ลึกๆกูก็คงอิจฉามึงด้วยแหละ กูมาที่นี่กูคาดหวังเรื่อวการเรียนสูงมากเพื่อกลับไปทํางานไทย แต่สุดท้ายกูก็พวกวอนนาบีคนหนึ่งเท่านั้น แต่มึงแม่งทําตัวเหลวไหลขี้เกียจหลับในคาบแต่ถึงเวลาเอาจริงก็ทํางานได้มาตรฐานตลอด เป็นอินโทรเวิลด์แต่ก็ผูกมิตรกับทุกคนได้เป็นที่รักของทุกคน จริงๆบางครั้งกูอาจก็อยากเป็นแบบมึง กูเอาเรื่องนี้มาปนความรู้สึกชอบมึงมั้ง กูก็ไม่เข้าใจตัวเอง แต่กูดูไม่ควรคู่ควรกับมึงเลยหว่ะ แล้วถึงถ้าจะชอบกันจริงๆ มึงก็ดูเป็นแต่ฝ่ายเข้าหากูแต่กูเป็นฝ่ายที่ไม่ทําอะไรเลยเนี่ยดิ อย่างมากก็ทักแต่กูแตกต่างอะไรกับคลาสเมทคนอื่น กูรู้จักมึงมากกว่ามึงรู้จักกู กูเก็บตัว ไม่เข้าสังคม ทําเป็นนั่งหน้าห้องพยายามตั้งใจเรียนแต่ก็เหลวไหลเหลวแหลก กูมันhalf ass แต่มึงมันของจริง กูไม่ควรไปอะไรกับมึง ไม่ควรมีความรู้สึกนึกคิดชอบมึง เหมือนกูกําลังโทษว่าที่กูเป็นงี้เพราะมึง แต่จริงๆกูเองที่เป็นบ้า ถ้ามีปุ่มdeleteความทรงจํากูว่ามันก็อาจดี ตอนนี้กูเริ่มรู้สึกผิดไงไม่รู้ หมกมุ่นบ้าอยู่ข้างเดียวแล้วก็โทษมึงอย่างเดียว แต่กูไม่ได้ทำอะไรเลย กูต้องการอะไรกูยังไม่รู้เลยหว่ะตอนนี้