>>178 เอาแบบที่กูจำได้คือ
-ฉากถวายในเบอร์เซิร์ก อ่านเมื่อยี่สิบปีก่อนแต่ยังติดตรึงในใจ มันค่อยๆปูความรู้สึกของกัซและกรีฟิสมาเรื่อยๆจนจมดิ่งลงไปในความสิ้นหวัง แล้วกรีฟิสเลือกสังเวยเพื่อนทั้งหมดเพื่อความปรารถนาตัวเอง ทุกอย่างบ้าคลั่งสิ้นหวังหดหู่หมด ถ้ากัซจะแค้นกรีฟิสขนาดนั้นแม่งสมเหตุสมผลมาก แถมมีฉากเรปด้วย มองจากมุมมองกรีฟิสแม่งก็ไม่แปลกใจที่มันเลือกถวาย แต่มึงแม่งเหี้ยจริงๆ
-ฉากใน wide life ที่พระเอกบุกไปทลายฟาร์มเถื่อนทารุณกรรมสัตว์ น้องหมาน้องแมวในนั้นสภาพเหี้ยทุกตัว แล้วบางตัวพิการน่าสงสารมาก พระเอกร้องไห้เลย ส่วนกูร้องไห้ตาม กูอ่อนไหวกับประเด็นสัตว์โดนทำร้าย
-ฉากเล่นกระดานหมากของราชากับโคมุงิ เป็นหน้ามืดๆ 8 หน้า มีแค่คำพูด แต่เฉลยมากลายเป็นตัวละครตาบอดและกำลังจะตาย ราชานอนตายในอ้อมกอดของคนรักที่กำลังจะตายไปพร้อมกัน ทั้งหวานทั้งขมในคราวเดียวกัน
มังฮวาไม่เคยให้อิมแพคแบบนี้กับกูเลย เหมือนอ่านผ่านๆให้จบๆไปอะ ยังไม่ตราตรึงใจแบบที่จำได้ขนาดนั้น