ขอพูดอะไรหน่อย
คือกูอ่านๆไป เลิกอ่านตอนคาเนกิมันหัวขาวแล้วไปไล่ฟัดผีดิบตัวอื่น รู้สึกว่ามันหลุดเกินไปแล้ว
ซึ่งตรงข้ามกับคนอื่นๆที่ชอบตอนคาเนกิหัวขาว กูชอบตอนมันผมดำมากกว่า เพราะนั่นอะ นิสัยมันตัวจริง
แต่ช่วงท้ายหลังจากมีอีเว้นท์กับโทวกะ อาการมันก็ดีขึ้นเหมือนจะกลับมาดี เลยมานั่งอ่านใหม่จนจบ
เชี่ย การ์ตูนห่าอะไร โหดสัสแต่ตอนจบทำเอากุจะร้องไห้ ตอนที่ไอ้คาเนกิเห็นตัวเองตอนเด็กแฟลชแบ็กขึ้นมา
แล้วตัดไปสภาพที่โดน.. กูนี่จะไม่ไหวละ สะท้านสัส โครตมาสเตอร์พีช(ในความคิดกูเองอะนะ ไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร กูเข้าใจ)
ปล.ขอบคุณพระเจ้าที่มันมีภาค :re ต่อ ไม่งั้นกูคงไม่กล้าหยิบภาคแรกมาอ่านซ้ำสอง
การได้เห็นตัวละครพัฒนาไปในทางที่กูคาดเดาไม่ได้ เป็นอะไรที่สนุกที่สุดละ
หลายๆคนแม่งร้องจะเอาคาเนกิๆอยู่นั่นล่ะ
ไม่ได้ใส่ใจเนื้อเรื่องโดยรวมทั้งหมดเลย ภาคที่แล้วเน้นฝั่งกูล ภาคนี้ก็เน้นฝั่งCCGบ้าง
พระเอกมันต้องเข้าใจทั้งสองฝั่ง มันถึงจะเป็นสะพานเชื่อมคนกับกูลได้ ถูกไหม
กูว่าถ้าไฮเสะรีบหายไปมันจะน่าเสียดายนะ //ยาวสัส กูขอโทษ กูอัดอั้นไม่มีคนคุยด้วย