>>464 งั้นรีวิวให้
ซิกริด นักเขียนเดียวกับมงกุฎเขียวและซิการ์ วูล์ฟ แนวตายแล้วย้อนเวลากลับมาแก้ไขอดีต นางเอกเป็นอัศวินพื้นเพมาจากสามัญชนเลยโดนดูถูกตลอด นางเลยพยายามฝึกตัวเองเพื่อให้ได้รับการยอมรับ นางเอกมีนิสัยซื่อสัตย์ซื่อตรงมากกกกกกกกก มากเกินไปเลยโดนเกลียดแต่นางโนสนโนแคร์ ใช้ชีวิตแบบซื่อตรงที่ตัวเองคิดว่าทำดีแล้ว พวกมึงที่ไม่ทำแบบกูคือพวกเหี้ย ลูปก่อนเลือกเจ้านายผิดคน ยึดถือคำสั่งเจ้านายเป็นที่สุดแบบไร้หัวใจกับมนุษยธรรม พอหมดประโยชน์เขาก็ใช้เป็นแพะรับบาปโยนความผิดให้
นางเอกสำนึกได้ตอนใกล้ตายว่าอยากแก้ไขอดีต พอตายแล้วได้ย้อนกลับมาหลายๆปีก่อนที่จะไปเลือกเจ้านายพลาดเลยจัดแจงแก้ไขปรับปรุงนิสัยแย่ๆของตัวเอง ไม่ได้ละทิ้งความซื่อตรงและยืดหยุ่นมากขึ้น มองโลกแบบมีหัวจิตหัวใจเพิ่มขึ้น ลองทำอะไรหลายๆอย่างที่ตัวเองเคยดูถูกไว้ว่าผู้หญิงเอาแต่แต่งหน้าแต่งตัว ก็หันมาแต่งตัวรักสวยรักงามขึ้นหน่อยแล้วพบว่าไม่ได้แย่แบบที่ตัวเองเคยดูถูกไว้ มีไปขอโทษผู้หญิงในหน่วยที่ตัวเองเคยอคติเลยได้เป็นเพื่อนกัน พระเอกหัวดำแต่แพรวพราว ตามเต๊าะนางเอกแต่นางมองว่ามึงมันไอ้โรคจิตคุกคามทางเพศกู มีปริศนานั่นนี่ให้ตามสืบ มีเรื่องราวที่นางเอกทำพลาดไปแล้วต้องแก้ไข ฉากบู๊วาดได้ดีไม่ตัดฉาก บอกนางเอกใช้ดาบกับมานาเก่งก็โชว์ให้เห็นเลยว่าเก่งยังไง และนางเอกไม่ได้เก่งคนเดียว มีคนเก่งๆในเรื่องหลายคนเยอะแยะ
เรื่องนี้กูชอบที่นางเอกย้อนเวลากลับมาแก้ไขในเรื่องที่ตัวเองทำอะไรแย่ๆและสำนึกตัวเอง นิสัยดีขึ้น ลดความตึงลง พยายามบาลานซ์ความสัมพันธ์ตัวเองกับคนรอบข้าง เพื่อนผู้หญิงก็เป็นเพื่อนกันจริงๆไม่ได้เป็นไม้ประดับใต้ตีนส่งเสริมให้นางเอกเด่นแต่มีบทบาทสำคัญกับเรื่อง พระเอกถ้าเอาแบบทั่วไปคงใจเต้นโดขิกับความหล่อทะเล้น แต่นางเอกเว้นระยะห่างสุดๆไม่ยอมให้ถึงเนื้อถึงตัวในลักษณะนี้ กูกับมึงเป็นแค่คนรู้จักกันจะมาทำแบบนี้ใส่กูไม่ได้ค่ะ เรื่องไหนนางเอกวางตัวต่อเพศตรงข้ามดีถึงแม้นั่นจะเป็นพระเอกกูจะบวกคะแนนในใจให้เป็นพิเศษ ต่างจากอีมงกุฎเขียวแบบลิบลับที่นางเอกแม่งอ่อยสุดตีนแต่ทำแบ๊วว่าเราไม่คิดอะไรจริงๆ