นี่คือเรื่องราวที่ไม่สมบูรณ์แบบ
คือเรื่องราวที่ไม่สวยงาม
คือเรื่องราวที่ไม่สมดั่งหวัง
นี่คือเรื่องราวของ "มนุษย์"
หลังจากการที่ผมดองสามตอนสุดท้ายไปอ่านรวดเดียว (เพราะทำใจไม่ไหว) นี่คือสิ่งทั้งหมดที่อยู่ในใจนี้...
[ อาคาซากะ อากะ ] คือนักเขียนที่ถนัดในการเขียนเล่าเรื่อง "ความเป็นมนุษย์" ออกมาในรูปแบบที่เหมือนจะแฟนตาซีแต่กลับติดดินอย่างไม่น่าเชื่อ กระทั่งในผลงานจักรวาล "เกิดใหม่เป็นลูกโอชิ" (รวมถึงสารภาพรักคุณคางุยะฯ ที่อยู่ใน Universe เดียวกัน) ที่มีตัวตนอย่างเทพเจ้าสึคุโยมิซึ่งสามารถดึงวิญญาณมนุษย์ให้กลับมาเกิดใหม่ได้ ทว่า อ.อากะ ก็ยังเลือกที่จะนำเสนอให้มัน Real ที่สุดเท่าที่จะ Real ได้ จนแทบไม่มีเอเลเมนท์ความเหนือธรรมชาติ หรือความหลุดกรอบมนุษย์ปุถุชนไปเลย
ในเนื้อเรื่องช่วงท้ายของซีรี่ส์นี้ (และตอนก่อนหน้า) คือหลักฐานชิ้นดีว่าตัวละครในเรื่องนี้ไม่ได้สมบูรณ์แบบ (ซี่ง อ.อากะ ก็ย้ำมาเสมอ) แม้จะถูกตัวละครอื่นอวยยศว่าหัวหมออย่างงั้น ฉลาดอย่างงี้ยังไงก็ตาม แต่พอถึงเวลาที่จวนตัว เขาก็กลับแสดงความ "โง่เขลา" ออกมาจนอาจดูหลุดคาร์ที่เคยโดนวาง แต่นั่นคือธรรมชาติของมนุษย์ที่ "อยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ก็จำเป็นต้องจาก" มันคือแผนการ "แยบยล" ที่ถูกสร้างขึ้นบนหลักที่สับสนและไม่ต้องการให้คนสำคัญทุกคนต้องมามือเปื้อนเลือดไปกับเขา (เหตุที่ปฏิเสธอาคาเนะ) ทั้งยังแบกรับทุกสิ่งและตๅeจากไปเพื่อชดเชยแผลใจหนึ่งเดียวที่สลักในดวงวิญญาณ "การที่เขาไม่สามารถช่วยซารินะจังได้" มันคือตราบาปที่ผลักดันให้เจ้าตัวกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งเพื่อเคียงข้าง "ซารินะจัง" และ "ช่วย" เธอให้สำเร็จ (ซึ่งแม้จะไม่สำเร็จสวยงาม แต่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะสึคุโยมิก็เคยเตือนมานานแล้วว่า "เส้นทางนี้จบไม่สวย")
ซีนที่ชอบที่สุดในสามตอนสุดท้าย คือฉากที่นางฟ้าของผม (อาริมะ คานะ) ตบหน้าอควาในโลงก่อนจะถูกมิยาโกะตบคืนด้วยความโกรธ ฉากนั้นมันขยี้หัวใจของผมอย่างรุนแรง เธอเป็นตัวละครที่ต้องแบกรับหลายสิ่ง ทั้งความกดดันในฐานะอัจฉริยะ กระทั่งขี้ปากของคนอ่าน แม้แต่ความรู้สึกตัวเองก็ไม่มีใครรับฟัง
แต่เมื่อเธอเปิดใจและพ่นทุกความเสียใจที่เก็บไว้ตลอดออกมา มันเลยกลายเป็นฉากที่อิมแพ็คมากๆ นี่คือชั่ววินาทีที่คานะได้เผยความในใจทั้งหมด แม้มันจะสายไปแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ได้พูดออกมาเต็มปากเต็มคำว่า "รัก" เสียที
(ซึ่งส่วนตัวผมชอบซีนนี้ที่มิยาโกะเดินปลี่ออกมาตบหน้าคานะมากๆ ถ้าเป็นเรื่องอื่นคงไม่ใส่ฉากนั้นเข้าไป ยิ่งพอมิยาโกะรับรู้ความรู้สึกของคานะ มันยิ่งทำให้ฉากนี้รุนแรงมากกว่าเดิมอีก)
ส่วนที่ชอบรองลงมาคือการเล่า "เรื่องราวต่อไป" ของแต่ละคน ทุกคนเก็บ "อควา" ไว้ในส่วนหนึ่งของความทรงจำ ทุกคนไม่ได้เศร้าสลดเสียใจจนสูญสิ้นอนาคต ทุกคนเลือกที่จะก้าวต่อไปโดยที่ "คิดถึงอควาบ้างเป็นครั้งคราว" ไม่ว่าจะเป็น เมลท์ที่สูญเสียครูคนสำคัญไป, คานะที่สูญเสียหัวใจของตัวเองไป, อาคาเนะที่สูญเสียคนพึ่งพิงไป, มิยาโกะ อิจิโกะ และ โกะทันดะ ที่สูญเสียลูกชายของพวกเขาไป กระทั่งรูบี้และไทกิที่สูญเสีย "ครอบครัวหนึ่งเดียวที่แท้" ของพวกเขาไป พวกเขาก็เลือกที่จะลุกขึ้นยืนและก้าวต่อไป เลือกที่จะไม่ลืมบาดแผลในอดีต และโอบกอดมันเอาไว้ในใจเสมอตลอดไป
แม้ชีวิตหนึ่งจะสิ้นสุดลง แต่ชีวิตอื่นก็ยังคงอยู่
แม้ในโลกใบนี้จะโหดร้ายเพียงใด แม้จะต้องร้องไห้อีกแค่ไหน แต่ชีวิตก็ยังคงมีแสงเรืองรองซุกซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่ง
ตราบที่ดวงตาของคุณยังคงมองเห็น "ดวงดารา"
[ ขอบคุณครับ อาคาซากะ อากะ ]
นี่คือฉากจบที่งดงามและผิดพลาดที่สุดที่ผมรัก