ข้อเสียของเรื่องนี้อย่างนึงคือ กุว่าหลังๆ อ. แกวาดแบบติสท์แตกมากในบางตอน วางช่องแปลกๆ หยอดคำพูดขาดๆ ใส่สัญลักษณ์โน่นนี่จนมันดูล้นไปว่ะ ทั้งที่ถ้าเล่าแบบปกติกว่านี้หน่อยมันจะอิมแพคแรงขึ้นเยอะ (อย่างฉากจิตใจคาเนกิตอนนี้ ถ้าตั้งใจอ่านมันก็รู้เรื่องนะ แต่กุรู้สึกว่าพอต้องมานั่งสังเกตทีละช่องแล้ว อารมณ์ในการอ่านมันเสียไป ผิดกับตอนที่คาเนกิกลายเป็นหัวขาวในเล่มเจ็ด ซึ่งตอนนั้น อ. บิ๊วอารมณ์ได้สุดยอดมาก)
ส่วนตัวกุชอบสไตล์ อ. แก ช่วงกลางๆ ถึงท้ายๆ ภาคแรกที่สุดละ ดำเนินเรื่องแบบเข้าใจง่าย แต่ก็มีความลึกซึ้งอยู่ เหมือนผสมความเป็นตลาดกับความติสท์ของแกได้ลงตัวดี
จะว่าไป จากที่กุอ่านมา เหมือนช่วงแรกๆ อ. แกเขียนแบบเอาใจตลาดหน่อย ไม่กล้าปล่อยของมาก (ช่วงเล่มแรกๆ เลยออกแนวจั๊มป์ๆ เจอศัตรูตัวใหม่ไปเรื่อยๆ) พอกลางๆ เรื่อง แกเริ่มใช้สไตล์ตัวเองได้มากขึ้น แต่พอขึ้นภาค re นี่ปล่อยของเต็มที่เลย ซึ่งบางทีกุว่ามันก็ล้นไปหน่อยอ่ะนะ