>>532 ต่อๆมึง กูมีไฟจนปั่นลงมาในนี้ได้เพราะตอน10แท้ๆ ชาบูชาบู
"อะ แหะๆ"
อั้กโกะหัวเราะแห้ง พร้อมกับเกาหัวที่แสนยุ่งเหยิงของตนเอง
"คุณไปทำอะไรที่ไหนอย่างไรบอกดิฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!!!"
ไดอาน่าจับไหล่ทั้งสองของอั้กโกะแล้วตะคอกใส่คนตรงหน้าเสียงดัง นี่เธอจะต้องเจอเรื่องวุ่นๆที่เด็กคนนี้ก่ออีกนานแค่ไหนกัน
"จ....ใจเย็นๆนะ..."
อั้กโกะนำมือทั้งสองของเธอแตะแก้มของไดอาน่าที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อั้กโกะมากเกินไป เพื่อที่จะทำให้ไดอาน่าใจเย็นลง ซึ่งมันก็ได้ผล สาวโมโหร้ายเมื่อสักครู่เริ่มรู้สึกตัวและถอยออกมากระแอมไอเล็ก
กน้อยเพื่อแก้เขินเรื่องเมื่อกี้
อะไรนะ เขินเหรอ ทำไมดิฉันต้องเขินล่ะ?
"ล็อกเกต....."
อั้กโกะพูดอ้อมแอ้ม
"ล็อกเกต?"
ย้อนกลับไปเมื่อวันก่อน
ณ ป่าลึกลับข้างลูน่าโนว่าอคาเดมี
"ซูซี่~~~~~ กลับกันเถอะ~~~~~"
ล็อตเต้ตะโกนเรียกซูซี่ที่กำลังง่วนอยู่กับหาเห็ด แต่ซูซี่ไม่สนใจเสียงเรียกของล็อตเต้และกำลังหาเห็ดต่อไป
"อั้กโกะ พูดอะไรหน่อยซี่ ชั้นอยากกลับไปทบทวนบทเรียนที่จะสอบเก็บคะแนนพรุ่งนี้นะอั้กโกะ...อั้กโกะ?"
"ล็อตเต้! ล็อตเต้! ดูนี่สิ ชั้นเก็บล็อกเกตได้ละ~"
ล็อตเต้หันไปหาแล้วเจออั้กโกะที่วิ่งถือวัตถุชิ้นเล็กๆที่อั้กโกะเรียกมันว่าล็อกเกตมาอย่างร่าเริงพอดี
"เห ของใครเหรออั้กโกะ"
ล็อตเต้มองล็อกเกตอย่างสนอกสนใจ ล็อกเกตทรงกลมแบนสีเงินสวย และมีสัญลักษณ์รูปหัวใจสีแดงดวงใหญ่อยู่ตรงกลางดูน่าหลงใหล และดูเป็นของที่มีราคาแพง
"อืม..... ไม่รู้สิ เจอมันเปล่งประกายอยู่แถวๆ นู้นน่ะ มีใครทำตกไว้รึเปล่าน้า"
ว่าแล้วอั้กโกะก็ชี้ไปที่ต้นไม้ แล้วพยายามแกะดูว่าภายในล็อกเกตมีอะไรอยู่
"เอ๋!? จะเปิดมันออกเหรออั้กโกะ"
ล็อตเต้ลุกลี้ลุกลน
"ก็เปิดน่ะสิ? ไม่เปิดแล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าเป็นของใคร"
"แต่ปกติเขาไม่ได้เอารูปตัวเองลงไปในล็อกเก็ตไม่ใช่เหรอ?"
"เอ....นั้นสิเนอะ อ้ะ! เปิดได้ล่ะ"
""ว้าย!!!""
ทันทีที่อั้กโกะเปิดล็อกเกตออก ก็มีวัตถุสีดำพุ่งออกมาจากข้างในล็อกเกต และหายไปทันที
"เมื่อกี้นี้อะไรน่ะ!?"
"ม...ไม่รู้เหมือนกัน....เมื่อกี้ชั้นก็มองไม่ทัน.."
"อืม....... ช่างมันละกัน! คงไม่มีอะไรหรอกม้าง~ ว่าแต่ ข้างในไม่มีอะไรเลยแฮะ ว้า แล้วจะหาเจ้าของเจอยังไงล่ะเนี่ย"
อั้กโกะมองข้างในล็อกเกตอย่างรู้สึกผิดหวัง ล็อตเต้ครุ่นคิดกับเรื่องเมื่อสักครู่ และสังหรณ์ใจที่ไม่ดีเกี่ยวกับวัตถุลึกลับที่พุ่งออกมาจากล็อกเกต
"ซูซี่~กลับกันเถอะะะ"
อั้กโกะที่ไม่เคยรู้สึกถึงปัญหาใหญ่ที่กำลังจะตามมาได้เรียกซูซี่ด้วยสีหน้าร่าเริงพร้อมกับกำล็อตเกตไว้ในมือ
ย้อนอดีตจบลบเพียงเท่านี้
"สรุปคือ คุณไปก่อปัญหาอีกแล้วสินะคะ......แถมคราวนี้ลามไปถึงทั่วทั้งลูน่าโนว่าด้วย...."
ไดอาน่าสรุปง่ายๆ
"ก....ก็ชั้นไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นี่นา! ก็แค่คิดว่าถ้าทิ้งไอ้นั่นไปแล้วจะหายนี่!"
อั้กโกะน้ำตาซึม เพื่อนสนิทของเธอ ไม่สิ คนทั้งโรงเรียนยกเว้นไดอาน่าหายไปหมดเพราะเธอ ซูซี่....ล็อตเต้.... พวกเธอไปอยู่ที่ไหนกันนะ...
"ว่าแต่ ทำไมไดอาน่าไม่หายอ่ะ?"
"จะไปรู้ไหมคะ..."
อั้กโกะปาดน้ำตา สงสัยจังว่าทำไมไดอาน่าถึงไม่หายไปกับคนอื่น แต่ก็ดีแล้วแหละ สองหัวดีกว่าหัวเดียวล่ะนะ! ถึงจะเป็นหัวที่ไม่ชอบขี้หน้าเราเท่าไหร่ก็เถอะ
"ว่าแต่ ของที่ก่อปัญหาน่ะยังอยู่ไหมคะ"
"อ้อ! อยู่ๆ แปปนะ"
อั้กโกะลุกออกจากเตียงแล้วหยิบล็อกเกตสีเงินที่วางอยู่บนโต๊ะยื่นให้ไดอาน่า
"นี่ไง"
เมื่อไดอาน่ารับล็อกเก็ตนั้นมาเธอก็พิจารณาสักพัก แต่ก็ไม่พบว่ามีอะไรที่แปลกไปเลย มันก็แค่ล็อกเกตธรรมดาที่ไม่มีสิ่งไหนที่ดูพิเศษไปหว่าล็อกเกตอื่นเลย
"อืม......... หรือว่านี่จะเป็นอุปกรณ์ที่ใช้กักเก็บบางอย่างสินะ เดี๋ยวขอเอาไปก่อนนะคะ บางทีถ้าไปห้องสมุดอาจจะพบอะไรก็ได้"
ในขณะที่สาวผมบลอนด์แพลตตินัมสลับสีเหลืองสว่างเดินออกจากห้อง เสียงกรีดร้องของกระเพาะก็ดังลั่นจนอั้กโกะได้ยิน ทำให้เจ้าของกระเพาะนั้นหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก
"งั้นฉันจะตามไปเนอะ เดี๋ยวเอาข้าวเช้าไปให้ด้วย อยากกินอะไรรึเปล่า?"
อั้กโกะพูดยิ้มๆ ทำให้อีกฝ่ายหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เธอไม่ตอบคำถามของสาวผมน้ำตาลและรีบออกจากห้องไปยังห้องสมุดอย่างรวดเร็ว
/แย่จริงๆเลยเรา ทำไมต้องท้องมาร้องเอาตอนนี้ด้วย แถมยังต้องมาอยู่กับเด็กจอมปัญหาแค่สองต่อสองอีก
ไดอาน่าเดินกระฟัดกระเฟียดแก้เขินกับเรื่องเมื่อกี้
/ทั้งลูน่าโนว่ามีแค่พวกเราสองคนงั้นเหรอ...
.
.
ตึกตัก
.
.
"เอ้ะ"
.
.
ตึกตัก
.
.
ไดอาน่าหยุดเดิน แล้วเอามือทั้งสองกุมอกของตัวเอง
.
ตึกตัก ตึกตัก
.
/ทำไมกัน หัวใจเรา..
.
.
.
/มันถึงได้เต้นแรงแบบนี้นะ
ปล.ติชมได้นะมึง กูชอบฟังข้อเสนอแนะ กูจะได้เอาไปแก้ไข