>>831 >>832 แกะสูตร มันไม่ได้เท่ากับลอกสูตรนะ มันเหมือนพยามทำตามให้รู้ว่าอีกฝั่งใช้อะไรใส่อะไร แล้วค่อยปรับว่าตัวเองจะทำอะไรไปสู้ เพราะพล็อตเรื่องส่วนใหญ่ของอาจิโกะมันแข่งแนวร้านค้าขายกัน เพราะงั้นไม่แปลกที่จะเริ่มจากการศึกษาอาหารอีกฝั่งก่อน (ซึ่งกูว่าข้อนี่มันสมจริงมากๆ ในโลกความจริง ถ้าอยากจะทำอะไรขายให้ติดตลาด มึงต้องศึกษาตลาดหรือเจ้าที่ขายได้ก่อนอยู่แล้ว) แถมมันไม่ได้ทำตามเป๊ะๆแบบมิมาซากะในโซมะด้วย (รายนั้นคือทำอาหารแบบเดียวกันเป๊ะ หน้าต่างยังจัดคล้ายๆกันเลย แต่ไปเพิ่มออพชั่นเอา) โยอิจินี่บางทีก็ไม่ได้ทำตามคู่ต่อสู้เลยแค่ไปหาอย่างอื่นที่เข้าท่ากว่ามาแทน (แถมแกะสูตรหลายรอบมันก็เจอสถานการณ์แบบจนปัญญา ทำตามไม่ได้ไม่ว่าจะเครื่องมือไม่พอ วัตถุดิบไม่มีทางหาดีเทียบได้ มันก็ต้องเอาอย่างอื่นมาพลิกแพลง)
แต่นิสัยเหี้ยนี่เรื่องจริง ภาคแรกคือเด็กเกรียน พอภาคสองก็เป็นพ่อแนวไร้ความรับผิดชอบชิบหาย แต่กูชอบภาคสองตรงมันมีประเด็นอื่นนอกจากทำอาหารแทรกด้วยล่ะ เช่นเรื่องสงครามลดราคา หรือแนวคิดแปลกๆในการทำอาหาร
ส่วนโรงเรียนโทสึกิในโซมะนี่ ไอ้กฎไล่ออกมันใส่เหมือนบิวด์ให้โรงเรียนดูโหดๆแค่นั้นล่ะ หลายๆอย่างเอาจริงๆคือโคตรขัด อย่างเช่นไอ้ตอนฝึกงานนี่แหละ ฝึกแค่เดือนเดียวสี่ร้าน ร้านละหนึ่งอาทิตย์ แถมต้องจารึกอะไรเอาไว้ด้วยไม่งั้นไม่ผ่าน ในโลกจริงบางที่แทบจะไม่ได้เข้าครัวเลยด้วยซ้ำถ้าแค่อาทิตย์เดียวอะ