>>7 พระเอกคือตัวละครที่มันเขียนชีวิตอาภัพเหี้ยๆให้มัน อีนักเขียนมันเห็นพระเอกต้องทรมานขนาดนั้น มาเจอเองเลยรู้สึกผิดเลยตั้งใจว่าจะดูแลพระเอกให้ดีๆจนกว่าพระเอกจะไปเจอเมียมัน ส่วนนางร้ายก็ด้วยและเป็นร่างที่มันสิง ถ้าไม่บิดคาร์แย่งอีเวนท์ก็หมายถึงนางที่สิงร่างอยู่จะซวยเอง แต่ตัวละครอื่นที่เขียนมาให้นิสัยเหี้ยนางก็โนสนโนแคร์
มันก็เรื่องพื้นฐานทั่วไปของพวกทะลุมิติสิงร่างนั่นล่ะ ไม่บิดอีเวนท์เดี๋ยวอีทะลุมิติจะซวยเองเลยต้องใช้ความได้เปรียบที่รู้อนาคตมาแย่งอีเวนท์คนอื่น มันรู้ว่าพระเอกจะต้องไปเจอไอ้พ่อหัวขาวแล้วจะโดนรับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม มันเลยไปแย่งอีเวนท์พระเอกมาแทนเพื่อหาคนคุ้มหัว ตามบทอีนางร้ายมันจะโดนไอ้พ่อหัวขาวปฏิเสธแล้วไล่ออกไป ซึ่งตรงนี้มันก็เขียนเองนั่นล่ะ เขียนอีเวนท์เหี้ยๆใส่ตัวละครมากไปมั้งเลยโดนอีนางร้ายดึงมาให้รู้สึกว่าถ้าได้เจอแบบที่กูเจอมึงจะเป็นไง แต่ผิดคาด
แต่พูดก็พูด กูหมั่นไส้การวางตัวของอีนี่มาก ดูไม่มีความรักความผูกพันอะไรกับตัวละครที่สร้างมาเลย ไม่มีฟีลเอ็นดู ตื่นเต้น มาเนียอะไรกับโลกที่ตัวเองสร้าง เอาร่างนางร้ายไปใช้สวยๆ คิดว่าตัวเองคือเจ้าของร่างไปแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองหมด อ่านแล้วไม่รู้สึกว่าเป็นนักเขียนหลุดไปในโลกที่ตัวเองสร้างเลย เหมือนนักอ่านทั่วไปมากกว่าเพราะแม่งไม่รู้ห่าไรซักอย่างในโลกนิยายของตัวเอง