----------------------------------------------------------
"ตัวทดลอง 830 ไม่สามารถใช้งานได้ จึงควรรีบกำจัดโดยเร็วที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาร้ายแรงตามมา"
นี่คือข้อสรุปในที่ประชุมครั้งล่าสุดถึงสิ่งที่พวกเขานำมาทดลอง พวกเขาฉีดสารพิษต่างๆเท่าที่จะมีบนโลกนี้ทดลองกับร่างกายของมัน ไม่นึกเลยว่ายิ่งผ่านไปมันก็ยิ่งต่อต้าน แม้จะเพิ่มปริมาณสารเคมี แต่ดูเหมือนว่าไม่ทำให้ร่างนั้นสะทกสะท้าน
มันอันตราย มันน่ากลัว เป็นสิ่งที่สมควรจะต้องโดนกำจัด
เขารู้สึกเสียใจยิ่งนักที่เคยขอร้องให้หัวหน้าแลปวิจัยไว้ชีวิตเจ้าสัตว์ประหลาดนี่ มันเป็นสิ่งมีชีวิตหายากและน่าจับมาผ่าร่างกายพิสูจน์ด้วย การทดลองให้สารเคมีจึงทำได้ในระดับเบากว่าการทดลองกับมนุษย์ทั่วไป เขายังไม่ต้องการฆ่ามัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด
เขาปฎิเสธคำชวนของเพื่อนร่วมงานในการไปดื่มหลังเลิกงาน ตรงไปยังห้องแลปวิจัยของตน ถอดแว่นลงกับโต๊ะทำงาน ขยี้ตาด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานในวันนี้ เดินเอื่อยๆไปยังหลอดแก้วตรงมุมห้องเพื่อจะบันทึกสภาพของตัวทดลองเหมือนอย่างเคย
เมื่อเช้าเขาฉีดยานอนหลับให้มัน เพื่อว่าจะมันจะได้ไม่ต้องอาละวาด ทุบหลอดแก้วจนสั่นสะเทือนเหมือนก่อนหน้านี้ นั่นเป็นสัญญาณเตือนแล้วว่าถ้าไม่รีบกำจัดก่อนที่มันจะพังหลอดแก้วออกมา มันจะเป็นภัยต่อชีวิตทุกคนในแลปนี้และโลกนี้
เศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนกลาดพื้น ของเหลวที่เป็นสารเคมีในหลอดทดลองเจิ่งนองไปทั่วบริเวณ ภายในหลอดแก้วว่างเปล่า ไม่มีร่างของตัวทดลองที่ยังอยู่เมื่อสี่ชั่วโมงก่อนหน้าที่เขาจะประชุม
เขาเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก ตัวทดลองหนีออกไปต้องรีบกดสัญญาณเตือนภัยให้ทุกคนอพยพออกจากตึกนี้ให้เร็วที่สุด
ปุ่มแดงๆบนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าห้อง ใกล้ประตูทางออกพอดี พอเขากดเสร็จก็เผ่นได้สะดวก
ยังไม่ทันจะก้าวขาออกวิ่ง บางสิ่งที่เป็นเส้นยาวคล้ายเชือกแต่นุ่มกว่าและเหนียวมาก มันรัดข้อเท้าเขาไว้ พอหันกลับไปก็พบดวงตาหกคู่มองจ้องมาที่เขา
แสงไฟจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดไว้ท่ามกลางความมืดของห้อง แสดงให้เห็นบางสิ่งที่เต็มไปด้วยระยางดูคล้ายปลาหมึกแต่น่าจะมีหนวดไม่ต่ำกว่ายี่สิบเส้น ตัวมันเป็นสีดำ ผิวมันวาวต้องแสงสว่างก็ดูราวกับปกคลุมด้วยเมือกลื่น ดูน่าสะพรึงกลัวและน่าขยะแขยงไม่ชวนเข้าใกล้
มันค่อยๆลากเขาด้วยระยางของมันเข้าไปหาตัวช้าๆ
------------------------------------------------------------------
ในที่สุด ผมรู้ชื่อคุณ
ผมอ่านป้ายชื่อบนอกเสื้อกาวน์ของเขา "โทรลคุง" ผมร้องเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจ แต่ดูเหมือนวันนี้เขาจะไม่ใส่แว่นนะ
ร่างกายเขากำลังหายใจหอบถี่ แก้มแดงๆสองข้างนั่นดูน่ารักเป็นบ้า ผมรู้สึกว่าแบบนี้มันคงเร็วไป เขาอาจจะยังไม่พร้อม แต่ผมรอมานานแล้วที่จะได้บอกรักและสัมผัสร่างกายของเขา
จากละครของประเทศนี้ที่ผมดูในโทรทัศน์ พระเอกปลุกปล้ำจูบนางเอกเดี๋ยวนางเอกก็ใจอ่อนยอมเป็นแฟนเอง ผมว่ามันน่าจะได้ผลสำหรับเรา เพราะเขาก็คงมีใจให้ผมอยู่เหมือนกัน
เอาล่ะ ต้องเริ่มจากจูบก่อน