ไดสุเกะมันก็นักศึกษาเพิ่งจบเตะฝุ่นทั่วไปน่ะแหละ พอปิ๋วที่นึงมันก็จะเฟลเรื่อยๆ แถมจะรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเลยต้องหาอะไรทำ ปัญหาคือไดสุเกะมันไม่อยากทำงานที่ใช้แรงงานหรือใช้กำลัง ตามที่กล่าวไว้เล่มแรก ไม่งั้นมันไปทำงานทั่วไปแล้ว ส่วนเรื่องอยากได้เจ้าของร้านมั้ย ก็คงอยากได้อยู่แล้ว แต่คาแรคเตอร์ที่หนังสือกำหนดมาคือคนซื่อๆ มันเลยพยายามสื่อมาเป็นแนวความรู้สึกคลุมเครือมากกว่า
ส่วนคุณชิโอริโกะ กูมองว่าเป็นคนเหี้ยที่รู้ว่าตัวเองเหี้ย เลยไม่อยากทำตัวเหี้ยๆ เพราะยิ่งรู้ว่าเหมือนแม่ตัวเองเลยยิ่งปฏิเสธตัวเอง นางเป็นคนเหี้ยที่ไม่มีมารยา(มั้ง) เซตติ้งของชิโอริโกะคือสาวใสซื่อ ที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่ผู้หญิงและไม่สนใจโลกภายนอก (คุหนังสือ) เพราะงั้นนางเลยจะไม่เข้าใจผู้ชายและไม่รู้ว่าไดสึเกะอยากเย็ เอ้ย ชอบๆ ปลื้มๆ นางอยู่ ส่วนไอ้เรื่องที่บอกว่าปลอดภัยมั้ยนี่ต้องดูก่อนว่ะว่าอยู่เล่มไหน อีกอย่างผู้หญิงซื่อๆ ถ้าเจอคนที่สปาร์คครั้งแรกคงจะไม่ระวังตัวเท่าไหร่ เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรับมือมาก่อน
เท่าที่อ่านมาสองเล่ม เกิดมาขิโอริโกะไม่เคยเจอผู้ขายแบบนี้มาก่อน กูว่าไดสึเกะมันต้องอยสกนั่งฟังชิโอริโกะโม้เรื่องหนังสือมากกว่าอยากเย็ อยากเป็นแฟนด้วยซ้ำ นางเลยบอกว่าจะลองเชื่อใจดู ซึ่งกูก็ค่อยๆเปิดทีละนิดๆ ชิโอริโกะเป็นคาแรคเตอร์ที่คนทั่วไปอยากถอยหนีว่ะ เพราะนางแม่งประหลาดและน่ากลัว อีเหี้ย อยู่เงียบๆ แต่มองคนทะลุปรุโปร่งจากความเป็นเหตุเป็นผลน่ากลัวจะตาย มีแต่ไอ้ไดสึเกะนี่แหละไม่หนี ถ้ามองกันอย่างงี้นางอาจจะคิดว่าไดสึเกะชอบนางอยู่แล้วก็ได้ แต่ก็กล้าๆ กลัวๆ บวกกับไม่ชัวร์เพราะบางครั้งไดสึเกะมันก็ซื่อเหลือเกิน