ตรงเหนือหัวของฉัน เสียงไซเรนดังเอี๊ยด ฉันรอที่ทางแยก หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย นั่นใครนะ - เมื่อมองดูแสงสีแดงสลับกันไปมา ฉันสงสัย ศิลปิน? นายแบบ? มันอาจจะรู้สึกอย่างนั้นเมื่อเราได้พบกันจริง ๆ มันงดงามกว่าปกตินิดหน่อย และหลังจากได้เห็นมันคงจะตื่นเต้นไม่น้อย... ไม่ มันไม่ใช่ คงจะแตกต่างอย่างสิ้นเชิง บุคคลนั้น ราวกับ—.
ทิวทัศน์เพียงแห่งเดียวที่ส่องสว่างด้วยโคมไฟถนน หรือเป็นภูเขาที่มีดวงอาทิตย์ขึ้นบนยอดเขา เมฆขาวปลิวไปตามลมที่ระดับความสูงเกินเอื้อมมือ เป็นต้น... เอาเป็นว่าเขาหล่อมาก งดงามแบบทิวทัศน์ดังกล่าว อ้อ เหมือนกับทุ่งหญ้าในความฝันเลย ความรู้สึกคิดถึงที่แสนวิเศษ——
“ขอโทษที ฉันลืมอะไรบางอย่าง!”
ฉันเปลี่ยนเส้นทางและขึ้นรถไปตามทางที่ฉันจะไป เฮ้ ระวัง สุซุเมะ เธอจะไปสายแล้ว! เสียงของเพื่อนค่อยๆ หายไป ภายใต้แรงกดดันของแสงแดดยามเช้าที่เหงื่อออกมาก ฉันยืนถีบจักรยานและขี่ขึ้นไปบนภูเขา
...อ๊ะ มันสายเกินไปสำหรับคาบแรกแล้ว เมื่อฉันปั่นขึ้นไปบนภูเขา ฉันเห็นเมืองบ่อน้ำพุร้อนโบราณที่อยู่ตรงหน้าฉัน ฉันคิดขณะหายใจออก
แม้ว่าแสงแดดในฤดูร้อนจะทำให้ซากปรักหักพังเหมือนการขี่รถ แต่ก็ยังน่าขนลุกอยู่เล็กน้อย ฉันตะโกนเสียงดังขณะเดินลงบันไดหินที่ถูกวัชพืชกัดเซาะ
“เธออยู่นี่ไหม พ่อหนุ่มหล่อ!”
เพราะฉันเรียกอย่างอื่นไม่ได้ ฉันข้ามสะพานหินเล็กๆ ไปยังโรงแรมร้างซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางของรีสอร์ทแห่งนี้
"……ประตู?"
ออกจากทางเดินเป็นห้องโถงใหญ่ของโรงแรม ใต้โดมโครงเหล็กที่เพดานตกลงมาจนสุด มีพื้นที่เป็นวงกลมวิ่งได้ 100 เมตร และพื้นปูด้วยน้ำใสบางๆ กลางแอ่งน้ำนั้นมีประตูสีขาวตั้งอยู่ตามลำพัง นอกจากนี้ เมื่อซากอิฐและร่มกันแดดกระจัดกระจาย มีเพียงประตูบานนั้นเท่านั้นที่ยืนอยู่คนเดียวและชัดเจนราวกับว่ามีใครอนุญาตโดยเฉพาะหรือมีคนห้ามไม่ให้พัง
“คนคนนั้นกำลังพูดถึงประตู...”
ฉันรู้สึกเป็นข้อแก้ตัวเสมอ ฉันพูดออกไปแล้วเดินไปที่ประตู เท้าของฉันหยุดลงระหว่างทางลงไปที่ขั้นบันไดหินต่ำของลานบ้าน เป็นน้ำฝนหรือว่ามาจากไหน น้ำที่สะสมอยู่บนพื้นกระเบื้องลึก 15 เซนติเมตร ฉันสงสัยว่าฉันจะทำให้เท้าของฉันเปียกหรือเปล่า - แต่ในวินาทีต่อมา ฉันกำลังเดินอยู่ในน้ำ การสัมผัสน้ำในรองเท้าทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงความหลังที่อยู่ห่างไกลและประหลาดใจกับความหนาวเย็นที่คาดไม่ถึงของน้ำ แต่เมื่อฉันเดิน ฉันลืมไปหมดแล้ว
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดวงตาของฉันไม่สามารถออกจากประตูได้ ประตูสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าเขา ประตูเก่ามาก ไม้เลื้อยพันลายไม้สีแทนพร้อมสีลอกทุกที่ จากนั้นฉันสังเกตว่าประตูเปิดได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ช่องว่างมีเพียงเซนติเมตรเท่านั้น และมันก็มืดอย่างน่าประหลาด ทำไม. เห็นได้ชัดว่ามันเป็นท้องฟ้าสีฟ้า ทำไมช่องว่างจึงมืด? ฉันกังวลแต่คิดไม่ออก ลมพัดเข้าหูของฉัน ฉันเอื้อมมือออกไป ฉันเคาะประตูเบา ๆ ด้วยปลายนิ้ว เพียงแค่สัมผัสเล็กน้อยก็มีเสียง "เอี๊ยด" และประตูก็เปิดออก
"—!"
ฉันกลั้นหายใจอย่างเงียบๆ
ภายในประตูนั้นราวกับเป็นค่ำคืน
https://pbs.twimg.com/media/FXrvkg2VsAAFKly.jpg
https://pbs.twimg.com/media/FXrvkg7UIAIUJjX.jpg
