แฟนฟิคซ้อนแฟนฟิคเนื้อเรื่องในโลกคู่ขนาน ขุ่นพี่-ยายะ ต่อจาก >>142
แม้ว่ายายะจะรู้ดีว่าทามินั้นเป็นศัตรูหัวใจแต่ก็อดที่จะซาบซึ้งใจในความช่วยเหลือของเธอไม่ได้
ในที่สุดหลังจากยายะรวบรวมความกล้าอยู่นานยายะก็ส่งเมลล์ไปขอบคุณทามิ ซึ่งทามิเองก็ตอบรับคำขอบคุณของเธอด้วยดี
หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้คุยกันผ่านเมลล์เรื่อยมาโดยที่คนอื่นๆในชมรมไม่ได้รับรู้ด้วยเลย
เมื่อเวลาผ่านไปยายะกับทามิก็สนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆเพราะได้คุยกันผ่านเมลล์แม้ว่าต่อหน้าจะไม่ได้พูดคุยกันมากนัก
วันหนึ่งหลังจากทุกคนแยกย้ายกันทามิก็ได้เชิญยายะไปที่บ้านของเธอ หลังจากลังเลอยู่ซักพักยายะก็ตอบตกลงเพราะเข้าใจว่าจะไปด้วยกันทั้งชมรม
แต่เมื่อไปถึงบ้านของทามิกลับกลายเป็นว่าทามิชวนเธอมาแค่คนเดียวทำให้ยายะต้องอยู่กับทามิสองต่อสองอย่างช่วยไม่ได้
ในตอนแรกนั้นยายะรู้สึกประหม่ามากจนหน้าแดงไปหมด แต่เมื่อคุยกันไปเรื่อยๆยายะก็ค่อยๆรู้สึกสบายใจขึ้น
ในที่สุดยายะก็นึกสนุกลองเป็นฝ่ายไปออดอ้อนทามิดูเล่นๆ ทามิก็หัวเราะแล้วก็กอดพร้อมกับลูบหัวยายะเบาๆตามประสาพี่สาวผู้แสนจะใจดี
ยายะตกใจมากเพราะนึกไม่ถึงว่าทามิจะทำแบบนี้แต่ก็เลือกที่จะอยู่นิ่งๆให้ทามิกอดและลูบหัวแต่โดยดี
ในเวลานี้ยายะเองก็รู้สึกดีไม่น้อยเวลาเวลาที่เป็นฝ่ายถูกปลอบบ้าง คงเป็นเพราะการทำตัวเป็นคนเข้มแข็งตลอดเวลาที่ผ่านมามันหนักหนาเกินไปสำหรับเธอ
เมื่อได้อยู่ใกล้กันเพียงสองต่อสองในห้องยายะก็เผลอตัวก้มหน้าลงไปซบบนไหล่ของทามิ
ทันใดนั้นทามิก็ค่อยๆดึงตัวยายะขึ้นมาจูบ ยายะพยายามจะผลักตัวทามิออกด้วยความตกใจแต่ว่าเธอกลับไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย
เมื่อทามิถอนปากออกก็ค่อยๆผลักตัวยายะที่กำลังสั่นเป็นลูกนกลงกับพื้นห้อง จากนั้นก็ค่อยๆปลดเปลื่องเสื้อผ้าของยายะออกทีละชิ้นๆอย่างอ่อนโยนจนได้เชยชมร่างกายอันเปลือยเปล่าของยายะ
แม้ว่ายายะจะทั้งตกใจทั้งกลัวแต่เธอก็เคลิบเคลิ้มไปกับความงดงามและความอ่อนโยนของคนตรงหน้าจนปล่อยให้ทามิทำตามใจชอบโดยไม่ขัดขืน
ในที่สุดยายะก็ถูกทามิค่อยๆ "กิน" อย่างอ่อนโยน ในระหว่างที่กำลังถูกกินนั้นในหัวของยายะขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออกได้แต่เป็นฝ่ายตามการนำของทามิไปจนสุดทาง
หลังจากที่ "ถูกกิน" เป็นที่เรียบร้อยยายะก็ได้แต่นอนหอบอยู่บนพื้นอย่างสับสนโดยมีทามินอนอยู่ข้างๆพร้อมกับมองมาด้วยท่าทางและรอยยิ้มพึงใจ
แม้ว่ายายะจะเคยมีความสัมพันธ์เกินเลยกับแฟนคลับของวงดนตรีบางคนมาก่อนแต่ว่าเธอนั้นเพิ่งจะเคยเป็นฝ่ายถูกกินเป็นครั้งแรก
ตลอดเวลาที่ผ่านมายายะนั้นได้แต่จินตนาการถึงความรู้สึกเวลาที่เป็นฝ่ายโดนกินจากภาพที่ตาเห็น แต่ว่าเมื่อได้มาสัมผัสด้วยตัวเองมันกลับเป็นรู้สึกดีกว่าคิดไว้มาก
ยายะถอนใจด้วยความพอใจโดยไม่รู้ตัว ด้วยความเหนื่อยยายะได้แต่นอนหอบไม่ขยับไปไหนนแล้วปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปเรื่อยๆ...
ในระหว่างที่กำลังนอนหอบอยู่ยายะก็ใจลอยนึกถึงสิ่งต่างๆไปเรื่อย ในที่สุดภาพของนารุก็ลอยเข้ามาในหัวทันใดนั้นยายะก็รู้สึกสับสนขึ้นมาอย่างรุนแรง
ทั้งๆที่เธอนั้นหลงรักและอยากจะเป็นคนปกป้องนารุแท้ๆ ยายะทั้งไม่เข้าใจและโกรธตัวเองว่าทำไมอยู่ดีๆถึงได้มาสนิทสนมกับทามิที่เป็นศัตรูหัวใจ
แถมยังเป็นฝ่ายเข้าไปออดอ้อนให้ทามิปลอบจนเผลอใจตกเป็นของอีกฝ่ายซะอีก เพียงแค่นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ก็ทำให้เธอหน้าแดงด้วยความอับอาย
เธอรีบลุกขึ้นมาแล้วเก็บเสื้อผ้าที่กระจายอยู่บนพื้นมาใส่ให้เรียบร้อย
"น... หนูขอตัวก่อนนะคะ!" ยายะบอกลาขณะรีบร้อนออกมาโดยไม่กล้าหันไปมองทามิแม้แต่น้อย
"จ... จ้ะ" ทามิรับคำด้วยความมึนงง แต่เหมือนว่าเธอจะพอเดาได้ว่าทำไมอยู่ดีๆยายะถึงได้รีบร้อนหนีไป
ยายะรีบเดินออกจากบริเวณบ้านของทามิด้วยความสับสน หลังจากนั้นก็ค่อยๆเดินกลับบ้านในขณะที่หน้ายังแดงซ่าน มีน้ำตาซึม และหัวใจเต้นแรงไม่หยุด
ในหัวของเธอมีแต่ภาพเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นฉายซำไปซ้ำมา
แม้ว่าเธอจะกำลังรู้สึกอับอายสุดขีดต่อเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ลึกๆแล้วเธอเองกก็รู้สึกพึงใจอย่างอย่างที่ไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไป
"น... นี่ชั้นเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย... ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน..." ยายะรำพึงกับตัวเอง...
ปล. แต่งไปแต่งมารู้สึกเหตุผลรองรับการกระทำของตัวละครมันดูแถๆชอบกล + ทั้งทามิทั้งยายะแอบหลุดคาแรคเตอร์ในเนื้อเรื่องจริงไปเยอะพอควร ขออภัยด้วย