันเถอะ ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว…"
'หา… จ… จริงเหรอ?'
"——ใช่ เราจบกันตรงนี้เถอะ"
'ม… ไม่เอานะ!'
"เข้าใจด้วยทีเถอะ… ผมไม่มีความรู้สึกอะไรต่อเธออีกต่อไปแล้ว"
'อ… อย่าบากนะว่าเกลียดฉันแล้ว…?'
"ใช่ ผมเกลียดเธอแล้วล่ะ… หืม?"
'ชิ… โด… ฮือ… ฮือออออออออออออออออออออออออออออ'
แล้วชิโดก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เสียงที่ได้ยินจากเครื่องมือสื่อสารที่เสียบไว้ในหูนั้นไม่ใช่เสียงของโคโทริแต่เป็นเสียงที่คุ้นเคยของโทกะ โทกะเริ่มร้องขึ้น ชิโดรีบเรียกชื่อโทกะ แต่เสียงโคโทริก็ดังขึ้นเข้าแทรก
'——บ้าเอ้ย ทำไมไม่ยอมตัดสายไว้ล่ะ!'
'ข… ขอโทษครับ' ลูกเรือของ Fraxinas พูดขึ้น
ทันใดนั้นชิโดก็ได้ยินเสียงระเบิดจากไกลๆ ราวเกิดแผ่นดินไหว หลังจากนั้นเสียงของโคโทริก็ดังขึ้นพร้อมเตือนว่าตอนนี้อารมณ์ของโทกะตกลงอย่างรุนแรง และพลังที่ผนึกไว้กำลังไหลย้อนกลับอย่างรวดเร็ว โคโทริอธิบายว่าเป็นความผิดพลาดของฝั่งตนเองที่ไม่ยอมตัดสายโทรศัพท์กับโทกะทิ้งตั้งแต่ตอนที่คุยเสร็จครั้งแรก
"ล… แล้วจะทำไงดีเนี่ย…?!"
'ยังไงก็ตาม ก่อนอื่นต้องทำให้โทกะหายอารมณ์เสียก่อน! บอกโทกะไปว่าเมื่อกี้ล้อเล่นที!'
"ข… เข้าใจแล้ว"
ชิโดเอามือแตะเครื่องมือสื่อสารและรีบตะโกนหาโทกะแต่ไม่มีเสียงตอบ ระหว่างนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้นอีกครั้ง โคโทริรีบสั่งให้ชิโดวิ่งไปหาโทกะตัวต่อตัว พร้อมบอกตำแหน่งที่โทกะอยู่ตอนนี้และบอกว่าตอนนี้ไม่ต้องสนใจโอริกามิเพราะโทกะสำคัญกว่า
ชิโดรีบวิ่งออกจากร้านคาเฟ่และก็พบกับผู้คนกำลังวิ่งหนีกันอย่างโกลาหล เมื่อมองไปทางสวนสาธารณะก็พบกับเขม่าควันลอยออกมา ชิโดรีบหลบผู้คนเข้าไปในตรอกซอยและวิ่งลัดไปเรื่อยๆ จนห่างจากสวนสาธารณะที่โทกะอยู่ไม่มากนัก ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดัง ชิโดรีบรับโดยไม่เช็คว่าใครโทรมาเพราะอาจจะเป็นโทกะก็ได้
'ชิโด ตอนนี้อยู่ไหน'
"โอริกามิเรอะ โทษที ช่วยรอแป๊บ——"
ทันใดนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้น เศษหินปูนก็ลอยมาตกอยู่ตรงหน้าชิโด ชิโดรีบโยนโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าและรีบวิ่งไปยังสวนสาธารณะ เมื่อถึงจุดหมายชิโดก็ต้องตกใจกับสภาพตรงหน้า
บรรยากาศตรงหน้าของชิโดตอนนี้ราวกับมีอุกกาบาตตก อย่ากับปรากฏการณ์เวลาที่เซย์เรย์โผล่ขึ้นมาบนโลกอย่างใดอย่างนั้น ตรงกลางของจุดอุกกาบาตตกนั้นเด็กผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ บางทีก็เห็นเธอไหล่สั่นเล็กน้อย ชิโดรีบตะโกนชื่อโทกะและวิ่งเข้าไปหา เมื่อโทกะได้ยินเสียงก็หันกลับไปทางชิโดอย่างกลัวๆ
"ช… ชิโด"
โทกะเรียกหาชิโดด้วยน้ำตาเต็มหน้า ชิโดรีบตอบโทกะ
"ม… เมื่อกี้แค่ล้อเล่นน่ะ!"
"เอ๋…?"
โทกะทำหน้าตาสับสน ซักพักหนึ่งเธอก็เอาแขนเสื้อตัวเองเช็คน้ำตาและมองกลับไปยังชิโดและพูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ ราวกับจะดูท่าทีของชิโด
"จ… จริง… เหรอ?"
"จริงสิ"
"ไม่ได้เกลียดฉัน… ใช่ไหม?"
"น… แน่นอนสิ! จะไปเกลียดเธอได้ยังไงกัน!"
"จ… จริงเหรอ!? ถ… ถ้างั้นไม่ต้องแยกห่างกันแล้วใช่ไหม!?"
"โอ้ว… แน่นอน!"
"อยู่ด้วยกันตลอดไปได้ใช่ไหม!?"
"อื้อ… อยู่ด้วยกันตลอดไปเลย!"
ชิโดตะโกนตอบกลับโทกะ โทกะสูดน้ำมูกและยืนขึ้น พอโทกะทำท่าทีสบายใจแล้วเธอก็หยิบ eco bag ที่วางไว้ข้างๆ (ที่ไม่มีรอยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว) และยกโชว์ให้ชิโดดู
"ป… เป็นไงล่ะ…? ไปซื้อของมาได้ด้วยนะ!"
"โอ้! เก่งๆ"
"แฮะๆๆ"
เมื่อชิโดชม โทกะก็ยิ้มด้วยความปรีดี ทันใดนั้นเสียงของโคโทริก็ดังขึ้นสั่งให้พวกชิโดออกห่างจากตรงนั้นไปก่อน ชิโดนึกสงสัยแต่ก็เข้าใจเหตุผลในทันทีเมี่อได้ยินเสียงไซเรนที่ใกล้เข้ามา ถ้าอยู่ตรงนี้ต่อไปคงเจอเรื่องปวดหัวเป็นแน่แท้ จึงชวนโทกะออกห่างจากสถานที่เกิดเหตุด้วยกัน เมื่อออกห่างที่เกิดเหตุได้ระยะหนึ่ง ชิโดก็ถอนหายใจ โทกะก็ถามขึ้น
"เป็นอะไรรึ ทำไมถึงรีบขนาดนั้น"
"อะไรหลายๆ อย่างน่ะ…"
ชิโดหัวเราะเบาๆ ไม่กี่วินาทีถัดไปชิโดก็ต้องสะกดนิ่งอีกครั้ง เมื่อโทบิอิจิ โอริกามิมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
"…………"
"โอริกามิ?!"
"นุ"
ชิโดเสียงสั่นและถามขึ้น โทกะเห็นโอริกามิแล้วก็กอดอก โอริกามิมองไปยังชิโดด้วยสายตาที่ดูเร่าร้อน (ถึงแม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยนไปจากเดิมก็เถอะ) ชิโดนึกสงสัยจึงถามขึ้นอีกครั้ง
"โอริกามิ…? ทำไมเหรอ"
ชิโดรู้สึกถึงลางร้าย และเพื่อบอกว่าลางร้ายของชิโดเป็นจริง โอริกามิก็เดินเข้ามาหนึ่งก้าวพร้อมเอาแขนโอบชิโด
"ก… แกจะทำอะไรน่ะ!"
"——อยู่ด้วยกันตลอดไป"
"ห… หา!?"
"ออกไปได้ไหม! คำพูดนั้นน่ะ ชิโดพูดให้ฉันต่างหาก! ที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะคือฉันต่างหาก!"
"——เป็นไปไม่ได้ ชิโดพูดคำนั้นให้ฉันแน่นอน"
ชิโดตกใจและหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าขึ้นมาดู เมื่อมองดูบนจอภาพ ในนั้นยังคงต่อสายกับโอริกามิอยู่ ดูเหมือนว่าตอนที่โยนมันลงกระเป๋าจะลืมตัดสายด้วยความรีบร้อน… นั่นก็แปลว่าประโยคที่พูดให้โทกะฟัง โดยเฉพาะประโยคท้ายสุดที่ตะโกนตอบโทกะ โอริกามิก็ได้ยินด้วยเช่นกัน
ระหว่างที่ชิโดกำลังงุนงงอยู่ เสียงแตรก็ดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสาร
"อ… อะไรน่ะ"
'…ยินดีด้วยชิโด ค่าความชอบของโอริกามิที่ไม่คิดว่าจะสูงขึ้นไปได้อีก ตอนนี้ขึ้นสูงกว่าเดิมอีกแล้ว… เพิ่งเคยเห็นตัวเลขนี้เป็นครั้งแรกเลยนะ'
"…………"
เมื่อได้ยินเสียงโคโทริที่ยอมแพ้ ชิโดได้แต่หัวเราะแห้งๆ
หลังจากวันนั้นภายในโรงเรียนก็มีข่าวลือว่า 'อิทสึกะชิโดจับเด็กผู้หญิงใส่ปลอกคอและบังคับให้เดินสี่ขา' บ้างก็ว่า 'ชิโดถอดกระโปรงของเด็กผู้หญิงต่อหน้าฝูงชน' แต่นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
โกงเกมอยู่เรอะ ทำยังไงเกจความชอบก็ไม่ลดเนี่ย...
อีนี่มันไม่มียางอายเลยรึไง
คะ คะ โคตรยาว
นิยายนี้ยิ่งอ่านยิงเกลียดเลยนะยัยเนี่ย ไม่รู้คนเขียนอวยหรืออะไร บทมาเรื่อยๆ แล้วก็เพิ่มค่าความน่ารังเกียจขึ้นเรื่อยๆ
ในนิยายรำคาญโอริกามิเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดนะ
แต่ถ้าถามว่าชอบโอริกามิไหนที่สุด คงต้องตอบว่าโรบอทโอริกามิใน Date A Origami
lol
http://imgur.com/TZHQHlM
http://imgur.com/L7q04lp
http://imgur.com/QyHqiek
โทบิทช์เนี่ย ถ้าไม่เป็นลาสบอสก็ต้องเป็นนางเอกตัวจริงแหงๆ
ไม่ใช่ว่าดูตอนแรกเสร็จก็เรียกโทบิทช์กันหมดเรอะ
โทบิทช์ช่างทุ่มเทในความรัก
ตอนล่าสุดได้แค่ 78% เองแฮะ ว่าแต่มันตัดบทพูดแฟนธ่อมทิ้งไปเลยซะงั้น (ให้โยชินอนพูดแทน)
ตอนหน้าท่าทางจะจบเดทพูล ตอนจบคงจบเล่ม 4 พอดี
ถ้ากูไปตั้งระทู้ด่าโทบิทช์ที่ตุรกวยจะโดนยำตีนไหมวะ
ดูตอนนี้สังเกตได้อีกอย่างนึงคือมันแก้วันที่เป็น 6/11 แทน 6/22 ละ
คุรุมิย้ายเข้าเรียนวันที่ 5 วันรุ่งขึ้นชวนเดท (6) วันถัดมาไปเดท (7) วันต่อมาดาดฟ้าโรงเรียน (8)
ขึ้นเล่ม 4 ผ่านไป 1 วัน (9) ลิมิทเวลาให้สองวันก็ควรจะเป็น 11 แต่ในนิยายโดดเป็น 22 เฉยเลย
ได้ผลยังไงบ้างที่ตุรอวย
ใครบอกว่าจะไปตั้งกระทู้บอร์ดอื่นนี่ ถ้าทำจริงรู้กันหมดเลยนะ ว่าร่างต้นเป็นใคร
สมัคร account ตุรกีแล้วใช้ร่วมกันเลยมั้ย โดนแบนก็สมัครใหม่ ฮา
เหมือนกรณีแฉนักแปลชื่อดัง(??)
ตอน 10 โคโตริ วินเฟร้ยยย XD
Kotori ยังไงก็ชนะสงครามน้องสาวอยู่แล้วฮะเพ่ (VS Mana)
มานะนี่ดูแล้วไม่ค่อยสนใจปักธงเข้าฮาเรมซักเท่าไหร่นะ
Q&A ถามเรื่องผู้ชายในอุดมคติก็เป็นคนเดียวที่ไม่ได้ตอบเป็นนัยๆ ว่าชิโด
…เอ๊ะ แต่อ่านดูอีกทีมันก็พอพูดถึงชิโดได้เหมือนกันนี่หว่า
http://imgur.com/ES1ayr4
ภาพจากเรื่องสั้นใน NewType ฉบับเดือนนี้ (ขายวันที่ 10) ชื่อตอน 士道ハンターズ / Shido Hunters
ส่วนที่ลงใน Dragon Magazine ฉบับล่าสุดเป็นเรื่องสั้นชี่อตอน 未確認サマーバケーション / Unidentified Summer Vacation
ไม่จบในตอน ต่อตอนสองเล่มหน้า (ออกเดือน 7) เพราะงั้นชิโอริมิคุคงต้องลุ้นตอนเล่ม 8 ออก (เดือน 9)
ตอน 11 โดนตัดเยอะมาก แต่รวมๆ แล้วก็ดีนะ (Nico 84%)
ตอนหน้าเหลือเล่ม 4 นิดเดียวคงโดนตัดน้อยล่ะมั้ง
ดูตอน 11 จบแล้ว รู้สึกว่าโทบิชแม่งน่ารำคาญชิบหาย ตัดๆทิ้งไปก็ได้มั้งบทแม่งอ่ะ
เอาฉาก ตะโกน โคโทริ โคโทริ โคโทริ มาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ห้องประชุมคุยเฟื่องเรื่อง โคโทริ ตัดได้ไงแสรสสสสสสสสสสสส
OVA ของเล่ม 9 เป็น Impossible Origami (>>36-40) วุ้ย…
http://i.imgur.com/8Wg1WEE.jpg
ฟันธง โอริกามิ ต้องกลายเป็นเซเรย์ จะได้อัพขั้นเป็นนางเอกจริง
คนเขียนแม่งอวยขนาดนี้แล้ว
ไม่แน่ โอริกามิอาจจะแนว พ่ายศึกรบ ชนะศึกรัก ก็ได้
โปรไฟล์โทกะจาก Dragon Magazine
น่ารักมาก มีเขียนแล้วลบตรง "20xx/4 จูบกับชิโด" ด้วย lol
http://imgur.com/TlbBbxI
ตอน 12
มันจะตัดคุรุมิตอนท้ายทิ้งทำไมวะ แฟนธ่อมก็ตัดทิ้งเรียบ
ย้อนความเมื่อ 5 ปีก่อนก็หายเรียบ
แสรดดด
ดูตอน 12 แล้วงง.. คุรุมิออกมากินอะไร ใครยืนข้างๆโคโทริในภาพ
และ โทบิชน่ารำคาญมาก
>>79
สปอยส่วนแฟนธ่อมที่ตัดให้แบบด่วนๆ ยาวหน่อยเพราะมันต่อกัน
ข้างๆ โคโทริคือแฟนธ่อม เป็นเซย์เรย์ต้นเหตุที่ทำให้โคโทริเป็นเซย์เรย์ ไม่มีรูปร่างหน้าตา มีแค่เสียงที่ไร้ลักษณะ
เมื่อห้าปีก่อนตอนวันเกิดโคโทริ ชิโดไปซื้อของขวัญวันเกิด พ่อแม่ไม่อยู่ โคโทริอยู่บ้านคนเดียวนั่งร้องไห้ที่วันเกิดตัวเองไม่มีใครอยู่ด้วย
แฟนธ่อมโผล่มาหลอกล่อให้รับโคโทริรับ "พลัง" ไปเพื่อจะได้เข้มแข็งจนชิโดไม่รังเกียจจนต้องทิ้งตัวเองอีกต่อไป
แล้วก็เกิดเป็นเพลิงไหม้ครั้งใหญ่เมื่อ 5 ปีก่อนเพราะโคโทริควบคุมพลังตัวเองไม่ได้ ชิโดกลับมาพร้อมของขวัญก็พยายามหาโคโทริ
แต่ก็โดนเพลิงของโคโทริเผาตัวเองจนปานตาย แฟนธ่อมเลยออกมาเสนอว่าอยากช่วยพี่ชายหรือเปล่า ถ้าอยากช่วยก็จงจูบซะ
โคโทริจูบเสร็จ พลังของตัวเองไปอยู่ในตัวชิโด ชิโดฟื้นก็มอบริบบอนสีดำที่ซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้โคโทริ (ที่มีแต่ริบบอนสีขาว)
พร้อมบอกว่า "แค่เวลาที่เธอติดริบบอนสีดำอันนี้ ขอให้เธอเป็นโคโทริที่เข้มแข็ง" หลังจากนั้นแฟนธ่อมก็โผล่มาพร้อมบอกว่า
"กลับเป็นปกติแล้วสินะ ยินดีด้วย ชั้นไม่ทำอันตรายอะไรพวกเธอหรอก รู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำไปที่ช่วยทำให้ผลออกมายอดเยี่ยมขนาดนี้"
"แต่ตอนนี้พวกเธอยังไม่รู้จักชั้นจะดีกว่า เพราะฉะนั้น ช่วงนี้ช่วยลืมไปก่อนนะ" แล้วทั้งสองคนก็โดนแฟนธ่อมลบความจำ
ส่วนคุรุมิข้างหลังจริงๆ เป็นฉากคุรุมิใช้ ＜時喰みの城＞ (ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรดี อันเดียวกับที่ใช้ที่โรงเรียนตอนก่อนนู้นน่ะ)
เพื่อดูดเวลาสร้าง "คุรุมิ" เพิ่มเติมที่เสียไปจากการต่อสู้บนดาดฟ้าโรงเรียน (ประมาณ 500 คน) ด้วยปืนเบอร์ 8 "Chet"
แล้วแฟนธ่อมก็โผล่มาคุยกับคุรุมิถามเรื่องชิโดว่าเป็นยังไงบ้าง (แฟนธ่อมเป็นคนบอกคุรุมิเรื่องชิโด) แล้วก็ทักว่ายอมเลิกลาเรื่องชิโดแล้วใช่ไหม
แต่คุรุมิก็ตอบว่ายังไม่ยอม ทั้งนี้เพื่อจุดประสงค์ของตัวเองมีแต่พลังของชิโดเท่านั้นที่ทำให้เป็นจริงได้ นั่นก็คือการใช้ปืนเบอร์ 12 "Yod-Bet"
ย้อนเวลากลับไปฆ่าเซย์เรย์ตัวแรกเมื่อ 30 ปีก่อน เพื่อทำให้เรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น แต่การใช้เบอร์ 12 จำเป็นต้องใช้พลังของเซย์เรย์ 1 คน
ถ้าคุรุมิใช้มันอาจจะถึงตายในทันที หรือถ้าไม่ตายก็ไม่มีพลังเหลือพอจะไปฆ่าเซย์เรย์ตัวแรก เพราะฉะนั้นพลังของชิโดจึงเป็นทางออกทางเดียว
ที่จะทำให้คุรุมิสามารถทำให้จุดประสงค์ของตัวเองเป็นจริงได้
แฟนธ่อม "อาจจะ" เป็นเสียงที่ชิโดได้ยินตอนที่สลบไปตอนแรกสุด แต่ยังไม่มีอะไรมาคอนเฟิร์ม
(ที่พูดว่า "ไม่ได้เจอกันเสียนาน ดีใจจัง แต่ช่วยรออีกหน่อย ครั้งนี้จะไม่ปล่อยเธอไปอีก จะไม่ทำพลาดอีก")
ดู Anime แล้วชิโดมันยืนเถียงอะไร นางร้าย จะมาทำร้ายร่างกายน้องสาวที่น่าทนุถนอมแบบนี้ มันต้องตบนางร้ายได้แล้ว!!
ประกาศซีซันสองโว้ยยยยยยยยยยย
http://i.imgur.com/mcUWizL.jpg ยาไม
http://i.imgur.com/3XpTDBR.jpg มิคุ
http://i.imgur.com/6icxCfL.jpg ไอแซค
http://i.imgur.com/9ogbFEd.jpg เอเลน
http://i.imgur.com/OR9dlbp.jpg ชิโดโหมดหล่อ
http://i.imgur.com/e5vdGUX.jpg โทกะi
http://i.imgur.com/e0KM6pJ.jpg
เฮ~~~~~~~~
ยาไม ชุดกำเดาพุ่งมาก
มิคุหน้าตาโหดจัง
ทำไมตัวอย่างถึงไม่มีชิโอริจัง!
รอชมฉากคุรุมิโดนชิโดลูบหัวแล้วทำท่าทางดีใจอย่างใจจดใจจ่อ
แบบต่อภาพแล้ว
http://i.imgur.com/eCvR9jj.jpg ยาไม
http://i.imgur.com/48vnG4R.jpg โทกะ 10i
เรื่องสั้นแถม AGP Origami ชื่อเรื่อง Origami Deceive เป็นเรื่องตอนพักเที่ยงที่โรงเรียนสงสัยจะเป็นโอริกามิตีกับโทกะ (อีกแล้ว)
เบื่อโทบิทช์
กูก็เบื่อ
ถ้าคู่ยะไมใส่ชุดแบบนั้นตลอดทั้งเรื่อง แม่งจะแจ่มจอร์จมาก
เล่นเกม PS3 จบซะที ถ้าอ่านนิยายมาน่าเล่นนะ เกมทำดีกว่าที่คิดไว้เยอะเลย (เรื่องเนื้อเรื่อง)
คนเขียนนิยายบอกว่ามันไม่ใช่ if แต่เป็นเนื้อเรื่องระหว่างเล่ม 4 กับ 5 เล่นแล้วก็รู้สึกว่าเข้าใจหาวิธีลงดี…
ไว้ว่างๆ จะมาเขียนสปอย (ไม่รู้เขียนไง เขียนแค่ทรูหรือควรเขียนทุกรูท?)
แต่สรุปสั้นๆ ก็ฝีมือแฟนธ่อมอีกแล้ว…
ถ้ามีกระทู้หน้าคงต้องตั้งชื่อกระทู้เป็นภาษาไทยล้วนจะได้ปลอดบอท....
ดูมันจะชอบกระทู้เป็นพิเศษเลยนะ
Star Festival Kurumi
[แนะนำให้อ่านประวัติของวันทานาบาตะซักนิดก่อนอ่าน]
http://en.wikipedia.org/wiki/Tanabata#Story
วันนี้เป็นวันที่ 7 กรกฎาคม วันทานาบาตะ ย่านการค้าในเมืองมีการจัดงานเทศกาลทานาบาตะกันอย่างครื้นเครง ถึงแม้ชิโดจะไม่ใช่คนที่ชอบสุงสิงกับงานเทศกาลแบบนี้เท่าไหร่นัก แต่การที่ย่านการค้ามีสภาพเปรียบเสมือนเทศกาลลดราคาเช่นนี้ก็ทำให้ผู้คุมบังเหียนครัวบ้านอิทสึกะอดดีใจไม่ได้ แม้สินค้าจะราคาเท่าเดิม แต่บรรดาเจ้าของร้านที่ครื้นเครงกับงานเทศกาลทั้งหลายก็มักจะแถมของอะไรบางอย่างให้อยู่เสมอ
ชิโดแวะไปยังบรรดาร้านประจำ ฟังเรื่องเล่าของเจ้าของร้านเล็กน้อยและซื้อของจนเสร็จ ในวันธรรมดาๆ กับทัศนียภาพเดิมๆ ที่ไม่มีอะไรเช่นนี้ ชิโดก็มองเห็นสิ่งบางอย่างที่อีกฝากถนนอันเต็มไปด้วยผู้คนเดินพลุกพล่าน ในสายตานั้นคือเด็กผู้หญิงชุดกระโปรงสีโมโนโทนรวมผมดำหลวมๆ ไว้บริเวณไหล่ กับร่างกายที่ดูบอบบาง ใบหน้าซีกซ้ายถูกปิดไว้ด้วยผมหน้า ตาขวาและริมฝีปากดั่งกลีบดอกซากุระของเธอนั้นชวนให้หลงไหลพอให้ชายหนุ่มตกเป็นเชลยของเธอได้ในพริบตา
โทคิซากิ คุรุมิ เด็กผู้หญิงที่ย้ายเข้าเรียนห้องเดียวกับชิโดเมื่อราวๆ หนึ่งเดือนก่อน เซยเรย์ผู้มีจุดประสงค์จะกินชิโดพร้อมเอาพลังวิญญาณที่ผนึกไว้ในตัวเป็นของตัวเอง มีนิสัยโหดเหี้ยมชื่นชอบการต่อสู้ผิดกับพวกโทกะหรือโยชิโนะที่สร้างความเสียหายให้รอบข้างด้วย spacequake อันไม่เกี่ยวกับเจตุจำนงของตัวเอง คุรุมิฆ่าคนด้วยประสงค์ของตัวเอง ชื่อเรียก "เซย์เรย์ที่เลวร้ายที่สุด"
ชิโดขยี้ตาราวกับจะพึ่งพาความเป็นไปได้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นแค่ตาฝาดไป เมื่อเขากระพริบตาอยู่หลายครั้ง เด็กผู้หญิงก็ไม่อยู่ที่อีกฟากถนนอีกต่อไป ในจังหวะที่ชิโดจะถอนหายใจด้วยความโล่งใจ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง
"ถ… โถ่เอ้ย สงสัยจะแค่ตาฝา——"
"——สายันต์สวัสดิ์ค่ะ ชิโดซัง"
"ค… คุรุมิ" ชิโดรีบหัน
"ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะคะ ชิโดซัง"
คุรุมิจับชายกระโปรงโน้มเข่าทักทาย ชิโดตกอยู่ในความหวาดกลัวแต่ก็พยายามสงบจิตใจของตัวเองลง
"ท… ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้"
"แหม แน่นอนอยู่แล้ว——เพี่อมาเจอชิโดซังยังไงล่ะคะ"
สำหรับชิโดแล้วการมาหาของคุรุมินั้นมีความหมายหนึ่งเดียว ในสถานการณ์แบบนี้จะมีผู้พบเห็นเท่าไหร่สำหรับคุรุมิแล้วเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย หากเธอคิดจะลากผู้คนในบริเวณนี้ลงไปในเงาก็คงทำได้ง่ายๆ เพียงแค่มีสิ่งแปลกปลอมอย่างคุรุมิโผล่มาทัศนียภาพของวันธรรมดาๆ ก็กลับกลายเป็นสภาวะคับขันในทันที ในจังหวะที่ชิโดครุ่นคิดหาทางหนี คุรุมิก็ยื่นมือมาจับมือของชิโดและหัวเราะด้วยน้ำเสียงยั่วโยน สีหน้าของเธอนั้นราวกับมองทะลุความคิดของชิโด และเธอก็แสดงท่าทีที่ไม่คาดคิดออกมา
"——ไปเดทกันไหมคะ ตั้งแต่ตอนนี้"
คุรุมิดึงมือของชิโดและกระซิบข้างๆ หู ชิโดตกใจจากคำเชื้อเชิญที่ไม่คาดคิด
"คุรุมิ เมื่อกี้ว่าไงนะ…?"
"ฮุฮุ ชิโดซังล่ะก็ อย่าให้เด็กผู้หญิงต้องพูดซ้ำสองครั้งสิคะ" คุรุมิเอียงคอและยิ้มขึ้น
"เดท…?"
"ใช่แล้วค่ะ อยากจะเที่ยวเล่นกับชิโดซังบ้าง ไม่ได้หรือคะ?"
"เปล่า คือว่า"
ชิโดลังเล หากพูดว่าไม่กลัวคุรุมิเลยแม้แต่น้อยคงเป็นเรื่องโกหก เธอเป็นเซย์เรย์ที่ฆ่าคนมาแล้วมากมาย หากเธอคิดจะฆ่าชิโดเสียในเวลานี้คงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร แต่ความรู้สึกที่อยากจะคุยกับคุรุมิอีกสักครั้งนั้นยังคงอยู่ในตัวของชิโดและสามารถเอาชนะความกลัวเอาไว้ได้ ระหว่างที่ชิโดเงียบไป คุรุมิก็ถอนหายใจและพูดขึ้น
"แหม ไม่เชื่อใจกันเลยนะคะ… แต่ก็คงช่วยไม่ได้ ให้เดทกับคนที่เกือบจะฆ่าตัวเองมาแล้วครั้งหนึ่งคงเป็นเรื่องยากที่จะคาดคิด แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ วันนี้ดิฉันไม่คิดจะทำอันตรายใดๆ หากไม่เชื่อจะใส่กุญแจมือหรือจะเอาระเบิดผูกคอดิฉันไว้ก็ได้"
"ม… ไม่ใช่แบบนั้น"
"งั้นก็แปลว่าไม่อยากเที่ยวเล่นกับดิฉันงั้นหรือคะ? ฮือ น่าเศร้าจังเลย อยากจะร้องไห้จังเลย"
"เดี๋ยว! ไม่ได้พูดแบบนั้นซะหน่อย!"
"ฮืออ~"
ชิโดทำสีหน้าลำบากใจและคิดว่าท่าทางของคุรุมิดูแปลกไป เป็นไปได้ที่เธออาจจะแค่หยอดชิโดเล่น แต่บรรยากาศของคุรุมิตรงหน้านั้นผิดกับเซย์เรย์ที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเจออย่างเห็นได้ชัด ที่สำคัญเมื่อกี้คุรุมิบอกว่าไม่คิดจะทำอันตรายใดๆ แม้สัญญาปากเปล่าจะผิดสัญญากันได้ง่ายๆ แต่ถึงคุรุมิจะปิดความลับอะไร เธอก็ไม่เคยผิดต่อสิ่งที่ตัวเองพูด ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ตอนนี้อันตรายอยู่เป็นทุนเดิม การปฏิเสธคุรุมิให้เธออารมณ์เสียดูจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดี ชิโดครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และพยักหน้าตอบรับ
"เข้าใจแล้ว ไปด้วยก็ได้"
"จริงเหรอคะ? ดีใจจังเลยค่ะ ชิโดซังช่างเป็นคนอ่อนโยนจังเลยนะคะ"
>>106
ชิโดตกใจกับสีหน้าดีใจอันไร้เดียงสาของคุรุมิ และคุรุมิก็เข้ามาควงแขนชิโด แม้เธอจะเป็นเซย์เรย์ที่เลวร้ายที่สุด แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเธอเป็นเด็กผู้หญิงรูปร่างงดงาม หากอยู่ดีๆ เธอแสดงท่าทีไม่สงวนตัวเช่นนี้ นักเรียน ม.ปลาย อย่างชิโดคงต้องลำบากใจกับหลายๆ อย่าง
"วะ… เหวอ ค… คุรุมิ!? ใกล้เกินไปหรือเปล่า"
"เอ๋?"
คุรุมิมองท่าทีของชิโดอย่างขบขันและขยับตัวเข้าใกล้ไปอีก
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนนี้พวกเรากำลังเดทกันอยู่นี่นา ตอนนี้… เฉพาะตอนนี้ชิโดซังเป็นแค่ของฉันเพียงคนเดียว หรือว่าชิโดซังจะเกลียดการควงแขนกับดิฉันกันคะ?"
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอก"
"งั้นหรือคะ ถ้างั้นเราไปกันเลยเถอะ"
พูดขึ้นและคุรุมิก็เริ่มเดินพร้อมลากชิโดตามหลัง
—เป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่วันนั้นคือ 7 กรกฎาคม
ราวกับโอริฮิเมะและฮิโกโบชิที่ถูกขวางกั้นการพบเจอด้วยอามะโนะคาวะ
ทั้งสองที่ถูกขวางกั้นด้วยผู้คนพลุกพล่านบนถนนใหญ่ก็ได้พบกันอีกครั้ง
☆
เมื่อทั้งสองเดินกันไปสักพัก ชิโดก็ถามคุรุมิถึงจุดหมายที่จะไป คุรุมิบอกชิโดว่ามีสถานที่ที่อยากไป แต่คุรุมิก็ชี้นิ้วและทาบมันบนริมฝีปากราวกับจะบอกว่าเป็นความลับ ชิโดอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจเต้นกับท่าทางอันน่ารักของเธอนั้น แต่ชิโดกับคิดขึ้นมาในใจว่าการได้โอกาสคุยกับคุรุมิเช่นนี้เป็นเรื่องดี แต่นั่นก็ไม่ได้ลดความอันตรายของเธอลงเลยแม้แต่น้อย หากพลาดเพียงก้าวเดียวนั่นต้องแลกมาด้วยชีวิตของชิโดเอง ในขณะที่ชิโดครุ่นคิดเช่นนั้น คุรุมิที่ลากชิโดเดินก็หยุดฝีเท้าตนเองลงพร้อมยิ้มขึ้น เลียริมฝีปากและหันหน้าไปทางชิโด
"——อ้า ช่างน่าอร่อยอะไรเช่นนี้"
"อ… อย่าบอกนะว่าเธอ——"
ชิโดตกใจและพยายามจะหนีจากคุรุมิ แต่แขนของคุรุมิก็ควงชิโดไว้ราวกับโซ่ล่ามไม่ให้หนีไปไหน คุรุมิยิ้มเป็นรูปพระจันทร์ขึ้นพร้อมชี้ไปยังชิโด… ไปยังร้านแผงลอย "คัสเตร่าใบไผ่" ที่อยู่ข้างหลังชิโด ดูเหมือนว่าจะเป็นร้านขายคัสเตร่าที่ใส่ถั่วแดงกวนหรือคัสตาร์ดครีมไว้ข้างใน ดูน่าอร่อยอย่างที่คุรุมิพูด
"ชิโดซัง ดูน่าอร่อยดีใช่ไหมล่ะคะ"
"หา… คัสเตร่า…?"
"——คิดว่าดิฉันพูดถึงอะไรกันล่ะคะ"
คุรุมิเห็นหน้าชิโดที่ดูไร้เรี่ยวแรงแล้วก็หัวเราะขึ้น หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินดูร้านแผงลอยตามถนนด้วยกัน "น้ำแข็งใสอามะโนะคาวะ" น้ำแข็งใสราดบลูฮาวายใส่นมราวกับจะแสดงให้เห็นถึงทางช้างเผือก หรือ "สายไหมโอริฮิเมะ" ที่เป็นการเล่นคำกับโอริฮิเมะทอผ้า หรือ "อัลแตร์เนื้อแดดเดียว" ที่เล่นกับสถานะผู้เลี้ยงวัวของฮิโกโบชิ หลังจากทั้งสองคนเดินดูร้านแผงลอยและคุยกันอย่างสนุกสนาน ทั้งคู่ก็มาถึงสถานที่เป้าหมายของคุรุมิ
"ที่นี่แหละค่ะ"
"ที่นี่มัน… ท้องฟ้าจำลอง?"
"ใช่แล้วค่ะ อยากจะลองมาดูสักครั้ง"
"หืม… ไม่นึกไม่ฝันเลย"
"อ้าว พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันคะ?"
"ม… ไม่มีอะไร"
ชิโดพยายามจะพูดแก้ตัวแต่ก็ลังเล แต่แล้วชิโดก็รู้สึกตกใจถึงความผ่อนคลายของตัวเองทั้งๆ ที่อยู่ข้างคุรุมิ ระหว่างที่เดินจากย่านการค้ามาจนถึงที่นี่ คุรุมิไม่แสดงท่าทีเป็นศัตรูหรือคิดจะทำภัยอันตรายอะไรให้เห็น ความหวาดระแวงของชิโดก็หายไปโดยไม่รู้ตัว คุรุมิในวันนี้ควงแขนชิโดอย่างร่าเริง พูดคุยกับชิโดอย่างสนุกสนาน และหัวเราะอย่างมีความสุขราวกับเธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาอย่างไงอย่างงั้น —— ถึงขนาดทำให้ชิโดลืมเรื่องการต่อสู้เมื่อเดือนก่อนไปชั่วขณะ
ชิโดจ้องคุรุมิด้วยความสงสัย เธอนั้นต้องการจะทำให้ชิโดชะล่าใจเพื่อจะ "กิน" หรือเปล่า แต่ถ้าต้องการแบบนั้นไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้วิธียืดยาว เพียงแค่ลากชิโดลงในเงาตั้งแต่วินาทีที่เจอกันก็จบแล้ว ถ้างั้นเธอเพียงแค่ต้องการจะเดทกับชิโดจริงๆ งั้นหรือ แต่นั่นเป็นไปไม่ได้ การที่เธอเสี่ยงถูกเจอตัวโดย <ราทาทอสก์> เพื่อมาเจอชิโดนั้นหมายถึงเธอต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง——
"ชิโดซัง? เป็นอะไรหรือคะ?"
"อ่ะ… ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ"
ชิโดพูดกลบเกลื่อนและพาคุรุมิเดินเข้าไปยังท้องฟ้าจำลอง เมื่อเข้าไปนั่งในท้องฟ้าจำลองโปรแกรมก็เริ่มขึ้น ดวงดาวจำนวนมากมายส่องสว่างเต็มเพดานครึ่งวงกลม ชิโดได้ยินเสียง "ว้าว…" มาจากข้างๆ เมื่อมองดูก็พบกับคุรุมิเงยหน้าดูบนท้องฟ้าจำลองนั้นด้วยสายตาชื่นชมเป็นประกาย ชิโดเห็นคุรุมิที่ดูไร้เดียงสาก็ยิ่งไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเธอยิ่งขึ้น ระหว่างที่ชิโดคิดเช่นนั้น ท้องฟ้าจำลองก็เปลี่ยนเป็นทางช้างเผือกและดาวสองดวงที่สองข้างของทางช้างเผือกก็เปร่งแสงขึ้น เสียงอธิบายของท้องฟ้าจำลองก็ดังขึ้น
>>107
"——โอริฮิเมะเป็นลูกของเทนเทย์อาศัยอยู่ริมอามะโนะคาวะ เธอสามารถทอผ้าออกมาได้งดงาม"
"หลังที่เธอแต่งงานกับฮิโกโบชิ โอริฮิเมะก็ทิ้งงานของตนมัวเอาแต่เล่นอยู่เรื่อยเปื่อย"
"เมื่อเทนเทย์รู้เรื่องเข้าก็เกิดพิโรธ และแยกทั้งสองออกจากกันเพื่อให้ทั้งคู่ทำงานของตน"
"ทั้งสองได้รับอนุญาตให้เจอกันเพียงวันเดียวในหนึ่งปี นั่นก็คือคืนวันทานาบาตะ"
"แต่ถ้าหากวันนั้นฝนตก น้ำในอามะโนะคาวะจะขึ้นสูง และทั้งสองก็จะไม่สามารถข้ามไปหากันได้——"
เมื่อชิโดฟังโปรแกรมทานาบาตะของท้องฟ้าจำลอง เขาก็หันไปทางคุรุมิและสบตากับคุรุมิที่หันมามองชิโดอยู่พอดี คุรุมิหัวเราะอย่างด้วยน้ำเสียงยั่วโยนและเอามือของตัวเองวางซ้อนบนมือของชิโด ชิโดรับรู้ถึงความรู้สึกนุ่มนวลของมือนั้นก็ใจเต้น ชิโดเรียกหาคุรุมิ แต่คุรุมิก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าจำลองราวกับไม่สนใจสภาพของชิโด และเธอก็เอ่ยปากขึ้น
"ชิโดซัง… โอริฮิเมะกับฮิโกโบชิเจอกันได้แค่ครั้งเดียวในหนึ่งปีใช่ไหมคะ"
"…อืม ใช่"
"แต่ถ้าฝนตกในวันทานาบาตะก็จะสูญเสียโอกาสครั้งเดียวในหนึ่งปีนั่นไปด้วยสินะคะ"
"มันก็มีหลายเรื่องเล่า แต่เอาที่นิยมสุดก็น่าจะเป็นอันนั้นแหละมั้ง"
"ถ้างั้นสมมติ… สมมติว่าฝนตกต่อกันหลายๆ ปี ทั้งสองไม่สามารถเจอกันได้หลายปี… คิดว่าเขาทั้งสองจะยังมีความรักต่อกันไหมคะ?"
"หา? ถามอะไรของเธอน่ะ"
"เวลามันเป็นสิ่งอ่อนโยนค่ะ ความเศร้าหมองจากการเสียโอกาสได้เจอกัน วันเวลามันก็จะช่วยเยียวยา แต่ในขณะเดียวกันเวลามันก็ช่างโหดร้าย ถึงจะสาบานว่าจะรักกันตลอดไป สักวันหนึ่งเวลาก็จะทำให้มันเหี่ยวเฉาลง คิดว่าทั้งสองที่เสียโอกาสยืนยันความรู้สึกของตัวเองเป็นเวลาต่อๆ กันนานๆ จะยังรับรู้ความรู้สึกซึ่งกันและกันได้ไหมคะ?"
"…คำถามยากจังนะ "
ชิโดครุ่นคิด คุรุมิจ้องยังชิโดราวกับจะรอคำตอบอยู่ ชิโดเรียกคุรุมิและเอ่ยปากขึ้น
"ผมไม่ใช่ทั้งฮิโกโบชิ แล้วก็ไม่ใช่โอริฮิเมะ แต่ถ้าหากให้ตอบด้วยความเห็นส่วนตัว ทั้งสองคนไม่ลืมกันหรอก"
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นเหรอคะ"
"ลองคิดดูสิ ทั้งสองคนรักกันขนาดทิ้งงานของตัวเองจนต้องโดนจับแยกกันเลยนะ คิดว่าสองคนนี้จะลืมกันได้เหรอ"
"……งั้นเหรอคะ" คุรุมิพูดพร้อมถอนหายใจ ดูเหมือนจะผิดหวังกับคำตอบ แต่ชิโดก็ส่ายหัวปฏิเสธและพูดต่อ
"อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิ ที่พูดนี่มีหลักฐานนะ"
"หลักฐาน… เหรอคะ?"
"ใช่ ในความคิดของผม สองคนนี้แอบเจอกันลับหลังตลอดนั่นแหละ"
"หา? พูดเรื่องอะไรคะ ระหว่างสองคนนี้มีอามะโนะคาวะคั่นอยู่นะคะ จะเจอกันง่ายๆ ได้ยังไง"
"ลองคิดดูสิ ฮิโกโบชิ… หรืออีกชื่อคืออัลแตร์ เป็นดาวในกลุ่มดาวนกอินทรี สำหรับนกอินทรีแค่ข้ามแม่น้ำแบบนี้เป็นแค่เรื่องจิ๊บๆ พวกนี้ต้องแอบเทนเทย์แล้วเจอกันลับหลังตลอดแน่ๆ เพราะงั้นสองคนนี้ไม่มีทางลืมกันได้หรอก"
"………………"
คุรุมิหัวเราะลั่นกลางท้องฟ้าจำลอง รอบข้างต่างพากันกระแอมเพื่อตักเตือนและเสียบทั้งสองด้วยสายตา แต่คุรุมิก็ไม่หยุดหัวเราะ ชิโดเห็นดังนั้นเลยรีบพาคุรุมิออกนอกท้องฟ้าจำลองพร้อมก้มหัวขอโทษแขกรอบข้าง คุรุมิเดินตามชิโดอย่างเชื่อฟัง เวลาผ่านไปครู่หนึ่งในที่สุดคุรุมิก็สงบสติอารมณ์ได้ แต่ถึงเช่นนั้นน้ำตาก็ยังคลออยู่ในตาของเธอ ริมฝีปากของเธอนั้นยังคงยิ้มไม่หาย
"อย่าทำให้หัวเราะได้ไหมคะ แหม… นั่นสินะคะ คงเป็นแบบที่พูดนั่นแหละค่ะ"
"ไม่ได้กะจะทำให้หัวเราะซะหน่อย แต่สงบแล้วกลับเข้าไปในท้องฟ้าจำลองไหม?"
"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันอยากเขียนขอพรวันทานาบาตะ ถ้าเขียนขอพรแล้วผูกบนต้นไผ่จะทำให้คำขอเป็นจริงใช่ไหมคะ?"
"จริงไม่จริงไม่รู้หรอก ถ้าอยากเขียนตอนนี้ย่านการค้ามีประดับต้นไผ่แล้วแจกกระดาษขอพรกันอยู่ จะลองไปดูไหมล่ะ"
"ไปค่ะ น่าสนุกจังเลยนะคะ"
คุรุมิยิ้มอย่างน่ารักและควงแขนชิโดอีกครั้ง ชิโดพยายามจะต่อกรแต่ก็รู้ตัวว่าไม่ว่าจะทำยังไงก็เปล่าประโยชน์และยอมแพ้ ทั้งคู่ก็เดินออกจากท้องฟ้าจำลอง ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ชิโดเริ่มคิดว่าใกล้ได้เวลาที่ต้องเตรียมทำอาหาร ไม่งั้นโทกะที่ท้องหิวจะโผล่มาที่บ้าน แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่สามารถหนีจากคุรุมิได้ง่ายๆ ที่สำคัญ การหนีจากคุรุมิที่แปลกไปจากคราวก่อนไว้ตรงนี้ดูจะไม่ใช่เรื่องที่น่าทำเสียเท่าไหร่
>>108
หลังจากทั้งคู่เดินกันอยู่พักหนึ่งคุรุมิก็เห็นอะไรบางอย่างและพูดขึ้นว่า "อ๊ะ"
"มีอะไรเหรอ"
"ชิโดซัง ดูทางนั้นสินะ"
ทิศทางที่คุรุมิชี้ไปเป็นลานแต่งงานเล็กๆ พร้อมป้าย "ทดลองสวมชุดต่างงานฟรี!"
"ดิฉันอยากจะลองใส่ดูมั่งจังเลย ลองแวะก่อนกลับไปย่านการค้าดูดีไหมคะ"
"ผมเพิ่งแค่นักเรียน ม.ปลาย เองนะ แต่จู่ๆ ทำไมถึง……"
คุรุมิทำหน้าเหงาๆ และพูดขึ้น
"ดิฉันก็แค่อยากจะมีความทรงจำกับชิโดซังบ้าง——แล้วก็อยากให้ชิโดซังมีความทรงจำเกี่ยวกับดิฉันไว้บ้างแค่นั้นเอง"
"เอ๋?" ชิโดตกใจกับน้ำเสียงของคุรุมิที่ดูขวยเขิน
"…ไม่ได้หรือคะ"
"ก… ก็ได้ ลองไปถามดู แต่ถ้าโดนปฏิเสธต้องยอมตัดใจนะ?"
"! แน่นอนค่ะ! ดีใจจังเลย!"
ชิโดเห็นรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของคุรุมิ และก็พากันเดินไปยังลานแต่งงาน
☆
ตอนนี้เวลาเย็นมากแล้ว โคโทริ โทกะ โยชิโนะ ต่างเห็นว่าชิโดยังไม่กลับบ้าน โทรศัพท์ก็ไม่รับจึงพากันออกมาตามหาชิโดที่ย่านการค้า เมื่อโทกะคิดสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับชิโด โคโทริก็ตอบขึ้นง่ายๆ ว่า "คงจะคิดเมนูไม่ออกแล้วเดินลอยชายอยู่ตามร้านขายของล่ะมั้ง" เมื่อเดินกันต่อไปอีกสักพัก โทกะก็เห็นต้นไผ่ทานาบาตะที่วางประดับตามย่านการค้าและก็สะกิดไหล่ของโคโทริ
"นุ? โคโทริๆ"
"มีอะไร? เจอชิโดแล้วเหรอ?"
"เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น… อยากรู้ว่านั่นคืออะไร" โทกะพูดพร้อมชี้ไปยังถนน
"อ่า… ใบขอพรน่ะ จะว่าไปวันนี้วันทานาบาตะนี่นา"
"ใบขอพร? ทานาบาตะ?"
"ใช่ ถ้าเขียนความหวังลงใบขอพรแล้วเอาไปผูกที่ต้นไผ่ คำขอนั้นจะเป็นจริงน่ะ"
"! ว่าไงนะ…!" โทกะทำตาเป็นประกายและหันไปเรียก "โค… โคโทริ!"
"…จ้าๆ ไปเขียนก็ได้"
"อ… อื้ม!"
หลังจากโคโทริพูดขึ้น โทกะก็พยักหน้าและรีบวิ่งไปยังต้นไผ่ โคโทริหันไปทางโยชิโนะและชวนให้โยชิโนะไปเขียนด้วยกัน โยชิโนะรับใบขอพรมาสองใบพร้อมปากกาเพื่อจะขอพรของตนเองกับโยชินอน โทกะที่เขียนขอพรเสร็จแล้วก็เดินมาดูใบขอพรของทั้งสองคน
"โอ้ ทุกคนเขียนอะไรกันบ้าง?"
"…!"
โคโทริตกใจและรีบขีดลบคำขอที่กำลังเขียนอยู่
"นุ? เกิดอะไรขึ้นรึ โคโทริ"
"ม… ไม่มีอะไร แค่เขียนผิดเฉยๆ เขียนผิด" แล้วโคโทริก็เขียนคำขอพรใหม่ข้างๆ คำขอที่ถูกขีดลบ
"นุ? ที่เขียนไม่เหมือนเมื่อกี้เลยนี่นา?"
"! คิดไปเองน่ะ! คิดไปเอง! ย… โยชิโนะก็เขียนเสร็จแล้วใช่ไหม รีบๆ ผูกแล้วไปตามหาชิโดกันเถอะ!"
"มุ? อื้ม…"
"ค… ค่ะ"
เมื่อโคโทริพูด โทกะกับโยชิโนะก็พยักหน้าตอบ หลังจากที่ทั้งสามคนผูกคำขอบนต้นไผ่ก็เดินออกจากฝูงชน เมื่อเห็นว่าคนเยอะ โคโทริจึงตัดสินใจให้แยกกันหา ถ้าอีก 30 นาทีเจอหรือไม่เจอยังไงให้มาเจอกันที่นี่อีกที โทกะถูกมอบหมายให้ไปทางใต้ โคโทริไปทางเหนือ ส่วนโยชิโนะให้ไปหานอกย่านการค้าเพราะคนน้อยกว่า โอกาสที่โยชิโนะจะโดนใครเดินชน หรือโดนคนแจกทิชชู่ให้แล้วเกิดเรื่องจะได้ลดลง หลังจากแยกย้ายกัน โยชิโนะก็ไปตามหาชิโดในที่ที่ตัวเองได้รับมอบหมาย
"ชิโดซัง… จะเป็นอะไรไหมนะ"
"จะเป็นอะไรหรือไม่เป็นยังไง หรือว่านี่จะเป็นเรื่องนั้นล่ะเนี่ย~?" โยชินอนทำเสี่ยงดูมีความหมายอะไรแล้วก็พูดขึ้น
"เรื่องนั้น"
"ผู้หญิงไงล่ะ ผู้หญิง! ชิโดคุงโนะเอจจิ!"
"ถ้าสำหรับชิโดซังคงไม่หร…"
ก่อนที่โยชิโนะจะพูดจบ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชิโดเดินอยู่กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
"น… นั่นมัน"
"ชิโดคุงไม่ใช่เหรอนะ แหม~ พาสาวสุดสวยมาซะด้วย"
"ม… ไม่นะ"
โยชิโนะพูดด้วยเสียงสั่นและเดินไปยังอาคารที่ทั้งคู่เดินเข้าไป—ไปสู่ลานแต่งงาน
"เอ๋…!?"
"ฮิ้ว~"
โยชิโนะตกใจแต่ก็ไม่อยากเชื่อ เธอหลบในเงาของสิ่งก่อสร้างและเดินไปยังลานแต่งงาน เมื่อลองมองดูด้านในจากประตู ชิโดกำลังคุยอยู่กับพนักงาน เด็กผู้หญิงคนที่ว่าก็ยืนอยู่ข้างหลังชิโด เมื่อโยชิโนะมองดูเธออยู่พักหนึ่ง เด็กผู้หญิงก็รู้สึกตัวถึงสายตาที่มองดูอยู่และค่อยๆ เดินไปยังโยชิโนะ
"สวัสดีค่ะ มีอะไรกับดิฉันงั้นเหรอคะ?"
"…!"
โยชิโนะกลัวอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจดึงความกล้าทั้งตัวออกมาและพูดขึ้น
"ค… คุณ… ป… เป็น… อะไร… กับชิโดซัง… เหรอคะ?"
"อ้าว คนรู้จักของชิโดซังหรอกเหรอคะ? เอ๋…? รู้สึกเหมือนเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน…?" คุรุมิถามด้วยความตกใจจากชื่อชิโด
คุรุมินึกอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้าราวกับนึกอะไรบางอย่างออก
"…?"
"ไม่มีอะไรค่ะ ถามว่าดิฉันเป็นอะไรกับชิโดซังใช่ไหมคะ"
"ค… ค่ะ"
หลังจากโยชิโนะพยักหน้าตอบ เด็กผู้หญิงก็ยิ้มที่มุมปากอย่างยั่วยวน
>>109
"จะพูดยังไงดีคะ เป็นความสัมพันธ์แบบตัดกันไม่ขาด แยกกันไม่ได้… เป็นความสัมพันธ์สุดแสนพิเศษที่หนาแน่นขนาดไม่มีใครเข้าแทรกได้"
"เอ๋… เอ๋??"
"ดิฉันรู้จักร่างกายของชิโดซังทุกซอกทุกมุม ก็แหมถึงหาข้อมูลราวกับจะลูบไล้ทั้งตัวแล้วนี่คะ… อ๊ะ… แล้วก็เดือนที่ผ่านมาก็ผ่านค่ำคืนอันเล่าร้อนมาด้วยกัน… คุยกันกับชิโดซังอยู่ดีๆ ก็โดนสอดของร้อนๆ เข้มาในร่างกาย… ฮุฮุ ต้องรับผิดชอบด้วยนะคะ"
"เอ๋…"
"อ้อ แล้วก็ชุดชั้นในที่ดิฉันใส่อยู่ตอนนี้ ชิโดซังเป็นคนเลือกให้เองด้วยนะคะ จะดูไหมคะ" คุรุมิจับชายกระโปรงและค่อยๆ ดึงขึ้น
"……!?"
โยชิโนะได้ยินเช่นนั้นก็หัวหมุนและวิ่งหนีไป
"ฮุฮุ ไว้เจอกันใหม่นะคะ"
แม้โยชิโนะจะได้ยินเสียงหัวเราะขบขันมาจากข้างหลัง แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะหันกลับ โยชิโนะได้แต่วิ่งไปตามถนนทั้งๆ ที่ยังเรียบเรียงความคิดอันสับสนของตนไม่ได้
☆
"รู้สึกใจไม่ค่อยสงบเลยวุ้ย…"
ชิโดใส่ชุดทักซิโด้สีขาวรออยู่ในห้องพักของเจ้าบ่าวและพูดขึ้น หากให้พูดจากผลสุดท้ายแล้วพนักงานที่ลานก็ยอมให้ "คู่รัก ม.ปลาย" ทดลองสวมชุดแต่งงานได้ แม้ในตอนแรกเธอมีทีท่าจะไม่ยอม แต่หลังจากคุรุมิเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับพนักงาน ท่าทีของเธอก็เปลี่ยนไปและยอมร่วมมือเต็มที่… ถึงขนาดให้ยืมชุดเจ้าบ่าวเลยด้วยซ้ำ ชิโดทำท่าทีสงสัยพร้อมถอนหายใจ จังหวะนั้นก็รู้สึกตัวว่าตอนนี้อยู่คนเดียวและใช้โทรศัพท์ได้ ชิโดรีบล้วงมือไปยังกระเป๋าเสื้อที่แขวนไว้และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา บนหน้าจอมีแจ้งสายไม่ได้รับเป็นจำนวนหนึ่ง
แต่ในขณะที่ชิโดจะเปิดหารายการสายเรียกเข้า ผู้หญิงพนักงานเมื่อครู่ก็เปิดประตูเข้ามา
"เจ้าสาวพร้อมแล้วค่ะ! มาทางนี้เลยค่ะคุณเจ้าบ่าว"
แล้วก็ลากแขนชิโดไป ชิโดไม่ทันขัดขืนกับเรื่องกระทันหัน สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถโทรติดต่อโคโทริได้ เมื่อเดินไปชั่วครู่ถึงหน้าห้องหนึ่ง พนักงานก็ปล่อยแขนชิโดและบอกให้ชิโดเปิดประตู ชิโดตอบด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจและเปิดประตูออก แต่เมื่อชิโดได้เห็นคุรุมิที่ยืนอยู่กลางห้อง เขาก็พูดอะไรไม่ออก
คุรุมิที่ยืนอยู่กลางห้องนั้นตรงกันข้ามกับปกติของคุรุมิ เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวพร้อมถุงมือยาวด้วยเนื้อผ้าที่ดูนุ่มนวล ชุดส่วนบนแนบร่างกายอันบอบบางของเธอ กระโปรงยาวที่ยาวออกจากสะโพกของเธอเต็มไปด้วยลวดลายที่ถูกถักทออย่างละเอียดอ่อน ผมดำของเธอถูกรวบขึ้นและประดับด้วยผ้าคลุมสีขาวล้วน ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ ความงดงามของเธอทำให้พูดอะไรไม่ออกอย่างไม่รู้ตัว
"ฮุฮุ… มองแบบนั้นก็เขินเหมือนกันนะคะ"
"! ข… ขอโทษ จะว่าไงดี… พอดี… สวยมากเลย"
"แหม ดีใจจังเลยค่ะ"
http://i.imgur.com/NzEfWuL.jpg
คุรุมิหน้าแดงเล็กน้อยและหัวเราะเบาๆ พนักงานที่ยืนอยู่ข้างหลังอดน้ำตาซึมไม่ได้และรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
"…คุรุมิ นี่เธอพูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ"
"พนักงานคนนั้นเหรอคะ? ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่บอกว่าดิฉันเป็นโรคที่รักษาไม่หายไม่รู้จะมีชีวิตถึงเมื่อไหร่ กว่าจะถึงวันที่ได้เข้าพิธี ป่านนั้นดิฉันคงไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว อย่างน้อยก็ขอแค่ได้สวมชุดก็ยังดี แล้วจู่ๆ พนักงงานก็นึกสงสารขึ้นมา…"
"…โกหกทั้งเพเลยนี่หว่า!"
"ฮุฮุ คิดอย่างนั้นเหรอคะ?"
เมื่อพนักงานซับน้ำตาเสร็จก็หันมาทางชิโดพร้อมเสนอว่า
"ไปที่โบสถ์กันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเซอร์วิสรูปถ่ายให้ด้วย"
"ม… ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้"
"ได้ยังไงกันคะ! นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้นะคะ…!" พนักงานน้ำตาซึมรีบเอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาอีกครั้ง
"ไม่เห็นไปอะไรเลยนี่คะชิโดซัง ดิฉัน… ก็อยากถ่ายรูปกับชิโดซังบ้างเหมือนกัน"
ชิโดครุ่นคิดว่าจะดีเหรอ แต่จะมาบอกตอนนี้ว่าทุกอย่างโกหกก็พูดไม่ได้ ที่สำคัญไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ทำตามความต้องการของคุรุมิ สุดท้ายแล้วชิโดจึงเดินคู่กับคุรุมิตามทางเดินไปตามที่ผู้หญิงพนักงานเชื้อเชิญ เมื่อเดินอ้อมไปด้านหลังอาคารก็พบว่ามันถูกจัดไว้เป็นสวน เงียบสงบราวกับถูกแยกออกจากเสียงอึกทึกในเมือง ตรงกลางนั้นมีโบสถ์เล็กๆ ที่ถูกย้อมเป็นสีส้มจากแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา
แม่้มันจะเป็นเพียงโบสถ์เล็กๆ แต่ก็ถูกดูแลไว้เป็นอย่างดี เมื่อเปิดประตูสีช็อคโกแลตออกไปก็พบกับพรมที่ปูไว้ตรงกลางระหว่างเก้าอี้ยาว ข้างในสุดมีแท่นพิธีและกางเขนขนาดใหญ่พร้อมประดับไว้ด้วยกระจกสีที่ดูหรูหรา ผู้หญิงพนักงานถือกล้อง DSLR พร้อมบอกให้ทั้งสองคนไปยืนหน้าแท่นพิธี ทั้งสองคนตอบรับ
"หันมาทางนี้หน่อยค่ะ เข้าใกล้กันอีกนิดนึง คุณเจ้าบ่าวคะ ยิ้มด้วยๆ"
"ฮ่ะๆๆ……"
เมื่อได้ยินดังนั้น ชิโดก็ยิ้มเฝื่อนๆ ในจังหวะนั้นก็ได้ยินเสียง แชะ จากกล้อง
☆
>>110
หลังจากโยชิโนะวิ่งหนีจากลานแต่งงานได้ชั่วครู่ เธอก็วิ่งชนเข้ากับอะไรบางอย่าง
"ว้าย…"
"โยชิโนะ? เป็นอะไรรึ ถึงรีบร้อนขนาดนั้น"
"ท… โทกะ… ซัง คือว่า… ชิโด… ซัง…"
"หืม!? เกิดอะไรขึ้นกับชิโดงั้นรึ?"
"ค… ค่ะ… คือว่า…" แล้วโยชิโนะก็เล่าเรื่องที่เห็นให้โทกะฟัง
"มุ… ชิโดกำลังจะแต่งงานกับเด็กผู้หญิงถกกระโปรง…?"
โทกะทำหน้าสงสัยอยู่ชั่วครู่ โคโทริที่เดินมาพอดีก็ทักขึ้น
"อ้าว… โทกะ โยชิโนะ ทางนั้นเป็นไงบ้าง เจอชิโดไหม?"
"โอ้! โคโทริ โยชิโนะเจอชิโดแล้วล่ะ"
"! จริงเหรอ! อยู่ไหนน่ะ?"
"อื้ม คือเรื่องมันมีอยู่ว่าชิโดไปถกกระโปรงเด็กผู้หญิงแล้วผ่านค่ำคืนอันเล่าร้อนด้วยกัน แล้วต้องแต่งงานรับผิดชอบ"
"หา…?"
โคโทริอ้าปากค้างด้วยความตกใจ แล้วสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ
"หา… ว่าไงนะ!? ชิ… ชิโดจะแต่งงาน!? หมายความว่ายังไงกันเนี่ย!?"
"ฉ… ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…"
"ยอมไม่ได้! เป็นใครหน้าไหนกัน! ใครกันที่มาหลอกโอนี่จังของฉันแบบนี้ได้!"
โคโทริกระทืบเท้าพร้อมหันไปทางโยชิโนะ
"อยู่ไหน โยชิโนะ นำทางไปที!"
"ค… ค่ะ"
ถึงแม้โยชิโนะจะคิดในใจว่าที่โทกะอธิบายนั้นเนื้อหาจะแปลกๆ ไป แต่ก็กะจะมาขอความช่วยเหลือจากทั้งสองคนตั้งแต่แรก โยชิโนะจึงนำทางโทกะและโคโทริไปยังเส้นทางที่วิ่งมา
☆
หลังจากทั้งสองคนถ่ายรูปเสร็จและเปลี่ยนชุดกลับ บรรยากาศรอบข้างก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว แต่เดทระหว่างชิโดกับคุรุมิก็ยังไม่จบแค่นี้ ทั้งคู่กำลังเดินอย่างเงียบๆ ไปยังย่านการค้าตามประสงค์ของคุรุมิที่อยากเขียนขอพร เมื่อชิโดหันไปมองทางคุรุมิก็เห็นเธอกอดรูปแต่งงาน (ที่ใช้กระดาษพร้อมกรอบเหมือนของจริงทุกอย่าง) เอาไว้อย่างทนุถนอมพร้อมฮัมเพลงอย่างมีความสุข บางทีก็เปิดภาพถ่ายที่สองคนยืนคู่กันออกมาดูและยิ้มออกมาอย่างเปรมใจ
ชิโดยิ่งไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคุรุมิ เธอคือเซย์เรย์ที่เลวร้ายที่สุด เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สมควรจะถูกหวาดระแวงถึงที่สุด แต่คุรุมิในวันนี้ราวกับตั้งใจจะมาเดทกับชิโดจริงๆ อย่างไงอย่างงั้น
"อ๊ะ ชิโดซัง ดูทางนั้นสิคะ" คุรุมิพูดขึ้นขัดความคิดของชิโด
"หืม?' ชิโดเงยหน้าขึ้นและก็พบกับต้นไผ่เรียงรายตามสิ่งก่อสร้าง แต่ละต้นมีกระดาษขอพรผูกสร้างสีสรรค์ให้กับบรรยากาศ
"สวยจังเลยค่ะ"
"อื้ม… ตรงนั้นแจกกระดาษขอพรอยู่ ลองไปเขียนดูไหมล่ะ"
"ค่ะ ขอทำตามที่เสนอนั้น แล้วชิโดซังไม่เขียนหรือคะ?"
"ม… ไม่ดีกว่า"
"ไหนๆ ก็ไหนๆ มาเขียนด้วยกันเถอะค่ะ?"
คุรุมิยิ้มและจับมือชิโดพร้อมจูงไปยังโต๊ะใต้ต้นไผ่ ชิโดกับคุรุมิขอกระดาษขอพรกับพนักงานแล้วก็หยิบปากกามาเริ่มเขียน ชิโดคิดไม่ออกว่าจะเขียนอะไรดีจึงมองไปยังคำขอพรที่คนอื่นเขียนผูกไว้แล้วก็พบกับกระดาษขอพรของคนชืึอคุ้นๆ
'เย็นนี้อยากกินคัทสึคาเร่ - ยาโทกามิ โทกะ'
"ยัยนี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"
ดูจากลายมือที่ดูมีลักษณะเฉพาะแล้วคงเป็นตัวจริงเขียนแน่นอน ชิโดเกาแก้มของตัวเองเบาๆ และตัดสินใจในใจว่าขากลับต้องซี้อเครื่องแกงกะหรี่ เมื่อมองดูข้างๆ ก็เห็นกระดาษขอพรอีกใบหนึ่ง
'ขอให้พูดต่อหน้าคนอื่นได้ - โยชิโนะ'
'ขอให้โยชิโนะมีความสุข - โยชินอน'
"ฮ่ะๆ… แต่ถ้างั้นก็เป็นไปได้ว่า" ชิโดเห็นคำขอพรอันน่าอบอุ่นใจของโยชิโนะแล้วก็มองไปข้างๆ
'ขอให้ชิโดมีประโยชน์มากกว่านี้อีกหน่อย - อิทสึกะ โคโทริ'
"ยัยนี่นี่นะ…" แล้วชิโดกับเหลือบไปเห็นว่าโคโทริเขียนอะไรบางอย่างและขีดลบทิ้ง แต่ชิโดก็เดาว่าโคโทริคงเขียนคำหยาบคายเกินกว่าจะเผยแพร่สู่สาธารณะชนจึงเขียนใหม่ พอชิโดเห็นคำขอพรของทั้งสามคนก็ถอนหายใจและมองลงไปยังใบขอพรของตน ดูเหมีอนว่าจะไม่ต้องเกร็งมากก็ได้ ชิโดจึงคิดจะเขียนว่า 'ขอให้เซย์เรย์ทั้งหลายมีความสุข'—แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเรื่องเซย์เรย์นั้นต้องปิดเป็นความลับ จึงตัดสินใจเปลี่ยนเป็น 'ขอให้โลกนี้หมดซึ่ง spacequake ด้วยวิธีสงบสุข'
เมื่อเขียนเสร็จชิโดก็หันไปมองยังคุรุมิ หากบอกว่าไม่อยากรู้ว่าเธอเขียนขออะไรนั่นคงเป็นเรื่องโกหก
"คุรุมิเขียนขออะไรไปน่ะ"
"แหม ชิโดซังล่ะก็ จะแอบดูความลับของโอโตเมะแบบนี้ได้ยังไงกันคะ"
คุรุมิยิ้มอย่างยั่วยวนและชี้นิ้วขึ้นพร้อมเอามันทาบริมฝีปากของชิโด
"หา…!"
"ฮุฮุ… ปฏิกิริยาน่ารักจังเลยนะคะ"
"อย่าแกล้งได้ไหม" คุรุมิหัวเราะขบขัน
"เอาเถอะ เขียนเสร็จแล้วใช่ไหม งั้นเอาไปผูกกันเถอะ" ชิโดพูดเสร็จคุรุมิก็พยักหน้า
"ค่ะ งั้นจะผูกที่ไหนดีหรือคะ?"
"อ่า เคยได้ยินว่ายิ่งผูกใกล้ท้องฟ้ามากเท่าไหร่ คำขอยิ่งสมหวังง่ายขึ้นเท่านั้น"
"ใกล้ท้องฟ้า แบบนั้นเหรอคะ?"
ชิโดมองไปยังทางที่คุรุมิชี้ ตรงที่ปลายนิ้วนั้นเป็นต้นไผ่สูงเท่าหลังคาอาคาร แน่นอนว่าไม่มีกระดาษผูกอยู่ที่สูงขนาดนั้น
"ใกล้ก็จริง… แต่สูงขนาดนั้นอันตรายเกินไปมั้ง ฝั่งนู้นยังดูว่างๆ อยู่ ไปผูกตรงนู้นกันเถอะ"
"ก็ได้ค่ะ"
>>111
ทั้งสองคนเดินผ่านต้นไผ่ไปจนถึงที่ที่อยู่ห่างจากถนนใหญ่เล็กน้อย ที่นั่นยังพอมีที่ให้ผูกกระดาษขอพรอยู่
"งั้นผูกตรงนี้ละกัน"
ชิโดผูกของตัวเองเสร็จและก็หันไปทางคุรุมิและนึกสงสัยที่คุรุมิยืนถือกระดาษขอพรไว้ในมืออยู่เฉยๆ
"คุรุมิ? เป็นอะไรน่ะ" เมื่อชิโดถาม คุรุมิก็หัวเราะขึ้นเบาๆ และเอ่ยขึ้น
"ชิโดซัง… เมื่อกี้บอกว่าโอริฮิเมะกับฮิโกโบชิไม่ว่าฝนจะตกติดต่อนานขนาดไหนก็ไม่มีทางลืมกันได้ใช่ไหมคะ?"
"เอ๋? อื้อ… บอกงั้นแหละ" เมื่อชิโดตอบ คุรุมิก็หลับตาราวจะย้ำคำตอบนั้นกับตัวเอง
"ชิโดซัง… ถ้าเกิดฝนตกติดต่อกันหลายๆ ปี ชิโดซังจะไม่ลืมดิฉันไหมคะ?"
"เอ๋?"
ชิโดสงสัยในคำถามของคุรุมิที่ถูกถามขึ้นอย่างกะทันหัน แต่เธอก็ไม่มีท่าทีที่จะพูดเล่นอะไร ชิโดเงียบหลายวินาทีและพูดขึ้น
"ไม่ลืมหรอก… จะไปลืมได้ไง ผู้หญิงรุนแรงแบบเธอน่ะ" ชิโดยิ้มเฝือนๆ
"งั้นหรือคะ" คุรุมิยิ้มอย่างพึงพอใจ
"อะไรกัน… พิลึกจัง แล้วไม่ผูกกระดาษขอพรเหรอ? ถ้าไม่อยากให้เห็นว่าเขียนอะไรเดี๋ยวหันหน้าไปทางนู้นก็ได้นะ——"
"เปล่าค่ะ" คุรุมิส่ายหัว "เหมือนว่า… จะหมดเวลาแล้วล่ะค่ะ"
"หมด… เวลา?"
ชิโดนึกสงสัยต่อคำพูดที่ดูมีความหมายอะไรของคุรุมิ แล้วในจังหวะนั้น
"——ในที่สุดก็เจอจนได้นะคะ 'ดิฉัน'"
ในตรอกแคบๆ ด้านหลังคุรุมิ เสียงนั้นก็โผล่ออกมา เมื่อชิโดมองเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็พูดอะไรไม่ออก เด็กผู้หญิงที่สวมชุดกระโปรงสีแดงและสีดำ ผูกผมดำสองข้างไม่เท่ากัน ตาซ้ายขวาต่างสี หน้าตาของเธอนั้น—คือคุรุมิอย่างไม่ผิดเพี้ยน ด้านหลังคุรุมิมีคุรุมิอีกคนที่สวมชุด Reisou สีแดงยืนอยู่
"ดูเหมือนจะทำตามใจชอบพอสมควรเลยนะคะ …แต่ก็เท่านี้แหละค่ะ ร่างแยกที่ไม่รับฟังคำสั่งของดิฉันมีไปก็เกะกะเปล่าๆ"
"ร่าง… แยก!?"
ชิโดมองไปยังคุรุมิที่ถือกระดาษขอพรไว้ในมือ คุรุมิมีความสามารถสร้างร่างแยกจากอดีตของตัวเองและเก็บพวกเธอไว้ในเงาได้ ชิโดรู้เรื่องนั้นตอนที่สู้กันเมื่อเดือนก่อน แต่ชิโดก็ไม่อยากเชื่อว่าคุรุมิที่อยู่ด้วยกันตลอดทั้งวันจะเป็นร่างแยก ในขณะที่ชิโดกำลังสับสน คุรุมิ 'ตัวจริง' ก็จับชายกระโปรงและโน้มเข่าทักทาย
"ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะคะ ชิโดซัง ต้องขอโทษด้วย—เหมือนว่าร่างแยกไม่เอาถ่านของดิฉันจะสร้างความรังควาญให้"
"…มันเรื่องอะไรกันเนี่ย" ชิโดพูดด้วยความสับสนแล้วคุรุมิตัวจริงก็มองคุรุมิร่ายแยกท่าทีระทวยและพูดขึ้น
"เคยบอกแล้วใช่ไหมคะ ว่าตัวตนร่างแยกเป็นอดีตของดิฉัน 'โทคิซากิ คุรุมิ' ที่ยืนอยู่นั่นก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน เป็นเพียงแค่บุคลิกเสมือนของดิฉันในช่วงเวลาหนึ่งที่ถูกตัดแยกออกมา—เพียงแค่ช่วงเวลานั้นมันเลวร้ายที่สุดเท่านั้นเอง"
"เลวร้าย…?" คุรุมิพยักหน้า
"'ดิฉัน' ที่อยู่ตรงนั้นคือร่างที่ดิฉันพลาดสร้างขึ้นตอนเพิ่มร่างแยก… เป็นร่างที่สำเนาร่างที่คุยกับชิโดซังบนดาดฟ้าโรงเรียนเมื่อเดือนที่แล้วยังไงล่ะคะ… ไม่รู้ว่านี่เป็นการกลั่นแกล้งของพระเจ้าอะไรเหมือนกัน"
"หา——"
คุรุมิคนนั้นอยู่ในความทรงจำของชิโดอย่างชัดเจน เป็นคุรุมิที่คุยกับชิโดบนดาดฟ้าโรงเรียน เธอสร้างม่านล้อมรอบโรงเรียนและจะบังคับให้เกิด spacequake ชิโดพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ ในขณะที่เธอเกือบจะยอมฟัง—คุรุมิตัวจริงก็โผล่มาและฆ่าคุรุมิคนนั้นทิ้ง
"……เธอคือคุรุมิเมื่อตอนนั้นเองงั้นเหรอ"
"……" คุรุมิยิ้มอย่างเศร้าๆ คุรุมิตัวจริงเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์บึ้งตึง
"ขอโทษนะคะ แต่ร่างแยกที่ไม่ยอมฟังคำสั่งของดิฉันเอาไว้ไม่ได้หรอกค่ะ —โดยเฉพาะ 'ดิฉัน' ที่ไปซาบซึ้งต่อชิโดซังเข้าให้"
พูดดังนั้นคุรุมิตัวจริงก็ยกมือขึ้น ใต้เงาของคุรุมิร่างแยกก็มีแขนสีขาวจำนวนมากโผล่ออกมาและลากคุรุมิลงไปในเงา
"คุ—คุรุมิ!!"
ชิโดพยายามเอื้อมมือไปจับมือคุรุมิ แต่ก็สายจนเกินไป
"ชิโดซัง——วันนี้สนุกจริงๆ ค่ะ สนุกมาก…"
คุรุมิไม่แสดงท่าทีขัดขืน เพียงแค่โดนแขนลากลงไปในเงาเงียบๆ ราวกับว่าเตรียมใจเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
"คุรุ… มิ…"
"…ต้องฆ่า 'ดิฉัน' ถึงสองรอบนี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลยนะคะ"
คุรุมิพูดขึ้นและจับชายกระโปรงทักทายแบบเมื่อครู่
"งานวันนี้เสร็จแล้วค่ะ ถึงจริงๆ อยากจะอยู่คุยกับชิโดซังอีกหน่อยก็เถอะ…"
แล้วคุรุมิก็มองไปด้านหลังชิโด
"ชิโด!"
"ออกไปนะ!"
เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยทั้งสอง โทกะกับโคโทริก็วิ่งมาขวางระหว่างชิโดกับคุรุมิ หลังจากชิโดแสดงท่าทีตกใจที่ทั้งสองโผล่มา สักพักหนึ่งโยชิโนะก็วิ่งมาและสงสัยในสถานการณ์ แต่พอเห็นท่าทีของโทกะกับโคโทริแล้วก็ดึงแขนของชิโดราวกับจะปกป้อง
>>112
”คุรุมิ…! ไม่ให้แกได้แตะชิโดแม้แต่ปลายนิ้วหรอกนะ!"
"ไม่รู้จักจำแล้วโผล่มาอีกแล้วสินะ วันนี้มีอะไรอีกล่ะ? ถ้าหากจะยอมมอบตัวดีๆ ล่ะก็จะยอมฟังก็ได้นะ?"
โทกะกับโคโทริพูดขึ้น คุรุมิก็ส่ายหัวและมองไปยังชิโด
"วันนี้มีเซย์เรย์ไฟสุดแสนน่ากลัวมาด้วย งั้นคงต้องขอลาเท่านี้ก่อนล่ะค่ะ —ลาก่อน ชิโดซัง"
หลังพูดจบ คุรุมิก็หายตัวเข้าไปในเงามืด ผ่านไปครู่หนึ่ง บรรยากาศตึงเครียดก็หายไป โทกะที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็หันมาหาชิโด
"ชิ… ชิโด! เป็นอะไรไหม!"
"…อื้ม ไม่เป็นอะไร"
ชิโดกัดฟันพูดตอบและกำหมัดชกลงพื้นด้วยความโมโห
"คุรุมิ…!"
คุรุมิที่ถูกฆ่าเมื่อเดือนที่แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงถูกสร้างขึ้นมาอีก แล้วเมื่อถึงตอนนี้ก็คงไม่มีทางได้รู้ด้วยว่าเธอต้องการอะไร เพียงแต่สิ่งหนึ่งที่ชิโดรู้ก็คือ—คุรุมิคนนั้นรู้ว่าตัวเองจะถูกฆ่า แต่ก็ยอมเมินเฉยต่อ 'ตัวเอง' ผู้เป็นเด็ดขาดเพื่อแลกกับความทรงจำไม่กี่ชั่วโมงกับชิโด
"………!!" ชิโดทนต่อความรู้สึกตัวเองไม่ได้และกำหมัดชกพื้นอีกครั้ง
"ชิ… ชิโด…?" โทกะเรียกชื่อชิโดด้วยความเป็นห่วง แต่ชิโดก็ยังคงเรียบเรียงความคิดและอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ได้
"…ชิโด นั่นมัน?"
ได้ยินเสียงโคโทริจากด้านหลัง ชิโดเงยหน้าขึ้น—และเปิดตากว้าง บนพื้นตรงที่คุรุมิถูกดึงลงไปในเงา ที่นั่นมีรูปถ่าย—และกระดาษขอพรตกอยู่ เมื่อชิโดเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นและหยิบกระดาษขอพรขึ้นมาอ่านสิ่งที่คุรุมิเขียน
"…………!"
ชิโดกัดฟันราวเลือดจะออกปากและถือกระดาษขอพรนั่นวิ่งไปยังถนนใหญ่
"ชิโด! จะไปไหนน่ะ!" โทกะตะโกนเรียก
ชิโดได้แต่วิ่งแหวกผู้คนไปยังต้นไผ่สูงที่คุรุมิชี้ในตอนแรก คาดกระดาษขอพรไว้ในปากและเริ่มปีนเสาไฟฟ้าข้างๆ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงอึกทึกขึ้นจากด้านล่าง ดูเหมือนว่าคนที่จับจ่ายซี้อของจะสังเกตเห็นแต่ชิโดก็ไม่สนใจ เมื่อปีนถึงยอดก็ขึ้นไปยังหลังคา แม้ท่าทรงตัวจะยังไม่ดีนักแต่ชิโดก็ผูกกระดาษขอพรที่คาบไว้ในปากเข้ากับด้านบนสุดของต้นไผ่ แต่แล้ว…
"เหวอ"
ในจังหวะที่ผูกเสร็จ ชิโดก็เสียการทรงตัวและตกลงมา เสียงอึกทึกด้านล่างเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้อง
"ชิโด!"
พอได้ยินเสียงดังนั้น ร่างกายของชิโดก็ถูกรับไว้ก่อนจะตกลงบนพื้น ดูเหมือนว่าโทกะจะมาช่วยไว้ทัน
"เป็นอะไรหรือเปล่า ชิโด!"
"โอ้ว… ขอบใจมากโทกะ"
"เกิดอะไรขึ้นหรือ ทำไมอยู่ดีๆ วิ่งไปแบบนั้น ตกใจหมดเลย"
"อื้ม… ว่าจะเอากระดาษขอพรไปผูก"
"มุ?"
โทกะขมวดคิ้วและมองขึ้นไปข้างบน บนปลายต้นไผ่ที่สูงที่สุด ตรงนั้นก็มีกระดาษขอพรถูกผูกไว้อยู่
"ผูกตรงนั้นน่ะรึ? มุ… อันตรายนะ"
"อื้อ… ขอโทษที… แต่คำขออันนั้น แค่คำขออันนั้นยังไงก็ต้องทำให้เป็นจริงได้
ชิโดมองขึ้นไปบนต้นไผ่ราวกับจะมองตามสายตาของโทกะ ดูกระดาษขอพรที่ส่ายไปส่ายมาตามสายลม
'ขอให้สักวันได้เจอกับชิโดซังอีกครั้ง - โทคิซากิ คุรุมิ'
"ไม่ลืมหรอก… จะไปลืมได้ยังไงกัน"
ชิโดกำหมัดแน่นและชูมือขึ้นสู่ท้องฟ้า
ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาวท่วมฟ้า แล้วก็มีดาวตกเปร่งประกายราวกับจะข้ามอามะโนะคาวะผ่านไป
[END]
คุรุมิเดเระสุดยอด
Kurumiss
คุรุมิเดเระโดนกินไปซะแล้ว
http://www.kadokawa.co.jp/lnovel/bk_detail.php?pcd=201302000001
デート・ア・ライブ8 七罪サーチ
Natsumi Search เรอะ?
เรื่องสั้นจาก Anthology ใน Dragon Magazine เล่มล่าสุด…
http://i.imgur.com/34jPR7b.png ……
อ่านเรื่องสั้นแถมบลูเรย์แผ่นสองจบแล้ว
Tohka Working
ไอไมมี่ชวนให้โทกะให้ไปทำงานพิเศษชั่วคราวที่คาเฟ่เพราะโดนร้านคู่แข่งที่เพิ่งเปิดใหม่ส่งคนมาป่วนแล้วชิงลูกค้ากับพนักงานไปหมด
โทกะขอชิโดไปทำหลังสามสาวมาซุบซิบอะไรบางอย่าง หลังจากปรึกษากับโคโทริแล้วก็ตอบอนุญาตโทกะเพราะคิดว่าไม่ควรปกป้องจนเกินเหตุ
ชิโดฟังที่โทกะเล่าหลังกลับจากงานแล้วก็เข้าใจผิด (แบบที่สามสาวชอบเข้าใจผิด) นึกว่าเป็นงานอันตรายอะไรจึงสะกดรอยตามไปดูในวันรุ่งขึ้น
หลังจากตามไปก็พบว่าไม่ใช่งานอันตรายอะไร แต่เมื่อนั้นคนจากร้านคู่แข่งก็เข้ามาหาเรื่องโทกะ ชิโดเข้าไปเบรคพวกนั้นเลยหาเรื่องชิโดแทน
โทกะโกรธ แต่ก่อนจะมีเรื่องอะไรใหญ่โตสุดท้ายแล้วพวกคันนะสึกิที่ซุ่มอยู่ในร้านก็โผล่มาพาตัวมือป่วนออกไปจัดการ...
โทกะเอาเงินที่ได้จากงานพิเศษซื้อของขวัญตอบแทนที่ชิโดเคยช่วยเหลือตลอดมา ของขวัญที่ว่านั่นก็คือที่ติดผมรูปโคลเวอร์สี่กลีบ
...ที่เอามาใช้กับชิโอริในภายหลังนั่นเอง
Yoshino Highschool
พวก crew ของ Fraxinas ให้โยชิโนะเอาของอะไรบางอย่างไปส่งให้เป้าหมายที่โรงเรียน โดยบอกว่าเป็นมิชชั่นที่ส่งผลต่อความเป็นไป
ของละแวกเมืองที่อยู่หากทำไม่สำเร็จ กำชับว่าห้ามให้ใครเจอตัวโดยให้ไอเทมพรางตัวสามอย่าง และให้พรางตัวโดยใส่ชุดนักเรียนเข้าไป
โยชิโนะที่ขี้กลัวคนก็ต้องพยายามหลบสายตาคน หลังจากหนีจากทามะจังเซนเซย์ที่เจอได้แต่แล้วก็พบกับภาพอันน่าสะพรึงเมื่อแอบดูห้องเรียน
ชั่วโมงชีวะกำลังผ่ากบกันอยู่ และเหลือบไปเห็นโครงกระดูกและหุ่นกล้ามเนื้อจนเกิดกลัวว่าถ้าตนถูกเจอจะโดนทำอย่างนั้นบ้าง
พอเสียงระฆังจบคาบเรียนดังลั่นโยชิโนะก็เข้าใจผิดว่าถูกเจอตัวแล้วจึงหนีแต่ก็เจอกับไอไมมี่ พอหนีจากสามสาวก็ไปชนเข้ากับโทบิอิจิ โอริกามิ
เมื่อความกลัวจากตอนที่โดน AST ไล่ล่าเข้ามาในหัว โยชิโนะก็ควบคุมพลังตัวเองไม่ได้และกำลังจะเริ่มคลั่ง แต่ชิโดก็โผล่มาได้ทันท่วงที
เมื่อชิโดถามโยชิโนะว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ โยชิโนะก็บอกว่ามีของจะเอามาให้ชิโดกับโทกะ—กล่องข้าวที่ชิโดลืมไว้ที่บ้าน—แต่โยชิโนะก็ขอโทษ
ที่ตัวเองไม่มีประโยชน์ แถมยังสร้างความรังควานให้อีก ชิโดปลอบว่าไม่หรอก ถ้าไม่มีโยชิโนะวันนี้คงต้องอดข้าวแล้วโทกะต้องแย่แน่ๆ
แล้วโยชิโนะก็ร้องให้ในอ้อมแขนของชิโด
...ด้วยเหตุนี้ชิโดจึงถูกสงสัยว่าเป็นโลลิค่อนไปทั่วโรงเรียน
http://i.imgur.com/UImSGTG.jpg
เซย์เรย์ No.07 นัทสึมิ
เครื่องแต่งกายโคตร Slut!
Fullbody See-Through Tight
นอกจากสองคนแรกแล้วทีเ่หลือมีแต่ยั่วๆ หมดเลยเรอะ...
http://lightnoveldatematome.blog.fc2.com/blog-entry-2590.html
เรื่องย่อเล่ม 8 มาแล้ว แปลคร่าวๆ:
Date A Live Vol.8 Natsumi Search
ค้นหาเซย์เรย์หมายเลข 7 นัทสึมิ และจงทำให้เธอเดเระ!?
"นี่ๆ ชิโดคุง คิดว่าโอเน่ซังสวยตรงไหนงั้นเหรอ?"
วันที่ 15 ตุลาคม ในขณะที่ฮาโลวีนใกล้เข้ามาทุกขณะ อิทสึกะ ชิโด ก็ได้พบกับเซย์เรย์หมายเลข 7 นัทสึมิ
หลังจากสนทนาเพิ่มความชอบของเธอไปได้ราบรื่น แต่แล้วเหตุการณ์หนึ่งก็ทำให้ท่าทีของนัทสึมิเปลี่ยนไป
"ฉันจะจบสิ้นชีวิตของเธอให้ดู…!"
แล้วชิโดก็จำต้องตอบรับการประลองจากนัทสึมิผู้สามารถแปลงร่างของตนได้อิสระด้วยการหาเธอให้เจอ
ผู้ต้องสงสัยมีทั้งหมด 12 คน โทกะ โอริกามิ โคโทริ โยชิโนะ คางุยะ ยูสุรุ มิคุ ไอ ไม มี่ ทามาเอะ และโทโนะมาจิ
"หนึ่งในนี้คือฉัน เธอจะหาฉันได้เจอไหม ก่อนที่ทุกคนจะหายไป"
เพื่อค้นหาเซย์เรย์ที่หลบซ่อนตัวอยู่ ชิโดจึงจำเป็นต้องเดทกับทุกคน และทำให้พวกเขาเดเระ!?
นัทสึมิ
http://i.imgur.com/oMRx2cd.jpg
http://i.imgur.com/SkZ9knm.jpg
โค้ดเนม Witch
เทนชิ Haniel เป็นไม้กวาด...
ชิโอริจังงงงงงงงงงงง
http://i.imgur.com/IgqKeEf.jpg
นิยายกะการ์ตูนขายฝันหลอกแดกโอตาคุหื่นชัดๆ
เรื่องนี้แปลไทยออกมากี่เล่มแล้ว แปลดีไหม ? แทบกับนั่งอ่านแปล Eng แล้วอันไหนเวิ่นเว้อใส่ไข่เยอะกว่ากัน ?
โผล่มาบ่น กว่าเล่ม 9 จะส่งมาถึง ล่อไปวันจันทร์หน้าเลย เซ็ง…
All my money, take it.
http://i.imgur.com/GaGmJyM.jpg
Miku best kind of love.
http://www.youtube.com/watch?v=7ood4UBLEr0
โอวภาคต่อมาเมษา ชาบูๆ
หวังว่าหลังๆจะไม่มีเซเรย์ตัวผู้นะ
ชอบประโยคเปิด PV มาก "ภาคแรกเป็นแค่บทเริ่มต้นเท่านั้น"
เออ เล่ม 1-4 มันแค่บทเริ่มต้นจริงๆ... มิกุ ชิโอริ มานะ 10i อีกแค่สี่เดือน ;_;
http://www.kadokawa.co.jp/lnovel/bk_detail.php?pcd=201302000005
Date A Live 10: Tobiichi Angel
It begins.
Date A Live Encore 3 ขาย 2014/12/09
มาพร้อมกับ OVA Kurumi Star Festival
เรื่องนี้มันสนุกตรงไหนวะ?
แก่นสารของเรื่องอยู่ที่คุรุมิ นอกนั้นมึงข้ามๆไปเหอะ
แต่ถ้าไม่มีโคโทริ ไอ้ชิโดก็คงตายห่านไปนานแล้ว
และถ้าไม่มีโทวกะ .........................................
ถ้าไม่มีโยชิโนะ ............................................
ถ้าไม่มีพี่น้องยาไม ........................................
ถ้าไม่มีมิคุ ...................................................
เติมกันเอาเองนะ กุนึกไม่ออกจริงๆว่ะ wwwww
แต่ทุกคนก็มีความสำคัญต่อเรื่องจริงๆนะ (เอ๊ะ ลืมใครไปรึเปล่าวะ คงไม่มั้ง)
มันก็เอาเรื่อง Kabbalah แล้วก็พวกตัวละครจากองค์กรณ์ Golden Dawn มาโยงได้สนุกดี
แต่ถ้าดูแต่อนิเมประเด็นพวกนี้มันจะหายเรียบ
>>144 ถ้าไม่มีอีโคโตริพ่อแม่โอริกามิคงไม่ถูกฆ่าตายจนเจ๊แกแค้นพวกเซเรย์จนตอนนี้
แม่งไปฆ่าพ่อแม่เขาไม่พอยังเสือกจะไปแยกชิโดจากโอริกามิอีก ไอตอนเดทแล้วแม่งสั่งแต่อย่าง
อย่างเอายอดตีนไปลูบหน้าเหลือเกิน เสียงยังคล้ายๆอีน้องเหี้ยอีก น้องสาวแม่งเหี้ยจริงๆ
ส่วนชิโด มึงตายๆไปเถอะนอกจากแต่งหญิงน่ารักไม่เห็นมีห่าไรดีเลยว่ะ
มาเป็นบอสแล้วสินะโอริกามิ หวังว่าเป็นบอสแล้วคงลดความน่ารำคาญลงนะ
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.
