ไม่มีมู้ฝันระเบิดเลย จะตั้งมู้ใหม่เดียวกลายเป็นโพสคนเดียวโคตรอับอาย กรูดูจนจิ้นออกมาเป็นแฟนฟิก พวกแกลองอ่านกัน ชอบไม่ชอบกรูก็จะโพสเรื่อย ๆ ละ กรูชอบมาก
จาก Bang Dream ep01
-----
เพราะเป็นพี่สาว พอเห็นน้องสาวเติบโต ก็เลยรู้สึกถูกทิ้งอย่างนั้นเหรอ ? คาสึมิคิดเรื่องนี้วนเวียนอยู่ในอ่างแช่ตัว อัตจังน้องสาวเธอรู้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ยิ่งกว่านั้นยังมีเป้าหมายและวิธีการ ตัดสินใจออกจากชมรมที่เต็มไปด้วยเพื่อนและรุ่นพี่เพื่อเตรียมตัวสำหรับการสอบเข้ามัธยมปลาย สำหรับคาสึมิแล้วจินตนาการไม่ได้เลยว่าตัวเองจะทำอย่างนั้นได้
คาสึมิไม่รู้ว่าต้องทำอะไร แม้จะลองเที่ยวชมทุกชมรมแล้วก็ยังไม่พบ สุดท้ายก็คิดจะเลือกชมรมว่ายน้ำที่อัตจังอยู่ เพียงเพราะว่าอัตจังอยู่ คาสึมิสูดหายใจลึกแล้วกดศีรษะตัวเองลงไปในน้ำ กลั่นหายใจให้นานที่สุด คิดแต่ว่าถ้าอยู่ชมชมว่ายน้ำต้องกลั่นหายใจได้นาน ๆ แต่ถ้าเป็นอัตจังจะทำแบบนี้ไหม คงไม่ อัตจังคงไม่คิดอะไรเด็ก ๆ คาสึมิยังคงกลั้นหายใจต่อไป นานจนสมองรู้สึกว่างเปล่า
“พี่” เสียงของอัตจังดังพร้อมกับเสียงเปิดประดูเลื่อนห้องอาบน้ำ คาสึมิยกศีรษะขึ้นจากน้ำ แต่นั่นคงฝืนตัวเองเกินไปจนทำให้เธอหน้ามืด
.
คาสึมิขอนอนหนุนศีรษะบนตัดของอัตจัง อัตจังแม้รู้สึกเขินแต่ก็เก็บความรู้สึกไว้อย่างมิดชิด เธอนั่งลงเป็นหมอนหนุนให้คาสึมิ พี่สาวเธอเริ่มเล่าเรื่องในอดีต ตอนยังเด็กที่ทั้งคู่แอบไปสำรวจป่าตอนกลางคืนและได้พบกับกลุ่มดาวที่เปล่งประกายเต็มทองฟ้า ตอนนั้นพี่สาวบอกกับเธอว่าได้ยินจังหวะของดวงดาว
“ก็แค่เสียงหัวใจเต้น” อัตจังแย้ง แม้เธอจะเชื่อว่าพี่สาวว่าได้ยินเสียงของดวงดาว ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ละถ้าพี่เธอมีอาการซินเนสทีเซีย หากเห็นแสงกระพิบแล้วสมองแปลงเป็นเสียงดนตรีได้ก็ต้องได้ยินเสียงของดวงดาวได้นั่นละ ถ้าต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า เสียงดนตรีนั้นคงไพเราะกว่าเสียงที่ใครเคยได้ยิน แต่อย่างไรพูดไปแล้วมีแต่คนจะหัวเราะเยาะ
“พี่อยู่ม.ปลาย แล้วนะคะ”
“ก็เพราะว่าอยู่ ม.ปลาย แล้วน่ะสิ” คาสึมิพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เพราะอยู่ ม.ปลาย ถึงมั่นใจว่ามันไม่ใช่เรื่องที่คิดไปเอง คาสึมิเซื่อตรงกับความรู้สึกเหมือนเด็ก ๆ นี่เป็นเรื่องที่อัตจังรู้สึกอิจฉา แต่แบบนั้นก็ไม่เป็นผู้ใหญ่เสียที อัตจังในตอนนั้นจึงลุกขึ้น ปล่อยคาสึมิกลิ้งลงไปนอนกับพื้น เธอสับสนกับสิ่งที่ต้องเป็นกับสิ่งที่ต้องการ
.
คาสึมิยันตัวลุกขึ้นนั่ง อัตจังโตเกินกว่าจะฟังเรื่องราวแบบนี้แล้ว ในฐานะพี่สาวรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไปแสนไกล คาสึมิเดินขึ้นไปชั้นสองคิดจะไปนอน แต่กลับหยุดยืนอยู่หน้าห้องอัตจัง คิดข้ออ้างมากมายเพื่อให้ใกล้ชิดน้องสาว แต่สุดท้ายสมองก็เหมือนจะขาวโพลน ได้แต่ให้ร่างกายพาไป คาสึมิเปิดประตูเข้าไปในห้อง
“มีอะไรเหรอกพี่”
“นอนด้วยคนสิ”
“ไม่ใช่เด็กแล้วสักหน่อย” อัตจังตอบกลับด้วยน้ำเสียงตำหนิ คาสึมิปิดประตู เดินเข้ามาหาอัตจังที่นอนอยู่
“เพราะไม่ใช่เด็กแล้วน่ะสิ”
“ไม่ได้หรอก เตียงมันเล็กเกินไป”
“ถ้านอนกอดอัตจังก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
“ตื่นมาปวดแขนไม่รู้ด้วยนะ” อัตจังขยับตัวให้คาสึมินอนกอดจากด้านหลัง จากเมื่อก่อนที่ต่างกอดซึ่งกันและกัน แต่คาสึมิก็ไม่เรียกร้องอะไรมาก
“ผมอัตจังหอมจัง”
“ก็แชมพูขวดเดียวกับของพี่”
“รักอัตจังที่สุด”
“อืม”
---