>>491 นี่เป็นตัวอย่างของการเขียนพล็อตคลิเช่แต่ทำออกมาให้น่าติดตามเลยนะ พล็อตโดนบ้านเหี้ยหักหลังเลยไปเกาะขาผู้ชายขอทำสัญญาแต่งงานแล้วจะหย่ามีเป็นร้อยเรื่อง แต่อันนี้สนุกและโดดออกมาจากเรื่องแพทเทิร์นพวกนั้นไปเลย ค่อยๆเปิดใจปรับตัวเข้าหากัน ไม่ใช่เจอหน้าสิบตอนคลั่งรักโบ้ใส่แล้ว ความสัมพันธ์ยังไม่ทันสาน มึงโบ้นำมาก่อนเหมือนกลัวคนอ่านไม่รู้ว่ารักมากมาย กูต้องรีบคลั่งรักอีนี่
กูชอบโชโจแบบเรื่องยาวๆ พระเอกนางเอกค่อยๆทำความรู้จักค่อยๆเรียนรู้แต่ละด้านของกันและกัน พอฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมรับว่าตัวเองชอบเขาเข้าให้แล้วนี่แม่งแทบลงไปดิ้นกับพื้น มันฟินในหัวใจ พอเขาได้คู่กันในตอนท้ายๆมันจะมีความรู้สึกว่าเราส่งลูกออกเรือนเป็นฝั่งเป็นฝา เพราะเราเห็นสายสัมพันธ์ที่สองคนนี้ถักทอมาด้วยกันไง แบบโอรังเงี้ย ทามากิทำตัวบ้าๆบอๆใส่ฮารุฮิมาตั้งนาน แล้วมีจุดหนึ่งที่ฮีเริ่มรู้ตัวแล้วว่าที่เป็นอยู่มันคือความรัก แม่งฟินชิบหาย กูชอบอ่านอะไรฟินๆแบบนี้ล่ะ แต่กับมังฮวาหลายๆเรื่องพระเอกคลั่งรักขนาดไหนก็ยังไม่ทำให้กูฟินเลย รำคาญแม่งด้วยซ้ำ