กูเข้าใจโชโกะนะว่าทำไมนางถึงได้รักโชยะง่ายๆ กูเป็นคนเคยโดนแกล้งเหมือนกันเข้าใจดี
อย่างแรกเลยคือพวกโดนรังแกตั้งแต่เด็กเนี่ยแม่งจะมีปมอย่างนึงคืออยากมีเพื่อน อยากได้รับการยอมรับจากสังคม กรณีโชโกะหนักขนาดถูกแกล้งก็ขอโทษเพราะไม่อยากถูกเกลียด เพราะงั้นปมของนางคือไม่มีเพื่อน ไม่เคยมีความรู้สึกว่าตัวเองเคยได้รับการยอมรับจากคนอื่นเลย มันค่อนข้างฝังใจมากๆล่ะ
หลังจากออกจากโรงเรียนโชโกะก็เหมือนจะไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม มีแต่เพื่อนที่โรงเรียนคนหูหนวก(ซึ่งส่วนใหญ่ก็แก่ๆ) ไม่เคยมีเพื่อนปกติ ไปเฮฮาแบบเพื่อนปกติ พอวันนึงหัวโจกคนที่เคยแกล้งตัวเองเดินเข้ามาหาพร้อมขอเป็นเพื่อน ต่อให้จะเกลียดขี้หน้ายังไงแต่ในใจลึกๆก็หวังจะได้การยอมรับจากคนนี้มาโดยตลอด มึงเข้าใจป่ะ มันเหมือนมึงวิ่งตามอะไรซักอย่างมานานแต่ไปไม่ถึงซักที จนวันนึงสิ่งนั้นหยุดวิ่งแล้วเดินเข้ามาหามึงเอง มันเป็นความรู้สึกปลาบปลื้มแบบนั้นอ่ะ คนที่เคยรังแกมึงหนักๆเป็นฝ่ายสำนึกเอง ต้องมาขอโทษมึงเองทั้งๆที่มึงไม่ได้ทำอะไรเพื่อดึงเค้ากลับมา มันคือสิ่งที่โชโกะโหยหามานานมากกกก นางเลยยอมเปิดใจให้โชยะง่ายๆ
อย่างนึงที่ประทับใจคือภาษามือ เมื่อตอนประถมอาจารย์ขอให้เรียนภาษามือแล้วทุกคนในห้องไม่อยากเรียน โชโกะเองก็รู้ดีแต่วันนึงโชยะกลับมาแล้วพูดกับโชโกะด้วยภาษามือ ตรงนี้แม่งโครตประทับใจ คนที่ไม่เคยจะเป็นเพื่อน ไม่เคยจะยอมรับในตัวโชโกะเลย กลับพยายามเรียนภาษามือ(ที่เคยเกลียด)จนสื่อสารได้เพื่อนาง แค่นี้ก็รู้สึกเหมือนได้รับการยอมรับแล้ว ซึ่งโชโกะต้องการมิตรภาพตรงนี้มาก แค่นี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้โชโกะยอมรับมิตรภาพของโชยะแล้ว
หลังจากนั้นก็มีเรื่องมาให้ประทับใจเรื่อยๆ คนที่มีปมเรื่องเพื่อนตั้งแต่เด็กจะประทับใจหนักมากจนกลายเป็นความรักก็ไม่แปลก