จริงๆกูว่ามันคงจบประมาณนี้แหละ ไม่แปลกใจเท่าไร แต่ที่กูรู้สึกแย่ๆเพราะหลังช่วงไทม์สคิป ทุกอย่างมันดูง่ายเข้าทางเอมม่าไปหมด ตอนสู้ในบ้านหรือสวนแห่วการล่ากว่าจะจบบบอสแต่ละตัวได้คิดแล้วคิดอีก มีความกดดัน แต่เมื่อไทม์สคิป สิ่งที่ได้คือ
1.เจอนอร์แมน>>เข้าด้านมืด จะล้างปีศาจให้หมดเพื่อแลกกับการมห้โลกนี้เป็นของมนุษย์>>เอมม่าจู่ๆโลกสวยกะทันหัน กูทำแบบนั้นไม่ได้(แต่ยิงไปเพียบเลยในบทก่อนๆ ถึงจะอ้างช่วงมูสิก้่กับซองจูมามันก็ดูเบาบางไป มึงน่าจะเสริมอีกสักarcที่ให้เด็กๆไปคลุกคลีกับปีศาจธรรมดาให้เข้าใจว่า แีศาจทั่วไปก็รู้สึกเหมือนคนกินหมู กินไปให้รอดเฉยๆ บลาๆ ไม่ใช่ตัดมาอย่างไวแบบในเรื่อง)>>กล่อมนอร์แมนใน1ตอน นอร์แมนยอม
2.บทล่มราชวงศ์ >>ราชินีมาดเห็นเยอะ คงมีของ>>อนิจจาแค่แดกเก่งและมีคอร์2อัน แถมตายเองเพราะแดกเยอะเกิน อนาถ
3.ซองจู ปูไว้ว่าอยากแดกคน แต่จู่ๆกูไม่แดกละ ขอบทช่วงเปลี่ยนใจมากกว่านี้หน่อยได้มะ เลวิสด้วย
4.ประชาชนแดกคนมานานจนชาชินว่าไม่ผิด ยอมเลิกกินอย่างง่ายพร้อมรับผู้หญิงไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบมูซิก้าเป็นราชินี wtf!?
5.ปูบทปีเตอร์มาอย่างยิ่งใหญ่ ชายที่ชนะมิเนอว่า ผู้ทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจและการปกป้องพันธสัญญา จบลงอย่างง่อย เปลี่ยนใจอย่างไวด้วยรังสีความมองโลกในแง่ดีของเอมม่า คนในตระกูลก็เช่นกัน โดนล้างสมองหมดเกลี้ยงเลยเจ้าค่าาา
บทช่วงหลังทุกอย่างมันง่ายแบบง่ายเกินจริงๆ คือเวลาเขียนเรื่องมึงต้องมีอะไรปูจนกว่าจะไปถึงจุดนั้นสิวะ นี้เหมือนมึงมีจุดเริ่มแล้วข้ามขั้นไปจบเควสเลย แล้วเป็นงี้ติดๆกันหลายๆเควส เรื่องเลยน่าเบื่อ มาถึงตอนจบความประทับใจที่เคยมีก็แทบไม่เหลือแล้วไรงี้อะ