วกกลับไปเรื่องนักเขียนไทยนิดนึง คือกูรู้สีกว่านักเขียนไทยส่วนใหญแม่งอีโก้จริงว่ะ
อย่างไอห่า project eve นั่นคงไม่ต้องพูดถึง ง่อย และตีบตันมาก
ที่นึกออกอีกคนก็คนเขียนมีด เคยเห็นแกโพสต์ในพันทิพ อารมณ์แบบรุ่นเก๋ามาก ข้าเขียนมานาน ข้าเจ๋ง ข้ารายได้เยอะ
บรรทัดแรกกูเขียนว่านักเขียนไทยส่วนใหญอาจดูเหมารวมไป แต่2คนข้างบนนี่ที่อีโก้เยอะอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนเจ้าอื่นไม่รู้ว่ะ เวลาอ่านของไทยจะได้อารมณ์แบบถูกมองเหยียดๆจากที่สูงแบบ"เป็นไงงานกูเจ๋งปะ ได้ลงตีพิมพ์นะเว้ย"
ซึ่งจะไม่เจอความรู้สึกแบบนั้นจากการอ่านมังงะญี่ปุ่น เอาง่ายๆอย่างวันพีซอ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าโอดะแม่งเคารพคนอ่านจริงๆ รู้สึกได้ว่าแกไม่ได้คิดว่าตัวเองเจ๋ง แกแค่ต้องการถ่ายทอดเรื่องราวออกมาซึ่งคนอ่านชอบแกก็ดีใจและเอาความรู้สึกนั้นมาพัฒนาและใส่ไปในงานตัวเอง
นึกออกอีกกลุ่มคือพี่น้องกัลลาเก้อคือนิสัยแม่งจะกุ๊ยยังไงแต่กูรู้สึกได้ ว่่าแม่งจริงใจกับการสร้างงานเพลงของตัวเอง
ง่ายๆคืองานมันก็ก็มาจากทัศนคติแหละ ตัวมึงเป็นยังไงงานที่ออกมาแม่งก็เป็นตามนั้น