ตอนนี้แม่งดีมากเลยวะ อ่านแล้วไม่รู้จะระบายที่ไหน
คือกูมีความรู้สึกเหตุการณ์ที่เกิดกับชิมามู่วทั้งหมดแม่งเรียลมาก มันคือคนจริงๆ ดูแล้วทำเอาอึดอัดเลย
ช่วงจังหวะแต่ละอย่างนี่มันเหมือนช่วงชีวิตนึงของคน ถ้าจะให้เทียบ กูว่าแม่งเหมือนเด็กมหาลัยเลยอ่ะ
คือจังหวะตอนที่เอ็นทรานซ์นี่ คือช่วงตอนแรกเลยที่มีความฝันอยากจะฝ่าไปให้ได้
ระหว่างฝ่ามา เพื่อนแม่งก็โดนไทรล์ไปมั่ง ย้ายสายไปมั่ง สุดท้ายมันอาจจะมาถึงจุดที่มึงคิดว่า มึงเดินคนเดียว
ในทางที่แม่งเดินคนเดียวก็มีเกียรตินิยมเหรียญทอง พวกเทพๆห่าอะไรเดินกันเต็มไปหมด
มันก็มีจุดนึงว่า แม่ง กูจะมีทางทำได้ถึงจุดนั้นป่าววะ เดินเคว้งคว้างคนเดียว
แต่จริงๆแม่งไม่ใชอ่ะ มันมีคนที่คอยซัพพอร์ทมึงอยู่ พร้อมอยู่ข้างๆมึงเสมอตลอด
พอตอนเรียนจบ มึงก็คงเป็นกันหลายๆคนอ่ะ เคว้งสัสๆว่าไปทำเหี้ยอะไรดี แม่งก็คงต้องไปทำงาน
แล้วตอนแรกเราเรียนเพราะอะไรวะ แต่ถ้ามึงไม่เริ่มไปต่อ มึงก็อาจจะกลายเป็นรุ่นพี่ที่แม่งกลับมาจมกับอดีตเรื่อยๆ
กูว่าตอนนี้แม่งทำมาเพื่อให้กำลังใจกับทุกคน ไม่ใช่แค่ไอดอลในจอ ให้หันกลับมามองรอบตัว
เส้นทางที่มึงเดินผ่านมา กับปัจจุบันที่ทุกคนยืนอยู่ และจุดที่จะก้าวต่อไป
สุดท้ายแล้ว ขอให้ทุกคนได้ S(mile)ING! กับเส้นทางของตัวเองครับ
จุดนี้กูอิ่มเอิบสุดๆละ อั้นมาหลายตอน วู้ว