เอาประเด็นจากมู้หนังสือมาให้ก็ได้ พวกมึงคิดยังไงกับการใช้สรรพนามตามต้นฉบับวะ มันมีนิยายจีนที่ใช้เปิ่นหวง(ตัวเราผู้เป็นฮ่องเต้) หนูไอ้ หนูเจีย หนูนา(ทั้งหมเป็นคำเรียกตัวเองของผู้หญิง) ฯลฯ กับอีกเรื่องที่แปลตำแหน่งนางสนมทับกับของไทยแล้วแปลซ้ำซ้อนให้ยาวเวิ่นเว่อ แล้วในนิยายจีนมีคำเรียกญาติหลายอย่างที่ไม่มีในไทย อย่างถังตี้-ถึงชง(พี่น้องร่วมปู่) เปี่ยวเสี้ยวเจี๊ยะ(ลูกพี่ลูกน้องหญิงที่อายุน้อยกว่า)
เจอแบบนี้เข้าไปคงมีมึน คนอ่านบางคนบอกว่าให้คงคำสรรพนามไว้จะได้อารมณ์กว่า แต่อีกส่วนบอกมันมากไป ถ้าปรับตำไม่ได้ก็แสดงว่ามึงไม่มีความสามารถที่จะแปลเอง ประเด็นนี้มีมาเรื่อยๆ พูดกันไม่จบซักที