ความรู้สึกมันเหมือนทำอะไรไปไม่ต้องรับผิดชอบผลการกระทำตัวเองด้วยมั้งถึงได้รู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่แค่แนวคนเหี้ยย้อนเวลานะ แม้แต่นางเอกพระเอกหลายตัวก็ทำอะไรไม่มีผลตามมาเหมือนกัน
เลยนึกถึงมังงะเกาะเรื่อง EMMA เลย สมัยเด็กๆอ่านตอนจบแล้วก็คิดว่าทำไมไม่จบแฮปปี้ให้สุด ทำไมต้องทิ้งปมขัดแย้งกับอีไวส์เคานต์อดีตพ่อตาไว้ กับปมขัดแย้งกับพี่น้องกับพ่อที่คลายไม่สุด แต่พอโตขึ้นมาถึงค่อยเข้าใจว่าทั้งวิลเลี่ยมทั้งเอ็มม่าก็ต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาจากทางเลือกตัวเอง คือเลือกจะรักกันอยู่ด้วยกันทั้งที่ไม่มีใครสนับสนุน ก็ต้องยอมรับว่าจะทำให้พ่อตาเก่าโกรธ ทำให้คู่หมั้นเก่าเสียใจ ทำให้น้องๆมองไม่ดีตั้งแง่รังเกียจ มันไม่มีทางจะแฮปปี้สุดอยู่แล้ว ก็ต้องเขียนให้เป็นแบบนั้น
พูดถึงเอ็มม่าเลยนึกได้อีกเรื่อง มีเรื่องไหนที่เขียนตัวละครคู่แข่งเป็นสาวหวานเรียบร้อยแบบคุณหนูแท้ๆเหมือนเรื่องนี้มั้ยนะ จำได้เหมือนอ.โมริเคยเล่าไว้ที่ไหนว่าตัวเอลินอร์คู่หมั้นเก่าวิลเลี่ยมนี่สร้างมาด้วยความคิดว่าอยากสร้างตัวละครคู่แข่งที่ไม่ใช่นางร้ายนางอิจฉา แล้วก็สร้างมาได้ดีด้วย