กูเพิ่งอ่านPandora heartsจบ ขอสครีมทีละประเด็นๆยาวๆเลย
- เห็นเรื่องนี้ครั้งแรกเมื่อเกือบ10ปีก่อนในโฆษณาท้ายเล่มของSIC ก็คิดว่าเป็นแฟนตาซีใสๆวอนนาบีจะดาร์กอะไรงี้
- แต่พออ่านจริงเป็นมังงะที่อ่านแล้วแดกRamสมองสัตว์ๆ5555555555 เหี้ย โคตรปวดหัว พอถึงปมนึงกูต้องหยุดพัก10นาทีย้อนระลึกถึงเนื้อเรื่องก่อนหน้าที่ปูเกริ่นมา ยิ่งเล่มหลังๆนะมึงเอ๊ยยยยยย
- กูว่าไม่ได้หักมุมเยอะอะไรขนาดนั้น(แต่ก็มีหักมุมแบบWTFเยอะอยู่) แต่เนื้อเรื่องแม่งสลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากกว่า คือหลังๆแบบ เหี้ยไรวะ(//ปิดหนังสือแล้วกุมขมับ)บ่อยมาก อ่านรอบเดียวเก็บไม่หมดแน่นอนอะ แล้วบางจุดหักมุมกูก็รู้สึกว่าอ.แกแอบตั้งใจDeus ex machinaหน่อยๆ(แบบอีเหี้ย ใครจะไปรู้วะ)
- ช่วงแรกๆที่ตัวละครโผล่ออกมากูนึกในใจว่า หึ เดี๋ยวพวกมึงก็ตายกันแล้วแน่ๆ จะได้หักมุมปวดตับแรงๆใช่ไหมล่ะ
แต่พอเล่มหลังๆพอไอ้พวกนี้จะตาย อย่างเบรคนี่กูชอบมากๆ ภาวนาไม่ให้ตาย คาแรคเตอร์อย่างนี้มึงรอดยันจบแน่ๆ(ถึงมันจะปักเดธแฟลกมาเยอะแล้วก็เหอะ)
อีดอก กูอ่านเล่ม22ในรถ พอถึงท้ายเล่มกูซับน้ำตาแรงมาก ไม่ปวดตับแต่แม่งแบบสะเทือนใจฉิบหาย ขณะที่ตัวละครหมดลมแต่มันก็เป็นการพัฒนาตัวละครครั้งสุดท้ายและจากไปอย่างมีความสุข(แต่กูเฮิร์ธมากๆ)
- แต่กูไม่สะเทือนกับเอคโค่เท่าไร ไม่ได้อวยนาง55555555
- เรือกูล่มทุกคู่เลยโว้ยยยยยยยยยย เบรคxชารอน วินเซนต์xเอด้า อวยสองคู่นี้หลักๆ พังพินาศหมด แล้วคู่เรมxชารอนมึงล่องมาจากไหนคะ! สาสสสสสส
- สุดท้ายกูว่าเรื่องนี้มันไม่ได้มีเนื้อหาดาร์คหรือปวดตับโคตรๆ(แต่บางฉากก็สุดจริงๆ) แต่มันเหมือนกับเป็นบรรยากาศหม่นๆที่สุดท้ายแล้วก็มีแสงไฟประกายเล็กๆส่องอยู่ว่าโลกนี้ไม่ได้สิ้นหวังไปหมดทุกสิ่ง