ยายะนั้นได้แต่เก็บความหึงหวงเมื่อได้เห็นนารุสนิทสนมกับทามิเรื่อยมานับตั้งแต่เด็ก
แต่เมื่อเวลาผ่านไปนั้นตัวเธอก็เองก็เริ่มจะรู้สึกเฉยชากับการเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไปเสียแล้ว
เธอนั้นรู้ดีว่านารุนั้นชื่นชมทามิมาก หากว่าเธอไปแสดงอาการหึงหวงจนออกนอกหน้าอาจจะถูกนารุเกลียดเอาได้
วันหนึ่งเมื่อวงดนตรีที่เธอเป็นแกนนำก่อตั้งมาเป็นอันต้องแยกตัวกันไปทำให้เธอนั้นรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก
ซ้ำร้ายเมื่อนารุมาแสดงความเป็นห่วงเธอพร้อมกับนักเรียนใหม่ที่เธอไม่ชอบใจก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่จนเผลอตวาดใส่นารุ
ยายะนั้นแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ชอบพึ่งพาคนอื่นหรือให้ใครมาคอยเป็นห่วงอยู่แล้ว
ยิ่งนารุที่เธอตั้งใจว่าจะเป็นฝ่ายคอยดูแลดันมาเป็นฝ่ายเป็นห่วงซะเองยิ่งทำให้เธอไม่พอใจมากขึ้นจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
ในขณะที่ทุกอย่างกำลังแย่ลงจนเธอมองไม่เห็นทางออกกลับกลายเป็นกลายว่านารุ (และฮานะ) เป็นฝ่ายเข้ามาหาเธอก่อนด้วยวิธีการบ้าๆอย่างการตะโกนเรียกเธอจากบนดาดฟ้าตอนมาโรงเรียน
และในที่สุดนารุกับยายะก็ได้ปรับความเข้าใจกัน ทั้งหมดนี้เธอรู้ดีว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากทามิที่เธอนั้นแอบอิจฉาอยู่ลึกๆนับตั้งแต่เด็ก
เธอนั้นออกจะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่เคยรู้สึกไม่พอใจทามิ แต่ว่าในเวลาที่เธอทะเลาะกับนารุทามิก็ไม่เคยฉวยโอกาสแต่กลับนึกถึงความรู้สึกของนารุเป็นหลัก
ในเวลาพลบค่ำหลังจากแยกกับนารุเธอก็ได้ตั้งปณิธานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมแพ้เรื่องนารุและคอยตามปกป้องดูแลเธอต่อไป
ยิ่งมาอยู่ชมรมเดียวกันอย่างเต็มตัวทุกอย่างก็คงสะดวกขึ้น แม้ว่าจะมีคู่แข่งที่น่ากลัวอย่างฮานะและทามิอยู่ด้วยเธอก็จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆอย่างแน่นอน
แต่จากเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นทำให้เธอเกิดความรู้สึกแปลกๆที่เป็นฝ่ายถูกช่วยเหลืออย่างเงียบๆ
แม้ว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่ได้เจตนาจะช่วยตนโดยตรงแต่ยายะก็เกิดความประทับใจในความใจดีและสง่างามของทามิไม่ได้
ในตอนนี้ยายะเริ่มเกิดความรู้สึกอยากเป็นฝ่ายลองอ้อนคนอื่นดูขึ้นมาหน่อยๆมองโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยๆพลางคิดในใจ
"ขอเบอร์ทามิซังจากนารุมาจนได้แฮะเรา นี่ก็แค่ส่งเมลล์ไปขอบคุณเท่านั้นแหละน่า แค่เมลล์ไปขอบคุณเฉยๆเอง..."
ปล.1 เห็น >>111 กับ >>141 แล้วอยากลองเขียนเล่นเลยตั้งใจจะแต่ง ทามิXยายะ แบบเรทๆหน่อยแต่ไม่รู้ทำไมออกมาเป็นแบบนี้
ปล.2 ไม่ได้อ่าน manga มาก่อนนะ ส่วนที่แต่งมานี่จิ้นต่อมาจากตอน 7 พอตอน 8 ฉายอาจจะมีอะไรมาขัดกับที่แต่งไปบ้าง